ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ.MΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ. ΕΙΣ ΜΝΗΜΗ ΝΕΟΚΛΗ ΣΑΡΡΗ. Γράφει ο Ευριπίδης Μπίλλης

 ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ «ΕΓΓΥΑΤΑΙ» ΠΛΕΟΝ Η ΝΕΑ «ΜΑΣ» ΠΡΟΕΔΡΟΣ,  ΝΑ ΟΔΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΤΗΣ «ΥΠΕΡΗΦΑΝΗΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ» ΝΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΕΛΛΑΔΙΣΤΑΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΟΥΣ

(Του ξέφυγε και το είπε λόγω Σόρος. Συγγνώμη λάθος. Λόγω του Πρεσπο – Μακεδόνα (όλοι το ίδιο είναι) , ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ)...

Ελλείψει πλέον Ελλήνων ιστορικών (ή «ενταφιασμού» τους  από την νεοναζιστική κατοχή) και γνωστών πλέον μόνον των ιστορικών του Σόρος (Βερέμης και Σία) και λόγω «αριστερής»  μετάλλαξης του  άλλοτε κατακεραυνώνοντάς τους, του  νυν «ΕΑΜίτη» κ. Ζουράρι, επιτρέψτε μου να μετατραπώ σε ιστορικό. 

Συνεχίζοντας με ενημέρωση για τη καταστροφή  του Ελληνισμού με την ανταλλαγή πληθυσμών που ζήτησε ο ίδιος ο Βενιζέλος.

Και επίσης  με αυτό που περιγράφει ο αείμνηστος μεγάλος Έλληνας Νεοκλής Σαρρής ότι: Τρείς φορές η Κωνσταντινούπολη προσφέρθηκε σε «ελληνικά χέρια»  και αυτά την απώθησαν.

((Που παρατηρε ότι, η διαπίστωση αυτή συνδέεται άμεσα με την υποσυνείδητη αντιπάθεια της επίσημης Ελλάδας ή/και την απαρέσκεια της για την Κωνσταντινούπολη και γενικά για όσες περιοχές ήταν εκτός μιας περιορισμένης εδαφικής περιφέρειας που απετέλεσε και τον ιδρυτικό της πυρήνα))

Καθώς επίσης για την εγκληματική απώλεια της Ελληνικής Θράκης, με τον ξεριζωμό απ εκεί 400.000 Ελλήνων όπως την περιγράφει ο Δημήτρης Μαυρίδης στο:  «Η εγκατάλειψη της Ανατολικής Θράκης τον Οκτώβριο του 1922». 

Την τραγικότητα της οποίας  είχα παλιά  γνωρίσει και από  ένα πολυσέλιδο βιβλίο, που δυστυχώς δεν το βρίσκω και δεν θυμάμαι τον τίτλο του.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Στο δεύτερο μέρος θα αναφερθούμε στις προ του ΙΙ Παγκοσμίου πολέμου πολιτικές που συνέτειναν στον επικείμενο  αφανισμό (αν δεν γίνει κάτι άμεσα) του Ελληνισμού.

Πρώτα θα ήθελα να παρατηρήσω ότι οι επισημάνσεις της πολιτικής που ακολουθήθηκε, γίνονται με βάση το σημερινό αποτέλεσμα, που είναι πλέον προφανές.   Και ότι μόνον υπόθεση προφανώς μπορεί να γίνει  για την κατάσταση που θα υπήρχε αν η πολιτική ήταν η διαφορετική που θα αναφερθεί.   

Πολλοί θέλουν να ισχυρίζονται ότι όσα συμβαίνουν σήμερα οφείλονται στην Μικρασιατική καταστροφή.  Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι λάθος.

Οφείλονται στην ανταλλαγή πληθυσμών που ακολούθησε την Μικρασιατική καταστροφή.

Τότε στην Μικρά Ασία υπήρχαν περισσότεροι έλληνες από ότι τούρκοι (όχι μουσουλμάνοι) και στην Ελλάδα υπήρχαν πολλοί μουσουλμάνοι (οι περισσότεροι εξισλαμισθέντες Έλληνες.

Έγινε τότε κατά τη γνώμη μου το επιεικέστατα λάθος (αλλά και επί «εθνάρχου»  Κωνσταντίνου Καραμανλή  και επί γέρου  «της δημοκρατίας»), να ταυτίζεται ο απανταχού Ελληνισμός μόνον με την Ελλάδα.

Και έτσι για ενίσχυση της Ελλάδας ζητήθηκε από τον ίδιον τον Βενιζέλο και όχι από τους τούρκους, η  τερατώδης ανταλλαγή πληθυσμών και το ξερίζωμα του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας.  Από τις επί χιλιετηρίδες ρίζες του. Που τις μαρτυρούν  όπου και αν πάτε στην τουρκία τα μνημεία κτλ που άφησε. Που για έναν που ξένο η τουρκία είναι περισσότερο Ελλάδα από την Ελλάδα.

Δείτε το βίντεο «Δυο φορές ξένος», https://archive.ert.gr/96007/ που το πιστποιεί.

Τότε και οι Χριστιανοί Έλληνες της Μικράς Ασίας και οι μουσουλμάνοι της Ελλάδας (πολλοί απ αυτούς εξισλαμισμένοι Έλληνες),  που θα τους δείτε στο βίντεο να υποφέρουν όπως και οι Έλληνες της Μικράς Ασίας,  ξεριζώθηκαν απάνθρωπα και χωρίς να το θέλουν, από τις ρίζες τους.

