Μεγάλωσα στο Ν. Ηράκλειο και όσα δώρα κι αν μας έκαναν οι γονείς μου θυμάμαι, η αδερφή μου και εγώ, να ζητάμε ένα σκύλο. Μας πήραν ένα ψεύτικο με μπαταρίες από εκείνα που κουνάνε τα ποδαράκια και γαβγίζουν. Του βάλαμε περιλαίμιο και το πηγαίναμε βόλτες....
Από την Χριστίνα Λάσκαρη
Ήμουν στην τελευταία τάξη του δημοτικού όταν αποκτήσαμε την Ντένα. Ίσως το πιο ζωηρό (και όμορφο) κουτάβι στον πλανήτη. Έτρωγε τα πάντα. Και εμείς καλύπταμε τις ζημιές της για να μην την μαλώνει η μάνα μας. Έτρωγε τα παπούτσια, τις παντόφλες, τα τηλεκοντρόλ, τις γλάστρες, τα μολύβια, τα τετράδια. Ότι έπεφτε κάτω. Μέσα σε λίγες εβδομάδες όλα άλλαξαν στο σπίτι μας. Μετατοπίστηκε το κέντρο του ενδιαφέροντος και της αγάπης μας σε εκείνη.
Από όλους: Η μητέρα μου τής μαγείρευε ειδικό, δικό της, φαγητό γιατί δεν ήθελε να τρώει τυποποιημένες τροφές του εμπορίου. Έτσι το μενού περιλάμβανε για πρωινό γάλα με κρόκο αυγού και ρυζάκι με καρότο και συκωτάκια πουλιών ή κοτόπουλο το απόγευμα. Ο μπαμπάς τής έφερνε σουβλάκια καλαμάκι κρυφά από τη μαμά και εμείς την κοιμίζαμε πάνω στο κρεβάτι μας.
Η αγάπη μας για εκείνον το σκύλο μάς έδωσε νέα μάτια. Λες και μέχρι τότε είμασταν τυφλοί. Αρχίσαμε να βλέπουμε ότι υπάρχουν τα αδέσποτα που δεν έχουν την καλή τύχη της Ντένας.
Επιστρέφαμε από το σχολείο και η μητέρα είχε έτοιμες σακούλες με φαγητό για τα αδέσποτα της πλατείας. Πρώτα ταΐζαμε αυτά και μετά τρώγαμε εμείς.
Η πρώτη ακτιβίστρια που γνώρισα στην ζωή μου ήταν η μάνα μου. Πήγαινε στον Δήμο και ενοχλούσε Δημάρχους και Συμβούλους. Ζητούσε μέριμνα για τα αδέσποτα. Όχι, τώρα με το Facebook, αλλά στα τέλη του ’80, που ακόμα υπήρχε ο μπόγιας. Μια μέρα πήδηξε στην κλούβα του Δήμου, που μάζευε τότε τα σκυλιά με άγνωστο προορισμό, και ελευθέρωσε όλα τα σκυλιά που υπήρχαν μέσα. Γνωρίστηκε και με άλλες κυρίες και δημιούργησαν νόμιμο σύλλογο. Οι «Φίλοι των ζώων Ηρακλείου Αττικής». Ξεκίνησαν τις πρώτες στειρώσεις και προωθούσαν υιοθεσίες.
Η πρώτη ακτιβίστρια που γνώρισα στην ζωή μου ήταν η μάνα μου. Πήγαινε στον Δήμο και ενοχλούσε Δημάρχους και Συμβούλους. Ζητούσε μέριμνα για τα αδέσποτα. Όχι, τώρα με το Facebook, αλλά στα τέλη του ’80, που ακόμα υπήρχε ο μπόγιας. Μια μέρα πήδηξε στην κλούβα του Δήμου, που μάζευε τότε τα σκυλιά με άγνωστο προορισμό, και ελευθέρωσε όλα τα σκυλιά που υπήρχαν μέσα. Γνωρίστηκε και με άλλες κυρίες και δημιούργησαν νόμιμο σύλλογο. Οι «Φίλοι των ζώων Ηρακλείου Αττικής». Ξεκίνησαν τις πρώτες στειρώσεις και προωθούσαν υιοθεσίες.
Στο μεταξύ ταΐζαμε καθημερινά όλα τα σκυλιά της πλατείας. Ο πατέρας ταΐζει καθημερινά ακόμα και τα περιστέρια.
