Η Ελευθερία Λόγου δεν είναι κοπέλα με παράξενο όνομα. Της Ξένιας Πολίτη

Mε αφορμή ένα παλαιότερο άρθρο μας για την Πολιτική Ορθότητα και την Εκπαίδευση, δεν μπορούσαμε να μην επανέλθουμε συμπληρώνοντας και το νομοθετικό της καμβά, τον «Νόμο περί Eχθροπάθειας», το γνωστό «αντιρατσιστικό» δηλαδή, με αφορμή, τη μηνυτήρια αναφορά από το...

 Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ), για ρατσιστικές δηλώσεις κατά ενός καλλιτέχνη, όπως ο Γιάννης Ζουγανέλης εν προκειμένω.

Ο νόμος ψηφίστηκε, επί Σαμαρά-Βενιζέλου, από όλο το γνωστό «Συνταγματικό» Τόξο, καταρχήν, και στις ημέρες της σκαιής, «κυβερνώσας» Αριστεράς (που δηλαδή έτσι της είπαν να λέγεται), βρίσκεται στον κολοφώνα της δόξας του, όπου πάνε κι έρχονται οι μηνύσεις ένθεν κακείθεν, προκειμένου οι θύτες– φέροντες ή εκφράζοντες μία γνώμη, να κατηγορούνται και να διασύρονται  στα δικαστήρια, αντιμέτωποι με πρόστιμα 3.000-20.000 καθώς και με τον κίνδυνο φυλακίσεώς τους μέχρι και τρία χρόνια.* Ποιός υπαγόρευσε τη σύνταξη ενός τέτοιου μεταμοντέρνου κι ασαφούς νόμου για το έγκλημα της γνώμης, και με τί κριτήρια, θα μείνει προφανώς ένα αναπάντητο ερώτημα!

Για τον ρόλο του ΕΠΣΕ και άλλων ΜΚΟ, γνωστών για το (ακριβοπληρωμένο) έργο τους εάν αναρωτηθείτε, follow the money** και θα ανακαλύψετε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα γι’ αυτά τα «αλληλέγγυα παλληκάρια» που αποτελoύν μεταξύ άλλων, τον επίσημο βιγλάτορα-σπιούνο, έναν Μπάτσο της Σκέψης κοντολογίς, αφού με την αλαζονεία του αλάθητου και της μισαλλοδοξίας τους, μοιράζουν αφειδώς μηνύσεις στον κόσμο, όταν κάτι πάει να ξεφύγει από την Προκρούστεια κλίνη της Πολιτικής Ορθότητας. Ο επικεφαλής της, Παναγιώτης Δημητράς, έχει προσφύγει εναντίον της χώρας (του) στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο πολλές φορές, ενώ με βάση αυτόν τον νόμο, έχει καταθέσει ήδη 34 μηνύσεις, με τελευταία έως τότε***, τη μηνυτήρια αναφορά κατά της συγγραφέως, Σώτης Τριανταφύλλου.

Δε σκοπεύουμε εδώ να εξετάσουμε την ορθότητα (…) και την ουσία στις απόψεις και τα επιχειρήματα των προσώπων που κατηγορήθηκαν κι αναγκάστηκαν να απολογηθούν ή χειρότερα, να δείξουν μεταμέλεια υπό τον φόβο του νέου Ιεροεξεταστικού Πελέκεως, σε ό,τι αφορά, τις δηλώσεις τους. Η Ιστορία βοά για τους επιστήμονες, τους καλλιτέχνες, τους λόγιους, τους πολιτικούς και  τους απλούς πολίτες που πλήρωσαν πολύ ακριβά, τον αγώνα τους για να συμπεριληφθεί το δικαίωμα της άσκησης της ελεύθερης γνώμης στα (έστω κι αστικού τύπου), Συντάγματα των χωρών τους. Η κατοχύρωση αυτή, ήταν ένα στοιχειώδες δείγμα πολιτικού πολιτισμού, ακόμα και με τη νομικοπολιτική υστεροβουλία των «παραθύρων» και των νόμων «που ορίζουν» το αντίθετο, όπως, (εδώ γελάμε), το ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους….»****

Ο νέος Μεσαίωνας είναι όμως εδώ και δε θα κάνει διακρίσεις ούτε για τους αλώβητους (προς το παρόν), ούτε για τους αδιάφορους, ούτε γι’ αυτούς που τον συντηρούν σιωπηρά, ούτε ακόμα και για τους αργυρώνητους υπηρέτες του, που ο ίδιος, στρατολογεί: θα βρει σύντομα άλλους, νέους, ωραίους, προθυμότερους, καλύτερους... Υποχρεούμαστε να αμυνθούμε σε αυτό το σκότος με όλη μας τη δύναμη. Μπορεί να μην είμαστε ακόμα ικανοί να πολεμήσουμε εναντίον της εγχώριας και της παγκόσμιας δουλείας που μας επιβάλλεται άνωθεν και έξωθεν, σίγουρα όμως δε θα γίνουμε και συμμέτοχοι σε τέτοια υστερική αλλοφροσύνη.