Ακούει κανείς πολλούς να λένε, ότι  αν έμεναν οι Έλληνες στην Μικρά Ασία, θα υφίσταντο τη γενοκτονία των τούρκων. Βέβαια κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα γινόταν και μόνον υποθέσεις μπορεί να κάνει.

Έτσι πρώτα θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα μετά το 1922,  παρά την ήττα της,  δεν ήταν η Ελλάδα της Μελούνας (μέχρι τη Λαμία) αλλά μία χώρα που κατείχε ακόμα και την Ανατολική Θράκη. Με ισχυρό, παρά την,  για τους γνωστούς λόγους  ήττα της στην Μικρά Ασία, στρατό.

Επίσης θα πρέπει να σημειωθεί ότι μετά τη Μικρασιατική καταστροφή το  καθεστώς του Κεμάλ προσπαθούσε να εξευρωπαϊστεί. Και να σημειωθεί  ακόμα ότι στα δύο κράτη, Ελλάδα και τουρκία,  θα υπήρχαν εν είδει ισορροπίας Έλληνες Χριστιανοί στην τουρκία και μουσουλμάνοι στην Ελλάδα.

Μπορούμε τότε να υποθέσουμε, με βάση την αναλογία πληθυσμού στην τουρκία το 1922,  ότι αν δεν γινόταν η ανταλλαγή,   θα υπήρχαν σχεδόν σίγουρα σήμερα στην τουρκία, ίσως και 40.000.000 Έλληνες. Αφού ακόμα και σήμερα οι εξισλαμισθέντες Έλληνες της τουρκίας υπολογίζονται σε περίπου 20.000.000.

Δείτε τώρα πώς περιγράφει την «Ελλαδική» πολιτική  όσον αφορά την Κωνσταντινούπολη, ο αείμνηστος Έλληνας Νεοκλής.

(Η διαπίστωση αυτή συνδέεται άμεσα με την υποσυνείδητη αντιπάθεια της επίσημης Ελλάδας ή/και την απαρέσκεια της για την Κωνσταντινούπολη και γενικά για όσες περιοχές ήταν εκτός μιας περιορισμένης εδαφικής περιφέρειας που απετέλεσε και τον ιδρυτικό της πυρήνα)

Πολιτική,  που   ως γνωστόν συνεχίζεται από το 1955 (με εξαίρεση την περίοδο  του μάλλον δολοφονηθέντα Έλληνα στρατηγού  Παπάγου). Που συνεχίζεται σήμερα από τη ξενόδουλη κομματοκρατία, με νεαρούς που προσποιούνται τους μεγάλους πολιτικούς...   Πολιτική που  μπορείτε να δείτε στο εις το τέλος ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ.  Με την αναμενόμενη κορύφωση της τραγωδίας για τον Ελληνισμό  (Χάγη, υπερήφανο πολυπολιτισμικό Ελλαδιστάν κτλ)

Γράφει λοιπόν ο αείμνηστος  μεγάλος έλληνας Νεοκλής Σαρρής

ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΠΡΟΣΦΕΡΘΗΚΕ ΣΕ «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΕΡΙΑ» (σε εισαγωγικά όπως γράφει το Ελληνικά χέρια) ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΤΗΝ ΑΠΩΘΗΣΑΝ

(Απόσπασμα από το ένθετο της εφημερίδας ΠΑΡΟΝ της Κυριακής 18/10/2009).

Γράφει ο Νεοκλής Σαρρής, Ομότιμος Καθηγητής της Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Στη γνωστή ιστορία της νεώτερης Ελλάδας, δηλαδή του σύγχρονου ελληνικού κράτους, δεσπόζουν δύο αντιθετικά μεταξύ τους ρεύματα που απηχούν την κυρίαρχη πολιτική, η οποία ασκείται ιδιαίτερα έναντι της Οσμανικής Αυτοκρατορίας αρχικά και της Τουρκίας στη συνέχεια, σε ό,τι αφορά τους Έλληνες που ζουν κάτω από το δεσποτικό καθεστώς της γειτονικής χώρας.

Το πρώτο είναι εμφανές, ρητό και επίσημο και εκφράζεται ρητά κάτω από το ιδεολόγημα της Μεγάλης Ιδέας που θέλει την «απελευθέρωση των ομογενών αδελφών»

Το δεύτερο είναι αφανές ανεπίσημο και παραμένει άρρητο εφόσον φέρεται αναιρετικό σε όλα τα σημεία του πρώτου.

Το αξιοπερίεργο είναι ότι το δεύτερο αυτό ρεύμα είναι εκείνο που κατευθύνει την επίσημη πολιτική, ακόμη και όταν από πρώτη όψη φαίνεται να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Μάλιστα στις μέρες μας το ρεύμα αυτό έχει από την αφάνεια αναδυθεί στην επιφάνεια και έχει καταστεί κατά τρόπο ρητό και κατηγορηματικό κυρίαρχο στην ιδεολογία και την πολιτική (για παράδειγμα η ομόθυμη υποστήριξη του Σχεδίου Ανάν από τη μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων πολιτικών, αλλά και, με ελάχιστες εξαιρέσεις, των κατασκευαστών της κοινής γνώμης, ή η παντελής αδιαφορία για τους Έλληνες της Αλβανίας κ. ά.)

