Τσίπρας και Μητσοτάκης μπορούν να μας απαντήσουν;;

 Από τη Ευρυδίκη Μπερσή και τους Reporters United, έμαθα και το έχω τετραπλά διασταυρώσει, ότι η σύμβαση 717 της ανάταξης σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης του σιδηροδρομικού δικτύου, υπογράφηκε το 2014 κι είχε κόστος 41,3 εκατομμύρια. Ενώ το έργο θα έπρεπε να είχε παραδοθεί το 2016, πάγωσε... λόγω της σύγκρουσης των δύο εργολάβων, της πολυεθνικής Alstom και της Τομής (θυγατρικής του Άκτορα). Στα όποια δε τμήματα του έργου που παραδόθηκαν, είχαν εντοπιστεί σφάλματα και παραλείψεις.

Όλως παραδόξως για να ξεκολλήσει το έργο, οι εργολάβοι κέρδισαν απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου που τους έδινε πεσκέσι άλλα 13,3 εκατομμυριάκια. Συνολικά δηλαδή έχουμε 54.6 εκατομμύρια ευρώ. Σε αυτά αν προσθέσουμε και το πρόστιμο 2,4 εκατομμυρίων που επιβλήθηκε στην ΕΡΓΟΣΕ από την Επιτροπή Δημοσιονομικού Ελέγχου (ΕΔΕΛ) για τη μη τήρηση των όρων της σύμβασης, η οποία είχε χρηματοδοτηθεί από την ΕΕ, φτάσαμε το κόστος στα 57 εκατομμύρια.

Και σήμερα εννιά χρονιά μετά την υπογραφή της σύμβασης για ένα έργο που θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί εντός δύο ετών, τηλεδιοίκηση δεν έχουμε, ακόμα και με την κατά 38% αύξηση του κόστους.

Τσίπρας και Μητσοτάκης μπορούν να μας απαντήσουν λοιπόν πώς είναι δυνατόν να επιτράπηκε στους εργολάβους αυτό το παιχνίδι με τις καθυστερήσεις που αποδείχτηκε παιχνίδι με τις ζωές;

Πώς είναι δυνατόν να καταστρατηγούνται κατάφωρα οι όροι μιας σύμβασης με το Δημόσιο και οι εργολάβοι όχι μόνο να μην έχουν καμία συνέπεια, αλλά να επιβραβεύονται με περισσότερα χρήματα;

Πώς είναι δυνατόν το Δημόσιο να μην μπορεί να προστατεύσει όχι μόνο τους πόρους του, αλλά και τις ζωές των πολιτών;

Πώς είναι δυνατόν να μην πιστέψουμε ότι όλα αυτά τα απίστευτα έγιναν όχι μόνο από ανικανότητα, αλλά και από άνομη σκοπιμότητα;

Η όλη υπόθεση της τηλεδιοίκησης στον σιδηρόδρομο, θα ήταν καραμπινάτο σκάνδαλο αν δεν είχαμε θρηνήσει 57 θύματα. Τώρα πλέον θεωρείται κανονικό έγκλημα. Έγκλημα για το οποίο πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Και ας πάω τώρα και στο δια ταύτα. Το σκάνδαλο της σύμβασης 717 δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας στα έργα του Δημοσίου. Υπάρχει έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου για τα δημόσια έργα που δεν αφήνει αμφιβολίες. Ο οποιοσδήποτε διαβάσει την έκθεση αυτή, διαπιστώνει ότι στα 2/3 των έργων δόθηκαν παρατάσεις. Οι παρατάσεις μάλιστα είναι πολύ μεγάλες, Ο μέσος όρος ολοκλήρωσης των έργων είναι 2,5 φορές μεγαλύτερος από τον αρχικό υπολογισμό.

Διαβάζοντας ο οποιοσδήποτε αυτήν την έκθεση θα διαπιστώσει ότι: Α) Οι συμβάσεις για τα δημόσια έργα είναι διάτρητες. Β) Η καταστρατήγησή τους αποτελεί τον κανόνα. Γ) Το Δημόσιο δεν υπερασπίζεται τα συμφέροντά του απέναντι στους εργολάβους. Δ) Οι εργολάβοι στην πράξη επιβάλλουν τη βούλησή τους. Ε) Το πρόβλημα με τα δημόσια έργα είναι συστημικό, αφού εντοπίζεται στην καρδιά της λειτουργίας του κράτους.

Κατά συνέπεια, δικαιοσύνη για τα Τέμπη δεν σημαίνει μόνο να πληρώσουν οι υπεύθυνοι, όσο πιο ψηλά και αν είναι, για το έγκλημα. Σημαίνει επιπρόσθετα να λήξει και το καθεστώς ασυδοσίας στα δημόσια έργα.

Michail Charalampidis