Ημέρες ενδοεκκλησιαστικού χάους. του Νεκτάριου Δαπέργολα Διδάκτορος Ιστορίας

Και ενώ η χώρα λόγω του εν εξελίξει λαθροεποικισμού έχει πια εισέλθει σε μία εφιαλτικών διαστάσεων και κινδύνων περιπέτεια κατά τρόπο που πλέον το αντιλαμβάνονται ξεκάθαρα όλοι (με εξαίρεση φυσικά τους ξεπουλημένους και κάποιους ακόμη «χρησίμους ηλιθίους» της ψευτοπροοδευτικής ιδεοληψίας), η ίδια ζοφερή εικόνα υπάρχει...

και σε άλλα μέτωπα. Σε μια θανάσιμη περιπέτεια βρισκόμαστε πια εδώ και λίγο καιρό και όσον αφορά το λεγόμενο Ουκρανικό (κι ας μην το αντιλαμβάνονται ακόμη όλοι). Η εντελώς ανεξήγητη (τουλάχιστον για εκκλησιαστικούς λόγους) επιμονή του αρχιεπισκόπου και μερίδας της ελλαδικής ιεραρχίας να αναγνωρίσουν - και μάλιστα με τον πραξικοπηματικό και άθεσμο τρόπο με τον οποίο το έπραξαν - την ψευδοεκκλησία του Επιφανίου, έχει ανοίξει κυριολεκτικά τους ασκούς του Αιόλου και ήδη εδώ και λίγο καιρό οι εξελίξεις δείχνουν δραματικές.

      Τι συμβαίνει λοιπόν αυτή τη στιγμή; Με δυο λόγια, ας επιχειρήσουμε να συνοψίσουμε κάποιες βασικές παραμέτρους του όλου…χάους. Κατ’ αρχάς, το πρώτο ζήτημα έγκειται όχι μόνο στο τι έχει αναγνωριστεί ως Εκκλησία (ήτοι ένας φορτωμένος με εκατοντάδες σκάνδαλα εσμός καθηρημένων και αχειροτόνητων, που φυσικά τελούν άκυρα μυστήρια), αλλά και στη σύγχυση λόγω της παράλληλης μη διακοπής κοινωνίας με την αυθεντική Ουκρανική Εκκλησία. Άρα αυτή τη στιγμή οι εν Ελλάδι (και αλλού) «θαυμαστές» του Επιφανίου αναγνωρίζουν ουσιαστικά δύο ταυτόχρονα Εκκλησίες στην Ουκρανία (ήτοι διπλούς μητροπολίτες, διπλές ενορίες σε κάθε πόλη κλπ.), όσο και αν επιλέγουν για προφανείς λόγους αυτό να μην το προβάλλουν (όταν όμως ερωτώνται ευθέως, τότε αναγκάζονται να ομολογήσουν ότι και η υπαγόμενη στο Πατριαρχείο Μόσχας Ουκρανική Εκκλησία υπό τον Ονούφριο είναι κανονική). Και αν αυτό φαίνεται παρανοϊκό, το πράγμα γίνεται ακόμη πιο τρελλό και πολύ πιο μπερδεμένο, αν σκεφτούμε και από ποιους (και πόσους) έχει αναγνωριστεί. Ένα περαιτέρω πρόβλημα δηλαδή είναι πως η «αναγνώριση» δεν έγινε με συνοδική απόφαση, αλλά όπως αναφέρθηκε de facto και πραξικοπηματικά, με αποτέλεσμα να έχουν προκύψει διαφορετικές «ταχύτητες» και κατηγοριοποιήσεις και μέσα στην ελλαδική πλέον Εκκλησία: υπάρχουν μητροπολίτες που δεν την αποδέχονται, υπάρχουν άλλοι που διαφωνούν αλλά ακόμη δεν μιλούν (προφανώς φτύνοντας προς το παρόν στον κόρφο τους με την ιδέα ότι σύντομα μπορεί το «κακό» να χτυπήσει και τη δική τους πόρτα), υπάρχουν εκείνοι που την αποδέχονται αλλά διστάζουν να την εφαρμόσουν (γιατί προφανώς αντιλαμβάνονται τα επίχειρα), υπάρχουν φυσικά εκείνοι που την έχουν ξεκάθαρα και εμπράκτως αποδεχτεί και ήδη έχουν τεθεί εκτός κοινωνίας από τη Ρωσική Εκκλησία, υπάρχει μέχρι και κάποιος - βασιλικότερος όλων - που επιχείρησε (με το μυαλό του τουλάχιστον) να βγει και από πάνω και να…απειλήσει εκείνος τους Ρώσους με διακοπή, αν δεν αποδεχθούν τον Επιφάνιο! Ένα πραγματικό κομφούζιο δηλαδή, που επιτείνεται από τις διάφορες «αποστολές» Ουκρανών σχισματικών (αποτελούμενες από ψευδεπισκόπους και λαϊκούς), που έχουν ξαμολυθεί ως περιοδεύοντες θίασοι ανά την Ελλάδα (συμπεριλαμβανομένου και του Αγίου Όρους), επιχειρώντας να διεισδύσουν σε μητροπόλεις, ναούς και μοναστήρια, για να «προσκυνήσουν», να φωτογραφηθούν, να συλλειτουργήσουν - όπου αυτό σταθεί δυνατό - και μετά να αναρτήσουν πανηγυρικά σε διαδίκτυο και ΜΜΕ φωτογραφίες, βίντεο και ρεπορτάζ, πανηγυρίζοντας για τη…δικαίωσή τους. Ενίοτε και ψευδώς βεβαίως (ως αυθεντικοί απατεώνες και εξόφθαλμοι αλητήριοι που είναι), γιατί κάποιοι ελλαδικοί επίσκοποι και ηγούμενοι όντως συλλειτουργούν μαζί τους, αλλού όμως γίνονται αποδεκτοί μόνο για επίσκεψη, ενώ αλλού βρίσκουν εντελώς κλειστές τις πόρτες. Και φυσικά τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο μπερδεμένα και θολά, μετά από την πρόσφατη αναγνώριση του Επιφανίου από τον πατριάρχη Αλεξανδρείας (κι ας κατόμνυε έως προχτές ότι πρόκειται για σχισματικούς, ενώ ο μόνος αυθεντικός μητροπολίτης Κιέβου είναι ο Ονούφριος) και από το παρεπόμενο ερώτημα τι θα πράττουν πλέον όσοι θα συλλειτουργούν μαζί με τον Θεόδωρο (όπως ετέθη για πρώτη φορά προ ημερών στη Λεμεσό της Κύπρου).