Ο Douglas Dakin, ο οποίος βέβαια δεν είναι κανένας έλληνας εθνικιστής, στον επίλογο του μνημειώδους έργου του «Η Ενοποίηση της Ελλάδας», συγκρίνοντας την ενοποίηση της Ιταλίας με εκείνη της Ελλάδας, παρατηρεί ότι ενώ η πρώτη την επέτυχε σε σύντομο χρονικό διάστημα και με μικρές θυσίες, η δεύτερη χρειάστηκε ενάμιση σχεδόν αιώνα και πολλές θυσίες, εκατόμβες νεκρών και θυμάτων από τον άμαχο πληθυσμό.

Ακόμα επισημαίνει ότι ενώ οι Ιταλοί κατόρθωσαν να συμπεριλάβουν στο κράτος τους την Ιερή τους Πόλη, τη Ρώμη, οι Έλληνες «τουλάχιστον δύο φορές είχαν εξασφαλισμένη» τη δική τους Ιερή Πόλη, την Κωνσταντινούπολη, και κυριολεκτικά την απεμπόλησαν.

Για την ιστορική ακρίβεια, δεν είναι δύο, αλλά τρεις οι φορές που η Κωνσταντινούπολη προσφέρθηκε σε «ελληνικά» χέρια και αυτά την απώθησαν.

Η Κωνσταντινούπολη και ο «ιστορικός δισταγμό» της Ελλάδας

Η πρώτη φορά ήταν τον Ιούλιο του 1922.

Στη Θράκη την εποχή εκείνη οι ελληνικές δυνάμεις ανέρχονταν σε 80.000 (έναντι δύναμης 8.000 των Συμμάχων στην Κωνσταντινούπολη, που ασφαλώς και δεν ήταν σε θέση να αντιδράσουν), ενώ οι τουρκικές δυνάμεις δεν είχαν πρακτικά τη δυνατότητα να διαπεραιωθούν στη Θράκη εφόσον στερούνταν στοιχειωδώς ναυτικού (στην Προποντίδα και τα Στενά η ναυτική ισχύς ήταν ελληνική).

Ο Τσώρτσιλ σχετικά αναφέρει ότι «το αριστοτεχνικό σχέδιο της ελληνικής ηγεσίας που ζήτησε την άδεια να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη και μόνο ως απειλή κατετάραξε τους Τούρκους ενώ δεν υπήρχε αμφιβολία ότι οι Έλληνες ήταν σε θέση να το πράξουν» .

Την περίπτωση αυτή ιστορεί ο δημοσιογράφος Δημ. Σβολόπουλος (πατέρας του ακαδημαϊκού Κωστή Σβολόπουλου) σε ένα σύντομο μελέτημα του που φέρει τον τίτλο

«Ο ιστορικός δισταγμός, πώς και διατί ανεστάλη μίαν ώραν προ της εκκινήσεως της η προέλασις του ελληνικού στρατού εκ Θράκης και η κατάληψις της Κωνσταντινούπολης»

(Που γράφτηκε με βάση τις σημειώσεις και κείμενο του πενθερού του Γ. Σκαλιέρη, γνωστού ιστοριοδίφη και μελετητή της Μικράς Ασίας, γιου του Κλεάνθη Σκαλιέρη, μιας συγκλονιστικής φυσιογνωμίας που προετοίμαζε με τον ενθρονισμένο σουλτάνο Μουράτ Ε ́ τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό του Οσμανικού κράτους με την αναγνώριση πολιτικής ισοτιμίας στους μη μουσουλμάνους υπηκόους ).

Ήταν τότε, όπως μας πληροφορεί ο Στέφανος Παπαδόπουλος (ένας πολύ γνωστός Κωνσταντινοπολίτης δημοσιογράφος του περασμένου αιώνα και ένας από τους πρώτους σοσιαλιστές) στις «Αναμνήσεις» του, που οι Τούρκοι «άρχισαν να εγκαταλείπουν την Κωνσταντινούπολη. . Έφευγαν στη Μικρά Ασία. Και πλούσιες τουρκικές οικογένειες αναχωρούσαν τότε, όπως αντιλαμβάνετο κανείς από τα έπιπλα τους που συγκεντρώνοντο στο Καμπάτας για να σταλούν στην απέναντι, τη μικρασιατική ακτή του Βοσπόρου».

Η δεύτερη φορά ήταν ακριβώς μετά την καταστροφή της Σμύρνης. Όταν ένας αρθρογράφος στο επίσημο όργανο της Κομιντέρν, εκφράζοντας τις απόψεις της σοβιετικής ηγεσίας, θεωρεί βέβαιο πως η Αγγλία θα παραχωρήσει την Κύπρο στην Ελλάδα ως «λαχνό παρηγοριάς» και ένας συνάδελφος του οδύρεται εφόσον «η πολιτική του Μουσταφά Κεμάλ σημαίνει, στρατιωτικά αξιολογούμενη, αυτοκτονία, γιατί πλέον ..... οι κεμαλικές μονάδες δεν μπορούν να επιτεθούν στα Στενά και να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη».

Ήταν μάλιστα σε τέτοιο βαθμό βέβαιη η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης «ώστε είχε ετοιμαστεί και ο χάρτης της πόλης με τις νέες ελληνικές ονομασίες των δρόμων, λεωφόρων, πλατειών και συνοικιών».

Ο χάρτης αυτός φυλασσόταν στο κτίριο του Γενικού Προξενείου της Πόλης μέχρι τη δεκαετία του ͐60 από τον λόγιο Νικόλαο Δάμτσα, διακεκριμένο στέλεχος της προξενικής υπηρεσίας.

                                      

Η Τρίτη φορά ήταν την άνοιξη του 1923 όταν η Διάσκεψη Ειρήνης στη Λωζάνη, μπροστά στην τουρκική αδιαλλαξία, κινδύνευε να αποτύχει και να διακοπούν οι εργασίες της.