Στο μεταξύ τελείωσα το σχολείο, τελείωσα και το Κολλέγιο Αθλητικών Επιστημών. Σαν ειδικότητα πήρα την ιππασία και βρέθηκα να εργάζομαι εθελοντικά στον Σύνδεσμο Θεραπευτικής Ιππασίας στο Γουδί. Εκεί κατάλαβα και επιστημονικά πόσο ευεργετική είναι για τον άνθρωπο η επαφή του με τα ζώα. Όχι, μόνο για τους ανθρώπους ή τα παιδιά που αντιμετωπίζουν πρόβλημα, αλλά για όλους μας. Για αυτό με ενοχλεί η λέξη φιλόζωος. Τί σημαίνει; Ή είσαι άνθρωπος και σέβεσαι όλα τα έμβια όντα ή δεν είσαι.
Από το Γουδί βρέθηκα σε διάφορους ιππικούς ομίλους, όπου έμαθα πολλά για τα άλογα, αλλά και για το πως λειτουργούν οι όμιλοι. Και δεν μου άρεσαν όλα. Υπάρχουν, όμως, άνθρωποι που πραγματικά τα αγαπάνε και κάνουν σωστά τη δουλειά τους και έχουν σαν προτεραιότητα τους τα άλογα. Υπάρχουν, όμως, και οι άλλοι.
Όταν γνώρισα τα άλογα στην παραλία της Αγίας Άννας στην Β. Εύβοια τα πρώτα δύο καλοκαίρια που δούλεψα εκεί τα πράγματα ήταν καλά. Υπήρχαν 14 άλογα και κάποια από αυτά έκαναν βόλτες τουριστικής ιππασίας. Σύντομα ο ιδιοκτήτης τους κατάλαβε πως η επιχείρηση αυτή δεν έχει κέρδος. Η σεζόν ήταν μικρή και τα έξοδα πολλά. Καθώς τα χρέη συσσωρεύονταν ξεκίνησε και η εγκληματική αμέλεια των ζώων. Πολλά πέθαναν. Άλλα πουλήθηκαν.
Την ιστορία τους την έχω πει αρκετές φορές. Και δεν θέλω να την πω ξανά, γιατί όσο αμελής -και πολλά άλλα- και αν ήταν ο πρώην ιδιοκτήτης τους, κι όσα κακά κι αν τους έκανε τώρα πια δεν ζει. Και για έναν νεκρό δεν θέλω να μιλάω. Ας τον κρίνει ο Θεός.
Η αλήθεια, όμως, είναι πως πέρασαν πολλά αυτά τα άλογα. Και μόλις το 2012 με δικαστική απόφαση κατάφερα να τα πάρω εγώ. Μέχρι τότε πηγαινοερχόμουν Αθήνα -Εύβοια. Τους τελευταίους έξι μήνες πριν τα πάρω και αφού η κατάσταση είχε γίνει δραματική με τον τελευταίο σταβλίτη να αποχωρεί, έμενα σε μία σκηνή, μόνη μου, μέσα στο δάσος, ανάμεσα σε εγκαταλελειμμένα και κατεστραμμένα κτίσματα για να τα προσέχω.
Πώς μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος στο δάσος; Μπορεί. Ήταν ταλαιπωρία αλλά το έκανα. Αυτονόητα πράγματα, όπως ένα ζεστό ντους, για εμένα ήταν ολόκληρη διαδικασία. Είχα τοποθετήσει ένα μεγάλο πλαστικό βαρέλι ψηλά, σύνδεσα και ένα λάστιχο κι αυτός ήταν ο αυτοσχέδιος θερμοσίφωνάς μου, με νερό που ζέσταινε ο ήλιος.
