Κοτζιάς εναντίον Τσίπρα; Ποιος κυβερνάει τον κυβερνήτη; του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

«Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;»
το ερώτημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή όταν πληροφορήθηκε τη δολοφονία Λαμπράκη (δεν είχε καταλάβει ότι τον κυβερνάνε οι Ρώσοι!)...

Δέκα μέρες μετά την έναρξη της κρίσης με τη Ρωσία, ένας Έλληνας δημοσιογράφος, ο Αχιλλέας Πατσούκας έκανε επιτέλους και ένα ρεπορτάζ στη Μόσχα και μεταφέρει και τις απόψεις της ρωσικής πλευράς στο ελληνικό κοινό. Κάτι είναι κι αυτό. Θα βρείτε το λινκ με την ανταπόκρισή του στο τέλος αυτού του κειμένου, μαζί με λινκς σε μια σειρά δημοσιευμάτων με τα οποία δεν συμφωνούμε αναγκαστικά, όμως περιέχουν κατά την κρίση μας «τροφή για σκέψη», αναφορικά με μια υπόθεση που έχει μεγάλο βάθος. Αυτά που είδαμε μέχρι τώρα είναι πιθανώς μόνο η ορατή κορφή ενός παγόβουνου που πλησιάζει γρήγορα την Ελλάδα.

Κρίσιμα αναπάντητα ερωτήματα

Στο μεταξύ, αντί να διευκρινίζονται, τα ερωτήματα πληθαίνουν γύρω από την πρόσφατη ελληνορωσική κρίση. Ιδού μερικά από τα πιο κρίσιμα:

Πως είναι δυνατό το Στέητ Ντηπάρτμεντ να ανακοινώνει πριν από το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών τις απελάσεις Ρώσων διπλωματών, συγχαίροντας την Αθήνα; Η ελληνική εξωτερική πολιτική συναποφασίζεται με την αμερικανική Πρεσβεία;

Γιατί η υπόθεση, όποιες και αν είναι οι πραγματικές της διαστάσεις, δεν αντιμετωπίστηκε διακριτικά, χωρίς να προκληθεί όλη αυτή η φασαρία; Ποιος ή ποιοι «διέρρευσαν» τόσο την πληροφορία, όσο και τα σχόλια που τη συνόδευαν και τις διάφορες άλλες, πραγματικές ή μη, περιρρέουσες «πληροφορίες»;

Γνώριζε εκ των προτέρων και είχε εγκρίνει ο Πρωθυπουργός αυτή την επιχείρηση διαρροών, επί της οποίας στήθηκε, πιθανότατα από δυτικές μυστικές υπηρεσίες, μια κλασική ψυχροπολεμική επιχείρηση ψυχολογικού πολέμου και πολλαπλών στοχεύσεων, δια του «ελληνικού τύπου», που παρουσιάζει εξαιρετικά μεγάλες ομοιότητες με ότι έχει συμβεί επανειλημμένα διεθνώς το τελευταίο διάστημα, από την υπόθεση Σκριπάλ στη Βρετανία έως τα δήθεν χημικά του ‘Ασσαντ, περνώντας από την αναβίωση αντιρωσικού κλίματος μακαρθισμού στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Θα είναι αφελής κάποιος αν νομίζει ότι ένα τέτοιο πράγμα μπορεί να οργανωθεί από κέντρα εντός Ελλάδος.

Για ποιο λόγο το ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών έβαλε στο στόχαστρο τους Βρετανούς; Υπάρχει και ποια ανάμειξη της MI6 στην υπόθεση αυτή; Υπενθυμίζουμε ότι, πριν από μία δεκαετία, η βρετανική υπηρεσία κατασκοπείας, από κοινού με τις ελληνικές υπηρεσίες, είχαν οργανώσει την απαγωγή και ανάκριση δεκάδων Πακιστανών, νομίμως εργαζομένων στην Ελλάδα, ως υπόπτων για τρομοκρατία, ορισμένοι από τους οποίους προωθήθηκαν τελικά στα διάφορα Γκουαντάναμο διεθνώς. Συμπράττοντας σε μια τέτοια επιχείρηση, οι ελληνικές υπηρεσίες δεν παραβίασαν μόνο τον νόμο, παραβίασαν και τους στοιχειώδεις κανόνες προστασίας της εθνικής ασφάλειας από τη δράση ξένων υπηρεσιών στο έδαφος της χώρας, έστω και αν θεωρηθούν οι πιο φιλικές στον κόσμο.