Όπως αποκαλύπτει κατά τρόπο εξόχως γλαφυρό, στα (ακόμα απαγορευμένα επισήμως στην Τουρκία) «Απομνημονεύματα» του ο Ριζά Νουρ μπέης (ως δεύτερος στην ιεραρχία της τουρκικής αντιπροσωπίας στη Λωζάνη), η Στρατιά του Έβρου που είχε συγκροτήσει ο Πάγκαλος ήταν ένας βέβαιος κίνδυνος.

Ο Ριζά Νουρ λέγει επακριβώς «πληροφορηθήκαμε ότι υπάρχει ένας θεότρελος (delifisek) ονόματι Πάγκαλος, τον γνωστικό δεν τον φοβάσαι, όμως τον μουρλό που θέλει να προχωρήσει από τον Έβρο, τον φοβάσαι».

Περιγράφει πως συναντήθηκε επειγόντως με τον αρχηγό της τουρκικής αντιπροσωπίας Ισμέτ (Ινονού) με τον οποίο εξέτασαν το ενδεχόμενο ελληνικής επίθεσης και τη δυνατότητα αναχαίτισης της από τις κεμαλικές δυνάμεις.

Αυτό σημαίνει ότι οι Έλληνες θα καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη και εμάς θα μας κρεμάσουν (εννοεί στην Άγκυρα).

Γι ́ αυτό πείθει τον Ισμέτ να υπογράψει τη Συνθήκη Ειρήνης όπως όπως.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι κατά την εποχή εκείνη 400 χιλιάδες περίπου από το ένα εκατομμύριο κατοίκους της Κωνσταντινούπολης (και της περιφέρειας της ήταν Έλληνες και 200.000 Άρμένιοι, Έβραίοι και Ευρωπαίοι/λεβαντίνοι (οι υπόλοιποι ήταν μουσουλμάνοι).

Όπως επίσης ότι ήταν αδύνατο να διαβούν τα κεμαλικά στρατεύματα τον Βόσπορο ή την Προποντίδα γιατί συνέχιζε η κατάσταση κατά την οποία ο Κεμάλ δεν διέθετε ναυτικές δυνάμεις 

Κα υπολείμματα του οσμανικού στόλου, που μετά την ανακωχή του Μούδρου είχαν «κλειδωθεί» στον ναύσταθμο του Κερατίου, τα παρέλαβε πολύ μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης ο στρατηγός Σουκρού Ναϊλή πασάς, και συγκεκριμένα κατά Οκτώβριο του 1923).

Ήταν απολύτως λογικό λοιπόν τα σύνορα της Ελλάδας να βρίσκονται στον Βόσπορο.

Όπως χαρακτηριστικά παρατηρεί τα τελευταία χρόνια στις διάφορες διαλέξεις, αλλά και κατά τις εμφανίσεις της σε τηλεοπτικά προγράμματα η καθηγήτρια Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, η Ελλάδα είναι η μόνη βαλκανική χώρα που συγκροτήθηκε δίχως την πρωτεύουσα του ελληνικού έθνους που ήταν η Κωνσταντινούπολη.

Η διαπίστωση αυτή συνδέεται άμεσα με την υποσυνείδητη αντιπάθεια της επίσημης Ελλάδας ή/και την απαρέσκεια της για την Κωνσταντινούπολη και γενικά για όσες περιοχές ήταν εκτός μιας περιορισμένης εδαφικής περιφέρειας που απετέλεσε και τον ιδρυτικό της πυρήνα.

Η υποσυνείδητη αποφυγή επέκτασης της, υπό την έννοια της αποκατάστασης της σε όρια καθοριζόμενα από έναν δίκαιο διαμοιρασμό των εδαφών της Οσμανικής Αυτοκρατορίας, μοιάζει με την περίπτωση ενός ανθρώπου που κρατεί ένα εύθραυστο αντικείμενο και περνά από τη σκέψη του το ενδεχόμενο να πέσει από τα χέρια του και να θρυματιστεί.

Και αυτό που ενδόμυχα φοβάται συμβαίνει αναιτίως: ξαφνικά του γλυστρά και γίνεται κομμάτια !

Εξ ίσου όμως τερατώδες έγκλημα,  αλλά ακόμα χειρότερο,  είναι η επιβληθείσα από τον Βενιζέλο μετακίνηση από την Ανατολική Θράκη του Ελληνικού της πληθυσμού.

Δείτε πώς περιγράφει το έγκλημα αυτό ο Δημήτρης Μαυρίδης στο:

Η εγκατάλειψη της Ανατολικής Θράκης τον Οκτώβριο του 1922

http://www.antibaro.gr/index.php/components/com_vemod_news_mailer/components/com_vemod_news_mailer/components/com_vemod_news_mailer/templates/system/css/images/M_images/components/com_vemod_news_mailer/media/system/js/templates/system/css/templates/feel_free/images/index.php?option=com_content&view=article&id=5961&catid=110&Itemid=296

Λίγο γνωστά είναι τα δραματικά γεγονότα του 1922 και κυριολεκτικά άγνωστα παραμένουν τα γεγονότα τα σχετικά με την εγκατάλειψη και εκκένωση της Ανατολικής Θράκης τον Οκτώβριο του 1922.

Η απώλεια της Ανατολικής Θράκης, –της κύριας εστίας του Θρακικού Ελληνισμού, που βρισκόταν υπό ελληνική διοίκηση από τον Ιούλιο του 1920 και είχε ενσωματωθεί στο Ελληνικό Κράτος τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών–, θεωρείται σήμερα ότι συμπίπτει με τη Μικρασιατική Καταστροφή. Στην πραγματικότητα όμως είναι αποτέλεσμα και επακόλουθό της.