Χρειάστηκε να γίνει έξωση παρουσία Ειρηνοδίκη και να θεωρηθούν τα άλογα ανέστια για να μπορέσω να τα πάρω. Και αν δεν ήμουν εγώ τί θα γίνονταν; Τί γίνονται τα ζώα, εν προκειμένω τα άλογα, κάποιου αν τα παρατήσει και φύγει; Αν πεθάνει; Ξέρει κανείς; Έναν σκύλο τον παρατάς στο δρόμο. Στην καλύτερη βρίσκει κάτι από τα σκουπίδια. Την χειρότερη την ξέρουμε. Για ένα άλογο όμως; Ξέρετε πόσα άλογα έχουν πεθάνει από πείνα. Πόσα γαϊδουράκια; Τα άλογα του ιπποδρόμου τί γίνονται όταν τελειώσει η καριέρα τους;
Αυτή η εξέλιξη πάντως πυροδότησε μια σειρά άλλων εξελίξεων. Ήρθα μαζί με τα άλογα στο Καπανδρίτι, σε μία έκταση που μου παραχώρησε μια φίλη. Είχαν χτυπήσει, όμως, τα μνημόνια κι αυτή τη φορά δεν είχα μαζέψει οκτώ κουτάβια. Είχα έξι άλογα. Γυρίσαμε πίσω στην παραλία της Αγίας Άννας, στην Εύβοια. Τουλάχιστον εδώ θα ήταν ελεύθερα. Αγόρασα ένα τροχόσπιτο, νοίκιασα και έναν χώρο μέσα στο δάσος 14 στρέμματα και ξεκινήσαμε δουλειά. Έπρεπε να κάνω αυτά τα άλογα δυνατά και πάλι. Όχι μόνο να ανακτήσουν το βάρος τους, αλλά και την αυτοπεποίθηση τους. Και την εμπιστοσύνη τους στους ανθρώπους. Είχαν δει άλλα άλογα να πεθαίνουν, είχαν μείνει ατάιστα, είχαν αντιμετωπίσει ανθρώπους που δεν γνώριζαν από άλογα, είχαν δει άλλα άλογα να εξαφανίζονται (τα πούλησαν;).
Ακολούθησα πολλές συμβουλές. Και διαφορετικές σχολές εκπαίδευσης. Τελικά ακολούθησαν την καρδιά μου και τα άφησα στην ησυχία τους. Τα άφησα μόνα τους να θυμηθούν πως είναι άλογα. Ήμουν εκεί για να τους εξασφαλίζω την τροφή τους, καθαρό νερό και να φροντίζω τις οπλές τους, που είναι ευαίσθητες. Ως εκεί. Έτσι πέρασε ο πρώτος χρόνος. Κι αυτό ήταν σωτήριο. Κατάλαβαν πως δεν ζητάω κάτι από αυτά. Πως βρίσκομαι στο πλάι τους για το καλό τους.
Αυτά τα έξι χρόνια βρήκα ακόμα δύο άλογα, δυο γαϊδουράκια και επτά σκυλιά. Ζούμε όλοι μαζί εδώ στο δάσος. Τα καλοκαίρια έρχονται φίλοι και βοηθάνε.
Ο χειμώνας είναι δύσκολος. Έχω μόνο την αδερφή μου και τον φίλο της. Κι όταν αρχίζει η βροχή που ξεχνάει να σταματήσει αναρωτιέμαι τί κάνω εδώ. Ποια είμαι και που πάω. Κι αν έχω καταστρέψει τη ζωή μου για αυτά τα ζώα. Και μετά πάω στην Αθήνα και τους βλέπω όλους να κυνηγάνε την ουρά τους και σκέφτομαι πως τουλάχιστον εγώ ξέρω γιατί τρέχω. Για να είναι όσο γίνεται πιο ευτυχισμένα αυτά τα άλογα και τα γαϊδουράκια. Για αυτό δεν έχω και στάβλους. Δηλαδή τί; Να μπαίνει το καθένα στο δικό του «κουτί» και να μένει εκεί με τις ώρες; Ούτε τους ζωολογικούς κήπους καταλαβαίνω. Οι ελέφαντες, οι καμηλοπαρδάλεις και πολλά άλλα ζώα χρειάζονται δεκάδες στρέμματα για να είναι ευτυχισμένα. Ήρθε η ώρα να πάρουμε απόφαση ότι πρέπει να πάψουν να είναι εκθέματα. Υπάρχει το YouTube, υπάρχει το National Geographic – ας τα βλέπουμε εκεί.
Αφού ντυθήκαμε, χορτάσαμε, διασκεδάσαμε, θεραπευτήκαμε, καλλωπιστήκαμε εις βάρος των ζώων μια εποχή που αυτό φαινόταν να είναι η μόνη λύση, έχει έρθει η ώρα να ομολογήσουμε πως οι ανάγκες μας πλέον εις βάρος των ζώων δεν έχουν αυτή την έκταση. Είναι η εύκολη λύση να πάρουμε το συσκευασμένο χοιρινό από τα ράφια του σούπερ μάρκετ, να φορέσουμε τη γούνα, να αγοράσουμε την αγαπημένη μας ράτσα χωρίς να αναρωτηθούμε κάτω από ποιες συνθήκες κατέληξε ένα ζώο εκεί.
