Το πρόβλημα των Σκοπίων σε νέες (και εξαιρετικά ανησυχητικές) συμπληγάδες… του Νεκτάριου Δαπέργολα. Διδάκτορος Ιστορίας

Είναι λίγος καιρός τώρα που στην πολιτική του κράτους των Σκοπίων παρατηρείται μία σαφήςμεταβολή επί το μετριοπαθέστερον. Η κυβέρνηση του Ζόραν Ζάεφ και λόγω γενικότερων πολιτικώνθέσεων (καθώς στηρίζεται στο σοσιαλδημοκρατικό SDSM, ένα κόμμα δηλαδή πολύ... πιο μετριοπαθές σεσύγκριση με το σκληροπυρηνικά εθνικιστικό  VMRO  του Γκρούεφσκι), αλλά βασικά λόγω πιεστικώνπολιτικών αναγκών, καθώς είναι πια ξεκάθαρο ότι η ακραία και μισαλλόδοξη πολιτική της προηγούμενηςκυβέρνησης έχει παταγωδώς αποτύχει, οδηγώντας στη διεθνή απομόνωση του κρατιδίου και στην όξυνσητων εσωτερικών οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων (πράγμα που δεν είναι απλή εκτίμηση, αλλάέχει ειπωθεί δημοσίως από Σκοπιανούς αξιωματούχους, ενώ εσχάτως επαναλήφθηκε expressis verbis καιαπό   τον   Σκοπιανό  ΥΠΕΞ   Ντιμίτροφ),   έχει   ανακρούσει   πρύμναν,   επιδεικνύοντας   μία   εμφανή   τάσησυμβιβασμού και διαλλακτικότητας έναντι της ελληνικής πλευράς.           Οι εν λόγω εξελίξεις  ωστόσο  δεν  είναι στην πραγματικότητα  τόσο ευοίωνες όσο επιφανειακάδείχνουν. Σε πείσμα λοιπόν του κλίματος ευφορίας που παρατηρείται εσχάτως μεταξύ κάποιων ημετέρωναφελών για αυτή τη λεγόμενη «τάση απομακεδονοποίησης» στο εσωτερικό των Σκοπίων, να πούμε κατ’αρχάς ότι όλα αυτά βρίσκονται ακόμη σε επίπεδο δηλώσεων και προθέσεων και πάντως δεν φτάνουνκαθόλου  στην  ουσία.  Και  η  ουσία  δεν  είναι  να  καταγγέλλεται απλώς  από  τους  νυν  κυβερνώντες  οΓκρούεφσκι  και  οι  ακρότητές  του,  να  καυτηριάζεται  λεκτικά  η  διακίνηση  αλυτρωτικών  χαρτών  της«Μεγάλης  Μακεδονίας»  ή   να  δρομολογείται  η  απόσυρση   των  αγαλμάτων   του Αλεξάνδρου  και τουΦιλίππου και η μετονομασία του αεροδρομίου από «Μέγας Αλέξανδρος» (σε «Μητέρα Τερέζα» ή «ΚίροΓλιγκόρωφ»).   Η   ουσία   ξεκάθαρα   είναι   να   υπάρξει   ρητή   άρνηση   και   αποκήρυξη   της   ύπαρξης   τουψευτομακεδονικού έθνους με όλα τα συμπαρομαρτούντα του («μακεδονική» γλώσσα, ιστορία, εθνικήσυνείδηση κλπ). Και σε σχέση με αυτά, η σκοπιανή πλευρά παραμένει ασφαλώς ακόμη ανένδοτη (καιπαρά την προ ημερών τοποθέτηση Κοτζιά ότι πρέπει να μπει στην ατζέντα και το θέμα της «εθνότητας»).Όσο   όμως   αυτά   παραμένουν,   κανείς   εχέφρων   δεν   μπορεί   να   πειστεί   ότι   όλες   οι   προαναφερθείσες«υποχωρήσεις» είναι στοιχειωδώς ειλικρινείς κι όχι απλώς τακτικοί ελιγμοί των Σκοπίων με στόχο τοναπεγκλωβισμό τους από τη δεινή θέση βιωσιμότητας στην οποία βρίσκονται. Και όσο αυτά παραμένουν,η αλυτρωτική προπαγάνδα θα είναι πάντα δυνητικά ενεργή και οι παρεπόμενοι κίνδυνοι εμφανείς.       