ΤΟΝΚΑ ΓΟΥΑΚΑΝ (του Γιάννη Σαρλα…)

Φτάσαμε εις την Εαρινή ισημερία, τουθοπερ σημαίνει, ότι από…τούδε και στο εξής εισήλθαμε εις το Έαρ, τουτέστιν στην Άνοιξη! Τούτου δοθέντος, η…γκλάβα μου εμπνεύσθηκε τα μάλα και σκαρφίστηκε ένα καινούριο…αληθινό παραμύθι! Ίσως, ο τρόπος παρουσίασης να είναι…κομματάκι ευτράπελος αλλά θα σας πρότεινα να μην στέκεστε στα εκφραστικά μέσα, αντιθέτως θα ήταν λίαν επωφελές να…οσμίζεστε, ωσάν αρπακτικά την τροφή για σκέψη και προβληματισμό.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας Ινδιάνος. Το έλεγαν Τόνκα. Τόνκα Γουάκαν, που σημαίνει…ο άνεμος στα μαλλιά του. Ζούσε ευτυχισμένος με την αγαπημένη του, Ναζιρέ. Αίφνης, ένα πρωί ξύπνησε και δεν την βρήκε δίπλα του. Ρώτησε τα υπόλοιπα μέλη της φυλής αλλά του κάκου. Ουδείς την είχε δει. Ουδείς ήξερε πού βρίσκονταν. Ο Τόνκα καβάλησε το ξεσέλωτο άλογο του κι ορκίστηκε να μην γυρίσει πίσω, εάν δεν την έβρισκε…

Την ίδια περίοδο, κάπου στην αρχαία Ελλάδα, ζούσε ένας Ολυμπιονίκης, ο Εύριπος. Είχε πρόσφατα κερδίσει το αγώνισμα του τεθρίππου, όντας ο ιδιοκτήτης των αλόγων αλλά ταυτόχρονα και ο ηνίοχος τους. Ξυπνώντας κι αυτός ένα πρωί, συνειδητοποίησε, ότι είχε χάσει τον κότινο, δηλαδή τον κλάδο της ελαίας, με τον οποίον τον είχαν στεφανώσει, ούτως ώστε να τον τιμήσουν για την νίκη του. Ήταν το βραβείο του κι εξεπροσωπευε την ανδρεία και την αρετή του. Ο Εύριπος θεώρησε την απώλεια του κοτίνου κακό οιωνό. Έψαξε παντού, ρώτησε τους πάντες, μα δεν βρήκε απολύτως τίποτε! Εν τέλει, καβάλησε το καλύτερο άλογο του και ξεκίνησε για να πιάσει τον κλέφτη.

Ομοίως, τω καιρώ εκείνω, ζούσε στα Εκβάτανα της Περσίας ένας πάμπλουτος Μηδας αξιωματούχος. Το όνομα αυτού ήταν Κισανθραπαβάν. Διέθετε υψηλές γνωριμίες, ενώ λίαν προσφάτως, ο Πέρσης Αυτοκράτορας Καμβύσης του χάρισε έναν χρυσό σφραγιδόλιθο για τις υπηρεσίες του, προς το…μωσαϊκό των εθνοτήτων, οι οποίες αποτελούσαν την Περσική Αυτοκρατορία. Όπως ήδη θα μαντέψατε, μια (καθόλου ωραία γι’ αυτόν) πρωία ο…Εκβατανανιός ανεκάλυψε, ότι είχε χάσει τον σφραγιδόλιθο του! Δεν στενοχωρήθηκε, απλώς, επειδή είχε χάσει μια ολόκληρη περιουσία αλλά κυρίως διότι εάν το μάθαινε ο Καμβύσης θα του έπαιρνε με συνοπτικές διαδικασίες το κεφάλι, αφού κάτι τέτοιο θα σημαίνει ασέβεια, προς το πρόσωπο του Αυτοκράτορος! Προσεπάθησε με άκρα μυστικότητα να τον βρει αλλά…τζιφος! Πήρε (κι αυτός) τα μάτια του (και το άλογο του) και…την έκανε με ελαφρά από τα Εκβάτανα, μέχρι να βρει ποιος…του την έκανε!

Μετά από αρκετές εβδομάδες καλπασμού, ένα καπρίτσιο της μοίρας έφερε τους τρεις άνδρες να ανταμώσουν. Με την γλώσσα του σώματος αλλά και τηλεπαθητικά, εκτυλίσσεται ο κάτωθι διάλογος:

ΕΥΡ: (Ποιοι είναι αυτοί οι μαλάκες;; Μάλλον για βαρβάρους πρόκειται…) Τί χαμπάρια μάγκες;; Πώς από δω;;

ΤΟΝ: Με λένε Τόνκα και…

ΕΥΡ: Και δεν είσαι καλά! Φαίνεται αυτό. Τί έγινε;;

ΤΟΝ: Έχασα την γυναίκα μου, την Ναζιρέ. Ψάχνω να την βρω. Μήπως την είδες;;

ΕΥΡ: (Και δεν χαίρεται ο μαλάκας…;;) Όχι, πού να την δω;; Εσένα, τί σου συνέβη, Πέρση;;

ΚΙΣ: Μηδας είμαι. Ψάχνω να βρω έναν χρυσό σφραγιδόλιθο, που μου χάρισε η Αυτού Μεγαλειότητα, ο Αυτοκράτορας Καμβύσης. Θα μου πάρει το κεφάλι, εάν μάθει, ότι τον έχασα! Εάν τον έχετε βρει, δώστε τον μου πίσω σας παρακαλώ κι εγώ με την σειρά μου θα σας δώσω, όσα χρήματα θέλετε…

ΕΥΡ: (Τί λέει ο μαλάκας ο βάρβαρος;; Να τα βάλεις εκεί, που ξέρεις τα λεφτά σου!!) Όχι, δεν έχω βρει κάτι, Μηδα..

ΤΟΝ: Τί είναι τα χρήματα;;

ΕΥΡ: (Άλλος πρωτόγονος, από κει! Ώρε, πού έπεσα…) Άστο, παλικάρι! Λοιπόν, αυτά που πάθατε δεν είναι τίποτε, μπρος αυτό, που συνέβη σε μένα! Δεν περιμένω να καταλάβετε αλλά θα σας το πω. Με καταράστηκαν οι θεοί! Έχασα το σύμβολο της νίκης μου! Έχασα ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Δεν σας ρωτάω, εάν το πήρατε εσείς διότι ως βάρβαροι δεν μπορείτε να αντιληφθείτε τί αντιπροσωπεύει αυτό που έχασα! Θα σας ρωτήσω μόνο ένα πράγμα. Εσύ Ινδιάνε, μέχρι πού θα έφτανες για να βρεις την αγαπημένη σου;;

ΤΟΝ: Θα έψαχνα σε όλα τα βουνά, τις λίμνες και τα ποτάμια. Σε κάθε απόκρημνο φαράγγι. Μόλις τελείωνε ο κόσμος και δεν θα είχα πού αλλού να ψάξω, τότε θα κάλπαζα, προς τα αστέρια και θα την αναζητούσα σε κάθε άστρο του ουρανού…

ΕΥΡ: Εσύ Μηδα;; Πού θα έψαχνες γι' αυτό που έχασες;;

ΚΙΣ: Σε κάθε τρύπα, σε κάθε σπηλιά, μέχρι να το βρω! Κι ας περιπλανιόμουν αιωνίως…

ΕΥΡ: Εγώ θα έφτανα, έως τον κάτω κόσμο, όπως ο πρόγονος μου, Ηρακλής. Εν ανάγκη, θα πάλευα με τον Πλούτωνα κι ας με σκότωνε! Καλύτερα εγκλωβισμένος στον Άδη, παρά ατιμασμένος στην Γη…

Τοιουτοτρόπως, χώρισαν οι δρόμοι τους κι έμεινε ο καθείς μόνος του για να συνεχίσει την αποστολή του…

