"Η πτώση". Γράφει ο Γιώργος Χρηστάκης

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η εμπειρία της πτώσης ταιριάζει απόλυτα σ’ έναν άγγελο μιας και αυτός έχει το προνόμιο της «υψηλής διαμονής». Εξ ου και ο εκπεσών άγγελος ο ονομαζόμενος και εωσφόρος…
Η πτώση προσιδιάζει σε όσους μένουν ψηλά.
Πέρα όμως από την αγγελολογία και τις πτώσεις των αγγέλων, υπάρχουν και άλλες πτώσεις… Οι άνθρωποι «υποπίπτουν» σε σφάλματα συχνά, όπως ο όμοιός μας ο Αδάμ που υπέπεσε στο λάθος που γι αυτό τιμωρήθηκε με την απώλεια της μακάριας κατάστασής του.
Ο Ίκαρος μας δίδαξε πως η ελευθερία ανυψώνει, όμως το βάρος καταποντίζει…
Όσο πιο παντοδύναμο χαρακτηρίζει κανείς τον εαυτό του τόσο πιο άπειρη είναι η πτώση…
Όλες αυτές οι ιστορίες περικλείουν μια πολύτιμη γνώση… Η κατάσταση του να είσαι ον είναι μια κατάσταση που σε εγκλωβίζει ανάμεσα στα όρια του καλού και του κακού… σαν να μην υπάρχει τίποτα έξω απ’ αυτά… Ακόμα και το Σύμπαν, μπορεί να χαρακτηρισθεί καλό έτσι όπως το εξερευνούμε και το κοιτάζουμε με τόσο θαυμασμό…. Με τον ίδιο τρόπο μπορεί να χαρακτηρισθεί κακό αν στείλει κάποιον μετεωρίτη στο κεφάλι μας…
Αυτό όμως που μας χαρακτηρίζει ως ανθρώπινα όντα, και όπως εξίσου χαρακτηρίζει και τους αγγέλους ως «πλασμένα» όντα, είναι αυτή η φοβερή ευθύνη μπροστά στην ελεύθερη βούλησή μας. Μια ευθύνη που όσο μας ελευθερώνει τόσο μας καταδικάζει ταυτόχρονα….
Μέσα σ’ αυτά τα όρια κινούμαστε κι αυτά μας έχουν σημαδέψει.
Ένα στοιχείο που επίσης μας διακρίνει είναι πως δεν μπορούμε να εισχωρήσουμε σε βάθος και με πληρότητα στο καλό…. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το καβαλήσουμε, ν’ ανεβούμε πάνω του, και να καλπάσουμε με το ιερό αυτό άτι προς το μοναδικό μονοπάτι που ίσως μας οδηγήσει στην λύτρωση.
Στα φτερά του αετού που χάθηκε… Στο τέλος της ζωής ξεκινά κι ο δρόμος της λύτρωσης…
Καθώς έπεφτε ο αετός γινόταν όλο και πιο βαρύς όλο και πιο ένοχος…
Ο φόβος του ονείρου της πτώσης, που όλοι έχουν γευτεί την εμπειρία του, ευτυχώς δεν μας ρίχνει ποτέ τελικά στον γκρεμό… μας αφήνει μόνο να νιώσουμε την εμπειρία της συνεχούς πτώσης, σα να θέλει να μας υπενθυμίσει την αιώνια αιώρησή μας ανάμεσα στα βάθη και στα ύψη, αυτή την ξαφνική απουσία από την πραγματικότητα, που ίσως είναι πιο πραγματική από την ίδια την πραγματικότητα.
Ανήκουμε σε δυό συγχρόνως κόσμους, εκείνον το φωτός κι εκείνον του σκότους. Σ’ αυτές τις διαδρομές συναντάμε την μεγάλη Σκιά, που μας φωνάζει ματώνοντας το Εγώ μας που μάχεται μαζί της μάταια να ξεχωρίσει το «καλό» απ’ το «κακό», και που τελικά αναγκάζεται να τα συγχωνεύσει, γονατισμένο και ηττημένο.
Κανένας δεν μπορεί να αποφύγει το να δίνει και να παίρνει κακό.
Τελικά όμως γινόμαστε πλουσιότεροι αναγνωρίζοντας τις καταστροφικές μας ορμές.
Είναι εύκολο να διακρίνουμε πως μέσα σ’ αυτόν το «κακό» εαυτό, μέσα σ’ αυτές τις καταστροφικές, πτωτικές διαδρομές, υπάρχουν έμφυτα και υπερπολύτιμα στοιχεία δικά μας, και της δημιουργικής μας ζωής, πως συμβαίνει μια σχεδόν μαγική επανασύνδεση της «καταγωγής» μας, και των καταθλιπτικών συναισθημάτων από τα οποία δεν μπορέσαμε να απελευθερωθούμε ποτέ….
Μέσα σ’ αυτές τις διαδρομές μπορεί το άτομο να ξαναβρεί τον Μίτο του Εαυτού του που ήταν χαμένος κάπου στο παρελθόν.
Είναι το μόνο πεδίο που μπορεί να δώσει στο ον το χρίσμα του ήρωα…
Στη διάρκεια αυτής της πτωτικής διαδρομής ξαναδίνεται η μοναδική ευκαιρία της αναγέννησης, της εγκατάλειψης του «παλιού δέρματος», και της ανταλλαγής του μ’ ένα καινούργιο…
Γιώργος Χρηστάκης