Για τον Υπάτιο Πατμάνογλου: Ποιος είσαι εσύ που θα τον κρίνεις και γιατί σε αφορά η ζωή του άλλου; Της Κυριακής Χαριτάκη

Χθες βγήκε η είδηση ότι ο Υπάτιος Πατμάνογλου, 20 μήνες έπειτα από το τροχαίο στο οποίο έχασε γυναίκα και παιδί, ξαναπαντρεύεται και περιμένει και μωρό. Σε ΟΛΑ τα ποστ που πέρασαν από μπροστά μου, ακόμα και στο προφίλ του ίδιου στο facebook, η ίδια αδίστακτη χυδαιότητα....

«Αλίμονο από αυτόν που πάει», «Η αποζημίωση δεν του καίει τα χέρια;» και «Πολύ που στενοχωρήθηκε» ήταν τα πιο soft σχόλια που πέρασαν από μπροστά μου και τα οποία θεωρώ αισχρά και μισάνθρωπα.

Από πότε το πένθος έρχεται με χρονοδιακόπτη και ποιος ορίζει πότε και γιατί νιώθει κάποιος έτοιμος να προχωρήσει; Από πότε μας αφορά τί κάνει ο άλλος στη ζωή του και από πότε δεν χαιρόμαστε με τη χαρά του; (αχ ναι ξέχασα, από τότε που ηδονιζόμαστε να βλέπουμε χαροκαμένους να παίρνουν σβάρνα τα μοναστήρια). Ποιος από όλους αυτούς που κρίνει, προσφέρθηκε να τον βοηθήσει όταν έχανε γυναίκα και παιδί, όταν μπήκε πρώτη φορά μετά το τροχαίο στο δωμάτιο του γιου του και πάτησε πάνω σε κάποιο απ’ τα αμαξάκια του; Ποιος απ’ όλους αυτούς κάλεσε-επισκέφθηκε αυτόν τον άνθρωπο τότε που ήταν κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του;

Έβγαινε στα κανάλια λένε, ναι βγήκε 3-4 φορές να μιλήσει για το τροχαίο όπως κάνουν όλοι, και; Τις προάλλες βγήκε ο πυροσβέστης στο Μάτι που έχασε γυναίκα και μωρό και μιλούσε, θα πούμε κάτι γι’ αυτόν; Η περιμένουμε να δούμε πότε θα χαρεί για να τον θάψουμε κι εκείνον;

Πραγματικά έχω φτάσει σε σημείο να ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ το ανθρώπινο είδος και ακόμα περισσότερο να ΦΟΒΑΜΑΙ να μοιραστώ τις όμορφες στιγμές της ζωής μου μην τυχόν βγει κανείς και μου χρεώσει που τολμώ να είμαι χαρούμενη και να περνάω καλά. Ξεφτίλα…

Σ.σ. Υπάτιε, είτε η είδηση ισχύει είτε όχι, εγώ προσωπικά παλικάρι μου, σου εύχομαι ολόψυχα να βρεις την χαμένη σου χαρά. Σου αξίζει!

diaforetiko