Το τρίγωνο του διαβόλου. Κυβέρνηση, ΜΚΟ, ΣΥΡΙΖΑ. Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης

Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση δεν γίνεται να συνεργαστεί με τις ΜΚΟ για το μεταναστευτικό. Είναι σα να θέλει να συνεργαστεί ένα ψάρι μ’ ένα πουλί. Έχουν άλλη αντίληψη για τον κόσμο. Οι ΜΚΟ θεωρούν ότι ο πλανήτης είναι ένα μεγάλο χωράφι χωρίς σύνορα...

μέσα στο οποίο ο κάθε άνθρωπος έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να μετακινείται όπου θεωρεί καλύτερο για την ζωή του γενικά. Κατά τούτο, η δουλειά τους είναι να διευκολύνουν με κάθε τρόπο αυτό το νόμιμο δικαίωμα.

Η κυβέρνηση της ΝΔ πιστεύει ότι υπάρχουν σύνορα ανάμεσα στα κράτη. Κατά την γνώμη της, οι άνθρωποι του πλανήτη μας δεν θα ευημερήσουν αν μετακινούνται αενάως από το χειρότερο και φτωχότερο κράτος στο διπλανό καλύτερο και πλουσιότερο. Θα βελτιώσουν την ζωή τους αν το κάθε κράτος ξεχωριστά ή ομάδες κρατών βρουν τον τρόπο να γίνουν καλύτερα και πλουσιότερα προς όφελος των κατοίκων τους. Νόμιμο δικαίωμα να διαβούν τα σύνορα έχουν μόνο όσων η ζωή κινδυνεύει άμεσα, λόγω πολέμων ή αποδεδειγμένα εγκληματικών καθεστώτων που δρουν στην πατρίδα τους.

Ο τρίτος της παρέας, ο ΣΥΡΙΖΑ, ζει μια κατάσταση ιδεολογικής, ψυχολογικής και πολιτικής αμφισημίας. Η ψυχή του είναι με τις ΜΚΟ, διότι από θέση αρχής πιστεύει ότι ο φτωχότερος δικαιούται να προσποριστεί τα αγαθά του πλουσιότερου, είτε για άτομα μιλάμε, είτε για τάξεις, είτε για κράτη. Ο μοναδικός του ενδοιασμός για μιλήσει και να δράσει ευθέως για την ελεύθερη μετακίνηση των μεταναστών προς τις προηγμένες χώρες, είναι η διακινδύνευση ενός άλλου στόχου που στα κριτήρια του τοποθετείται υψηλότερα από το γενικό δίκιο των φτωχών. Η διακινδύνευση της εξουσίας της αριστεράς (όταν την έχει) ή της προοπτικής της εξουσίας της (όταν είναι στην αντιπολίτευση).

Αυτά είναι χοντρικά τα τρία κομμάτια του παζλ, όπως τα βλέπουμε σήμερα στην ελληνική εκδοχή του μεταναστευτικού. Η κυβέρνηση της ΝΔ θέλει να κλείσει τα σύνορα απ’ τα ανατολικά και τα νότια για να μην έρθουν άλλοι, ανοίγοντας παράλληλα τα σύνορα της προς τα δυτικά και βόρεια για να φύγουν όσοι μετανάστες το επιθυμούν και εγκλωβίστηκαν εν Ελλάδι. Δυσκολεύεται πολλαπλώς να το κάνει λόγω των γεωγραφικών δεδομένων μας και λόγω της σκληρής στάσης των άλλων Ευρωπαίων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί μια αλλοπρόσαλλη αντιπολίτευση στην κυβέρνηση για το μεταναστευτικό, ακριβώς γιατί η κρυφή του ατζέντα δεν τον αφήνει ν’ ανοίξει ειλικρινά την καρδιά του και να πει αυτά που πιστεύει. Αν διακηρύξει δίχως περιστροφές το «ανοίξτε τα ελληνικά σύνορα για τους καταφρονεμένους αυτού του άδικου καπιταλιστικού κόσμου», ξέρει ότι θα έχει τεράστιο πολιτικό κόστος. Οπότε αρκείται να διαφωνεί με τα κλειστά κέντρα, να αποδομεί και να υπονομεύει κάθε μέτρο σφράγισης των συνόρων και να λέει σαχλαμάρες για κίνητρα που θα πείσουν τις τοπικές κοινωνίες να δεχτούν τους μετανάστες.

Οι ΜΚΟ βλέπουν ως ολοφάνερο εχθρό την κυβέρνηση. Ξέρουν ότι η επιτυχία της πολιτικής της περνά υποχρεωτικά μέσα από την σμίκρυνση ή και τον εκμηδενισμό του ρόλου τους. Με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφώς αλληλέγγυες, καθότι οι ιδεολογικοπολιτικές τους κατευθύνσεις συγκλίνουν. Απλώς οι ΜΚΟ δεν έχουν κανένα ζήτημα πολιτικού κόστους, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εκ των πραγμάτων. Οι ΜΚΟ λοιπόν, προφανώς θα υπονομεύσουν με κάθε τρόπο την κυβέρνηση και θα σιγοντάρουν πολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ με όλες τους τις δυνάμεις. Πως θα υπονομεύσουν την κυβέρνηση; Οδηγώντας την πολιτική της στο μεταναστευτικό σε αποτυχία. Και η ζημιά που μπορούν να κάνουν είναι τεράστια, καθώς δουλεύουν μέσα στο μεταναστευτικό.

Πως λύνεται όλος αυτός ο γρίφος με δεδομένη την ευρωπαϊκή δυστοκία να μας βοηθήσουν ουσιαστικά; Μόνο με σταθερή δουλειά, μικρά βήματα και σαφή πολιτική βούληση που θα βρίσκει όμως καθημερινά εμπόδια που θα πρέπει να ξεπερνά. Δύσκολος δρόμος, αλλά δεν υπάρχει άλλος.