Το κοινό σημείο, μεταξύ των τριών ανδρών είναι, ότι ΚΑΙ οι τρεις θα έκαναν τα πάντα για να βρουν, ότι έχασαν. Ο Τόνκα, ίσως ήταν ο πιο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, από τους τρεις άνδρες. ΟΥΔΕΝΑ άγχος εμφιλοχωρούσε στην ζωή του. Ίσως διότι βίωνε το μεγαλείο της ΑΠΛΟΤΗΤΑΣ! Είχε ανακαλύψει το μυστικό της. Απλότητα στον τρόπο ζωής του, απλότητα στην κοσμοθεωρία του, απλότητα στις λατρευτικές του συνήθειες. Έπαιρνε δύναμη από τα πνεύματα των προγόνων του, ενώ λάτρευε την φύση, λάτρευε αρχέγονες, χθόνιες θεότητες, ομοιάζουσες με αυτές των Καβειριων Μυστηρίων του αρχαίου Ελληνικού κόσμου. Σίγουρα, ήταν ο πλέον ΕΥΔΑΙΜΩΝ, από τους τρεις…

Ο Εύριπος από την άλλη, δεν ήξερε, εάν ήταν ευδαίμων, σίγουρα όμως ήταν…ΔΙΣΕΙΔΑΙΜΩΝ! Οι προκαταλήψεις των αρχαίων Ελλήνων ήταν ίδιον της φύσης των. Έχοντας οξύνει την διάνοια τους, (ίσως διότι η λεκάνη της Μεσογείου αποτελούσε την ενδεδειγμένη τοπογεωγραφια για το ξεκίνημα και την ανάπτυξη του πολιτισμού) οι Έλληνες αντελήφθησαν εξ’ αρχής, ότι την γνώση τους την όφειλαν…άνωθεν, σε οντότητες, οι οποίες την μεταλαμπαδεύουν! Είχαν αντιληφθεί, ότι δεν είμαστε μόνοι στον Σύμπαν και τίποτε δεν γεννάται αυτοδύναμα, εκ του μή όντος! Κατά συνέπεια, η μοίρα τους ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την λατρεία των θεών τους, με την λατρεία δηλαδή των ανωτέρω οντοτήτων, οι οποίες τους προστάτευαν.

Η γνώση όμως ουδόλως φέρνει την ευτυχία! Ίσα ίσα, το αντίθετο. Εκτός, από πρόοδο στις επιστήμες, στην φιλοσοφία κι εν γένει σε κάθε τομέα της ανθρωπίνου δραστηριότητος, η γνώση ξυπνάει τα διαβλητά ανθρώπινα πάθη! Την απληστία και την αλαζονεία… Η ίσχυς κι η εξουσία αλώνουν κι αλλοιώνουν τον χαρακτήρα! Διαβρώνουν την ψυχή και το πνεύμα! Ίσως για τον λόγο αυτό, οι αρχαίοι Έλληνες να αναλώνονταν σε ατέρμονες, αδελφοκτόνες πολεμικές συγκρούσεις ΣΚΟΤΩΝΤΑΝΤΑΣ ο ένας τον άλλον, από την εποχή του Χαλκού, έως και την κατάκτηση τους από τους Ρωμαίους! Ίσως γι’ αυτόν τον λόγο η χρυσή εποχή ευημερίας της κλασσικής αρχαιότητας να μετέτρεψε την Αθηναϊκή κοινωνία σε ένα…χαμαιτυπείο του 5ου π.Χ. αιώνα…