Γράφεται μια νέα Μαύρη Λίστα λοιπόν, που μοιάζει με τη γνωστή, της εποχής του Γαλιλαίου όταν έκαιγαν τους ανθρώπους ζωντανούς ή μιας αντίστοιχης, στην εποχή του Ιδιώνυμου, επί «Εθνάρχη», Βενιζέλου.  Όπως δηλαδή, η «Μαύρη Λίστα του Χόλλυγουντ» της εποχής Μακάρθυ, ή εκείνη του νόμου για την «Ελευθερία της Έκφρασης», Γκαιϋσσώ – Φαμπιούς***** στη Γαλλία του ‘90, που είχε θύματα τον καθηγητή Φερισόν, και τον ιστορικό Ροζέ Γκαροντύ. Υπάρχουν σαφώς, και πιο «σπαρταριστές» περιπτώσεις λογοκρισίας καλλιτεχνών, όπως του Τζίμη Πανούση και της Λένας Πλάτωνος εδώ ξανά, στη γη της «φαιδράς πορτοκαλέας», επίσης στη δεκαετία του’90. Σήμερα βέβαια, μας κόπηκε το γέλιο όταν η μαύρη λίστα ξεχείλισε. Πρόχειρα παραδείγματα εκτός της παραπομπής του Γιάννη Ζουγανέλη και της Σώτης Τριανταφύλλου, ήταν της δημοσιογράφου, Λώρης Κέζα, του συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλου του «φιλέλληνα» καθηγητή, Χάιντς Ρίχτερ, του Μπουτάρη, του Αμβρόσιου κ.α.

Να σημειώσουμε με νόημα, πως άνθρωποι σαν κι εμάς, τάσσονται  αναφανδόν αντίθετα με πολλές από τις απόψεις της Τριανταφύλλου, πολλώ δε μάλλον, του Ρίχτερ, του Μπουτάρη και του Αμβρόσιου. Θα υπερασπιστούμε όμως μέχρι εσχάτων το δικαίωμα τους να τις εκφράζουν.

 

Από τον σκιτσογράφο της Independent, Dave Brown, μετά την επίθεση στη γαλλική εφημερίδα "Charlie- Hebdo"

Οι «άσεμνες» αυτές δηλώσεις, σε μια στοιχειωδώς δημοκρατική κοινωνία, μπορεί να αποδοκιμάζονται και να προκαλούν αντιδράσεις, μπορεί να επικρίνονται, να στηλιτεύονται και να συζητιούνται· είναι πράγμα θεμιτό. Η ποινικοποίησή τους όμως με τη θέσπιση του Εγκλήματος του Λόγου, και κατ’ επέκταση της ίδιας της Σκέψης, είναι όνειδος· είναι ανεπίτρεπτο σημάδι υφέρπουσας τυραννίδας, η οποία θα εντείνεται, μέχρις ότου εγκαθιδρυθεί η δικτατορία του «πολιτικώς ορθού» για να απαγορευθεί πλήρως, ο Ελεύθερος Λόγος. Και μέχρι τότε μπορεί να μην υπάρχει καν η ανάγκη της νοημοσύνης μας να τον αρθρώσει…