      Όλα αυτά συνιστούν μία απίστευτη εικόνα ενδοεκκλησιαστικής παράνοιας. Μία εικόνα πολυγλωσσίας και παραλογισμού. Μία κατάσταση ενός νέου πύργου της Βαβέλ, όπου κανείς δεν είναι σίγουρος για κανέναν και κανείς δεν γνωρίζει τι κυριολεκτικά τέξεται η επιούσα. Μία εικόνα φόβου, αβεβαιότητας σύγχυσης και ταραχής. Μία εικόνα που μόνο θλίψη και οδύνη μπορεί να προκαλεί. Και μια εικόνα ασφαλώς που μπορεί να μεταβληθεί σε γενεσιουργό σχισματικών καταστάσεων ακόμη και μέσα στον ελλαδικό χώρο (με τρομακτικές προφανώς πνευματικές αλλά και κονωνικές κι εθνικές συνέπειες), πέραν των επίσης ανυπολόγιστης σημασίας συνεπειών που θα φέρει το ούτως ή άλλως μάλλον δεδομένο πλέον επερχόμενο σχίσμα στον ευρύτερο ορθόδοξο χώρο, καθώς τόσο τα σλαβικά Πατριαρχεία όσο και η Αντιόχεια (προφανώς όμως και τα Ιεροσόλυμα) δεν πρόκειται να έρθουν σε ρήξη με τη Μόσχα. Και όλα αυτά γιατί; Θα το ξαναπούμε: χωρίς απολύτως κανένα υπαρκτό λόγο. Αλλά απλώς και μόνο επειδή αυτή είναι η βούληση και η εντολή των υπερατλαντικών αφεντικών. Και επειδή κάποιοι επέλεξαν να λειτουργούν όχι ως πνευματικοί ταγοί κι εκκλησιαστικοί ηγέτες, αλλά ως ανδρείκελα του Πάιατ. Τώρα λοιπόν έχουν ανοίξει τους ασκούς, έχουν ανάψει το φυτίλι μέσα στην πυριτιδαποθήκη, έχουν σπείρει άγριους ανέμους. Κι όταν σπέρνεις ανέμους, ξέρουμε όλοι δυστυχώς ποια είναι η τελική συνέπεια…