Ο μικρός τιμονιέρης. Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΚΟΛΥΡΗ

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έκρυψε ποτέ ότι θαυμάζει τον Μάο Τσε Τουνγκ. Οχι μόνο τώρα, προχθές, στο Αγρίνιο που μνημόνευσε την φράση του: «Σιγά μη λυγίσει ο λαός απέναντι σε αυτούς που παριστάνουν τους λέοντες αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από χάρτινες τίγρεις».   Είναι παλιά η αγάπη του.....  Σε μια συνέντευξή του το 2008, τότε «στη νιότη που έδειχνε πως θα γίνονταν άλλος», όπως ίσως έγραφε Βάρναλης, είχε πει ότι θαύμαζε τη «διαχρονική σκέψη του Μάο». Μιλώντας στους Schooligans είχε υπεραμυνθεί την ιστορική μνήμη του κινέζου ηγέτη αρνούμενος τη σημασία αλλά και αμφισβητώντας τα εκατομμύρια νεκρών του καθεστώτος. Εξέφρασε τον θαυμασμό του για την Πολιτιστική Επανάσταση, παρά τα τυραννικά χαρακτηριστικά της. Ανεξάρτητα από τους νεκρούς και την αυταρχικότητα ο Αλέξης Τσίπρας έβλεπε ότι τα κομουνιστικά καθεστώτα είχαν στο «κέντρο της σκέψης τους τον άνθρωπο». 

Τότε, λίγοι έδωσαν σημασία σε αυτή την παραληρηματική πολιτική προσέγγιση, χαρακτηριστική μιας εμμονικής παραδοξότητας.Και ακόμα λιγότεροι στο ότι ένα νέος πολιτικός, μόλις 33 ετών, γοητεύονταν από έναν ιστορικό εγκληματία, ένα στυγνό δικτάτορα που τον είχε ξεπεράσει η εποχή, ακόμα και στη γενέτειρά του, όπου αντιμετωπίζεται ως ιδεολογικός δεινόσαυρος. Ίσως λίγοι έδιναν συνολικά σημασία στον Αλέξη Τσίπρα, τότε, το 2008. Εντελώς λανθασμένα όπως απέδειξε η πορεία. 

Βεβαίως σε αυτή την πορεία άλλαξαν πολλά. Ο πολιτικός, προφητικά –ίσως– δεμένος στην καρέκλα του όπως τον παρουσίαζαν οι Schooligans, δεν έγινε απλώς Πρωθυπουργός, αλλά και ο πιο αγαπημένος Πρωθυπουργός των Αμερικανών, μεταξύ άλλων. 

Μεταλλάχθηκε και αλλοτριώθηκε, όπως επισημαίνουν παλιοί του σύντροφοι. 

Ήθελε από έφηβος να γίνει μεγάλος τιμονιέρης και τελικά, μεγαλώνοντας, βρέθηκε στο κατάστρωμα εφοπλιστικής θαλαμηγού, όπως λένε δηκτικά άσπονδοι εχθροί του. 

Oμως η μεγάλη του αδυναμία δεν χάθηκε. Κράτησε τη ρητορική του παρελθόντος και σε κάθε ευκαιρία θυμίζει τον θαυμασμό του στον Μάο. Το 2016 φέρεται να είχε πει σε δημοσιογράφους κυβερνητικής αποστολής «μεγάλη αναστάτωση, ωραία κατάσταση»,αναδεικνύοντας τη διαλυτική πολιτική του αντίληψη. Εξάλλου ο ίδιος έχει αποδείξει ότι πράγματι δεν φοβάται τις μεγάλες αναστατώσεις, ανεξαρτήτως των επιπτώσεων.  

Oμως έχει ενδιαφέρον: Σήμερα, ο Πρωθυπουργός απλώς πουλάει αριστερή τρέλα, ή πραγματικά είναι νοσταλγός του μαοϊσμού;  

Θεωρεί ακόμα τον εαυτό του επαναστάτη και μεγάλο αναμορφωτή ή ξέρει ότι οι μουσειακές αριστερές ατάκες ενεργοποιούν τις νευρικές συνάψεις στον εγκέφαλο των ψηφοφόρων του; 

Τελικά, μήπως πιστεύει ότι συνομιλεί με την Ιστορία, έστω και αντιγράφοντας τσιτάτα στο μικρό κόκκινο σημειωματάριό του με στυλό Mont Blanc;