Γιατί όχι στόχος ένα ελληνικό στρατιωτικό όχημα το 2021; Γράφει ο Σάββας Δ. Βλάσσης.ΦΩΤΟ

Το 2019 έκλεισε για την Τουρκία και τον πρόεδρο Ερντογάν, με άλλο ένα εμβληματικό βιομηχανικό επίτευγμα, αυτή την φορά στον πολιτικό τομέα, το πρώτο τουρκικής σχεδιάσεως ηλεκτρικό αυτοκίνητο...

Η στοχοθέτηση βιομηχανικών επιτευγμάτων ως εθνικών σκοπών από την κυβέρνηση μιας αναπτυσσόμενης χώρας, δεν αντιπροσωπεύει μόνο ένα υγιές... πλαίσιο μιας εθνικής προσπάθειας υψηλού συμβολισμού αλλά και έναν χειροπιαστό τρόπο παρουσιάσεως δειγμάτων αναπτύξεως στον βιομηχανικό, εμπορικό και οικονομικό τομέα.

Σε μια ρημαγμένη χώρα από πολυετή οικονομική κρίση όπως η Ελλάδα, που υποτίθεται ότι είναι προηγμένη κοινωνικά, θα ανέμενε κανείς ότι μια τέτοιου είδους στοχοθεσία, θα αποτελούσε κεντρικό μέρος μιας συνολικής και πολυδιάστατης κυβερνητικής πολιτικής. Στην πραγματικότητα, επειδή η βιομηχανική υποδομή είναι μικρή αλλά υπάρχει σημαντικό τεχνολογικό και βιομηχανικό υπόβαθρο που σχετίζεται με το διαρκές πρόβλημα Άμυνας της χώρας, οι συνθήκες θα έπρεπε να είναι ακόμη πιο ευνοϊκές. Γιατί αυτό δεν συμβαίνει στην Ελλάδα;

Επειδή η κύρια διαφορά μεταξύ του πολιτικού προσωπικού σε Ελλάδα και Τουρκία δεν σχετίζεται με τον βαθμό ευφυίας αλλά μάλλον με τον πατριωτισμό. Όσο και αν αυτό πονάει κάποιους, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα και οι ηγέτες τους αφιερώνουν κάθε ικμάδα ζωτικότητος για τα κάθε λογής πολιτικά παιχνίδια προς εξασφάλιση της εξουσίας, χωρίς να είναι φορείς επεξεργασμένων και ολοκληρωμένων πολιτικών εθνικής ωφελείας. Ενδιαφέρονται μόνο για την νομή της εξουσίας, χωρίς να “σκοτίζονται” με πεδία που απέχουν από τους κύριους μαγνήτες λαϊκισμού και ψηφοθηρίας, δηλαδή το σκόρπισμα επιδομάτων, τους διορισμούς και την αύξηση των συντάξεων. Αυτή είναι η διαφορά. Διότι και στην Τουρκία υπάρχει πολιτικό παιχνίδι, διαπλοκή και διαφθορά, όπως και σε όλο τον κόσμο. 

Είναι προς έπαινο για την παρούσα κυβέρνηση, το ότι ήδη από την πλευρά του ΥΠΕΘΑ, έχει εξαγγελθεί επισήμως ως στόχος η ανάπτυξη ενός εθνικού UAV. Και η εξέλιξη αυτή, δεν είναι άσχετη με την παρουσία του Επιτίμου Α/ΓΕΣ Αλκιβιάδη Στεφανή, ο οποίος προφανώς είναι σε θέση να αντικρύζει λίγο διαφορετικά τα πράγματα σε ένα υπουργείο το οποίο ελάχιστη προσοχή αποδίδει στην Ανάπτυξη γενικότερα, της χώρας.

Η εύλογη απορία όμως, είναι γιατί θέτουμε ως στόχο ένα ιπτάμενο μη επανδρωμένο μέσο και δεν ξεκινάμε από κάτι πιο βατό και με σαφώς μικρότερο τεχνολογικό ρίσκο. Γιατί δεν τίθεται ως στόχος η ανάπτυξη ενός εθνικού τεθωρακισμένου οχήματος 4×4 και ενός φορτηγού, για τα οποία ούτως ή άλλως υφίστανται σοβαρές ανάγκες από πλευράς Ενόπλων Δυνάμεων; Δύο τέτοια οχήματα, μπορούν κάλλιστα να προωθηθούν και στην πολιτική αγορά, για χρησιμοποίηση από σώματα ασφαλείας και άλλες συναφείς υπηρεσίες αλλά και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Πέραν αυτών, είναι βέβαιο ότι η αγορά στρατιωτικών οχημάτων είναι πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με την πιο εξειδικευμένη αγορά των UAV και μπορεί ευχερέστερα να εξασφαλίσει εξαγωγές και έσοδα στα κρατικά ταμεία.

