Δεν υπάρχει τσίπα, αλλά έχουμε Τσίπρα. Του Ηλία Ψυχογιού*

Ατελείωτες ουρές παρατηρήθηκαν για την έκδοση του ηλεκτρονικού εισιτηρίου. Ώρες επί ωρών ήταν απαραίτητες για να περάσουμε οποία ειρωνεία από την εποχή του χαρτιού στην εποχή του kbyte.

Δεδομένο βέβαια είναι και οι αντίστοιχες ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες, σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, και μάλιστα χωρίς (συνήθως) να υπάρχει κατάλληλος χώρος, ώστε να μπορεί να καθίσει κάποιος ενόσω περιμένει να έρθει η σειρά του. ‘Όρθιος λοιπόν, στριμωγμένος σε στάση προσοχής, αναθεματίζει απλώς την τύχη του και τη στιγμή που αναγκάστηκε να επισκεφθεί...

τη δημόσια υπηρεσία, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως κατ’ ουσίαν εκπαιδεύεται στην υπακοή και στη συστηματική υποταγή σ’ ένα σύστημα που δεν τον σέβεται.

Δεν είναι τυχαίο που τουλάχιστον τις πρώτες μέρες των capital controls, παρά τις ατελείωτες ουρές στα ΑΤΜ, δεν παρατηρήθηκαν έκτροπα. Με ιώβεια υπομονή στηνόμασταν για το 50άρικο και ακόμα κι όταν το μηχάνημα ξέμενε από μετρητά, με υπομονή όνου πηγαίναμε και περιμέναμε στο άλλο... και στο άλλο...

Αν δεν είναι αυτό αποτέλεσμα της μακροχρόνιας εκπαίδευσής μας στην αναμονή σε ουρές, τότε τι είναι;

Παρόμοια, ας μου επιτραπεί ο παραλληλισμός, εκπαίδευση έχουμε λάβει και με τα επιδόματα. Οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα διεκδικούσε αύξηση αμοιβών, λάμβανε συχνά ένα «εξειδικευμένο» επίδομα: Επίδομα παραμεθoρίου, επίδομα έναρξης βάρδιας, επίδομα μηχανής, επίδομα πλυσίματος χεριών και άλλα πολλά, με κάθε είδους απίστευτο όνομα και για κάθε παράλογη αιτία.

Παραταύτα, μετά από 7 χρόνια μνημονίων, αν και τα εισοδήματά μας έχουν μειωθεί δραματικά και (ειδικά από το 2015 και μετά) η όποια φοροδοτική μας ικανότητα πνέει τα λοίσθια, συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο: Επιδόματα!

Δεν σκεφτόμαστε πώς θα αυξήσουμε τον παραγόμενο πλούτο, αλλά πώς θα εισπράξουμε ένα επίδομα. Δεν προσπαθούμε να διευρύνουμε τις πηγές παραγωγής εισοδήματος, αλλά πασχίζουμε να πιούμε την τελευταία στάλα από τους ελάχιστους εναπομείναντες κρουνούς παροχής επιδομάτων.

Ουσιαστικά, δεν ενδιαφερόμαστε για την αύξηση του πλούτου, αλλά για την αναδιανομή της φτώχειας.

Σύνηθες φαινόμενο, θα μου πεις: Και στο παρελθόν -τότε που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα- κρυφίως μεν, αλλά κατά κόρον, τα επιδόματα «έδιναν και έπαιρναν». Μόνο που τότε, επιδόματα-παροχές δίνονταν με μια υποπαράγραφο σε ένα άσχετο νομοσχέδιο για να μην το «πάρουν χαμπάρι» πολλοί. Υπήρχε μια κακώς κατά τη γνώμη μου, υποτυπώδης «τσίπα».

Τώρα, στην εποχή που δεν υπάρχει τσίπα αλλά έχουμε Τσίπρα, αιματοβαμμένα επιδόματα δίνονται με πρωθυπουργικές πομπώδεις ανακοινώσεις. Με γλυκερές ανταποκρίσεις του Αθηναϊκού Πρακτορείου Προπαγάνδας (λέγε με και Α.Π.Ε.), οι οποίες στάζουν σάλια και υποτέλεια μπροστά τον «μεγάλο Τιμονιέρη», στον «Πατερούλη», Αλέξη Τσίπρα.

Τώρα, στην εποχή που δεν υπάρχει τσίπα αλλά έχουμε Τσίπρα, για τις πλημμύρες φταίνε τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» και όχι η περιφερειάρχης κα Δούρου που δεν έκανε αντιπλημμυρικά έργα, για την πετρελαιοκηλίδα φταίει ο καπιταλισμός και όχι ο Κουρουπλής που «δεν είδε, δεν άκουσε» και για τον Ρουβίκωνα που εισέβαλε μέρα μεσημέρι στα «ανάκτορα του Τσάρου Πάνου» φταίνε οι φαντάροι της πύλης και όχι ο ΥΠΕΘΑ που έχει κάνει το στράτευμα προσωπική του ορτινάτζα.

* Ο Ηλίας Ψυχογιός έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Ελλάδα και Τεχνολογίες Διαδικτύου στη Σκωτία. Έχει εργαστεί σε πολυεθνικές εταιρείες του τουρισμού και την πληροφορικής. Επικοινωνήστε μαζί του στο https://twitter.com/psichogioselias