Ίσως είναι καιρός να μιλήσουμε και για τη Θρακική Καταστροφή η οποία παραμένει άγνωστη, ανεξήγητη και κυριολεκτικά αδικαιολόγητη.

Η απώλεια της Ανατολικής Θράκης σημαίνει για την Ελλάδα την απομάκρυνσή της από τη θάλασσα της Προποντίδας και τον Εύξεινο Πόντο.

Η παρουσία των Ελλήνων στην Ανατολική Θράκη θα είχε οδηγήσει σε τελείως διαφορετικές εξελίξεις: η Κωνσταντινούπολη δεν θα ήταν σήμερα μητρόπολη των είκοσι εκατομμυρίων και η Τουρκία δεν θα μετέφερε το πληθυσμιακό και οικονομικό της βάρος προς το Αιγαίο, όπως συμβαίνει σήμερα.

Αφήνουμε κατά μέρος την οικονομική και δημογραφική σημασία που θα είχε για την Ελλάδα η διατήρηση της Ανατολικής Θράκης.

Με την ευκαιρία λοιπόν της επετείου του δραματικού αυτού γεγονότος καλό είναι να θυμόμαστε τις συνθήκες και τις διεργασίες κάτω από τις οποίες συνέβησαν τα γεγονότα εκείνα, αφού ανάλογες συνθήκες υπάρχουν και σήμερα.

Η Μεγάλη Βρετανία, –άτυπη σύμμαχος των Ελλήνων– που βασιζόταν στην ασπίδα του Ελληνικού Στρατού για την κάλυψη των Στενών, της Κωνσταντινούπολης και της ουδέτερης ζώνης που κατείχε στη Μικρά Ασία, φάνηκε αμέσως μετά την εκκένωση της Μικράς Ασίας από τους Έλληνες, να επιδιώκει σαφώς, στην αρχή, την ανασυγκρότηση του Ελληνικού Στρατού.

Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση του Λόυδ Τζωρτζ, με πρωτοστατούντα τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, ετοιμάζονταν για πολεμική σύγκρουση με την Κεμαλική Τουρκία.

Αντίθετα οι Γάλλοι, σε ανοικτή ρήξη προς τους Άγγλους, είχαν εκχωρήσει την Ανατολική Θράκη στους Τούρκους, ακόμη και πολύ πριν τον Αύγουστο του 1922.

Στις αρχές του Σεπτεμβρίου του 1922 εκδηλώθηκε κρίση στις αγγλογαλλικές σχέσεις. Η Γαλλία διαχώρισε τη θέση της και υποστήριξε την απαίτηση των Τούρκων για προσάρτηση στην Τουρκία της Ανατολικής Θράκης και των Στενών, που οι Τούρκοι θα ουδετεροποιούσαν.

Τότε, η διάσταση στις γνώμες των Βρετανών ιθυνόντων και απροθυμία της αγγλικής κοινής γνώμης και των αποικιών για πολεμική εμπλοκή με τους Τούρκους, οδήγησαν, μαζί με την αφόρητη πίεση της Γαλλίας, στην απόφαση των Συμμάχων να εκκενωθεί από τους Έλληνες η Ανατολική Θράκη και να παραδοθεί στην Τουρκία ως αμοιβή για την προσέγγισή της στους Συμμάχους.

Η θετική διάθεση ορισμένων Άγγλων προς τους Έλληνες, όπως αυτή του Λόυδ Τζωρτζ και του λόρδου Κώρζον, δεν ενισχύθηκε από τη μαχητικότητα, την τόλμη και την αποφασιστικότητα των Ελλήνων που, δυστυχώς, δεν υπήρξαν.

Η απόφαση για την εκκένωση της Θράκης επικυρώθηκε από τους Συμμάχους στις 9.9.1922 μετά από θυελλώδεις συσκέψεις τριών ημερών στο Παρίσι, μεταξύ του Γάλλου πρωθυπουργού Πουανκαρέ και του Άγγλου υπουργού εξωτερικών Λόρδου Κώρζον.

Οι παρακλήσεις του Βενιζέλου αντιμετωπίστηκαν την επαύριο παγερά από τον Πουανκαρέ.

Στο εύλογο ερώτημα του Λόρδου Κώρζον: "Ποιός θα υποχρεώσει τους Έλληνες να εγκαταλείψουν την Ανατολική Θράκη;", απάντησαν οι ίδιοι οι Έλληνες.

Η Ανατολική Θράκη εγκαταλείφθηκε εθελόδουλα, ώστε να μην βρεθεί η Μεγάλη Βρετανία στη δυσάρεστη θέση να συγκρουσθεί με την Τουρκία.

Παραμένει το γεγονός ότι ο τουρκικός στρατός δεν ήταν σε θέση να διαπλεύσει την Προποντίδα και να επιτύχει την κατάληψη της Ανατολικής Θράκης.

Οι Τούρκοι δεν διέθεταν ναυτική δύναμη και η δύναμη πυρός των ελληνικών θωρηκτών ήταν σημαντική με τα δεδομένα της εποχής εκείνης.

Υπήρχε επίσης και μία στρατηγική συνιστώσα στο να αρνηθούν οι Έλληνες να εκκενώσουν την Ανατολική Θράκη. Μία τέτοια κατάσταση έφερνε αμέσως σε ευθεία αντιπαράθεση τους Συμμάχους με την Τουρκία και το λιγότερο που θα κέρδιζαν οι Έλληνες ήταν πολύτιμος χρόνος.