Και βέβαια αξίζει να αναφερθεί επίσης ότι όλη αυτή η επιδεικνύμενη μετριοπάθεια της κυβέρνησηςΖάεφ ανοίγει διάπλατα τον δρόμο (κατά τον νέο κύκλο διαπραγμάτευσης που αρχίζει τον Δεκέμβριο, μεδιαμεσολαβητή τον γνωστό και μη εξαιρετέο απεσταλμένο του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτζ) για συμβιβασμόστο θέμα του ονόματος. Και όταν μιλάμε για συμβιβασμό, εννοούμε ξεκάθαρα συμφωνία για σύνθετηονομασία  (και  ασφαλώς  με  τη  λέξη  «Μακεδονία»  εμπεριεχόμενη),  πράγμα  που  όντως  επίκειται  καιφυσικά θα είναι απολύτως ολέθριο, αν εμείς οι ίδιοι επίσημα το αποδεχθούμε. Τουλάχιστον η προκλητικήαδιαλλαξία του καθεστώτος Γκρούεφσκι (με όλες τις ακραίες γελοιότητες που τη συνόδευαν), όσο κι ανμας εξόργιζε, εν τέλει αποτελούσε μάλλον εχέγγυο για αποτροπή οποιουδήποτε παρόμοιου συμβιβασμού(τον οποίο βασικά η ίδια η τότε σκοπιανή κυβέρνηση δεν επρόκειτο ποτέ να δεχθεί). Τώρα τα πράγματαείναι σαφώς πολύ πιο δυσοίωνα. Και αυτό βεβαίως δεδομένων των εθνομειοδοτικών απόψεων που έχουνεπί του θέματος τόσο οι νυν κυβερνώντες μας (εξαιρώ σε κάποιο βαθμό τον ίδιο τον Κοτζιά, αλλά αυτόφυσικά από μόνο του δεν αρκεί), όσο και η νεοταξίτικη και υποταγμένη στα ίδια ξένα αφεντικά (κάποτεδε φερόμενη και ως…πατριωτική) αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και η συντριπτική πλειονότητα καιτου υπόλοιπου πολιτικού προσωπικού της χώρας. Η στάση όλων στο θέμα της ονομασίας είναι πλέον εδώκαι πολύ καιρό καταγεγραμμένη - και είναι μία στάση που δεν προοιωνίζεται τίποτε το καλό για ταεθνικά μας συμφέροντα.       Ενώ λοιπόν η επί το μετριοπαθέστερον μεταβολή της στάσης των Σκοπίων δεν είναι ασφαλώς απόμόνη της αρνητική (ίσα-ίσα), δείχνει να την καθιστά όμως τέτοια η ελληνική (και πάλι) ανεπάρκεια.Κανονικά θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να αποτελεί μία ιστορική ευκαιρία για τη χώρα μας, ώστε ναεκμεταλλευτεί τη δεινή θέση του κακόβουλου γειτονικού κρατιδίου και να χρησιμοποιήσει ως εφαλτήριοτην υποχωρητική του στάση σε μια σειρά ζητημάτων (που οφείλεται ακριβώς σε αυτή τη δεινή θέση) γιανα ξεκαθαρίσει οριστικά και  σε βάθος  το τοπίο  όσον αφορά ολόκληρη την  ατζέντα  (και  κυρίως τα1 μείζονα θέματα, που είναι η «εθνικότητα» και η ονομασία). Αντίθετα, η σταθερά απερίγραπτη ελληνικήδιπλωματία δείχνει να ετοιμάζεται και πάλι για μία νέα βαριά ήττα, υποχωρώντας αφ’ ενός ουσιαστικάστο θέμα της εθνικότητας (αρκούμενη ίσως σε γενικόλογες και προφανώς ανούσιες λεκτικές καταδίκεςτου αλυτρωτισμού από την πλευρά των Σκοπιανών) και αποδεχόμενη αφ’ ετέρου σύνθετη ονομασία. Μίαεξέλιξη   δηλαδή   που   προφανώς   θα   υπερβαίνει   (αν   τελικά   συμβεί)   τα   όρια   της   εσχάτης   προδοσίας(δημιουργώντας  τετελεσμένα,   για   πρώτη   φορά   δε   υπό   επίσημη   ελληνική   αναγνώριση)   και   θα   είναιφυσικά διπλά ασυγχώρητη, γιατί ακριβώς θα έχει συντελεστεί σε μία τόσο ευνοϊκή για μας θεωρητικάπερίοδο. Την ώρα δηλαδή που μέχρι και από επίσημα χείλη (όπως του συνεργάτη του Ζάεφ και βασικούστέελέχους του  SDSM  Μίροσλαβ Γκάρτσεφ) υπάρχουν πρόσφατες δηλώσεις οι οποίες χαρακτηρίζουνρητά το δήθεν μακεδονικό έθνος ως «τεχνητό» και ως «εφεύρεση του Τίτο», ποια ελληνική διπλωματικήαποστολή θα «τολμήσει» άραγε να πετάξει στα σκουπίδια μια τόσο χρυσή ευκαιρία;      Ευχόμαστε πραγματικά να διαψευστούμε πλήρως, όμως - ως προς το παραπάνω ερώτημα - ειλικρινάτρέμουμε για την απάντηση. Η Παναγιά να βάλει το χέρι της (για μια ακόμη φορά)…