Τ(α) πρόσωπ(α) του Tέρατος κι ο πολιτικός, Μάνος Χατζιδάκις. Γράφει η Ξένια Πολίτη

Σήμερα τιμούμε τη μνήμη του Μάνου Χατζιδάκι, ο οποίος ομολογουμένως μας λείπει πολύ, ιδίως στους χαλεπούς ετούτους καιρούς.

«…Επαναφέρω βέβαια στη μνήμη ένα από τα σχόλια που είχα κάνει στο πάλαι ποτέ Τρίτο και που έλεγα συγκεκριμένα πως....

«σαν αρχίσει το πρόσωπο του Τέρατος να μη μας τρομάζει, πάει να πει πως αρχίζουμε να του μοιάζουμε…»

Μάνος Χατζιδάκις, «Για την ευπρέπεια και την αξιοπρέπεια»

Ο καθρέπτης και το μαχαίρι, εκδ. Ίκαρος, 1995

To παραπάνω απόσπασμα, χρησιμοποιείται αφειδώς από δημοσιογράφους και δημοσιολογούντες σαν τσιτάτο στα συστημικά μέσα, αναρτάται στο Facebook όποτε του καπνίσει του καθενός, και με κάθε ευκαιρία όπως στην περίπτωση εκδήλωσης βίας κατά του Γιάννη Μπουτάρη, πρόσφάτα. Μόνο τρεις αράδες, ως συνήθως γράφονται το πολύ-πολύ, προς στηλίτευση κάθε λογής ενοχλητικών τύπων για την κυβερνώσα, την κομμουνιστική και την Ανάρχω-παρακείμενη «αριστερά» της Προόδου, των Μνημονίων, των ANTI-FA, των Καρναβαλιών, των ΜΚΟ του Σόρος και φυσικά, των Eυρωκρατών. Είδαμε την κραυγαλέα σιωπή τους στο Ιταλικό πραξικόπημα, όταν συντελούνταν από τους Ευρωναζήδες των Βρυξελλών της μοντέρνας Ευγονικής αλλά…με το γάντι. Μιλούν για τον Φασισμό, λες και είναι οι μόνοι που έχουν αυτό το «ηθικόν» προνόμιο, και το χρησιμοποιούν κατά κόρον για τα Χρυσαύγουλα του υποκόσμου, καθώς και για παλιά αιμοσταγή φαντάσματα. Όχι, Ψέμματα. Και σε όλον τον υπόλοιπο λαό το λένε, όταν μαζικός, ξεχύνεται στους δρόμους των πόλεων να  παραδώσει ψηφίσματα και Δημοψηφίσματα που  τσαλαπατιούνται όπως για οκτώ χρόνια το κατακαημένο Σύνταγμά του. Κι είναι κόσμος που υποφέρει για την άνευ προηγουμένου, παράδοση της χώρας, που πετάγεται έξω απ’ τα σπίτια του ή δεν ανέχεται άλλο να μιαίνουν, τους νεκρούς, την Πατρίδα του, τα όσια, και τα ιερά του· να παραχαράσσουν την Ιστορία του, να απεμπολούν την εθνική του κυριαρχία, να δέχεται απειλές πανταχόθεν, να κινδυνεύει η συνοχή του, και το μέλλον του. Ετούτον τον Λαό, τον λένε ετερόκλητο όχλο, τον ταράζουν στα ψέμματα και στα χημικά να κάτσει ήσυχα, με ιεροεξεταστικά χρυσόβουλα Πολιτικής Ορθότητας τον τρομοκρατούν και τον βαφτίζουν λαϊκιστή, ρατσιστή, ξενόφοβο κι οπισθοδρομικό ενώ, με την εξαπάτηση των νοθευμένων εκλογών της Singular, του μπόνους των εδρών και των παράνομων ελληνοποιήσεων, τον καλούν κάθε τέσσερα χρόνια να ψηφίσει έναν απ’ τους ίδιους του θεατρικού σκηνικού του κ(υ)νοβουλίου του Βούτση για να παρασταθεί «επί Βουλής» η Κατοχική Ψευδοδημοκρατία τους.