Υπενθυμίζουμε άλλωστε ότι μέχρι τώρα, το μεν ελληνικό κοινό έχει βομβαρδισθεί και συνεχίζει να βομβαρδίζεται με διάφορες κατασκοπικές ιστορίες, οι οποίες έχουν αναπόφευκτα μεγάλες συνέπειες στην χώρα και τις διεθνείς σχέσεις της, στη χώρα έχει στηθεί ένα σκηνικό «Ξενοκίνητων Ρωσόφιλων Εθνικιστών», ανάλογο με αυτό των «Ξενοκίνητων Κομμουνιστών» του παρελθόντος – αν όχι της εποχής που σύρονταν στα δικαστήρια και τα κάτεργα από τους ‘Αγγλους, δια των εγχωρίων οργάνων τους, ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας, κι αυτοί ως «Ρωσόφιλοι» – αλλά δεν έχει δοθεί ακόμα στη δημοσιότητα ούτε μισό στοιχείο για την υπόθεση αυτή. Ούτε στη δημοσιότητα, ούτε όμως και στην αξιωματική αντιπολίτευση, τα άλλα κόμματα ή τις εισαγγελικές αρχές.

Τηρουμένων των αναλογιών, η κατάσταση θυμίζει λίγο τις δίκες της Χούντας, όταν οι αστυνομικοί της Ασφάλειας κατέθεταν διάφορα πράγματα, επικαλούμενοι και στηριζόμενοι σε «πληροφορίες της υπηρεσίας», που όμως δεν απεκάλυπταν γιατί ήταν απόρρητα κρατικά μυστικά.

Ο Τσίπρας προσπαθεί να περιορίσει τη ζημιά – μπορεί όμως;

Σύμφωνα με όλες τις διαθέσιμες ενδείξεις, το Μέγαρο Μαξίμου και ο Πρωθυπουργός, έχοντας συνειδητοποιήσει, έστω και με πολύ μεγάλη καθυστέρηση και εκ των υστέρων, τη ζημιά στις ελληνορωσικές σχέσεις και τις συνέπειες που ενδέχεται να έχει προσπαθούν τώρα να ρίξουν τους τόνους και να βρουν έναν τρόπο εκτόνωσης της κρίσης.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Μέττερνιχ ή Ταλλεϋράνδος, ακόμα κι ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει ότι είναι τρέλλα για την Ελλάδα, πόσο μάλλον στην κατάσταση που τώρα βρίσκεται και με τις απειλές που πανταχόθεν αντιμετωπίζει, να “κλείνει πόρτες”, και μάλιστα προς μεγάλες και φιλικές δυνάμεις.

Στην προσπάθειά του όμως ο Τσίπρας να χαμηλώσει τους τόνους και να εκτονώσει κάπως την κρίση, λογαριάζει χωρίς τον … ξενοδόχο. Κι ο ξενοδόχος, εν προκειμένω, δεν είναι άλλος, πρώτα από όλους, από τον … ίδιο τον Υπουργό Εξωτερικών του, τον Νίκο Κοτζιά που κάνει ότι μπορεί, για να μην πετύχει ο Πρωθυπουργός του!

Κοτζιάς σε ρόλο εμπρηστή

Αυτό φάνηκε καθαρά και με την απάντηση που έδωσε στην εκπρόσωπο του ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών αλλά και με την τελευταία συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών (21.7) στην οποία κατηγόρησε πάλι τη Ρωσία για “κατασκοπευτικές δράσεις”.

