“ΜΑΓΑΡΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΣΚΑΝΔΑΛΙΣΜΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ: ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ΨΕΥΤΟΜΑΚΕΔΟΝΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ”! τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα Διδάκτορος Ἱστορίας/

 

Ἡμέρες ἀκατάσχετου κατήφορου ἐκ μέρους ὅλο καί περισσότερων ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν, πού ἀντί νά προσπαθοῦν κάπως νά περιορίσουν μέσα στίς μητροπόλεις τους τή ζημιά ἀπό τίς τραγικές ἀποφάσεις πού ἐκπορεύονται ἀπό τόν φαναριώτικο βοῦρκο, παίρνουν ἐπιπλέον θάρρος... (ἤ ἀκριβέστερα θράσος) καί προχωροῦν ἀκόμη πιό πολύ τό ἔργο τῆς καταβαράθρωσης καί τῆς καταστροφῆς.

Μέσα σέ αὐτό τό κλίμα ἄκρως χαρακτηριστικό ἀσφαλῶς τό συνεχιζόμενο ξεσάλωμα τοῦ μητροπολίτη Διδυμοτείχου, πού λίγες μέρες μετά τή συμμετοχή του στό μιαρό συλλείτουργο τῆς Θάσου μέ τόν αὐτοχειροτόνητο Οὐκρανό ἀρχικαρνάβαλο, πῆγε (ὅπως γράψαμε καί σέ πρόσφατη ἀνάρτηση) καί συλλειτούργησε καί μέ σχισματικούς τῆς «Μακεδονικῆς» ψευτοεκκλησίας στή Στρώμνιτσα.

 

Προφανῶς ὅμως οὔτε καί αὐτό τοῦ ἦταν ἀρκετό, ὁπότε θεώρησε τώρα πρέπον νά μᾶς τούς κουβαλήσει καί ἐδῶ. Τό ἀνακοίνωσαν μάλιστα καί στην ἰστοσελίδα τῆς μητρόπολης Διδυμοτείχου, ἀφήνοντας πάντως – μέ καταφανῆ κουτοπονηριά – ἀσχολίαστο (καί χωρίς ἀναφορά expressis verbis) τό ὅτι ὁ «ἐπίσκοπος» Ναούμ πού φιλοξένησε καί συλλειτούργησε μαζί του στήν Ὀρεστιάδα, ἀνήμερα τῶν Ἀρχαγγέλων, ἀνήκει στή γνωστή συμμορία τῶν ψευτομακεδόνων παλιάτσων, πού ὀνειρεύονται (καί βεβαίως τό διακηρύσσουν καί συνεχῶς) πολιτική ἐπέκταση καί ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία πού θά φτάνει μέχρι τήν Καβάλα καί τήν Κατερίνη.

Μαζί τους καί ὁ ἐπίσκοπος Βελίκης Σιώνιος τῆς Βουλγαρικῆς Ἐκκλησίας (ἡ ὁποία βρίσκεται ἐδῶ καί 5 περίπου χρόνια σέ ἐναγκαλισμό μέ τούς Σκοπιανούς – ἀπό μία ἐποχή δηλαδή πού οἱ δικοί μας φωστῆρες ἀκόμη διερήγνυαν τά ἱμάτιά τους γιά τούς…σχισματικούς, πρίν κάνουν σήμερα ἀκριβῶς τό ἴδιο). Αὐτουνοῦ βεβαίως ἡ ταυτότητα ἀναφέρεται ρητά στό ἐπίσημο δημοσίευμα, ἐνῶ τοῦ Ναούμ, ὅπως εἴπαμε, ἀποσιωπᾶται.

Τό δέ ἄλλο ἀμίμητο πού διαβάσαμε εἶναι φυσικά ὅτι, καλωσορίζοντας τούς φιλοξενούμενους, ὁ τοπικός μητροπολίτης τόνισε ὅτι «ἡ παρουσία τους στήν ἀκριτική Ὀρεστιάδα διακηρύσσει τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀδιακρίτως ἐθνικότητος, γλώσσας καί φυλῆς» (σ.σ. βάλαμε δηλαδή κανονικά τούς λύκους μέσα στό μαντρί καί κάνουμε ἀπό πάνω καί κήρυγμα ἑνότητας), καί ἐπίσης «τόν σύνδεσμο τῆς ἀγάπης μεταξύ τῶν Ἱεραρχῶν, ὁ ὁποῖος ἀσφαλῶς εἶναι καρπός τῆς παρουσίας τῶν ἁγίων Ἀγγέλων στή ζωή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»!