Η ανδρεία κι η αρετή, που έψαχνε να βρει ο Εύριπος, πολύ γρήγορα θα μαραίνονταν. Η κακοήθεια των αρχαίων Ελλήνων…μετήλλαξε ΚΑΙ τους θεούς των, προσδίδοντας τους ανθρώπινα πάθη! Μόλις δε κατεκτηθημεν από τους Ρωμαίους, κάναμε και τους τελευταίους…ωσάν τα μούτρα μας, διαφθείροντας τους τα μάλα, (αργότερα βέβαια οι Ρωμαίοι το…τερμάτισαν τον δείκτη της διαφθοράς αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα) με τον Ρωμαίο φιλόσοφο Κατωνα να εξαπολύει μύδρους, εναντίον των Ελλήνων (ανάθεμα την ώρα που ήρθες στο διάβα μας καταραμένε Έλληνα) διότι οι τελευταίοι διεβρωσαν το μεγαλείο της Ρώμης! Ίσως η τελευταία περίοδος ΑΝΔΡΕΙΑΣ κι ΑΡΕΤΗΣ ημών των Ελλήνων να ήταν οι Μηδικοι Πόλεμοι, όπου ΟΛΟΙ οι Έλληνες συνενώθησαν, εναντίον της κοινής απειλής…

Συνήθως, οι δεισιδαιμονίες ΔΕΝ οδηγούν τα πράγματα σε καλό αποτέλεσμα. (βλέπε ναυμαχία Αργινουσών, δίωξη Αλκιβιάδου κλπ). Ίσως η μοναδική φορά, που βγήκε κάτι καλό για τας αρχαίας Αθήνας ήταν η σωτηρία των Αθηνών, από τους Σπαρτιάτες στην ΠΡΩΤΗ σύγκρουση τους, γύρω στα 1000 π. Χ. Οι Σπαρτιάτες, ως Δωριείς, κατέρχονταν για να πάρουν πίσω τους νόμιμους θρόνους των βασιλείων τους (επιστροφή των Ηρακλειδών) ενώ οι Αθηναίοι, ως Ίωνες, (δηλαδή Αχαιοί) είχαν οχυρωθεί για να τους αποκρούσουν. Στας Αθήνας βασίλευε ο Κόδρος, ο τελευταίος βασιλεύς των Αθηνών. Υπήρχε χρησμός από το Μαντείο των Δελφών, ότι οι Σπαρτιάτες θα καταλάβουν τας Αθήνας μόνο εάν ΔΕΝ σκοτώσουν τον βασιλιά των Αθηνών.

Μόλις έλαβε γνώση του εν λόγω χρησμού, ο Κόδρος ντύθηκε ξυλοκόπος, βγήκε έξω από τα τείχη των Αθηνών, προσέγγισε μια Σπαρτιάτικη περίπολο κι άρχισε να παρενοχλεί τους στρατιώτες της. Αμέσως, οι Σπαρτιάτες τον σκότωσαν χωρίς δεύτερη κουβέντα αλλά όταν έμαθαν ποιος ήταν, έκοψαν…λάσπη κι έλυσαν την πολιορκία, ενθυμούμενοι τον χρησμό της Πυθίας! Εν τέλει, η θυσία του Κόδρου κι η δεισιδαιμονία των Σπαρτιατών έσωσε τας Αθήνας! Ουδέν κακόν αμιγές καλού…

P.S. Δεν νομίζω να βρήκατε ενδιαφέρουσα την στάση ζωής του Κισανθραπαβάν;; Ζούσε σε μια στυγνή δεσποτεία, φοβούμενος, ανά πάσα στιγμή για την ζωή του διότι σύμφωνα με τα Περσικά έθιμα, ο Πέρσης βασιλεύς εξουσίαζε ελέω Θεού κι είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου, απέναντι σε κάθε υπήκοο της Αυτοκρατορίας του! Ποιος είναι τελικά ο πιο…βάρβαρος, λέτε να είναι ο Τόνκα, ο οποίος ήταν ενδεδυμένος με δέρματα ζώων αλλά όντας ικανός να φτάσει στα…άστρα για την ζωή της αγαπημένης του, ή μήπως ο Κισανθραπαβάν, ενδεδυμένος με χρυσοποίκιλτα υφάσματα, κολυμπώντας στο χρυσάφι αλλά το μόνο, που τον ενδιέφερε ήταν η ΔΙΚΗ του η ζωή, μια ζωή, η οποία έτσι κι αλλιώς δεν είχε κανένα νόημα, αφού δεν γνώριζε την έννοια της ελευθερίας;;!!

Τα σέβη μου.