ΟΠΟΙΟΣ ΖΗΤΑΕΙ ΠΑΙΡΝΕΙ

Πάει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που αποφασίσαμε μαζί με την γυναίκα μου να πάμε στην Ιερουσαλήμ για την Ανάσταση. Ήταν η πρώτη φορά και για τους δυό μας και δεν είχαμε απολύτως καμία προηγούμενη εμπειρία, για το πως και το που θα πάμε. Για οδηγό επιλέξαμε την Παναγία μας, που από την πρώτη στιγμή...
ήταν μαζί μας.  Στο αεροδρόμιο του Τελ Αβιβ προσγειωθήκαμε την Μεγάλη Πέμπτη το απόγευμα. Αφού νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο ταξιδέψαμε μέχρι το σπίτι όπου και θα μέναμε. Για το επόμενο πρωί είχαμε κλείσει μια εκδρομή για να δούμε μερικά από τα μέρη από όπου πέρασε ο Χριστός. Μεταξύ άλλων ήταν και η Ιερουσαλήμ που εκείνη την περίοδο ήταν γεμάτη από πλήθος. Όταν φτάσαμε στην Ιερουσαλήμ γινόταν στην κυριολεξία χαμός. Για να περάσεις από το ένα μέρος στο άλλο, έπρεπε να στριμωχτείς και να περπατάς σαν χελώνα. Τελικά όμως, άξιζε ο κόπος, γιατί με αυτόν τον τρόπο εξερευνήσαμε την παλιά πόλη, πράγμα το οποίο μας βόηθησε το επόμενο πρωί.  Το μεγάλο Σαββάτο στις 5 το πρωί, ξεκινήσαμε το ταξίδι μας για την Ιερουσαλήμ.  Στην αρχή πήγαιναν όλα καλά, μέχρι που μπερδέψαμε μια στροφή και πήραμε τον λάθος δρόμο. Η Παναγία μας ήταν όμως μαζί μας και έτσι, σχετικά γρήγορα, βγήκαμε και πάλι στον σωστό δρόμο. Γύρω 7 το πρωί, φτάσαμε στα Ιεροσόλυμα. Όσο περισσότερο πλησιάζαμε στην παλιά πόλη, τόσο περισσοτέρους αστυνομικούς βλέπαμε, που σίγα-σίγα κλείνανε τους δρόμους γύρω από αυτήν. Φτάνουμε τελικά στο μέρος όπου σχεδίαζα να παρκάρω το αυτοκίνητο, πράγμα όμως που δεν γινόταν, επειδή απαγορευόταν η είσοδος. Λίγο παραπέρα είδα μερικούς ταξιτζήδες. Σταμάτησα κοντά τους για τους ρωτήσω για μια εναλλακτική λύση. Μου συνέστησαν ένα μέρος κοντά στον δρόμο, γύρω στο 1 χιλιόμετρο από εκεί που ήμουν. Παρκάραμε το αυτοκίνητο και πήραμε την κατεύθυνση προς την παλιά πόλη.  Εκεί που ανεβαίναμε την ανηφόρα προς την κεντρική είσοδο, είδαμε πλήθος να στέκεται, από την αριστερή μεριά της πόλης, περιμένοντας να μπει μέσα. Στην ερώτηση της γυναίκας μου, εάν έπρεπε να πάμε και εμείς από αριστερά, είπα όχι και συνεχίσαμε όπως πηγαίναμε. Φτάνοντας στην κεντρική είσοδο, περάσαμε ελεύθερα, μιας και τα κάγκελα δεν ήταν κλειστά. Προχωρώντας προς τα σοκάκια, παρατηρήσαμε ότι όλοι οι δρόμοι που οδηγούσαν στον Ναό της Αναστάσεως ήταν κλειστοί και φρουρούνταν από στρατιωτικούς. Κατεβήκαμε πιο κάτω, με την ελπίδα να βρούμε κάποια είσοδο, μέχρι που συναντήσαμε μερικές δεκάδες ανθρώπους να περιμένουν μπροστά από ένα σοκάκι. Σταματήσαμε και εμείς εκεί με την ελπίδα να μπορέσουμε, να μπούμε από εκεί. Τελικά μπορούσαν να μπουν μόνο εκείνοι που είχαν κάρτα εισόδου, που στην περίπτωση μας, ήταν ένα γκρουπ από καθολικούς και κάτι Ινδοί.  