Έχετε πεινάσει ποτέ κύριοι πολιτικοί;

Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος αναρωτιέται αν όλοι αυτοί που κόπτονται για το… καλό του λαού έχουν μετρήσει ποτέ δεκάρες, έχουν κοιμηθεί νηστικοί και παγωμένοι…

Άκουγα προσεκτικά αυτόν τον κυριούλη με το άλλοτε καλοχτενισμένο κι άλλοτε ανακατωμένο μαλλί -αν είχε προηγηθεί φαγοπότι-, τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, τον πολιτικό με το όντως βαρύ βιογραφικό....

Δεκαοκτώ χρόνια πρωθυπουργός στο Λουξεμβούργο και είκοσι χρόνια υπουργός Οικονομικών, οκτώ χρόνια πρόεδρος του Eurogroup, κάτοχος του βραβείου Καρλομάγνου, μπον βιβέρ, με αγάπη στο κρασί και τη σαμπάνια.

Ο άνθρωπος λοιπόν που δηλώνει φιλέλληνας και τους έχει αγκαλιάσει όλους, από Γιώργο Παπανδρέου, Σαμαρά και Βενιζέλο μέχρι Τσίπρα, Βαρουφάκη, Τσακαλώτο, φόρεσε το καλό του χαμόγελο και είπε:

«Η ολοκλήρωση του προγράμματος αποτελεί σημαντική στιγμή για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Οι Ευρωπαίοι εταίροι τους έχουν επιδείξει την αλληλεγγύη τους και ο ελληνικός λαός ανταποκρίθηκε σε κάθε πρόκληση με ένα χαρακτηριστικό θάρρος και αποφασιστικότητα…»

Θάρρος Ζαν Κλοντ μου; Θάρρος το λένε; Κι αποφασιστικότητα μαζί;

Κατάφερες εσύ κι όλοι όσοι πόζαραν πανευτυχείς δίπλα σου να δεις, να δείτε πραγματικά τι πέρασε ο ελληνικός λαός;

Έμαθες, μάθατε στ’ αλήθεια πόσοι έχασαν τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τα παιδιά τους που τα μάζεψαν κι έφυγαν για να βρουν καλύτερη τύχη;

Έμαθες, μάθατε άραγε πόσοι αυτοκτόνησαν γιατί πνίγηκαν από το αβάστακτο βάρος, γιατί έχασαν τα πάντα από τη μια στιγμή στην άλλη, γιατί έγιναν… αόρατοι;

Ο λαός με το «θάρρος κι αποφασιστικότητα» έγινε ΑΝΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ, ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στη ζωή ενός ανθρώπου.

Να ντρέπεται να βγει από το σπίτι γιατί δεν έχει δουλειά. Να ντρέπεται να κυκλοφορήσει στο δρόμο γιατί δεν μπορεί να πληρώσει ούτε τα κοινόχρηστά του και τις βασικές του υποχρεώσεις.

Να ντρέπεται τα ίδια του τα παιδιά γιατί δεν έχει να τους δώσει τίποτα, ούτε τα στοιχειώδη.

Να έχει χάσει το χαμόγελό του, να παραμιλάει, να ζει σαν φάντασμα.

Κι αυτός ο αναξιοπρεπής να ζει κι αναξιοπρεπώς, περιμένοντας μια φιλανθρωπία από τη γριά μάνα του ή την πεθερά του. Να παρακαλάει μην λιποθυμήσει το παιδί του στο σχολείο!

Αυτός ο λαός με το «θάρρος κι αποφασιστικότητα» έπαψε να είναι νοικοκύρης, όπως είχε μάθει από τον πατέρα και τον παππού του, έπαψε να είναι κυρίαρχος του ίδιου του σπιτιού του, περίμενε παγωμένος, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Έχετε κοιμηθεί κύριε Ζαν Κλοντ χωρίς θέρμανση, αγκαλιά με τρεις κουβέρτες που κι αυτές δεν φτάνουν; Μήπως με κομμένο ρεύμα;

Έχει τύχει ποτέ να μετράτε κέρματα, ακόμα και τα πεντάλεπτα, μπας και φτάσουν για να πάρετε ψωμί;

Εσάς, δικοί μας πολιτικοί, σας έχει τύχει αυτό; Ή απλά αγορεύετε με λυμένα τα προβλήματά σας; Εύκολο είναι αυτό!

Εσάς, δικοί μας πολιτικοί, σας έχει τύχει να έχετε για καιρό εισόδημα ΜΗΔΕΝ; Δεν θα τα κατάφερνε ούτε ο Χάρι Πότερ με το ραβδί του.