Η διάβαση των Τούρκων από τον Βόσπορο η τον Ελλήσποντο, που κατείχαν με ασθενείς δυνάμεις οι Άγγλοι, σήμαινε Αγγλο-Τουρκική σύγκρουση, κάτι που εξυπηρετούσε τα στρατηγικά συμφέροντα της Ελλάδας.

Βρισκόταν δηλαδή η νικημένη Ελλάδα σε θέση που της έδινε τη δυνατότητα να δημιουργήσει μία αγγλική ασπίδα και να αποφύγει νέα σύγκρουση με τους Τούρκους.

Βέβαια, η ηττημένη χώρα δεν φαινόταν να έχει τις οικονομικές δυνατότητες για να συνεχίσει τον πόλεμο. Ωστόσο, η ιστορική εμπειρία μας διδάσκει ότι λαοί που είναι αποφασισμένοι και θέλουν να επιβιώσουν βρίσκουν τα μέσα για να αντισταθούν.

Στη διάσκεψη των Μουδανιών, που οργανώθηκε από τους Συμμάχους για τη σύναψη της ανακωχής, (20 έως 28.9.22), η Ελλάδα έπαιξε τον ρόλο βωβού παρατηρητή στον οποίο ανακοινώθηκαν οι εις βάρος του όροι, ωσάν οι Σύμμαχοι να ήσαν πραγματικά οι εμπόλεμοι με την Τουρκία.

Ο σκοπός της διάσκεψης ανακωχής των Μουδανιών ήταν: οι Έλληνες θα έπρεπε να αποσυρθούν από την Ανατολική Θράκη. Το αντάλλαγμα εκ μέρους των Τούρκων ήταν ο σεβασμός της ουδέτερης συμμαχικής ζώνης και των Στενών μέχρι την τελική Διάσκεψη Ειρήνης μεταξύ των Συμμάχων και των Τούρκων.

Οι Έλληνες εκλήθησαν στα Μουδανιά για να αποδεχθούν τα σε βάρος τους τετελεσμένα γεγονότα. Έγινε δηλαδή εκεί, μία διευθέτηση των συμμαχικών σχέσεων με την Τουρκία, εξόδοις της Ελλάδας.

Η διάσκεψη άρχισε χωρίς τους Έλληνες, που δεν είχαν ακόμη φθάσει, με κύρια συζήτηση τη γραμμή που θα αποσύρονταν οι Έλληνες.

Κατά την αφήγηση του Ισμέτ Ινονού στον Σπύρο Μαρκεζίνη το 1972, δέχθηκαν όλοι την προτροπή του:

" Ας φθάσουμε σε ένα αποτέλεσμα και οι Έλληνες θα υποχρεωθούν να το δεχθούν".

Οι Έλληνες, απλώς προσήλθαν την επαύριο για να τους ζητηθεί να προσυπογράψουν ο,τι οι άλλοι αποφάσισαν εις βάρος τους.

Η άλλη θλιβερή διαπίστωση είναι ότι οι Γάλλοι και οι Ιταλοί φέρονταν ως σύμμαχοι της Τουρκίας, με μόνον τους απαυδημένους Άγγλους να διαπραγματεύονται, παρεμπιπτόντως τα συμφέροντα της Ελλάδας.

Κατά τον Σπύρο Μαρκεζίνη "οι Έλληνες παρέμειναν βωβοί θεατές και οι Τούρκοι ήγειρον συνεχώς και νέας αξιώσεις".

Ο στρατηγός Σαρπύ με την καθοδήγηση του Φρακλίν Μπουγιόν, δέχθηκε όλα τα αιτήματα των Τούρκων. Ακολούθησαν οι Ιταλοί και μετά οι διστακτικοί Άγγλοι.

" Η Θράκη μας παραδόθηκε χωρίς να ριφθεί ούτε ένας πυροβολισμός", δήλωσε μετά από πενήντα χρόνια ο Ισμέτ Ινονού.

Στις 25.9.1922 ο Βενιζέλος τηλεγράφησε από το Παρίσι :

"Ανατολική Θράκη απωλέσθη ατυχώς δι' Ελλάδα", και : "ανάγκη Θράκες να εγκαταλείψωσι την γην, ην από τόσων αιώνων κατοικούσιν, αυτοί και πρόγονοί των".

Ήταν ακόμη μία από τις εθνικές εκκαθαρίσεις του 20ου αιώνα, παρ' όλο που το πρωτόκολλο της Ανακωχής των Μουδανιών  αφορούσε μόνο την εκκένωση της Ανατολικής Θράκης από τον Ελληνικό Στρατό και όχι από τον ελληνικό πληθυσμό.

Η εκκένωση της Ανατολικής Θράκης σήμαινε τη μετακίνηση των 260.000 Θρακών προσφύγων με την οικοσκευή τους και μέρος της σοδειάς τους.

Όπως και την αποχώρηση δεκάδων χιλιάδων προσφύγων από τη Μικρά Ασία, οι οποίοι τον προηγούμενο μήνα, με την κατάρρευση του μετώπου της Μικράς Ασίας, είχαν καταφύγει στη Θράκη.

Μετακινήθηκαν επίσης Αρμένιοι, Κιρκάσιοι και Τούρκοι αντικεμαλικοί των οποίων ο αριθμός δεν είναι γνωστός.