Περιμένοντας μιλούσα από μέσα μου στην Παναγία μας, μέχρι που ήρθε ένας αστυνομικός που άρχισε να διώχνει το πλήθος που ήταν χωρίς κάρτα. Βγαίνοντας από εκεί, βλέπω έναν Ρώσο ιερέα. Ώπα λέω, εδώ είμαστε. Τον ακολουθούσαμε με την ελπίδα να μπούμε μαζί του, άλλα τίποτα. Το μόνο που κατάφερε, ήταν να μαλώσει με τους στρατιωτικούς. Φεύγουμε από αυτόν και συνεχίζουμε προς τα πίσω. Πλησιάζω κάθε φρουρούμενη είσοδο και ρωτάω τους στρατιώτες, εάν υπάρχει κάποια εναλλακτική είσοδος. Η απάντηση που παίρνω είναι πάντα αρνητική. Έχω και την γυναίκα μου, που μου συνιστά να βγούμε έξω και να περιμένουμε, όπως όλοι.  Δεν το βάζω κάτω και ρωτάω κάθε στρατιώτη, για τυχόν είσοδο. Μέχρι που μου λέει ένας: “Έλα θα σου δείξω που πρέπει να περιμένεις” και με παίρνει από το μπράτσο και με τραβάει προς την έξοδο. Πάει λέω, την κάτσαμε αυτό ήταν και μες στο παράπονο, λέω από μέσα μου στη Παναγία μας: “Καλά μέχρι εδώ με έφερες, αυτό ήταν όλο;”. Δεν πρόλαβα να κάνω τρία βήματα και ο στρατιώτης που με κρατούσε από το μπράτσο, με άφησε και πήγε κάπου (σαν να εξαφανίστηκε). Κάνω ακόμα μερικά βήματα και ακούω Ελληνική ομιλία. Ήταν μια γυναίκα που μιλούσε σε δυο Κυρίες, ακούω να τους λέει να περιμένουν εκεί και ότι σε λίγο θα μπούνε μέσα. Πλησιάζω και ρωτάω εάν μπορεί να μας πάρει μαζί της. Με κοιτάει με ένα χαμόγελο και μου λέει “Φυσικά, άλλα καθιστέ ήσυχα και μην μιλάτε”. Μέτα από μερικά λεπτά μας πλησίασε ένας Έλληνας ιερέας και μας λέει: “Έτοιμοι; ε τότε πάμε”.  Καθώς περπατούσαμε άρχισα να συνειδητοποιώ το θαύμα που ζούσα. Τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν ασταμάτητα. Καθώς σκεφτόμουν ότι είμαι ανάξιος να ζήσω κάτι τέτοιο, αισθάνθηκα μια ζεστασιά, μια απέραντη αγάπη να με περικυκλώνει. Γυρίζω, κοιτάζω την γυναίκα μου και την βλέπω στην ίδια κατάσταση, με τα μάτια της να ειναι βουρκωμένα. Καθώς περνούσαμε τα πόστα ένα-ένα, δεν υπήρξε ούτε το παραμικρό πρόβλημα. Μας κοιτούσαν και μας αφήναν απλώς, να περάσουμε .  Φτάνοντας λίγο πριν την πόρτα του Ναού σκέφτηκα, ότι ακόμα και εάν δεν μπω μέσα, εγώ το θαύμα μου το έζησα. Άλλα όπως αποδειχτηκε, η Παναγιά δεν κάνει μισές δουλειές. Τελικά, και μπήκαμε στον Ναο, και λάβαμε το Άγιο φως. Πολλοί ήταν εκεινοι που με απορία μας ρωτούσαν για το πως μπήκαμε, μιας και δεν είχαμε κάρτα εισόδου. Σαν απάντηση ελεγα, ότι είχαμε VIP κάρτα εισοδου, χάρη στη ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ.