της Θήβας και των αποικιών τους Χαλκιδικής, Μεθώνης και ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ.Ο Φίλιππος σαν Βασιλιάς της Μακεδόνας εκτιμώντας την στρατηγική τέχνη του Παρμενίωνα και τον συνετό χαρακτήρα του, τον εμπιστευόταν και τον θεωρούσε ως τον πιο σημαντικό Στρατηγό του. Ο Φίλιππος συνήθιζε να λέει: "Δεν καταλαβαίνω τους Αθηναίους. Αυτοί εκλέγουν δέκα Στρατηγούς με κλήρωση. Εγώ έχω μόνο έναν, τον Παρμενίωνα, που νίκησε πολλές φορές τους αντιπάλους της Μακεδονίας στην ΕΥΡΩΠΗ". Ο Παρμενίων νίκησε τους Δαρδάνους το 336 και το 346 πολιόρκησε την Άλο, που την κατέλαβε ο Φίλιππος. Τότε τον έστειλαν στην Αθήνα με τον ΑΝΤΙΠΑΤΡΟ και τον ΕΥΡΥΛΟΧΟ, για να θέσουν τους όρους ΕΙΡΗΝΗΣ με τους Αθηναίους. Εκείνοι εντυπωσιάστηκαν απ' το ήθος του, γι' αυτό μετά την μάχη της ΧΑΙΡΩΝΕΙΑΣ τον έκαναν επίτιμο πολίτη της ΑΘΗΝΑΣ. Το 342 ο Παρμενίων κατέλαβε τους Ωρεούς κι ο Φίλιππος έγινε κύριος της Εύβοιας. Μετά το Συνέδριο της Κορίνθου το 336 ο Φίλιππος άρχισε να προετοιμάζεται για την εκστρατεία εναντίον των Περσών. Τότε έστειλε τον Παρμενίωνα στην Μικρά Ασία επικεφαλής 10.000 ανδρών με τον Στρατηγό ΑΤΤΑΛΟ, για να προετοιμάσουν το έδαφος για την Ελληνική ΕΙΣΒΟΛΗ. Ο Παρμενίων κατάφερε κι απελευθέρωσε το 336 τις ελληνικές πόλεις του Ελλησπόντου, με την βοήθεια του γαμπρού του Αττάλου. Μα ενώ ετοιμαζόταν να προχωρήσει, εκείνη την χρονιά δολοφονήθηκε ο Φίλίππος κι όπως ήταν επόμενο, ανέβηκε στον θρόνο ο γιος του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ. Τότε ο Αλέξανδρος κάλεσε τον Άτταλο να γυρίσει πίσω στην Μακεδονία. Ο Άτταλος όμως υποστήριζε τους ανταγωνιστές του Αλέξανδρου και δεν δέχτηκε να υπακούσει στις διαταγές του. Ο Παρμενίων που ήταν πιστός στον Μακεδονικό βασιλικό οίκο, δεν δίστασε να σκοτώσει το γαμπρό του Ατταλο κι έτσι έμεινε ο μόνος Αρχηγός του Στρατεύματος στην ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ. Ο Παρμενίων συνέβαλε στην εξάπλωση του Μακεδονικού Κράτους. Παρ' όλο που ήταν ηλικιωμένος, όταν ο Αλέξανδρος εξεστράτευσε εναντίον των Περσών, τον ακολούθησε και συμμετείχε σε όλες σχεδόν τις μάχες. Ανακάλυψε εγκαίρως την συνωμοσία του Πέρση Σισίνη και του Μακεδόνα Αλεξάνδρου Λυγκηστού και τους συνέλαβε, σώζοντας τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ. Μετά την αντεπίθεση του Περσικού στρατού υπό τον Ρόδιο ΜΕΜΝΟΝΑ, περιορίστηκε στον Ελλήσποντο, για να διασφαλίσει δίοδο για το κυρίως Στράτευμα. Την άνοιξη του 334 ο Αλέξανδρος αποβιβάστηκε με 35.000 στρατιώτες κι αφού συναντήθηκαν στην Τρωάδα, κατευθύνθηκαν στον Γρανικό ποταμό, όπου έγινε η πρώτη μεγάλη μάχη της ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΣ. Όταν έφτασαν κοντά στον Περσικό Στρατό για αναγνώριση, ο Παρμενίων συνέστησε στον Αλέξανδρο, να περιμένουν την επόμενη μέρα για να επιτεθούν, γιατί οι άνδρες ήταν κατάκοποι. Ο Αλέξανδρος όμως αποφάσισε να επιτεθεί αμέσως, για να εκμεταλλευθεί το γεγονός, ότι ο ήλιος ήταν στα μάτια των Περσών και το ότι είχαν τοποθετήσει το ιππικό ως αμυντικό όπλο. Η μάχη έληξε με