Το πάλαι ποτέ «αντίπαλον δέος του Χατζιδάκι», ο Μίκης Θεοδωράκης , που ευτυχώς ζεί  ακόμα, κι  αντέχει να είναι μάχιμος (ανεξαρτήτως των ατυχών επιλογών του κατά καιρούς), όταν μπήκε εκ νέου, εμπρός για να ενώσει τους πολίτες, φρόντισαν να το ευτελίσουν, να το διαπομπεύσουν  και να το τεμαχίσουν δεξιόστροφοι κι αριστερόστροφοι, αναλόγως τί τους βόλευε εκατέρωθεν, μέχρι που οι αθεόφοβοι, του έκαναν και κηδεία! Ήταν κάποιοι συστημικοί κομμουνιστές, κατά τ’ άλλα, άκαπνοι, ανεξόριστοι κι ανίδεοι περί του μεγέθους αυτού του ανθρώπου, που δεν αποτελούσαν και δε θ’ αποτελέσουν, τελικώς ποτέ, ούτε μια τρίχα απ’… την κεφαλή του: Σας ορκίζομαι πως την επόμενη μέρα του συλλαλητηρίου για το Σκοπιανό στην Αθήνα, τον περασμένο Φεβρουάριο,  ακούγοντας την «Ελληνοφρένεια» του Real του Χατζηνικολάου, πίστεψα, πως ο Θεοδωράκης όντως πέθανε εκείνη τη μέρα… Τον έθαψε η εκπομπή της Κομμουνιστικής Αριστεράς και γενικότερα, το Κόμμα που κατέχει το σφραγιδάκι του «αριστερού» ή του κομμουνιστή  και που έχει ιδιοποιηθεί τους αιματηρούς αγώνες των νεκρών του· ενώ έχει  κι εγκληματικές ευθύνες, κατά τη γνώμη μας, για την άνοδο της Χρυσής Αυγής,  στερώντας ένα καταφύγιο ουσιαστικών πολιτικών αξιών από τον κόσμο. Σφραγίζει, φράζει και διχάζει όλες τις οδούς, προκειμένου αυτός ο  κόσμος ν’ αφυπνιστεί, να βγει έξω, ν’ αγωνιστεί και να επιτελέσει το καθήκον του:  Την με κανένα τρόπο δωρεά του ονόματος της Μακεδονίας που ανοίγει την Κερκόπορτα προς το μελλοντικό διαμελισμό της χώρας, και φυσικά,  την εφαρμογή του ακροτελεύτιου άρθρου 120 του Συντάγματος, με κάθε μέσο,  όπως θα έκανε ο κάθε νοικοκύρης στο σπίτι και στον τόπο του.

Στην πρώτη φωτό η σύγχρονη εφημερίδα «Kontra» με προγενέστερη την «Αυριανή» (ίδια γραμματοσειρά, ίδια «γραμμή»), όπου ο Χατζιδάκις, όταν την έπιανε, έλεγε ότι έπλενε τα χέρια του κατευθείαν, για να τονίσει τη ρυπαρή «κίτρινη» δημοσιογραφία και τη νοοτροπία του Αυριανισμού, γράφοντας και το περίφημο άρθρο περί φασιστικού Τέρατος. Μετά, δίπλα, βλεπουμε και την αριστερόστροφη οπτική, σαφώς πιο επικίνδυνη γιατί κάτω από το πολύ "κομιλφό" αμπαλάζ, υφέρπει ένας κανονικός Γκέμπελς με...το γάντι. Η επίθεση που εδέχθει ο Μίκης τότε, ήταν άνανδρη, ολομέτωπη και χυδαία.

Ας δούμε όμως και μερικές από τις υπόλοιπες παραγράφους που έγραψε ο Χατζιδάκις σ' εκείνο το θαυμάσιο άρθρο:

[...]Κι αυτή ήταν η ιδέα που μου ξανάρθε τυραννικά στο νου σαν είδα την παθητικότητα της κοινής γνώμης σ’ όσα αηδιαστικά συμβαίνουν γύρω μας και μες στη χώρα μας τον τελευταίο τούτο καιρό. Γιατί δεν είναι δυνατόν ο υπόκοσμος και τα κοινωνικά αποβράσματα με τις φυλλάδες τους να επιδιώκουν με θρασύτητα να καθορίσουν το επίπεδο νοημοσύνης του ελληνικού λαού και τον Βαθμό αξιοπρέπειας των επωνύμων και μη πολιτών της χώρας αυτής […].