Την επόμενη μέρα συνέχισε την πληθωρική παραγωγή
δηλώσεων και συνεντεύξεων που τον χαρακτηρίζει, με ένα στυλ μάλλον πολύ ιδιόρρυθμο για Υπουργό Εξωτερικών, για να το πούμε όσο πιο ευγενικά μπορούμε, εξηγώντας γιατί ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών Λαβρώφ ζήτησε ο ίδιος να προσκληθεί και γι’ αυτό ο Κοτζιάς τον κάλεσε στην Αθήνα!

Ελπίζει κανείς ότι, λόγω και του καλοκαιριού, βαριούνται οι Ρώσοι διπλωμάτες να διαβάζουν όλα όσα λέει ο Υπουργός, αλλά δεν είναι εντελώς βέβαιο.

Η μόνη λογική εξήγηση που υπάρχει για την ακατανόητη κατά τα άλλα εμμονή του Υπουργού Εξωτερικών είναι, δυστυχώς, ότι ο κ. Κοτζιάς έχει τη δική του ατζέντα και αυτή δεν συμπίπτει πάντα και ακριβώς με την «ατζέντα» του Πρωθυπουργού. Επιπλέον έχει και μια υπερβολική αυτοπεποίθηση, που μπορεί να προκύπτει είτε από τον χαρακτήρα του, είτε, αφού άλλωστε εκδηλώνεται μόνον εναντίον της Ρωσίας και των εγχωρίων επικριτών του, και από την αίσθηση ότι είναι παντοδύναμος έχοντας μεγάλες διεθνείς δυνάμεις πίσω του.

‘Όπως όλες οι ενέργειες του Υπουργού δείχνουν, και είναι οι ενέργειες, όχι τα λόγια που έχουν σημασία, ο κ. Κοτζιάς επιθυμεί την πιστή, μέχρι κεραίας, και γρήγορη εφαρμογή του “γεωπολιτικού μνημονίου”, ανεξαρτήτως κόστους για τη χώρα και για το ίδιο το κυβερνών κόμμα.

‘Εχουμε επανειλημμένα περιγράψει αυτό το μνημόνιο και το τι περιέχει σε άρθρα μας. Οργανικό του τμήμα είναι και η συστηματική καταστροφή των ελληνορωσικών σχέσεων, για στρατηγικούς λόγους, προσπάθεια στην οποία άλλωστε επιδίδεται το Υπουργείο Εξωτερικών από πολλού χρόνου και σε όλους τους τομείς, πολύ προτού προκύψει το παρόν θέμα.

Από τον Πιουριφόι στον Πάιατ

Η απόλυτη, άνευ προηγουμένου ταύτιση της «ελληνικής» εξωτερικής πολιτικής με τα συμφέροντα και τις προτεραιότητες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ, άνευ του παραμικρού ανταλλάγματος για τη χώρα, έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Πρέπει να πάμε στην τελευταία φάση της δικτατορίας ή στην εποχή Πιουριφόι για να βρούμε ανάλογα. Μερικές φορές αγγίζει και τα όρια του γελοίου, όπως όταν ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας ταξιδεύει δύο μέρες με το αεροπλάνο για να πάει στο Βανκούβερ να συμμετάσχει σε «συμμαχία προθύμων» κατά της Βορείου Κορέας! Σε μια πλήρη αντιστροφή πραγματικότητας, όπως αυτή που συνηθίζει σε όλα τα θέματα, και με την οποία θα τρελλαθεί στο τέλος ο ελληνικός λαός, η κυβέρνηση το ονομάζει αυτό «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική».