Τα αμυντικά προϊόντα, έχουν και μια άλλη σημασία. Η διεθνής προώθησή τους, μπορεί να αποτελέσει μέρος της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, στο πλαίσιο προσπαθειών να τεθούν φιλικές χώρες σε μια άτυπη “σφαίρα επιρροής”. Η καλλιέργεια στενών σχέσεων με φιλικές χώρες, που επίσης έχουν σημαντικές αμυντικές ανάγκες, τις καθιστά δυνητικούς πελάτες προϊόντων της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας, η οποία εφόσον εμπλακεί, με το κύρος της, προσδίδει επιπλέον “ειδικό βάρος” στην διμερή συνεργασία και συντελεί στην βαθύτερη καλλιέργεια των σχέσεων.

Ένα τεθωρακισμένο όχημα 4×4 κατέχει σημαντική θέση στους σύγχρονους στρατούς, μετά την πολεμική εμπειρία σε Αφγανιστάν και Ιράκ, που αναβάθμισαν κάθετα τις απαιτήσεις προστασίας του προσωπικού ακόμη και σε “απλές” αποστολές, όπως επί παραδείγματι συνοδείας, αναγνωρίσεως κ.λπ. Η Αίγυπτος, με την οποία υφίστανται θερμές σχέσεις, έχει σημαντικές ανάγκες και θα μπορούσε να προμηθευτεί ελληνικά τεθωρακισμένα οχήματα, εφόσον πολιτικοί λόγοι δεν της επιτρέπουν να επιλέξει άλλα αντίστοιχα από την διεθνή αγορά. Ακόμη και οι χώρες της Βαλκανικής ή γενικότερα του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, που αναπτύσσουν τους στρατούς τους, επιδιώκοντας και τυποποίηση με τα δεδομένα του ΝΑΤΟ, είναι ένας ενδιαφέρον χώρος εμπορικής προωθήσεως.

Η σχεδίαση και ανάπτυξη πρωτοτύπου ενός τεθωρακισμένου οχήματος 4×4 ή ενός φορτηγού, όπως έχουμε υποστηρίξει και στο παρελθόν, είναι πολύ πιο εύκολη υπόθεση απ’ ό,τι νομίζουν οι αρμόδιοι. Το κόστος κινείται σε χαμηλά επίπεδα και οι χρόνοι παράδοσης είναι τέτοιοι, που μπορούν να καταστήσουν το σχέδιο ουσιαστικό στόχο υψηλού συμβολισμού για την επέτειο των 200 ετών από την Εθνική Παλιγγενεσία, που η κυβέρνηση έχει πει ότι θα εορτασθεί δεόντως.

Ο ίδιος ο ΥΕΘΑ Ν. Παναγιωτόπουλος έχει διευκρινίσει ότι το σχέδιο του εθνικού UAV, δεν μπορεί να καθορισθεί πότε θα πετάξει ή θα είναι έτοιμο. Η πτήση όμως ενός UAV, δεν σημαίνει τίποτα, εάν αυτό δεν πληροί κάποιες στρατιωτικές προδιαγραφές και δεν είναι ανταγωνιστικό στην διεθνή αγορά. Αντιθέτως ένα τεθωρακισμένο 4×4 ή ένα φορτηγό, μπορούν να σχεδιασθούν εξ αρχής πολύ πιο εύκολα βάσει στρατιωτικών προδιαγραφών και να παρουσιασθούν απολύτως λειτουργικά πρωτότυπα, έτοιμα να περάσουν στο στάδιο της παραγωγής ταχύτατα.

Το χρηματοδοτικό ζήτημα, υποτίθεται ότι είναι το “εμπόδιο”, δεδομένου ότι το υφιστάμενο νομικό καθεστώς δεν ευνοεί τέτοιες πρωτοβουλίες. Υποτίθεται ότι γι’ αυτό τον λόγο, θα επιδιωχθεί η αξιοποίηση προγραμμάτων της ΕΕ για τέτοιους σκοπούς. Αυτά όμως είναι οι “πολιτικώς ορθές” προσεγγίσεις και η τέλεια δικαιολογία για απραξία μέσω του “αυτόματου πιλότου”. Όταν θέτεις κάποιον εθνικό στόχο, ενός μάλιστα τόσο περιορισμένου βαθμού όπως είναι ένα τεθωρακισμένο όχημα 4×4, δεν δικαιολογούνται τέτοια εμπόδια. Υπάρχουν χορηγοί, ευγενείς δωρητές, μυστικά κονδύλια και άλλοι τρόποι, για να διαχειρισθεί δυναμικώς και όχι… φιλολογικώς η κυβέρνηση (η καλύτερα ένας πρωθυπουργός) μια τέτοια υπόθεση.

Αν ενδιαφέρεται πραγματικά βεβαίως και δεν πετά απλώς πυροτεχνήματα. Διότι η μόνη προϋπόθεση είναι η πολιτική βούληση. Το γιατί μέχρι τώρα δεν βλέπουμε να υπάρχει αυτή η βούληση, το σχολιάσαμε παραπάνω. Πάντως η επέτειος του 2021, θα αποδείξει για άλλη μια φορά εάν οι κυβερνώντες είναι απλώς “για τα πανηγύρια”. Θα φανεί εάν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του προτιμούν φιέστες και “κουλτούρα” της βαθιάς τσέπης ή κρίνουν εθνικώς πιο ωφέλιμο να τραβήξουν μια κουρτίνα κι εν συνεχεία να οδηγήσουν ένα ελληνικό στρατιωτικό όχημα.