Σας έτυχε ποτέ, δικοί μας πολιτικοί, -όσοι έχετε δουλέψει, αν έχετε δουλέψει ποτέ- να σας διασύρουν οι εργοδότες σας επειδή έτσι;

Σας έτυχε ποτέ, δικοί μας πολιτικοί, να πηγαίνετε να δουλεύετε έναν ολόκληρο μήνα για να πάρετε 300 ευρώ;

Όλοι –μα όλοι- μας δείχνατε τον ξένο μπαμπούλα, την Ευρώπη, που σας απειλούσε και σας εκβίαζε. Κι εσείς τα υπογράψατε ΟΛΑ, υποθηκεύοντας τη ζωή των ανθρώπων αυτού του τόπου.

Όλοι –μα όλοι- αφήσατε τους εργοδότες να γίνουν ανάλγητοι, αισχροί, να απειλούν και να εκβιάζουν τους εργαζόμενους.

Εκεί χρειαζόταν η Ευρώπη για να πάρετε μέτρα;

Πώς τους επιτρέψατε να μην πληρώνουν τον κόσμο επί μήνες, δίχως να επέμβετε;

Πώς τους αφήσατε να βάζουν λουκέτο σε όποιες επιχειρήσεις δεν τους συνέφεραν, δίχως να δίνουν δεκάρα στον κόσμο, δίχως αποζημιώσεις, χωρίς καν τα δεδουλευμένα τους;

Πώς αφήσατε τη μόδα του «Έτσι γουστάρω» των εργοδοτών;

Πώς επιτρέψατε ΚΑΘΕ αναξιοπρέπεια, δίχως να κάνετε μία κίνηση; Είναι οι εργοδότες υπεράνω του κράτους;

ΕΧΕΤΕ ΠΕΙΝΑΣΕΙ ΠΟΤΕ ΚΥΡΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ;

Έχετε αναλογισθεί πώς μπορεί να πορευτεί ένα νοικοκυριό με μισθό-φιλοδώρημα; Όποιοι το παίρνουν κι αυτό, έτσι;

Η μόνη λύση δηλαδή ήταν οι συνεχείς απάνθρωποι φόροι;

Τι γάλα να έχει μια αγελάδα που είναι μισοπεθαμένη στο χώμα;

Γιατί αποδείξατε –ΟΛΟΙ- ότι για σας μετράνε οι αριθμοί, όχι οι άνθρωποι. Τα πλεονάσματα, όχι η ίδια η ζωή.

Ποιο θάρρος κι αποφασιστικότητα λοιπόν –και πίτσες μπλε- όταν οι περισσότεροι είναι χρεωμένοι, αγωνιώντας για το αν θα καταφέρουν να διατηρήσουν τα σπίτια τους; Είτε αυτά που κληρονόμησαν από τον ιδρώτα των γονιών τους είτε αυτά που απέκτησαν με αίμα, με θυσίες και με σκληρά δάνεια, πληρώνοντας διπλό και τριπλό το σπίτι που κατάφεραν να πάρουν.

Από σήμερα λοιπόν, με την επίσημη «έξοδο» από τα φονικά μνημόνια, θα πάψει ο κόσμος να υποφέρει ή να μετράει τις δεκάρες του;

Θα βρει δουλειά; Θα πληρώνεται στοιχειωδώς ανθρώπινα; Θα τρέξουν οι εργοδότες να πληρώνουν στην ώρα τους;

Γιατί τα όμορφα λόγια –πανηγυρικό τέλος των μνημονίων- ούτε τρώγονται ούτε χωνεύονται.

Γιατί όπως είπε κι ο Σαββόπουλος 43 ολόκληρα χρόνια πριν…

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας

ποτέ δε λένε την αλήθεια

ο κόσμος υποφέρει και πονά

και ‘σεις τα ίδια παραμύθια…

Το ξαναλέω, για όσους πιστεύουν σε ένα διαφορετικό «αφήγημα». Η καθημερινότητα είναι αυτή που επικυρώνει ή διαλύει κάθε success story…

Κι αυτή η καθημερινότητα, η επιβίωση πιο απλά, είναι μια μέγγενη που συνθλίβει.

Δεν ταιριάζουν λοιπόν φιέστες στην περίσταση. Αυτογνωσία χρειάζεται.

Και το ξέρουν το Καστελόριζο, η Ιθάκη, όλη η Ελλάδα, νησιωτική ή μη…