ΥΠΑΡΧΕΙ λύση. «Ηλεκτρισμός από βραχονησίδες.»

Μέχρι το 2028, η Ελλάδα θα πρέπει να έχει μεταβεί από τον λιγνίτη στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από άλλες, καθαρότερες πηγές, σύμφωνα με τη δέσμευση του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη. Αυτό σημαίνει ότι στο μεσοδιάστημα θα πρέπει...
να αντικατασταθούν οι λιγνιτικές μονάδες με άλλες, που παράγουν ηλεκτρική ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) και φυσικό αέριο. Και φυσικά να ικανοποιηθεί η επιπλέον ζήτηση που θα προκύψει από την προσδοκώμενη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.

Ο πρωθυπουργός  φρόντισε να δώσει το στίγμα χθες, εγκαινιάζοντας τη λειτουργία ενός συμπλέγματος 7 αιολικών πάρκων στον Καφηρέα, προϋπολογισμού 300 εκατ. ευρώ. Τα αιολικά πάρκα θα τροφοδοτούν το ηλεκτρικό σύστημα της χώρας με συνολική ισχύ 154,1 MW μέσω υποθαλάσσιου καλωδίου, όπως ειπώθηκε.

Ως γνωστόν, η αύξηση των τιμών στα δικαιώματα ρύπων, π.χ. στα 25 ευρώ ο τόνος CO2, έχει καταστήσει τον λιγνίτη ασύμφορο από οικονομικής πλευράς ενώ παραμένει ρυπογόνος. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι ο δρόμος για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.

Με τις ΑΠΕ μπορεί οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα να είναι μηδενικές, να μην υπάρχει εξάρτηση από το εξωτερικό και να είναι πλέον φθηνότερες σε σύγκριση με τον λιγνίτη, όμως η μέση τιμή ανά MW είναι πολύ ψηλότερη σε σχέση με άλλες χώρες.

Στην Ελλάδα, η μέση τιμή από ΑΠΕ έχει υποχωρήσει στα 58 ευρώ έναντι 30-40 ευρώ ανά MW σε άλλες χώρες της ευρωζώνης. Αυτό μπορεί να είναι καλό για τους επενδυτές-ηλεκτροπαραγωγούς αλλά δεν είναι καλό για τους πάσης φύσεως καταναλωτές. Επομένως, κάτι θα πρέπει να γίνει.

Όμως, το σημερινό άρθρο είναι περισσότερο επικεντρωμένο στην αιολική ενέργεια. Η τελευταία είναι επόμενο να εμφανίζει διακυμάνσεις στην παραγωγή καθώς ο άνεμος δεν πνέει πάντοτε σταθερά.  Αν και όλοι έχουμε δει τις τεράστιες τουρμπίνες που είναι πάνω στα βουνά και αισθητικά τουλάχιστον δεν είναι ό,τι το καλύτερο. Ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που τα αιολικά πάρκα έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια πάνω σε όμορφες περιοχές με δρόμους κ.λπ.

Είναι λοιπόν εύλογο να ενθαρρυνθούν με οικονομικά κίνητρα αιολικά πάρκα σε παράκτιες περιοχές που το βάθος της θάλασσας δεν είναι πολύ μεγάλο. Εκεί το αιολικό δυναμικό θα είναι πιθανόν μεγαλύτερο και δεν θα ενοχλούν αισθητικά.

Από την άλλη, το κόστος διασύνδεσης με την ξηρά θα είναι μεγαλύτερο όπως κι η συντήρηση.   

Με δεδομένο ότι υπάρχουν τόσες πολλές βραχονησίδες, μια λύση θα ήταν η εγκαθίδρυση αιολικών πάρκων πάνω σε αυτές ή γύρω από αυτές ή σε πλωτές δεξαμενές κοντά τους. Ακόμη και φωτοβολταϊκά θα μπορούσαν πάνω τους. 

Η στήλη κατανοεί ότι πιθανόν θα προκύψουν ζητήματα με τη γείτονα για κάποιες βραχονησίδες.

Όμως, θα πρέπει να υπάρχουν αφενός βραχονησίδες που πληρούν τα κριτήρια χωρίς να δημιουργούν εντάσεις και αφετέρου να εξετασθεί η λύση είτε των θαλάσσιων αιολικών πάρκων γύρω τους ή των πλωτών δεξαμενών κοντά τους. Αν θυμόμαστε καλά, κάπου το 2009-2010, είχε εκδηλωθεί ενδιαφέρον από το εξωτερικό για τη δημιουργία θαλάσσιων αιολικών πάρκων ύψους 1-2 δισ. ευρώ, αλλά δεν προχώρησε.  Με τη μέση τιμή ανά MW από ΑΠΕ να είναι σχεδόν διπλάσια σε σχέση με άλλες χώρες της ΕΕ, τέτοια πρότζεκτ θα έπρεπε να είναι οικονομικά βιώσιμα. Ιδίως αν η πολιτεία φροντίσει να διασφαλίσει τη διασύνδεσή τους με τον εθνικό κορμό και μειώσει άλλα κόστη, π.χ. γραφειοκρατία.

Άλλες χώρες το έχουν κάνει πράξη. Η Ελλάδα δεν θα πρέπει να είναι η εξαίρεση.

https://vimasaronikou.wordpress.com/