ΜΙΑ ΑΧΤΙΔΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΡΕΒΟΣ. του Νεκτάριου Δαπέργολα Διδάκτορος Βυζαντινής Ιστορίας

Η μεγάλη ευκολία με την οποία χλευάζονται, καθυβρίζονται και βεβηλώνονται πλέον στον τόπο μας τα σύμβολα της πίστης και της πατρίδας ή εξουθενώνονται ως οπισθοδρομικοί (ακραίοι, σκοταδιστές, γραφικοί, φασίστες, φονταμενταλιστές κλπ) όσοι τολμούν να πουν δημοσίως ορισμένα απλώς αυτονόητα πράγματα για την παναίρεση του Οικουμενισμού...

το Ουκρανικό ζήτημα, τον εν εξελίξει λαθροεποικισμό του τόπου, τα ελληνοτουρκικά, το μείζον θέμα των εκτρώσεων και γενικά για όλους τους θανάσιμους πνευματικούς αλλά και εθνικούς κινδύνους που διατρέχει η πληγωμένη πατρίδα μας, παρέχουν καθημερινά προφανείς αφορμές προβληματισμού, αλλά και βαθιάς θλίψης, για τον τρομακτικό πνευματικό γκρεμό στον οποίο έχει προ πολλού πλέον πέσει ο λαός μας.

      Αφορμές που έρχονται φυσικά να προστεθούν σε όλες τις προηγούμενες. Στις απειράριθμες προηγούμενες, που συναντούμε συνεχώς ολόγυρά μας και που τεκμηριώνουν την πραγματικά παράδοξη ευκολία με την οποία αυτός ο λαός καταπίνει εδώ και χρόνια αμάσητη όλη αυτή την άθλια θεματολογία, την οποία έχουν πλέον εμπεδώσει οι ταγοί της Νέας Τάξης και τα ντόπια παπαγαλάκια τους. Την ευκολία με την οποία καταπίνει όλα αυτά τα υποβολιμαία σκουπίδια: από την κατακεραύνωση της δήθεν ισλαμοφοβίας και του ρατσισμού (ναι, ακόμη και σήμερα και παρά τα όσα ζούμε στα νησιά και την ενδοχώρα από τη φρικαλέα επέλαση των ψευδοπροσφύγων) μέχρι τον «σεβασμό του διαφορετικού» και την υποτιθέμενη ομοφοβία ^. από την επιδεικτικά αθεϊστική θολοκουλτούρα ως τη νεοεποχίτικη συγκρητιστική θρησκευτική ισοπέδωση ^. από τη συστηματική διοχέτευση όλων των παραπάνω στην ελληνική εκπαίδευση (μαζί με τις «καινοτόμες δράσεις», το bullying, τα «ευέλικτα προγράμματα» της πλήρους αμορφωσιάς και ανοησίας, την ατζέντα για τις έμφυλες ταυτότητες κλπ.) μέχρι τις σύγχρονες ψυχώσεις του «προοδευτισμού», της ψευδεπίγραφης οικολογίας, της αρρωστημένης και στρεβλής «ζωοφιλίας» ^.  από τον χύδην χλευασμό προς οτιδήποτε θυμίζει πατρίδα κι ορθόδοξη πίστη μέχρι τη ζηλωτική προάσπιση κάθε είδους διαστροφής ως αυτονόητης, εν ονόματι μιας κάποιας (ανυπόστατης) δημοκρατίας και μιας κάποιας (εγκάθετης) ψευτοπροόδου. Όλη αυτή τη σύγχυση, την παράκρουση και τη λοβοτομή που έχει υποστεί μαζικά ο λαός μας - και κυριολεκτούμε στο τελευταίο, γιατί βέβαια δεν τη συναντούμε πια μόνο σε κάποια κέντρα προπαγάνδας, μόνο σε σποραδικές «δεξαμενές σκέψης», μόνο στα εγκάθετα και νεοταξικά Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού, αλλά και σε πλείστο μέρος του κόσμου. Πράγματι, μια ολιγόλεπτη καθημερινή περιήγηση στα σχόλια των ιστοσελίδων και ιδίως των λεγόμενων χώρων κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter κλπ), αλλά και μία σύντομη μόνο επαφή με όσα λέγονται και ακούγονται στα μέρη των καθημερινών επαγγελματικών και άλλων συναναστροφών μας, είναι δυστυχώς αρκετή για να τεκμηριώσει με επάρκεια του παραπάνω λόγου το αληθές.

