ΟΛΟΙ, πλέον, οι δρόμοι οδηγούν στο Βερολίνο! Γράφει ο καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

Δεν θέλω να παρεξηγήσετε την παράφραση της ιστορικής φράσης «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ρώμη» που περιέγραφε την απόλυτη ισχύ της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

      Πιστεύω, όμως, ότι αντικειμενικά στην ΕΈ των 28 χωρών-μελών μετά την επανεκλογή της κ Μέρκελ για 3^η κατά σειρά 5ετή θητεία στην Γερμανική Καγκελαρία ο τίτλος περιγράφει την πολιτικό-οικονομική πραγματικότητα.

     Οι ευρωεκλογές του 2014 ολοκληρώθηκαν και είναι γεγονός ότι παρά τη μείωση των ποσοστών τους από εκείνα των εκλογών του 2009, τα Κεντροδεξιά Κόμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπό την ηγεσία του κ Γιούνκερ κατάφεραν να εξασφαλίσουν 213 έδρες στο νέο διευρυμένο Ευρωκοινοβούλιο παραμένοντας ως πρώτος Κομματικός συνασπισμός στην Ευρώπη των 28 Κρατών μελών...

     Είναι παγκοίνως γνωστό ότι τον κ Γιούνκερ τον στήριξε μέχρι σήμερα η κ Μέρκελ η οποία είχε αποδεχθεί και είχε προσυπογράψει δημοσίως και με έμφαση την ευγενή φιλοδοξία του Λουξεμβουργιανού πολιτικού να αναλάβει την Προεδρία της Ε.Ε.

      Το βράδυ της Κυριακής 25^ης Μαίου καθώς άρχιζαν να δημοσιοποιούνται τα αποτελέσματα των «exit polls» ο κ Γιούνκερ έθεσε με τον πλέον σαφή τρόπο σε δημόσιες εμφανίσεις του το «δικαίωμά» του να πάρει τη θέση του Προέδρου της Ε.Ε. με κριτήριο την επιτυχή ολοκλήρωση του ρόλου του ως συντονιστή στις προεκλογικές εκστρατείες όλων των μελών των Κομμάτων της Λαϊκής Κεντροδεξιάς στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

       Βέβαια η δημόσια «απαίτηση» του κ Γιούνκερ να του «απονεμηθεί» η προεδρία εφόσον θα είναι ο μοναδικός διεκδικητής της με την υποστήριξη της καλής του φίλης, της Γερμανίδας Καγκελαρίου κ Μέρκελ, με οδηγεί να κάνω μια – ίσως παρατραβηγμένη – κοινωνικό-ψυχολογική και ψυχαναλυτική αξιολόγηση αυτής της πράξης του.

        Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν βγήκε, ίσως καθώς κανείς δεν είχε τα απαιτούμενα επιχειρήματα, να θέσει υπό αμφισβήτηση το έργο του κ Γιούνκερ ως συντονιστή του Λαϊκού συνασπισμού ο οποίος έχασε κάποιες έδρες αλλά παρέμεινε πρώτο Κόμμα στην νέα Ευρωβουλή παρά την δυναμική άνοδο των αποκαλούμενων «ευρωσκεπτικιστών». 

        Είναι επίσης αλήθεια ότι μέχρι σήμερα κανείς δεν αμφισβήτησε και τις επιτυχείς προσπάθειες του Γερμανού πολιτικού κ Σούλτς, του ηγέτη του Ευρωπαϊκού συνασπισμού των Σοσιαλιστικών Κομμάτων που θα έχει και πάλι τη 2^η θέση με 185 έδρες στο νέο Ευρωκοινοβούλιο.

        Οι «ευρωσκεπτικιστές» με πρωταγωνιστές «δεξιούς» πολιτικούς στην  Γαλλία, την Αγγλία, τη Δανία, την Αυστρία και άλλού (και την αξιοπρόσεκτη παρουσία του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα) μεταξύ άλλων δεν θα έχουν τα απαραίτητα «κουκιά» στη νέα Ευρωβουλή για να δημιουργήσουν προβλήματα σε κρίσιμες ψηφοφορίες αλλά σίγουρα θα «ακουστούν» σε πολλά θέματα που συνιστούν και την «καρδιά του προβληματισμού» των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που με ποσοστά της τάξης σχεδόν του 60% «μίλησαν» με την ΑΠΟΧΗ τους.

        Το νέο Ευρωκοινοβούλιο με τους 751 παλαιούς και νέους Βουλευτές θα συνεδριάσει τις πρώτες μέρες του ερχόμενου Ιουλίου καθώς θα έχει λήξει η Ελληνική Προεδρία και τη θέση της θα πάρει η γειτονική μας Ιταλία στην οποία πρόσφατα (και χωρίς εκλογές) Πρωθυπουργός είναι ο κ Ρέντζι.

        Στα μέσα του Ιουλίου είναι προγραμματισμένη και η εκλογή του νέου Προέδρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης μια θέση που διακαώς επιθυμούσε και επιθυμεί να κερδίσει ο κ Γιούνκερ.

        Τη θέση λέγεται ότι «ορέγεται» και ο Γερμανός κ Σούλτς πρόεδρος του 2^ου Κόμματος των Σοσιαλιστών.

        Ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη «άτυπες συνομιλίες» μεταξύ κορυφαίων συντελεστών της Ηγεσίας της Ε.Ε. όπως και λιγότερο φανερές συνομιλίες «κάτω από τα διπλωματικά τραπέζια» με αντικείμενο τη θέση του Προέδρου.

        Το μήνυμα της ανόδου των «ευρωσκεπτικιστών» ήταν σαφές όπως ήταν σαφής και η δραματική πτώση των Γάλλων σοσιαλιστών του προέδρου κ Ολλάντ σε επίπεδα του 14% (σχεδόν μισά από το 25% της κ Λεπέν) που δεν μπορεί να είναι πλέον ισότιμος συνομιλητής και υποστηρικτής της κ Μέρκελ.

       Ερώτημα παραμένουν, όμως, οι περίπου 100 ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ βουλευτές. 

        Η κ Μέρκελ ως πρώτο Κόμμα στην νέα Ευρωβουλή είχε και έχει την άνεση να προτείνει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο για τη θέση του προέδρου

και αυτό ήταν ο κ Γιούνκερ. Η επιλογή «ήταν» δεν συνιστά λάθος προσδιορισμού χρόνου του ρήματος στο κείμενό μου αλλά συνειδητή επιλογή μου που αφορά στο ερώτημά μου εάν ο κ Γιούνκερ συνεχίζει να «είναι» ο κυρίαρχος διεκδικητής της θέσης.

        Τα 3 μηνύματα του 43% των Ευρωπαίων πολιτών που συμμετείχαν στις εκλογές της 25^ης Μαΐου τα προσδιόρισα σε πρόσφατο άρθρο μου.

        Το Βερολίνο, όπως και οι άλλες μεγάλες πρωτεύουσες της Ε.Ε., έχουν πάρει τα μηνύματα και σίγουρα θα προσαρμόσουν σχετικά τις θέσεις και τις πολιτικές τους.

         Οι αποφάσεις που θα πάρει στο Στρασβούργο το Ευρωκοινοβούλιο την επόμενη 5ετία και θα εφαρμοστούν σε «ντιρεκτίβες» των Βρυξελλών δεν μπορεί να δίνουν την εντύπωση ότι λειτουργούν υπέρ των ΕΛΙΤ, των μονοπωλίων και της λιτότητας κόντρα στις επιθυμίες και ανάγκες των Λαών.

        Μία «λύση» σε στυλ «από μηχανής θεού» θα ήταν η προβολή της εικόνας μιας ΕΕ «της οικονομικής ισότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης» που επαγγέλλονται οι  Σοσιαλιστές του κ Σούλτς εάν στο τιμόνι της ΕΕ εκλεγόταν τελικά όχι ο κ Γιούνκερ αλλά ο κ Σούλτς ή ένα πρόσωπο που επικοινωνιακά θα «έστελνε νέα μηνύματα» προσαρμοσμένα στις απαιτήσεις των καιρών και των ευρωπαίων πολιτών.

       Αυτό σημαίνει ότι οι «άτυπες και εμφανείς ή αφανείς» συζητήσεις που ήδη διεξάγονται μπορεί να οδηγήσουν σε έναν «μεγάλο συνασπισμό» των κεντροδεξιών Κομμάτων και των Σοσιαλιστών που αθροιστικά με 400 σχεδόν έδρες αποτελούν την σαφή πλειοψηφία στο Ευρωκοινοβούλιο.

        Πάντως, όπως και εάν εξελιχθεί το θέμα μέχρι τα μέσα του Ιουλίου οι ΚΥΡΙΟΙ συνομιλητές, η κ Μέρκελ και ο κ Σούλτς, είναι Γερμανοί πολιτικοί.

        Επιμύθιον;

        Μη παρεξηγήσετε, λοιπόν, την παράφραση που επικαλούμαι στον τίτλο μου καθότι τελικά:

       «ΌΛΟΙ, πλέον, οι δρόμοι οδηγούν στο Βερολίνο!...»