Ευτυχώς δεν έγινε πόλεμος ακόμα στην Κορέα να ξαναστείλουμε στρατό. Προς το παρόν περιοριζόμαστε, αν και είναι ζήτημα αν φτάνει η βενζίνη για τον στόλο και τα ανταλλακτικά για την αεροπορία μας, να βοηθάμε τις θεάρεστες αποστολές του ΝΑΤΟ, στέλνοντας αεροπλάνα στο Μαυροβούνιο, ενισχύοντας τη στρατιωτική μας παρουσία στο Αφγανιστάν και καθιστώντας ταχύτατα ολόκληρη τη χώρα στρατιωτική βάση των ΗΠΑ. Σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε χωριό, ούτε νησί στην Ελλάδα, χωρίς αμερικανική στρατιωτική εγκατάσταση.

Είναι αλήθεια ότι ο κ. Τσίπρας συμφώνησε, κατά το τελευταίο ταξίδι του στην Ουάσιγκτων, να δώσει στις ΗΠΑ όλα όσα – καταστροφικά για την Ελλάδα – του ζητήσανε. Γι’ αυτό και ο Τραμπ τον αντάμειψε με κοινή συνέντευξη τύπου, κάτι που δεν έχει συμβεί με απολύτως κανέναν άλλο ‘Ελληνα Πρωθυπουργό στην ιστορία.

Ο Πρωθυπουργός δεν έχει αντίρρηση στην εφαρμογή του Γεωπολιτικού Μνημονίου, αν και αμφιβάλλουμε αν αντιλαμβάνεται πλήρως τις συνέπειές του.

Ο κ. Τσίπρας όμως το κάνει γιατί – εντελώς αβάσιμα – πιστεύει ότι αυτό θα τον ωφελήσει πολιτικά. Δεν του πέρασε από το μυαλό ότι θα τον βάλουν να αυτοκτονήσει πολιτικά, ο ίδιος και το κόμμα του.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι τριβές είναι όλο και πιο συχνές με τον Υπουργό του, σε αρκετά θέματα, όχι μόνο στα ελληνορωσικά.

Το «δράμα» του Τσίπρα

Το δράμα του κ. Τσίπρα όμως είναι ότι, όπως ήρθε ανέτοιμος σε όλα στην εξουσία, έτσι συνέβη και με την εξωτερική και διεθνή πολιτική. Λόγω του τρόπου συγκρότησης και λειτουργίας του στενού πυρήνα των φίλων του, που ουσιαστικά παίρνουν όλες τις κρίσιμες αποφάσεις, σε συνδυασμό με τις πολύ περιορισμένες γνώσεις του Πρωθυπουργού στα θέματα αυτά, δεν έχει ούτε τον τρόπο, ούτε τους ανθρώπους να αντιμετωπίσει τον Υπουργό του και να ελέγξει τι κάνουν οι συνεργάτες. Ο κ. Κοτζιάς άλλωστε δεν είναι ο μόνος με τέτοιες στοχεύσεις στο περιβάλλον του.

Οι μόνοι που θα μπορούσαν σήμερα να το κάνουν από αυτούς που έχουν κάποια επιρροή στον κ. Τσίπρα, να περιορίσουν δηλαδή κάπως τους έξαλλους ατλαντιστές που κυριαρχούν, μαζί με τις ατζέντες τους, στο περιβάλλον του Πρωθυπουργού είναι ίσως ο Δραγασάκης, ο Σταθάκης ή ο Φίλης. Αμφιβάλλουμε πολύ όμως αν έχουν την πρόθεση, ενώ δεν διαθέτουν εν πολλοίς και τον τρόπο, την τεχνική γνώση και εμπειρία που είναι απαραίτητη σε όποιον ασχολείται με τέτοια ζητήματα.

Διαβάστε και τα ακόλουθα άρθρα. ‘Όπως είπαμε δεν συμφωνούμε σε όλα με όλους, αλλά κάτι θα μλαθετε από όλους.

http://www.enikos.gr/politics/585895/tria-agkathia-stis-sxeseis-me-ti-mosxa

https://slpress.gr/ethnika/ladi-sti-fotia-kai-anapantita-erotimata/