Τα Σύνορα της καρδιάς του Ερντογάν στην Αθήνα Μία ιστορική αναδρομή

Από τους Σελτζούκους Τούρκους Τογκρίλ και Τσανγκρί στο σημερινό σουλτάνο. Ανατέλλει ο ενδέκατος αιώνας.  Και κάπου εκεί στην Ανατολή, τα στρατεύματα των Σελτζουκιδών πλημμυρίζουν τις αχανείς εκτάσεις. Κτυπούν και κατακτούν τη μουσουλμανική Ασία, αφήνοντας, για πολλές κατοπινές γενιές, την ανάμνηση ενός ‘‘Μεγάλου Τρόμου’’. Ο κατακτητής βρίσκεται παντού. Οι στρατιώτες του, με τα πλεγμένα σε κοτσίδες μαλλιά, σεργιανίζουν στα παζάρια, στις γειτονιές και τις συνοικίες, πάντα μεθυσμένοι, έτοιμοι για χαράτσωμα, για πλιάτσικο....
Και οι ανεξέλεγκτες ορδές τους να τρομοκρατούν την ύπαιθρο.  Επικεφαλής, δύο αδέλφια, ο Τογκρίλ και ο Τσανγκρί, γιοί του Ισμαήλ, γιού του Σελτζούκ. Τότε άσημοι αρχηγοί νομαδικών φυλών, που είχαν πρόσφατα ασπαστεί τον ισλαμισμό. Το μεθύσι της εξουσίας είναι δυνατό. Αδέλφια είναι, οι διαφωνίες δεν θα αργήσουν.. Ο Τσανγκρί ουρλιάζει, οι άντρες του έχουν μήνες να πληρωθούν. Είχαν δεχθεί να πολεμήσουν με την υπόσχεση να τους άφηναν ελεύθερους να λεηλατούν τις πόλεις και τα χωριά. Υποψιάζεται, εξέγερση! Ο Τογκρίλ είναι σε άλλη συχνότητα. Του διαμηνύει, ότι ‘‘Είμαστε ακόμη στην αρχή των κατακτήσεών μας. Έχουμε ακόμη να κουρσέψουμε το Ισπαχάν, την Ταυρίδα, το Νισαπούρ . . .’’ ‘‘Μα, όλες αυτές τις πόλεις που ονειρεύεσαι, πως θα τις κατακτήσουμε αν μας εγκαταλείψουν οι άνδρες μας; Τέρμα οι κουβέντες, θα τους επιτρέψω να συλήσουν τις πόλεις που κατακτούμε. Καθένας το στρατό του.’’ θα αντιτείνει ο αδελφός Τσανγκρί  και η διχόνοια φουντώνει. ‘‘Αδελφέ, αν αφήσεις τους στρατιώτες να λεηλατήσουν τις πόλεις θα βυθίσω αυτό το στιλέτο στην καρδιά μου’’. Ο αδελφός θα τον εμποδίσει και θα τον καθησυχάσει!  Αγράμματοι ληστές και φωτισμένοι ηγεμόνες, ικανοί για μικρότητες όσο και για μεγαλόψυχες πράξεις. Αυτοί είναι οι Σελτζουκίδες. Αλλά ο Τογκρίλ έχει τη στόφα ιδρυτού αυτοκρατορίας. Όταν κατέκτησε τη Βαγδάτη, πούλησε ‘‘προστασία’’ στον Χαλίφη, ο οποίος, κατ’ ανάγκην, του απένειμε τον τίτλο του ‘‘Σουλτάνου, βασιλιά της Ανατολής και της Δύσης’’, κι όχι μόνον. Πήρε γυναίκα του, στα εβδομήντα δύο του χρόνια, την κόρη του. Ο χρονικογράφος μας λέει, ότι, όταν ο χαλίφης πήρε το μήνυμα του Τογκρίλ,  άφησε αχαλίνωτη την οργή του, ‘‘Αυτός ο Τούρκος που τώρα δα  ξεμύτισε απ’ το τσαντίρι του! Αυτός ο Τούρκος, του οποίου, χτες ακόμα, οι πρόγονοί του προσκυνούσαν δεν ξέρω ποιο ξόανο και σχεδίαζαν στα λάβαρά τους ρύγχη γουρουνιών! Πως τολμάει να ζητήσει σε γάμο την κόρη μου, την κόρη του Πρίγκιπα των Πιστών, μια κόρη που κατάγεται από την πιο ευγενική γενιά;’’ Ο χαλίφης ανθίσταται. Τα μηνύματα πάνε κι έρχονται με μεσολαβητή τον Βεζίρη. ‘‘Πήγαινε να του πεις ότι θα την πάρω αυτή την κοπελιά, όπως πήρα αυτή την αυτοκρατορία, όπως πήρα τη Βαγδάτη’’. Και ο χαλίφης, τελικά, θα πει το ‘‘ναι’’.  Από αυτόν τον γάμο, της παρακμής και της υπεροψίας, δεν γεννήθηκε παιδί, παρ’ όλη τη στερεή φήμη, ως ακόρεστου εραστή, που είχε κατασκευάσει για τον εαυτό του. Ο Τογκρίλ πέθανε έξι μήνες αργότερα, και η πριγκίπισσα έμεινε χήρα. Η αυτοκρατορία, η μουσουλμανική Ανατολή, που της είχε δοθεί το όνομα του σκοτεινού Σελτζούκ, και που ο πραγματικός ιδρυτής ήταν ο Τογκρίλ, που τώρα πέθαινε άκληρος, θα βυθιζόταν στην αναρχία; Οι αδελφοί, οι ανεψιοί και λοιποί συγγενείς είναι αναρίθμητοι. Οι Τούρκοι δεν γνωρίζουν ούτε πρωτοτόκια ούτε κανόνες διαδοχής. Πολύ γρήγορα όμως, κάποιος θα κατορθώσει να επιβληθεί. Θα είναι ο γιός του Τσανγκρί, ο Αλπ Αρσλάν, ο και ‘‘γυναικωτός’’ επονομαζόμενος,  παρ’ όλο που ήταν πατέρας εννέα παιδιών. Μέσα σε μερικούς μήνες, εξουδετέρωσε όλο του το σόϊ, σφάζοντας μερικούς και εξαγοράζοντας την υποταγή των άλλων. Σύντομα θα εμφανιστεί στα μάτια των υπηκόων του σαν μεγάλος ηγεμόνας, σταθερός και δίκαιος.  Ο Αλπ Αρσλάν (Ανδρείος Λέων) είναι στα τριάντα οκτώ του.  Ο πιο ισχυρός άντρας της γής. Η αυτοκρατορία του εκτείνεται από την Καμπούλ μέχρι τη Μεσόγειο. Βρίσκεται σε ‘‘επαφή’’ με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία (πολύ μεταγενέστερη ονομασία). Και να, το χωριό Μάντζικερτ της Ανατολίας. Τα βυζαντινά στρατεύματα θα προσπαθήσουν να ανακόψουν τον Μογγόλο εισβολέα. Αλλοίμονο, όμως. Θα αποδεκατιστούν, και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας, Ρωμανός Δ’ ο Διογένης, θα αιχμαλωτιστεί. Η πιό συνταρακτική νίκη ( Μάντζικερτ, 26 Αυγούστου 1071).  Ήταν, αναμφίβολα, μια μεγάλη στιγμή για το Ισλάμ. Είναι η στιγμή που οι Σελτζούκοι εγκαθίστανται μόνιμα πλέον στη Μικρά Ασία. Είναι η εποχή που στο Βυζάντιο μαίνονται άγριοι φεουδαρχικοί εμφύλιοι πόλεμοι και μακροχρόνια οξύτατη πάλη για τον θρόνο. Το κράτος είχε εξασθενίσει.     