μεγάλη νίκη των Ελλήνων ΣΥΜΜΑΧΩΝ. Μετά απ' αυτή την μάχη ο Αλέξανδρος κινήθηκε προς το νότο και κυρίευσε τις Σάρδεις και συνέχισε, ενώ ο Παρμενίων προς τα ανατολικά και το εσωτερικό της Μικράς Ασίας, όπου κυρίευσε το Γόρδιο. Εκεί ξανασυναντήθηκαν με τον Αλέξανδρο τον χειμώνα του 334 προς 333. Πριν την μάχη της ΙΣΣΟΥ ο Αλέξανδρος αρρώστησε βαριά, μετά από ένα μπάνιο στον ποταμό Κύδνο. Ο προσωπικός γιατρός του, Φίλιππος ο Ακαρνάνας, για θεραπεία του παρασκεύασε ένα ΦΑΡΜΑΚΟ. Ο Παρμενίων όμως του έστειλε ένα γράμμα και τον προειδοποιούσε για πληροφορίες που είχε, ότι ο γιατρός του ήταν πληρωμένος απ' τους Πέρσες, για να τον δηλητηριάσει. Ο Αλέξανδρος όμως πίνοντας το φάρμακο που του έδωσε ο Φίλιππος, απέδειξε ότι ο Παρμενίων είχε κάνει ΛΑΘΟΣ. Στην μάχη της Ισσού το 333 ο Παρμενίων ήταν Διοικητής της αριστερής πλευράς του Στρατεύματος, στην οποία ήταν ενταγμένο το Θεσσαλικό ιππικό, που αγωνίστηκε σκληρά. Μετά τη νικηφόρα έκβαση κι αυτής της μάχης και μάλιστα με αρχηγό των Περσών τον Βασιλιά τους Δαρείο Γ' Κοδομανό, που τράπηκε σε φυγή, ο Παρμενίων κατευθύνθηκε στην ΔΑΜΑΣΚΟ. Εκεί ο Παρμενίων κατάσχεσε το περσικό θησαυροφυλάκιο καθώς και την αλληλογραφία του Δαρείου με τους Έλληνες, που δρούσαν κατά των Μακεδόνων στην κυρίως Ελλάδα. Το 332 μετά την πολιορκία της Τύρου και της Γάζας ο Στρατός έφτασε στην Αίγυπτο. Εκεί, ο μικρότερος γιος του Παρμενίωνα, ο ΕΚΤΟΡΑΣ δυστυχώς πνίγηκε, κολυμπώντας στο ΝΕΙΛΟ. Το 331 στο πολεμικό Συμβούλιο που έγινε πριν την μάχη στα Γαυγάμηλα, ο Παρμενίων υποστήριξε να μην επιτεθούν πριν ξεκουραστούν οι στρατιώτες και γίνει αναγνώριση του εδάφους. Θεωρούσε πως οι Πέρσες θα είχαν διαμορφώσει το πεδίο της μάχης με παγίδες κι εμπόδια, που θα ήταν επιζήμια για το Στράτευμα σίγουρα, αν δεν τα ανακάλυπταν πριν την ΜΑΧΗ. Αυτή τη φορά ο Αλέξανδρος άκουσε τον Παρμενίωνα και περίμενε. Τη νύχτα πριν την μάχη ο Παρμενίων πρότεινε στον Αλέξανδρο να κάνουν αιφνιδιαστική επίθεση στο στρατόπεδο των Περσών, αλλά ο Αλέξανδρος αρνήθηκε. Ετσι ο Παρμενίων απέτυχε να συγχρονισθεί με την κίνηση του υπόλοιπου Στρατού. Το μόνο που κατάφερε ήταν, πως άντεξε ενάντια στις επιθέσεις του Περσικού ιππικού παρόλα τα 70 του ΧΡΟΝΙΑ. Τον επόμενο χρόνο ο Αλέξανδρος εξεστράτευσε στα Εκβάτανα και στις ακτές της Κασπίας καταδιώκοντας τον Δαρείο. Σ' αυτή την επιχείρηση σκοτώθηκε ο δεύτερος γιος του Παρμενίωνα ο ΝΙΚΑΝΩΡ. Όταν κατέλαβαν την Περσέπολη κι ο Αλέξανδρος διέταξε την πυρπόλησή της, ο Παρμενίων αντέδρασε σφοδρά. Τότε ο Αλέξανδρος αποφάσισε να τον αφήσει εκεί και λόγω της ηλικίας του τον έκανε τιμητικά ΔΙΟΙΚΗΤΗ του ΣΤΡΑΤΟΥ. Όταν ο Αλέξανδρος κατέφυγε στην Φράδα της Δραγγιανής για να χειμωνιάσει, αποκαλύφθηκε συνωμοσία, που είχε σκοπό την δολοφονία του. Ως ηθικός αυτουργός θεωρήθηκε ο γιος του Παρμενίωνα ΦΙΛΩΤΑΣ. Ο Παρμενίων θεωρήθηκε κι αυτός συνένοχος, καταδικάστηκε σε θάνατο κι εκτελέστηκε το 330. Αυτό ήταν το άδοξο τέλος του ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΠΑΡΜΕΝΙΩΝΑ.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.