Τη μετακίνηση συμπλήρωσε η αποχώρηση 70.000 περίπου στρατιωτών της Στρατιάς Θράκης, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν δυτικά του Έβρου. Μαζί και τελευταίοι αποχώρησαν οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι και η ελληνική χωροφυλακή.

Κατά τις είκοσι ημέρες της εκκένωσης της Θράκης δηλαδή, μετακινήθηκαν προς δυτικά πάνω από 400.000 άτομα.

Οι μετακινήσεις έγιναν με τραίνα, με πλοία και οδικώς με κάρα, τα οποία ήταν τότε διαθέσιμα στη Θράκη. Η εγκατάλειψη της Ανατολικής Θράκης είχε ολοκληρωθεί το τελευταίο δεκαήμερο του Οκτωβρίου του 1922.

Παραθέτουμε, τέλος, τη μαρτυρία του Αλέξανδρου Μαζαράκη-Αινιάνος, από το βιβλίο του "Απομνημονεύματα", που εκδόθηκε στην Αθήνα το 1948.

Ο στρατηγός Μαζαράκης, ένας από τους πρωταγωνιστές της απελευθέρωσης της Θράκης το 1920, ήταν επί κεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπίας στη Διάσκεψη Ανακωχής των Μουδανιών τον Σεπτέμβριο του 1922.

«… Τον Σεπτέμβριον του 1922 εκλήθην εις το Υπουργείον των Εξωτερικών, όπου μου ανέθεσαν να αντιπροσωπεύσω την Ελλάδα εις την μέλλουσαν να συνέλθη την 20 Σεπτεμβρίου εις Μουδανιά διάσκεψιν στρατιωτικών αντιπροσώπων της Ελλάδος, της Τουρκίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας και Ιταλίας, προς σύναψιν ανακωχής. …

»Σημειωτέον ότι και εγώ και η κυβέρνησις ενομίζαμε ότι επρόκειτο μόνον περί ανακωχής, περί των γραμμών δηλαδή όπισθεν των οποίων θα έμενεν ο ελληνικός και ο τουρκικός στρατός μέχρι της συνθήκης της ειρήνης, ως άλλως εξήγετο και από την διακοίνωσιν των δυνάμεων.

»Της επιτροπής μετείχον εκ μέρους της Αγγλίας ο στρατηγός Χάριγκτον, της Γαλλίας ο στρατηγός Σαρπύ, της Ιταλίας ο στρατηγός Μομπέλλι, της Τουρκίας (τον οποίον διόλου δεν συνήντησα) ο στρατηγός Ισμέτ Πασσάς. Ούτοι δεν ανέμενον την άφιξίν μας αλλά συνεδριάσαντες την 20–21 είχον ήδη παρασκευάσει το κείμενον της ανακωχής το οποίον και μας παρουσίασαν προς αποδοχήν την 22αν.

Εις την πρώτην συνεδρίασιν της 22ας Σεπτεμβρίου, γενομένην επί αγγλικού θωρηκτού, μας επέδειξαν κείμενον έτοιμον της συνθήκης της ανακωχής εις το οποίον είχον μείνει σύμφωνοι οι Τούρκοι και οι τέως σύμμαχοί μας, χωρίς καν να μας ερωτήσουν.

Δια τούτο ωρίζετο η άμεσος εκκένωσις της Θράκης υπό του ελληνικού στρατού μέχρι τον Έβρον και ότι επρόκειτο μόνον να συζητηθούν αι λεπτομέρειαι της εκτελέσεως.

Εδήλωσα αμέσως ότι το κείμενον τούτο προδικάζει την συνθήκην της ειρήνης, ότι εγώ ήλθον δια να συζητήσω περί ανακωχής και όχι δια να ακούσω την άμεσον κατάληψιν της Θράκης υπό των Τούρκων και ότι υπό τοιούτους όρους θεωρώ τούτο απαράδεκτον και ούτε οδηγίας τοιαύτας έχω, ούτε καν θέλω να λάβω γνώσιν.

Κατά την διεξαχθείσαν συζήτησιν ο Γάλλος αντιπρόσωπος στρατηγός Σαρπύ εζήτει με νευρικότητα και εκβιαστικώς να μας πιέση εις άμεσον αποδοχήν των πάντων, επισείων τους κινδύνους της παρελκύσεως, αφού δήθεν οι σύμμαχοι ανέλαβον να πείσουν τον Κεμάλ να μη διαπεραιωθή εις Ευρώπην και μας καταδιώξη και παρεχώρησαν εις αυτόν την Θράκην, η οποία παραχώρησις είναι οριστική. …

»Υπό τας συνθήκας ταύτας μετέβην εις την επί του αντιτορπιλλικού σύσκεψιν όπου ευθύς αμέσως εδήλωσα ότι μη γενομένης δεκτής ουδεμιάς ημετέρας προτάσεως δεν δύναμαι να υπογράψω. …

»Αλλά θα ήτο η ιδία η στάσις της Αγγλίας εάν έβλεπε μετ' ολίγας ημέρας, μετά ένα μήνα, σημαντικήν εις τη Θράκην ελληνικήν δύναμιν με την στερράν απόφασιν να κρατήση και να αμυνθή αυτής;

Θα ήτο διατεθειμένη τότε να συμμετάσχη με τας δύο άλλας δυνάμεις εις εκβιαστικά εναντίον της Ελλάδος μέτρα;

Και επί πλέον, εάν αφιέμεθα μόνοι απέναντι των Τούρκων, θα ηδύναντο αυτοί, ενόσω με τον στόλον μας είμεθα κύριοι της Προποντίδος, να διαπεραιώσουν σημαντικάς δυνάμεις εξ Ασίας εις Θράκην;

Βεβαίως όχι. Υπάρχει λοιπόν βάσιμος ελπίς ότι εάν παρετείναμεν την εκκρεμότητα, μη δεχόμενοι την εκκένωσιν της Θράκης και εν τω μεταξύ συντόνως ενισχύαμεν και ωργανούμεν τας εκεί στρατιωτικάς δυνάμεις μας, η μεν Ευρώπη δεν θα ήτο ηνωμένη δια να επέμβη, οι δε Τούρκοι δεν θα είχον εις χείρας των κανέν όπλον δια να εκβιάσουν και ημάς και την Ευρώπην.