Σε όλα τα τζαμιά, λοιπόν, οι ιεροκήρυκες υμνούν τα ανδραγαθήματα του Σουλτάνου.  Διηγούνται ότι την ώρα της μάχης, ο Αρσλάν φόρεσε ένα λευκό σάβανο και αρωματίστηκε με τα μυρωδικά των ταριχευτών, ότι έδεσε το χέρι του με την ουρά του αλόγου του, ότι αιφνιδίασε τους Ρώσους κατασκόπους που είχαν στείλει οι βυζαντινοί και διέταξε να τους κόψουν τη μύτη . . . Αλλά, και ότι χάρισε στον βυζαντινό Αυτοκράτορα την ελευθερία του!  Αρσλάν: ‘‘Τι θα έκανες αν ήμουν εγώ δικός σου αιχμάλωτος;’’  Ρωμανός: ‘‘ Θα σε σκότωνα, ή μάλλον θα σε εξέθετα στους δρόμους της Κωνσταντινουπόλεως.’’  Αρσλάν : ‘‘Η τιμωρία μου είναι ακόμη χειρότερη . . . Σε αφήνω ελεύθερον!’’  Η δυναστεία του Αρσλάν ανήκει στη δεύτερη γενιά, και φλέγεται από νεανικές φιλοδοξίες να επεκτείνει τη δύναμή της. Και να, πορεία προς τον  Ώξο, τον ποταμό των αρχαίων Ελλήνων. Όμως, ένας άνθρωπος, διοικητής ενός φρουρίου, κάποιος Γιουσούφ, θα δυσκολέψει τη ζωή του Σουλτάνου. Αλλά, τελικά, το φρούριο ‘‘πέφτει’’ και ο Γιουσούφ, αιχμάλωτος, οδηγείται στον Αλπ Αρσλάν:  Αρσλάν: ‘‘Να μπήξετε τέσσερα παλούκια στο έδαφος, να τον δέσετε και να τον κόψετε στα τέσσερα’’. Γιουσούφ :‘‘ Τέτοια μεταχείριση, σε κάποιον που πολέμησε αντρίκια; ’’ Ο Αλπ Αρσλάν δεν αποκρίνεται. Γυρίζει αλλού το πρόσωπό του. Ο αιχμάλωτος επιμένει:  Γιουσούφ: ‘‘ Ε, γυναικωτέ, σ’ εσένα μιλάω’’. Ο Σουλτάνος τινάζεται. Αρπάζει το τόξο του, προσαρμόζει το βέλος, διατάσσει τους φρουρούς να ελευθερώσουν τον αιχμάλωτο, και ‘‘πυροβολεί’’. Μες την ταραχή του, θα αστοχήσει. Ο Γιουσούφ,  πριν λιντσαριστεί μέχρι θανάτου, θα προλάβει να βγάλει το κρυμμένο στα ρούχα του μαχαίρι και να το βυθίσει στο στήθος του ηγεμόνα. Ο Αρσλάν έσβησε ύστερα από τέσσερις νύχτες αγωνίας. Το ημερολόγιο έδειχνε, 12 Δεκεμβρίου 1072. Ένας ηγεμόνας, ‘‘εγώ είμαι ο άρχοντας του κόσμου, ποιός μπορεί να μετρηθεί μαζί μου;’’ θα νικηθεί από έναν άθλιο, νικημένο, αιχμάλωτο!  Είναι φορές που ο άνθρωπος το ανάστημά του ορθώνει.     Τα πλούτια του διαλαλεί, ‘‘εγώ ειμ’ αυτός!’’ δηλώνει. Όσο ένα όνειρο τρελό, η δόξα του κρατάει. Κι ευθύς ο Χάρος προχωρεί. ‘‘Εγώ είμαι!’’ ξεσπαθώνει. Αυτή είναι η ιστορική, προγονική, κατακτητική, αυτοκρατορική αφετηρία του σημερινού προέδρου-ηγέτη της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, που επισκέπτεται την Ελλάδα. Ραντισμένος με σουλτανικές δροσοσταλίδες. Μιασμένος από τα διαχρονικά ανομήματα των προγόνων του στο όνομα της εθνοκάθαρσης. Αναβαπτισμένος στις δέλτους του επιτήδειου ουδέτερου.  Ονειρευόμενος ‘‘τα σύνορα της καρδιάς του’’! Του ανήκουν οι προσήκουσες τιμές, σύμφωνα με το αυστηρό πολιτειακό και πολιτικό πρωτόκολλο της Χώρας μας. Ίσως, δεν πρόκειται για μια απλή εθιμοτυπική επίσκεψη. Ίσως ο υπερατλαντικός παράγων ‘‘κάτι’’ υπαγορεύει. Τον καλωσορίζουμε, λοιπόν! Χρέος της ελληνικής ηγεσίας, να πείσει τον υψηλό επισκέπτη ότι το ισχύον status quo στις διμερείς σχέσεις είναι αδιαπραγμάτευτο. Και, ότι δεν μπορεί να προβάλλει στο διηνεκές προσκόμματα, όσον αφορά σε διευθετήσεις ζητημάτων του μείζονος Ελληνισμού.  Εμείς, η κοινή γνώμη, τα όποια πολιτικά μηνύματα ας τα αφουγκραστούμε χωρίς να θορυβούμε, σκόπιμα και καθ’ υπερβολήν. Επιβάλλεται αυτό, τουλάχιστον σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Μερικές φορές, το μυστήριο  βρίσκεται στην άκρη της σιωπής.   Οι λύσεις, στις όποιες γεωπολιτικές αμφισβητήσεις (τι λέξη κι αυτή . . . για να μη λες τίποτε!), τον εικοστό πρώτον αιώνα, (θα πρέπει να) αναζητούνται μέσα από την υψηλή διπλωματία. Ο Β’ΠΠ παρ’ ολίγον να αποτραπεί με τη μεσολάβηση ενός Νορβηγού εμπόρου στον οποίον ο Χίτλερ, για κάποιους λόγους,  είχε απεριόριστη εμπιστοσύνη.  Και παράλληλα, ας κοιτάξουμε σοβαρά, με συνέπεια και κυρίως συνέχεια, την εθνική μας άμυνα. Όχι άλλες επικοινωνιακές πομφόλυγες, ή αποφάσεις σκοπιμότητας, που δεν συνιστούν λύσεις.  Και για να μην εισπράξω αιτιάσεις, διανθισμένες με πολλά σημεία στίξεως, όσον αφορά σε προτάσεις για τα εθνικά θέματα (ναι! . . . από την άνεση του καναπέ, αν είναι δυνατόν!) περιορίζομαι να πώ, το χέρι του κακού γείτονα, αν δεν μπορείς να το δαγκώσεις, το φιλάς και . . . παρακαλείς το θεό να του το κόψει!  Δεκέμβριος, 2017.   Γρηγόριος Δημ. Νούσιας – Αεροπόρος.  Υ.Γ. Σε κάποια πρόσφατη μελέτη για τους εξοπλισμούς και την πολεμική βιομηχανία της Τουρκίας, στάθηκα με περίσκεψη στη σχεδίαση και παραγωγή ελαφρού μαχητικού αεροσκάφους στη δική τους ‘‘ΕΑΒ’’. Τι σχεδιάζεται και τι παράγεται σήμερα στη δική μας ΕΑΒ, και σε όλη την ελληνική αμυντική βιομηχανία, όλοι γνωρίζουμε. Μιζέρια! Ας διατηρήσουμε τουλάχιστον υψηλό ηθικό.  Πηγή: militaire.gr