      Και φυσικά δεν θέλουμε να γενικεύουμε. Είναι βέβαιο πως υπάρχουν και αρκετοί σε αυτόν τον τόπο που αισθάνονται και ζουν διαφορετικά. Είναι βέβαιο πως υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι καλοπροαίρετοι, ένα αναμφίβολα μεγάλο πλήθος συμπατριωτών μας που υποφέρουν με όλη αυτή την προϊούσα εξαθλίωση. Και των περισσοτέρων εξ αυτών όμως τα αντανακλαστικά έχουν πλέον αμβλυνθεί, σχεδόν άπαντες έχουμε πια βουλιάξει μέσα στη γενική αίσθηση της ματαιότητας, τη διάχυτη φοβία, την έλλειψη φρονήματος, την απογοήτευση από τις λογής (πολιτικές και εκκλησιαστικές) ηγεσίες, την καθεστώσα παθητικότητα. Και οι όποιες αντιδράσεις είναι όλο και πιο σποραδικές και υποτονικές. Λίγες μόνο δεκαετίες πριν, ο λαός μας (αν και πάλι σε πνευματική παρακμή) μπορούσε τουλάχιστο να κατακλύζει ενίοτε τους δρόμους και τις πλατείες για εθνικά και πνευματικά θέματα. Τώρα όμως ακόμη κι αυτό δείχνει σχεδόν αδιανόητο. Βγήκε βέβαια κάποιες φορές στους δρόμους για τη Μακεδονία κι αυτό ήταν όντως παρήγορο (αν και πάλι η αντίδρασή του είχε όρια, δεν κατόρθωσε ούτε μια στιγμή να «περάσει τον Ρουβίκωνα» και να αντιμετωπίσει εν τέλει αποτελεσματικά αυτή την πρωτοφανή εθνική προδοσία). Με εξαίρεση αυτό και κάποιες ολιγάριθμες κατά τόπους μαζώξεις για τον λαθροεποικισμό της πατρίδας (δυσανάλογα μικρές πάντως σε σχέση με το μέγεθος του προβλήματος) ή κάποιες ακόμη πιο ολιγάριθμες κινητοποιήσεις ενάντια σε περιοδεύοντες (πρώην και νυν) κυβερνώντες Εφιάλτες, σχεδόν μόνο νεοταξίτικες εκδηλώσεις βλέπουμε πια: παρελάσεις δυστυχισμένων πλασμάτων που … «υπερηφανεύονται» για την «ιδιαιτερότητά» τους, εγκάθετα συστημικά λοβοτομημένα στρατιωτάκια (αυτοφερόμενα ως…αντιεξουσιαστές) που ασχημονούν πάνω σε κάθε έννοια έθνους και Ιστορίας, ψευδόσχημους «προοδευτικούς» που ασελγούν πάνω σε κάθε όσιο και ιερό γέννησε ποτέ του αυτός ο τόπος. Οι άλλοι, οι περισσότεροι τουλάχιστον, απλώς κάπου κρύβονται.