Η πολιτική ορθότητα ενταγμένη στην Εκπαίδευση, όπως γράψαμε σε προηγούμενο άρθρο, κατασκευάζει γενιές ομογενοποιημένων, ηλιθιοποιημένων κι αγράμματων παιδιών. Όσο πιο αποφασιστικά εγκαθίσταται δε, τόσο περισσότερο αλώνει τη εννοιολογική γλώσσα και την κριτική σκέψη των ενηλίκων, οι οποίοι, έχοντας ξεχάσει ή αντικαταστήσει, τη σημασία και τις αξίες που φέρουν οι λέξεις μέσα από ένα κοπιώδες, πολιτισμικό παρελθόν, δε θα καταλάβουν τη στέρηση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, σιγά-σιγά. Τα πολιτικά και τα κοινωνικά τους δικαιώματα, θα τα έχουν ήδη απεμπολήσει. Θα είναι αργά ν’ αντισταθούν. Δε γνωρίζουμε  ειλικρινά, τί έννοια και τί νόημα θα έχει πια, η λέξη «αντίσταση», σε Υποκείμενα τέλεια εξουδετερωμένα. Θα έχει όμως θεμελιωθεί τόσο σθεναρά και τόσο βίαια ο Ολοκληρωτισμός, που δε θ’ αναγνωρίζει στα άτομα καν, το δικαίωμα ανθρώπινης υπόστασης και αξιοπρέπειας. Θα έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει Ανθρώπινη Υπόσταση και Αξιοπρέπεια, εντέλει. Όπως στο ''1984'', ο  Όργουελ γράφει, ''Freedom Is Slavery'', η Ελευθερία δηλαδή: Σκλαβιά θα σημαίνει; Στα λεξικά του μέλλοντος όλα θα έχουν αντικατασταθεί.

Δεν ξέρω τί άκρη θα βγάλει, για παράδειγμα, ένας  αγγλόφωνος με τη λέξη ‘Freedom’ εάν το ψάξει διεξοδικότερα. Για εμάς πάντως, εάν επιμείνουμε στη γλώσσα μας, μπορεί ακόμα και τότε να είναι πιο εύκολο…

Αναφέρουμε την εκδοχή που προτιμούμε:

Ελευθερία: «ελευσομαι» +«ερω»

ἐλεύσομαι (ἐλεύθω) : έρχομαι, πορεύομαι / εραν, ἐρῶ: αγαπώ -> ἔρως)

Κοινώς, «έρχομαι, πηγαίνω, όπου αγαπώ».

Παραπομπές

* Η συγκεκριμένη επίμαχη αναφορά του Νόμου είναι η εξής: «Όποιος με πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή διά του Τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο υποκινεί, προκαλεί, διεγείρει ή προτρέπει σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου ή την αναπηρία, κατά τρόπο που εκθέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή ενέχει απειλή για τη ζωή, την ελευθερία ή τη σωματική ακεραιότητα των ως άνω προσώπων τιμωρείται με φυλάκιση τριών (3) μηνών έως τριών (3) ετών και με χρηματική ποινή πέντε έως είκοσι χιλιάδων (5.000-20.000) ευρώ».

**  Αγγλ.''Ακολούθησε το χρήμα''

***Μέχρι τον Μάϊο του 2018. Για τον ακριβή αριθμό των μηνύσεων μέχρι σήμερα, δεν κατέστη δυνατή η πληροφόρηση…

****Σύνταγμα της Ελλάδος, Άρθρο 1: Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

***** Ο καθηγητής Ρομπέρ Φορισόν είχε γράψει ένα βιβλίο στο οποίο αμφισβητούσε την επίσημη άποψη για τους διωγμούς των Εβραίων από τους ναζί. Αυτή η στάση αρχής εξόργισε τους διανοούμενους που απ’ τη μια μιλούν γενικόλογα για τα ναζιστικά εγκλήματα σε βάρος της ανθρωπότητας και απ’ την άλλη γίνονται συγκεκριμένοι μόνο για τα εγκλήματα σε βάρος των Εβραίων. Αυτοί στήριξαν και την τροπολογία στο νόμο για την ελευθερία της έκφρασης η οποία ψηφίστηκε το 1990, με εισήγηση του βουλευτή του ΚΚΓ Γκεϊσό, που τιμωρεί οποιονδήποτε αμφισβητεί το «ολοκαύτωμα» των Εβραίων, απαγορεύοντας την ιστορική έρευνα επί του θέματος και επιβάλλοντας σκληρή λογοκρισία. Ο καθηγητής Φορισόν έχασε τη δουλειά του στο Πανεπιστήμιο της Λιών, όπως και ο Bruno Gollnish που διώχτηκε ποινικά και τέθηκε σε πενταετή διαθεσιμότητα από το ίδιο πανεπιστήμιο γιατί, ερωτηθείς σε μία συνέντευξη, είπε ότι «το ολοκαύτωμα είναι ένα θέμα για ειδικούς». Διώξεις με τον ίδιο νόμο υπέστη και ο Ροζέ Γκαροντί, διακεκριμένο στέλεχος της πάλαι ποτέ ισχυρής γαλλικής Αριστεράς.