»Προκειμένου, επαναλαμβάνω, δια τόσον μεγάλον έπαθλον όπως η Θράκη, ήξιζε τον κόπον να μεταχειρισθή η Ελλάς όλα τα μέσα δια να την κρατήση, φθάνουσα μέχρι του τελευταίου σημείου, όπου θα έβλεπε πλέον ότι η αντίστασίς της ήτο άσκοπος και εγέννα δεινοτέρους κινδύνους.

»Νομίζω λοιπόν ότι και ο Βενιζέλος εν Παρισίοις και η επανάστασις εν Αθήναις έσπευσαν πολύ, χάσαντες απ' αρχής κάθε ελπίδα, να αποδεχθούν την εκκένωσιν της Ανατολικής Θράκης….»

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

·       Γεγονότα Σεπτεμβρίου του 1955 στην Κωνσταντινούπολη και στην Σμύρνη.

·       Προδοτικές για τον Ελληνισμό της Κύπρου συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου που έφεραν την τουρκία στην Κύπρο.

·       Τελικό κτύπημα το 1964 – 65 από τον γέρο της «δημοκρατίας»  (που άλλοι τον λένε Παπατζή) εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης με τον ΥΠΕΞ του να λέει ότι είμαστε πολιτισμένη χώρα και δεν αντιδρούμε με τον ίδιο τρόπο.

·       Διατεταγμένη το 1965, ως όλα δείχνουν,  δημιουργία από τους Παπανδρέου, γέρο και υιό Ανδρέα, μετά από διαταγή των Αμερικανών,  πολιτειακού ζητήματος, ώστε να καταλήξει η Ελλάδα στο γνωστό σήμερα χωραφάκι του εκάστοτε πρωθυπουργού (Σύνταγμα 1988)

·       Σαμποτάρισμα της λύσης Μαρκεζίνη για ομαλή μετάβαση στη δημοκρατία

·       Συμφωνία των,  Καραμανλή, Κίσινγκερ και Τούρκου Ετσεβίτ (ως λέγεται) στο Παρίσι το 1973 να «λύσουν» το Κυπριακό με ελεύθερη απόβαση των τούρκων στην Κύπρο και δωρεάς σ αυτούς της περιοχής Αττίλα1. Τελικά πήραν το 40% της Ελληνικής  Κύπρου με γενοκτονία των Ελλήνων,  εθνοκάθαρση της βόρειας Κύπρου από τον επί χιλιετίες Ελληνισμό της με τον «εθνάρχη» Καραμανλή, ενώ μπορούσε να μην αντιδρά,

·       Με το  Σύνταγμα του Ανδρέα το 1988 για ανεξέλεγκτο πρωθυπουργό δικτάτορα.

·       Μες το mea culpa στο Νταβός του Ανδρέα που ξεπούλησε τα πάντα

·       Με τα σημιτικά ΙΜΙΑ του εφιαλτικότατου Σημίτη.

·       Με σερβίρισμα από τον Σημίτη και από όλους τους «έλληνες» πολιτικούς του σχεδίου Ανάν.

·       Με την προαναγγελία από τον Κωστάκη Καραμανλή (Μπενάκη προς Παπούλια) της υποδούλωσης στον ευρωπαϊκό, νεοναζιστικό φασισμό).

·       Με σύμφωνη γνώμη όλων χρεωκοπία μας,  με ψευδέστατα  οικονομικά στοιχεία και κυρίως με τη μετατροπή του  κουρευόμενου ομολογοακού  χρέους μας (που μπορούσε να κουρευτεί με  ένα Ελληνικό νόμο).

Σε χρέος προς χώρες της ευρωζώνης μη κουρευόμενο, με ΔΝΤ, με όρους )υποδούλωσης (παγκόσμιας δήθεν  προδοτικά διακυβέρνησης), γενοκτονίας, ληστείας του Εθνικού και ιδιωτικού πλούτου κτλ. Με το «μυστικό» τους μνημόνιο του 2018 δήθεν εξόδου από τα μνημόνια αλλά ουσιαστικής  ταφόπλακας στον Ελληνισμό και πλήρους κατάργησης του Ελληνικού κράτους

·       Με τον εν εξελίξει εξισλαμισμό της Ελλάδας, εξαπάτηση του Ελληνισμού και καθησυχασμό του Ελληνισμού με τον γνωστό τρόπο από τη δεκαετία του 1990 (εποχή εφιάλτη  Σημίτη κτλ)

·       Επικείμενη «πατριωτική» Χάγη με όλα καζάν-  καζάν

·       Πάει και το επί χιλιετηρίδες Ελληνικό Αιγαίο και όχι μόνο, αν δεν γιαίνει επειγόντως κάτι στα πλαίσια του υπάρχοντος (προς το παρόν)  ακροτελεύτιου άρθρου Συντάγματος

Ευριπίδης Μπίλλης

(Συνεχίζεται)