     Και πολύ φοβόμαστε βέβαια πως δεν θα δούμε καμία ιδιαίτερη αντίδραση και για όσα αποτρόπαια βρίσκονται επί θύραις, όπως τα νέα βήματα της προδιαγεγραμμένης πορείας προς την Πανθρησκεία, η νέα εθνική προδοσία των «συνεκμεταλλεύσεων» και των υποχωρήσεων στο Αιγαίο και τη Θράκη, οι καινούργιες ηλεκτρονικές ταυτότητες του οργουελικού εφιάλτη και τόσα άλλα ακόμη. Το σύστημα έχει επικρατήσει, η νεοταξίτικη θεματολογία κι ορολογία είναι πια (θεσμικά και ουσιαστικά) κυρίαρχες, κάθε παρέκκλιση από τον συρμό και το κοπάδι λοιδωρείται και εξουθενώνεται ως γραφική ή σκοταδιστική. Και μακάρι να πρόκειται για εσφαλμένη αίσθηση (και η αλήθεια κατά βάθος να είναι διαφορετική), αλλά όσα κατά κόρον βλέπουμε καθημερινά και στο διαδίκτυο, αλλά και στη ζώσα μας πραγματικότητα, δεν δείχνουν δυστυχώς την εικόνα ενός λαού που μαθαίνει από τα παθήματά του, που δείχνει σημάδια ανάνηψης και μεταστροφής. Και δεν αφήνουν συνεπώς (ανθρωπίνως πάντοτε) περιθώρια αισιοδοξίας.

     Θα τονίσω όμως ιδιαίτερα το «ανθρωπίνως». Γιατί σε όποιο βούρκο κατάπτωσης κι αν βρισκόμαστε και όσο κι αν φαίνεται να μην υπάρχουν προοπτικές αναστροφής και ανάκαμψης, καμία λογική εκτίμηση και καμία ιστορική νομοτέλεια δεν μπορούν να υπερβούν το έλεος του Θεού. Εκείνος δεν μας έχει αφήσει μέχρι σήμερα, μας στέλνει συνεχώς σημάδια και ευκαιρίες μετανοίας. Όσο βέβαια εμείς τα αγνοούμε όλα αυτά, ο ουρανός μαυρίζει όλο και περισσότερο πάνω από την πατρίδα μας. Και έτσι αυξάνει και ο κίνδυνος για κάποιες βαριές και επώδυνες δοκιμασίες που θα επιτρέψει να υποστούμε, όχι επειδή είναι εκδικητικός και τιμωρός (ποτέ κανείς από εμάς τους «κινδυνολόγους» δεν έχει υπονοήσει καν κάτι τέτοιο, όσο κι αν μας κατηγορούν οι αγαπούληδες νανουριστές), αλλά επειδή προφανώς αυτές οι δοκιμασίες θα απαιτούνται για την ανάνηψη και τη μεταστροφή μας. Όσο πιο βαριά και θανάσιμη εξάλλου είναι η αρρώστια, τόσο πιο πικρό και οδυνηρό είναι και το φάρμακο.  Αλλά συνάμα και τόσο αναγκαίο.

       Ενώ ανθρωπίνως λοιπόν και βάσει ορθολογικών εκτιμήσεων ή «επιστημονικών διαπιστώσεων» αυτός ο τόπος έχει βουλιάξει τόσο βαθιά (και από πνευματικής, αλλά και από υλικής άποψης), που δείχνει να έχει χάσει κάθε ελπίδα, στην πραγματικότητα η ελπίδα μας παραμένει πάντα ζωντανή. Απλώς η ελπίδα μας δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Η ελπίδα μας είναι το μέγα και άπειρο έλεός Του και το ότι παρά τα απίστευτα χάλια μας δεν έχει αποστρέψει ακόμη το πρόσωπό Του από πάνω μας, χάρη και στις συνεχείς μεσιτείες της Παναγιάς μας και των Αγίων, χάρη και στις προσευχές των συμπατριωτών μας που ζουν πνευματικά και εν μετανοία. Είναι επιτακτική ανάγκη όμως κι εμείς οι υπόλοιποι να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Εμπράκτως και εν μετανοία επίσης. Πνευματικό αγώνα με πόνο και πραγματική συντριβή.

      Αυτή είναι η μόνη πραγματική μας ελπίδα. Κι η μοναδική αχτίδα που μας έχει απομείνει μέσα στο έρεβος…

Δημοσιεύθηκε στο: katanixi.gr