Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δείχνει να ξεχνά προς στιγμήν την αγωνία για το κλείσιμο της αξιολόγησης και τα νέα μέτρα που ετοιμάζει η Κυβέρνηση με πολλή αγάπη για τους ψηφοφόρους της, τουλάχιστον όσους δεν έχει διορίσει ακόμα… Ο λόγος;..
Μα φυσικά το πραξικόπημα της Χούντας το 1967, ένα θέμα κοινώς αμφιλεγόμενο, με κάποιους να το υπερασπίζονται κι άλλους να το καταδικάζουν απερίφραστα. Κι όμως, μετά από μισό ολόκληρο αιώνα η Κυβέρνηση της Ελλάδας επιλέγει μεν -και ορθώς- να μιλήσει με τα χειρότερα λόγια για εκείνην την ημερομηνία, όταν 50 χρόνια πριν η Δημοκρατία καταλυόταν και κηδευόταν στο βωμό των υπερατλαντικών συμφερόντων. Επιλέγει όμως την ίδια ακριβώς ημέρα να απορρίψει και το αίτημα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης περί καταδίκης εντός Ελληνικής Βουλής ενός άλλου καθεστώτος, πραξικοπηματικού προϊόντος κι αυτού, στη μακρινή Λατινική Αμερική, συγκεκριμένα στη Βενεζουέλα.
Κάτι τέτοιο δε θα έπρεπε να μας προκαλεί εντύπωση. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά, και πιθανότατα ούτε κι η τελευταία, που η Κυβέρνηση των δυο άκρων σπεύδει να αποθεώνει τη Βενεζουέλα του Νικολά Μαδούρο. ‘ Παράδειγμα Δικαιοσύνης και Δημοκρατίας η Βενεζουέλα’, ‘ η εκλογή του Νικολά Μαδούρο φέρνει μήνυμα ελπίδας για τη χώρα που κυβερνά’ αποτελούν κάποια λόγια του σημερινού Πρωθυπουργού της χώρας μας. Δε χρειάζεται καν να θυμίσω εκείνη την ντροπιαστική επιστολή υποτέλειας, αναρχίας και συνενοχής που είχε στείλει προ τετραετίας ο Αλέξης Τσίπρας στον τότε νεοεκλεγέντα Μαδούρο μοιράζοντάς του συγχαρητήρια.
Εκτός από τον Πρωθυπουργό όμως, όλες αυτές τις μέρες έχουν ξεσαλώσει κι όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, με μπροστάρηδες τον κύριο Μηταφίδη, τον κύριο Μπαλαούρα, αλλά και τον κύριο Δημήτρη Παπαδημούλη. Έναν βουλευτή που κατά τ’ άλλα έχει χρέος να υπηρετεί το ευρωπαϊκό ιδεώδες της ‘Ευρώπης των Εθνών’ μέσα στα έδρανα του Ευρωκοινοβουλίου. Έναν βουλευτή που με την πρώτη ευκαιρία υμνεί με φλογερό πάθος το σημερινό δικτάτορα της Βενεζουέλας, αλλά ταυτόχρονα χαρακτηρίζει με περίσσεια αντιδικτατορική ευαισθησία τον Αντιπρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Άδωνι Γεωργιάδη ως «ορφανό του Παττακού». Τι ειρωνεία… Λες κι ο Στυλιανός Παττακός δεν δεχόταν πανάκριβες εργολαβίες από την οικογένεια Τσίπρα κατά την Επταετία… Λες κι ο Αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, αυτό το ‘ορφανό του Παττακού», δεν ήταν Υπουργός της Κυβέρνησης Σαμαρά το 2013, όταν και φυλακίσθηκαν οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής, οι πραγματικοί νοσταλγοί του Παττακού…
Και μέσα στην αντιδημοκρατική φούρια της αριστεράς και των αναμνήσεων των κυβερνώντων από τα φοιτητικά τους χρόνια στην ακροαριστερά παραδίδουν στο λαό μαθήματα ιστορίας εν έτει 2017 για τη Δεξιά και την ταυτότητα που τη χαρακτηρίζει. Ξέρετε γιατί; Το έχουν παραδεχθεί κι οι ίδιοι άλλωστε: Γιατί θέλουν να «μας τελειώσουν, αλλιώς τους τελειώνουμε εμείς». Γιατί θέλουν πρώτα να «ξεμπερδέψουν με το παλιό», πάντα σε συνεργασία με όλο το παλιό παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80, κι έπειτα να επιβάλουν ως ζυγό στην κοινωνία την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς. Που πάει να πει να επαναφέρουν το καθεστώς των διακρίσεων και του εθνομηδενισμού, το καθεστώς της μειωμένης δημοκρατίας για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη Βενεζουέλα, τη χώρα του Μπολιβάρ , τη χώρα του Τσάβες, τη χώρα του Μαδούρο.
Του Μαδούρο ο οποίος επί χρόνια μετατρέπει το Μαρακαΐμπο, μία ιστορική πόλη 1,5 εκατομμυρίων ανθρώπων, σε ένα θέατρο θανάτου, σε μία αρένα λεηλασιών και ταραχών από αγανακτισμένους πολίτες εξαιτίας της οικονομικής κι ενεργειακής κρίσης που βουλιάζουν τη χώρα τους.
Του Μαδούρο, που με τις ευλογίες της ελληνικής Κυβέρνησης της Αριστεράς προέτρεπε τους πρέσβεις της Βενεζουέλας στην Αθήνα να ασελγούν ελεύθερα πάνω σε εργαζόμενες γυναίκες, παντρεμένες με παιδιά, και μάλιστα μέσα στην πρεσβεία που εργάζονταν.