Καί ὁ μέν Ταξιάρχης δέν ἔβγαλε τό σπαθί του νά τούς στρώσει ὅλους στό κυνήγι (ὅπως δέν τό ἔβγαλε οὔτε καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βατάτζης πού ἑόρταζε 4 μέρες πρίν καί πού τόσο κοντά στήν πόλη του ἔλαβε χώρα τό ἀνοσιούργημα). Τό ὅτι ὅμως ὁ Θεός ἀκόμη μακροθυμεῖ καί μᾶς ἀνέχεται σκανδαλωδῶς, χωρίς νά μᾶς ἀξίζει, δέν μειώνει καθόλου τό μέγεθος τοῦ ὀνείδους. Καί φυσικά τό ὅτι τέτοιοι ἀπατεῶνες (πού δέν εἶναι μόνο σχισματικοί ψευτοκληρικοί, ἀλλά καί ἀνθέλληνες ἐπίβουλοι τῆς ἐδαφικῆς μας ἀκεραιότητας) προσκαλοῦνται ἐπισήμως καί λειτουργοῦν σέ ἑλληνικό ἔδαφος, ἀποτελεῖ πράξη ὄχι μόνο βαρύτατου πνευματικοῦ μαγαρισμοῦ, ἀλλά καί ἐθνικῆς προσβολῆς.

Καί δέν μᾶς νοιάζει καθόλου πού ἡ φαναριώτικη σφηκοφωλιά, μετά τόν οὐκρανικό συρφετό, ἀναγνώρισε καί τή συγκεκριμένη συμμορία ὡς «Ἐκκλησία» (ὅπως ἀκριβῶς δέν μᾶς νοιάζει καί το ὅτι οἱ ἀχρεῖες ἐλλαδίτικες κυβερνήσεις ἀνδρεικέλων τούς ἀναγνώρισαν καί ὡς κράτος μέ τό ὄνομα τῆς – μίας καί μοναδικῆς – Μακεδονίας). Ἐμεῖς θά τό λέμε καί θά τό κραυγάζουμε, χωρίς πολιτικάντικες περιστροφές καί χωρίς δεσποτικά μισόλογα, ὅτι προδοσία εἶναι καί ἐκεῖνο, προδοσία καί αὐτό. Καί αὐτό μάλιστα εἶναι ἀκόμη χειρότερο, γιατί δέν πρόκειται ἐδῶ μόνο γιά προδοσία τῆς πατρίδας, ἀλλά καί τῆς πίστεως. Πού εἶναι τό μεῖζον πρόβλημα τό ὁποῖο ταλανίζει ἐδῶ καί καιρό αὐτόν τόν τόπο καί ἡ βασικότερη αἰτία τοῦ κακοῦ.

Καί γιά ὅλα αὐτά, ἡ εὐθύνη δέν βαραίνει άσφαλῶς μόνο τόν κάθε φερόμενο ὡς ποιμένα πού δέν ἔχει ἀφήσει τίποτε ὄρθιο καί πού ἀντιμετωπίζει τή μητρόπολή του λές καί εἶναι τό τσιφλίκι τοῦ μπάρμπα του, πειθόμενος τοῖς ρήμασι ὄχι τῶν Ἁγίων Πατέρων ἀλλά τῆς νεοταξίτικης παρεούλας τοῦ θεοσκότεινου Φαναρίου. Δυστυχῶς βαραίνει καί τό ποίμνιο. Νά τό προσέξουν λοιπόν αὐτό ὅσοι ὄχι μόνο δέν ἀντιδροῦν σέ τέτοιες ἐνέργειες, ἀλλά καί τίς δικαιώνουν διά τῆς παρουσίας καί συμμετοχῆς τους σέ αὐτές.

Γιατί θά ἔρθει ἡ ὥρα πού θά λειτουργήσουν οἱ πνευματικοί νόμοι. Καί δέν εἶναι καθόλου σίγουρο ὅτι ὁ Θεός θά μακροθυμεῖ ἐπ’ ἄπειρον…