Μια πραγματικά υγιής κοινωνία απορρίπτει «μετά βδελυγμίας» τις αμφισβητήσιμες «εθνικές» υπηρεσίες τοιούτων δούλων. Διότι τοιούτοι δούλοι., ανεξάρτητα από το προσωπείο που κατά καιρούς φορούν — βασιλόφρον ή σοσιαλίζον, δεν έχει σημασία—, επιδιώκουν με κάθε μέσον και με κάθε καθεστώς να. επιβιώσουν αυτοί και τα αντιανθρώπινα συμφέροντα τους σε βάρος της πολιτείας και της ψυχικής υγείας ολοκλήρου του έθνους.

Όμως εκτός από τα κόμματα και τους εκπροσώπους των, είναι και τα μέλη της κοινωνίας που οφείλουν ν’ αντιδράσουν, οι Πολίτες. Η οποιαδήποτε παθητική τους στάση είναι σαν συμπαράσταση στις ανενδοίαστες ενέργειες και πράξεις αυτών των εγκαθέτων, με τις φασιστικές και εγκληματικές επιδιώξεις τους. Δεν μπορεί να ισχύει «τι με νοιάζει εμένα» και να δημιουργείται έτσι ένας άρρωστος εθισμός μπροστά στις οργανωμένες θρασύτατες και προκλητικές τους πράξεις. Και βέβαια σας νοιάζει.

[…]Διαφορετικά, όλοι οδηγούμεθα στην απομάκρυνση και στην παθητική τοπο­θέτηση μας απέναντι στη χώρα και στα προβλήματά της. Οδηγούμεθα στο να γί­νουμε ξένοι. Και τότε, «συνηθίζοντας στη θέα του τέρατος», αναγκαστικά θ’ αφή­σουμε τα τέρατα να μας κατασπαράξουν. Πρώτα εμάς που για διάφορους λόγους βρισκόμαστε στην πρώτη σειρά κι ύστερα σας, όλους σας. Όσοι από σας δε γεννηθήκατε με χαμηλή νοημοσύνη κι έτσι δεν προορίζεσθε να κατασκευασθείτε «αγανακτισμένοι πολίτες» — όργανα σκοτεινών επιδιώξεων. Κι αλίμονο αν ο φόβος των αντιποίνων απ’ αυτούς τους γκακστερίσκους μας οδηγήσει στην παθητική κι αδιαμαρτύρητη ανοχή τους. Πολύ σύντομα, έτσι καθώς θα ‘μαστε βαθιά άρρωστοι, δεν θα μας ξαφνιάσει η οποιαδήποτε δικτατορική προβολή κι επιβολή τους. Είτε αυτών των ίδιων, είτε των όπισθεν ευρισκομένων αφεντικών τους.[...]

Για να καταλάβουμε πως αριστερόστροφος, δεξιόστροφος, αναρχόστροφος ή οτιδήποτε, Φασισμός, (ανεξαρτήτως του «ιδεολογικού» προσωπείου), ψωνίζουν απ’ το ίδιο μαγαζί, από τον ίδιον ιδιοκτήτη, από τα ίδια κέντρα εξουσίας και κάνουνε τη βρώμικη δουλειά οι μεν, των αλλονών.

Μας λείπει πολύ ο Χατζιδάκις. Ο ευαίσθητος ληστής εάν κατέληγε από τα δίκαια και τ’ ανθρώπινα - οι ιδεολογίες βλέπετε όταν καίγεται το σπίτι σου, δεν έχουν νόημα, πρώτα σβήνεις τη φωτιά, και μετά συζητάς για τα στενά δωμάτια των ιδεολογιών και των τάξεων - τεκταινόμενά του, στην κρεμάλα, ίσως να ’βρισκε ακόμα έναν λόγο για να αποδημήσει: Εάν ήξερε ας πούμε, ότι στον Ουρανό ή στον Παράδεισο, (λογικά αυτός, εκεί θα πήγαινε), θα τον απαντούσε για να τον καλωσορίσει, και να τον ευδοκήσει, ο Μάνος Χατζιδάκις με τη Φλέρυ του να τραγουδά. Ειδάλλως, δεν υπάρχει Θεός… Και ναι, είναι ένας ακόμα λόγος, μετά από έναν ωραίο ξεσηκωμό, για να πεθάνεις.