Του Μαδούρο, που διέλυσε το Κοινοβούλιο της χώρας του, επειδή διαπίστωσε ότι έχει πλέον απωλέσει την «αρχή της δεδηλωμένης». Όπως κάποτε ο Αδόλφος Χίτλερ είχε διατάξει τους Ναζί να κάψουν το Γερμανικό Κοινοβούλιο , χρεώνοντας την πράξη αυτήν αργότερα στους πολιτικούς του αντιπάλους, με αποτέλεσμα να εκλεγεί ο ίδιος Καγκελάριος στις επόμενες εκλογές, με τις γνωστές σε όλον τον πλανήτη συνέπειες της εξέλιξης αυτής.
Του Μαδούρο, που παρακινούσε τον Αλέξη Τσίπρα τον Ιανουάριο του 2015 να ταΐσει εμάς όλους, τον περήφανο ελληνικό λαό, ζωοτροφές, προκειμένου να πούμε όχι στο δρόμο της προόδου και της οικονομικής μεταρρύθμισης.
Διότι ο μνημονιακός ζυγός, ο οποίος σφίγγει σαν θηλιά το λαιμό όλων των πολιτών εδώ και μία επταετία, αποτινάσσεται μόνο μέσω των γενναίων μεταρρυθμίσεων, μόνο μέσω των αγώνων, των θυσιών, των οραμάτων και προπάντων μέσω της παιδείας του ανθρώπου. Μια παιδεία που δυστυχώς δεν έχουν, και δεν πρόκειται ποτέ να έχουν, ούτε οι σημερινοί κυβερνώντες της Πατρίδας, ούτε φυσικά κι ένας σαν το Μαδούρο. Γιατί, αλήθεια, ποιος πεπαιδευμένος και φωτισμένος ηγέτης πνίγει στο αίμα τη λαϊκή εξέγερση απέναντι σε μια πραξικοπηματική κυβέρνηση; Ποιος θα έπνιγε στο αίμα διαδηλώσεις ελευθεροφρόνων δημοκρατών πολιτών διατάζοντας ελεύθερους σκοπευτές να ρίχνουν μπαλοθιές στα κεφάλια όποιων ανθρώπων βρουν μπροστά τους;
Και δεν μιλάμε για πολίτες-‘πραξικοπηματίες της Δεξιάς’, όπως τους χαρακτήρισε πέραν του Μαδούρο και το ελληνικό left.gr. Μιλάμε για πολίτες που αγωνίζονται χωρίς να γνωρίζουν ύπνο, χωρίς να γνωρίζουν ξεκούραση, για να προφτάσουν την αυγή και το αύριο. Να δημιουργήσουν νέους χρόνους κι εποχές, να σώσουν τη δική τους πατρίδα από τους ιδεοληπτικούς τυράννους που την καταδυναστεύουν. Αν αυτοί είναι «πραξικοπηματίες της Δεξιάς», όπως τους λένε, τότε μακάρι να γεμίσουμε κι εμείς από δαύτους, μπας και αποτινάξουμε το δικό μας ζυγό από τους κολλητούς του Μαδούρο και τους θαυμαστές του Κιμ Γιονγκ Ουν.
Εν κατακλείδι, αν η Κυβέρνηση Τσίπρα βλέπει στο πρόσωπο του Νικολά Μαδούρο τον ηγέτη που θα ήθελε να έχει, διαβάστε πώς οραματιζόμαστε εμείς τον ιδανικό ηγέτη: ένας ηγέτης γνωρίζει πως κάθε μεγαλείο προέρχεται από την απώλεια. Ένας ηγέτης δεν βιάζεται να γίνει ηγέτης, ρισκάρει τα πάντα. Ένας ηγέτης ρίχνεται στο πεδίο της μάχης προτού καλά-καλά μάθει να πολεμάει, διότι κι έτσι ακόμη μπορεί να εμπνέει εμπιστοσύνη στο λαό του. Τον ηγέτη αυτόν κοιτάει στα μάτια μετά από χρόνια ο λαός και του λέει «Τώρα ξέρεις πώς». Αυτός συνειδητοποιεί στη συνέχεια πως ένας ηγέτης δεν γεννιέται, γίνεται.. Χτίζεται από ατσάλι, από πάθη, εσωτερικές πληγές. Ένας ηγέτης πρέπει να ξέρει να πληγώνει αυτούς που αγαπά. Ρωτήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, ρωτήστε τον Περικλή, τον Αβραάμ Λίνκολν, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ρωτήστε τους όλους αυτούς. Κανένας δεν μπορεί να είναι ισχυρός δίχως την καταστροφή να πέφτει καταπάνω του. Γελάνε όταν ανυψώνεται πολύ ψηλά και συνθλίβουν ό,τι έχει οικοδομήσει με μίαν απλή μαστιγιά λαϊκισμού. Τη δόξα που του δίνουν στο τέλος την υφαρπάζουν, τον καθιστούν σκλάβο… Ένας ηγέτης πρέπει να ξέρει να είναι σκλάβος του λαού του, όχι να τον εξαπατάει, ούτε όταν ο λαός καταλάβει πως τον εξαπατά, τότε να τον αιματοκυλάει. Ένας τέτοιος ηγέτης δεν πρόκειται ποτέ να γίνει ο Αλέξης Τσίπρας, για αυτό είμαστε περήφανοι που του αντιστεκόμαστε….
Είμαστε περήφανοι που αντιστεκόμαστε σε έναν άνθρωπο που χρηματοδοτείται από ένα δικτάτορα σαν το Μαδούρο… Όπως ακριβώς και ο πατέρας του χρηματοδοτούνταν από την 21η Απριλίου…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.