Είναι θέμα ηθικής να επιτρέψουμε στα ζώα να βρουν ξανά τη φυσική τους υπόσταση. Είναι πάρα πολλά τα χρόνια που ο άνθρωπος ζούσε με την υπεροψία πως αυτός είναι ο μόνος νοήμων και το εκλεκτό παιδί του πλανήτη και πως τα υπόλοιπα πλάσματα έχουν γεννηθεί για να τον υπηρετούν. Όλα τα πλάσματα έχουν συναισθήματα, έχουν σκέψεις, αντιδρούν στο περιβάλλον. Όλα τα ζωντανά πλάσματα πάνω στη γη έχουν ένα επίπεδο συνείδησης, επειδή εμείς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ποιο είναι αυτό δεν σημαίνει πως είναι κατώτερο από το δικό μας.
Τα ζώα έχουν δικαιώματα και έχει έρθει η ώρα να αγωνιστούμε γι’ αυτά. Εγώ αυτό κάνω. Για αυτό μετά από κόπο και προσπάθεια δημιουργήθηκε το φιλοζωικό σωματείο Rancheros. Ένα νόμιμο σωματείο. Ο DimKara μας έφτιαξε και σάιτ (www.rancheros.gr) και εκεί υπάρχει η ιστορία όλων των αλόγων αλλά και η δυνατότητα όποιος το επιθυμεί να βοηθήσει στο έργο μας με μία συνδρομή ή δωρεά.
Δεν είναι εύκολη η ζωή που έχω διαλέξει. Πάντα κάποιο ζώο κάτι παθαίνει και τρέχω να βρω ιππίατρο να έρθει εδώ. Ευτυχώς ο Παύλος Αντωνίου έρχεται και τον ευχαριστώ για αυτό. Αλλά χωρίς τις συμβουλές του Βασίλη Παπαθεοδώρου δεν ξέρω τί θα έκανα. Είναι ένας κτηνίατρος και ιππίατρος που πάντα θα σηκώσει το τηλέφωνο του, θα ακούσει με προσοχή, θα κάνει τις σωστές ερωτήσεις και θα δώσει τις σωστές συμβουλές. Αυτός ο άνθρωπος έχει σώσει πολλά από τα ζωάκια μας.
Κάθε χρόνο βγάζουμε ένα ημερολόγιο που μας χορηγούν οι εταιρείες QACSltd(www.qacslab.com/) και ERGANAL Laboratories (https://erganal.gr/). Είναι πολύ σημαντική βοήθεια τα έσοδα αυτού του ημερολογίου. Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται στο πλευρό μας επτά χρόνια και τους ευχαριστούμε πολύ.
Το ιδανικό θα ήταν να είχαμε τη δική μας έκταση. Τη δική μας γη για να κάνουμε πραγματικότητα ότι ονειρευόμαστε – να βοηθήσουμε περισσότερα ζώα. Κυρίως, να ενημερώνουμε τα παιδιά πως τα ζώα δεν είναι εργαλεία, αλλά έχουν δικαιώματα και ανάγκες.
Όνειρό μας είναι σχολεία και ομάδες να έρχονται χωρίς επιβάρυνση στο Rancheros για μια βιωματική επιμορφωτική εμπειρία. Μικροί και μεγάλοι να μαθαίνουν τον ευαίσθητο συναισθηματικό κόσμο των αλόγων. Πως ένα θηριώδες σε μέγεθος ζώο 600 κιλών διατηρεί μια πραότητα και ένα μεγαλείο. Πως τα άλογα βοήθησαν τον ανθρώπινο πολιτισμό να προοδεύσει και να επικρατήσει. Κυρίως, να μαθαίνουν όλοι πως τα ζώα έχουν συναισθήματα. Νιώθουν, χαίρονται, στενοχωριούνται, φοβούνται, θυμούνται.
Είναι πολλές οι δυσκολίες που αντιμετωπίζω καθημερινά. Τώρα πάλι «πέθαναν» οι μπαταρίες από τα πάνελ ηλικιακής ενέργειας με αποτέλεσμα να μην έχω ρεύμα να φορτίσω ούτε το κινητό μου. Από τις έξι σκοτεινιάζει και εγώ είμαι με έναν φακό. Η ζωή στο χωριό δεν σου δίνει και πολλές κοινωνικές επιλογές. Έχω κάνει, όμως, φίλους. Ξέρω, όμως, ότι δεν θα κάνω οικογένεια. Ούτε μια φυσιολογική σχέση. Ποιος τρελός θα ακολουθήσει το πρόγραμμά μου. Αλλά πάλι τί είναι φυσιολογική σχέση;
Δεν ξέρω. Ούτε κάνω σχέδια για το μέλλον. Και οι άλλοι που κάνουν τί καταλαβαίνουν; Η ζωή μας κοροϊδεύει.
Αναρτήσεις
!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή