H Μέση Ανατολή δεν είναι «Φαρ Ουέστ», καημένοι Αμερικάνοι, ούτε «Τοπ–Καπί», καημένε Νταβούτογλου… Toυ Αλέξη Οικονόμου

O συνεχιζόμενος εμφύλιος στη Συρία απειλεί να επεκταθεί βάζοντας μπουρλότο στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής. 

Γιατί  στην περιοχή υπάρχει ένα εκρηκτικό μίγμα υπόγειων και φανερών εντάσεων, με παλιές και νέες πληγές και τραύματα, που μέχρι τώρα απλώς συγκαλύπτονταν αποσπασματικά από τις «Μεγάλες» Δυτικές Δυνάμεις, ενώ η Ρωσία είχε ανέκαθεν ταλαντευόμενη «ήξεις– αφίξεις» στάση απέναντι στα καθεστώτα της περιοχής.

Σήμερα, παραφράζοντας μια παλιά ΜεγαλοΚαραμανλική ρήση, «…αν ανοίξει η πόρτα του τρελοκομείου της Μ. Ανατολής, οι τρελοί που θα βγουν δε θα αφήσουν τίποτε όρθιο…».

Αυτή η εξαιρετικά σύνθετη και επικίνδυνη κατάσταση αναδεικνύει και τα όρια της απλοϊκής προσέγγισης και ανικανότητας και «μεγάλων» Υπερδυνάμεων, αλλά και τοπικών «ανθυπο–υπερδυνάμεων» που προσπαθούν να φτάσουν τις πρώτες –άλλοτε υπηρετώντας τες κι άλλοτε εκβιάζοντάς τες– αλλά δεν τους βγαίνει…

Πως αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς την ασύγγνωστη αφέλεια των Αμερικανών;...

…που θεωρούν όλο τον κόσμο ένα «μαύρο–άσπρο» Φαρ Ουέστ, με καλούς καουμπόηδες (τους ίδιους) και κακούς χαζούς Ινδιάνους (όλους τους υπόλοιπους, όπου Γης, αδιακρίτως);

Πως δεν προβληματίζονται που μεταστρέφονται σε φανατικούς αντιπάλους τους εκείνοι που κάποτε υποστήριξαν για να «ρίξουν» καθεστώτα που τους αντιστέκονταν;

Τίποτα δε διδάχτηκαν από

       τον αρχικά σύμμαχό τους στο Αφγανιστάν Μπιν Λάντεν, που στράφηκε εναντίον τους δίνοντάς τους στο χέρι τους «Δίδυμους Πύργους»;

       τους αντικαθεστωτικούς «δικούς τους» Λίβυους, που κομμάτιασαν τον Αμερικανό Πρέσβη στην Τρίπολη κι έχουν μετατρέψει την κάποτε σχετικά ευνομούμενη Λιβύη σε χάος αντίπαλων φατριών και συμμοριών;

v        τη στροφή των Μυστικών Υπηρεσιών του Πακιστάν (ISI), που τις έστησαν οι ίδιοι για να τις βλέπουν τώρα να συνεργάζονται ανοιχτά με τους Ταλιμπάν στα υψίπεδα του Βελουχιστάν;

Και τώρα στη Συρία, μένουν άναυδοι από την αντι–Μπααθική αλητεία των φανατικών ισλαμιστών «ανταρτών», που τους νόμιζαν «μαχητές της ελευθερίας» και τους υποστήριξαν με όλα τα μέσα, και τώρα τους βλέπουν να σφάζουν Χριστιανούς και να τρώνε καρδιές και συκώτια στρατιωτών του μετριοπαθούς Άσαντ…

Όπως προκύπτει από την ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Βασ. Πίσσια στο «Άρδην» (http://ardin–rixi.gr/archives/9905):

«(…)Οι Αμερικανοί προσπαθούν να κρατήσουν μια στάση επιφυλακτική. Από τη μια θέλουν την κατάρρευση του καθεστώτος, αλλά από την άλλη θέλουν να εξασφαλίσουν ότι η επόμενη μέρα θα είναι γι’ αυτούς διαχειρίσιμη. Περίπου αυτό συμβαίνει και με τους Ευρωπαίους, οι οποίοι όμως δεν δείχνουν καμιά σοβαρότητα (…). Οι Άγγλοι, επίσης, αλλά δεν είναι εκεί που παίζεται το παιχνίδι. Γιατί αυτοί άφησαν να διαχειριστούν τα πράγματα οι Τούρκοι και οι Καταριανοί, που όμως έχουν και έναν βαθμό αυτονομίας, κάνοντας και το δικό τους παιχνίδι…».

Αυτή ακριβώς η ανικανότητα της Αμερικής να χειριστεί το θέμα, φέρνει την Τουρκία στο παιγνίδι.

«(…)Με ένα σχέδιο που είναι η επέκταση της επιρροής της, η αποδυνάμωση όλων των περιφερειακών παικτών, με στόχο την αποδυνάμωση του άλλου ισχυρού περιφερειακού παράγοντα που είναι το Ιράν –η αποδυνάμωση της Συρίας αποδυναμώνει το Ιράν– και έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, όπου πλέον η Τουρκία θα βρίσκεται αντιμέτωπη με το Ιράν, θεωρεί ότι τα συμφέροντά της επιβάλλουν μια στρατηγική συμμαχία περισσότερο με τις χώρες του Κόλπου, με τα εμιράτα, με τη Σ. Αραβία…»

…και με τις υπόλοιπες αντιδραστικές σουνιτικές αραβικές ολιγαρχίες –που όμως κρέμονται από μια κλωστή, με τους φονταμενταλιστές ισλαμιστές στα πόδια τους…

Εδώ μπαίνει το θέμα για την Τουρκία, που επιδιώκει να «το παίξει» περιφερειακή υπερδύναμη:

Ενώ τρέμει τη δημιουργία ενός Αμερικανόδουλου Κουρδιστάν στα Ν.Α σύνορά της…

… που θα ελέγχει τα πετρέλαια της περιοχής και θα την πιέζει να παραμείνει στη Δυτική «στρούγκα».

Αυτό την αναγκάζει να διατηρεί καλές σχέσεις με το Ιράκ –αλλά όχι και με τη Συρία, εναντίον της οποίας ξαφνικά και ακατανόητα στρέφεται βλακωδώς, χωρίς αυτή να την έχει ενοχλήσει ποτέ, γι’ αυτό και τώρα πληρώνει το τίμημα.

Η πρόσφατη μεγάλη έκρηξη, με 50 θύματα και 150 τραυματίες, στο Ρεϊχανλί της Ν.Α. Τουρκίας, πόλη με στρατόπεδα «αντικαθεστωτικών» Σύρων φανατικών ισλαμιστών στα περίχωρά της έκανε τον Ερντογάν να κατηγορήσει τις Μυστικές Υπηρεσίες της Συρίας του Άσαντ.

Ερωτάται, ωστόσο, ο «έξυπνος» Ταγίπ: Νόμιζε ότι μόνο η Τουρκία έχει Μυστικές Υπηρεσίες (ΜΙΤ) να συνδαυλίζουν και να υποστηρίζουν το αντάρτικο των Σύρων παραφρόνων του Αλλάχ εναντίον του μετριοπαθούς Άσαντ, που θα μπορούσε τόσα χρόνια να σβήσει το Ισραήλ απ’ το χάρτη και να ηρεμήσει όλη η Μέση Ανατολή;

Και πως τα έχει καταφέρει η Τουρκία να τσακωθεί με όλους τους γείτονές της, παρά την πολιτική «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες» του ΥΠΕΞ Νταβούτογλου;

Είναι ικανή για τέτοιο πολύπλοκο, αντιφατικό παιγνίδι;

Φαίνεται πως η ΜΙΤ κάνει την ξύπνια μόνο στη Δυτική Θράκη μας, γιατί εκεί την παίρνει…

Αλλά στο Ρεϊχανλί έκανε το «παγώνι του Τοπ–Καπί»…

Μήπως έλειπαν διακοπές, Μάη μήνα, ή προετοιμάζονταν να δολοφονήσουν τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και δεν είχαν καιρό για τους Σύρους «συναδέλφους» τους της HABARAT;

Ή τους έχει ζαλίσει η «λεβάντα» και η κορμοστασιά του Αβραμό και δε βλέπουν μπροστά τους;