Ο Ελληνικός Χρυσός δεν είναι Βούτσης. Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Ως χθεσινό κεντρικό μας θέμα επιλέξαμε να βάλουμε την απάντηση του Πάνου Καμμένου στις δηλώσεις Βούτση για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι οτι διαφωνούμε με το περιεχόμενο των δηλώσεων του Προέδρου της Βουλής. Ο δεύτερος...

οτι θεωρούμε εξαιρετικά σημαντικό και ώριμο δύο πολιτικοί να μπορούν να διαφωνούν στο εσωτερικό μιας κυβέρνησης αλλά να ταυτίζονται την ίδια στιγμή ως προς τον κεντρικό πολιτικό στόχο.

Ωστόσο, η δήλωση του υπουργού Εθνικής Άμυνας αναφορικά με τον Ελληνικό Χρυσό ομολογώ πως με άφησε άναυδο. Κι αυτό γιατι οι οξύτατοι και πρωτοφανείς αυτοί χαρακτηρισμοί δεν αφορούν σε πολιτικά πρόσωπα, αλλά σε μια εν ενεργεία επένδυση.

Η εταιρεία δια στόματος του αντιπροέδρου και διευθύνοντος συμβούλου της Δημήτρη Δημητριάδη αντέδρασε άμεσα και ψύχραιμα δηλώνοντας πως επιφυλάσσεται παντός νομίμου δικαιώματος. Το ίδιο και οι εργαζόμενοι, οι οποίοι έκαναν λόγο για εμπαιγμό από την πλευρά της κυβέρνησης και εμμονή που κινδυνεύει να τινάξει τη ζωή τους και την τοπική οικονομία στον αέρα.

Το πρώτο ζήτημα που ανακύπτει είναι οι δηλώσεις καθεαυτές. Το να χρησιμοποιεί ο κυβερνητικός εταίρος τις λέξεις «απάτη» και «ξέπλυμα χρήματος» για μια επένδυση το ύψος της οποίας πλησιάζει το 1 δισεκατομμύριο ευρώ σε μια εποχή εξαιρετικά κρίσιμη για την ελληνική οικονομία είναι μια κίνηση εξ ορισμού οριακή. Το να ισχυρίζεται δε οτι η επένδυση δεν πληροί τις περιβαλλοντικές προδιαγραφές τη στιγμή που το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει δικαιώσει 16 φορές την εταιρεία για την μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων, απλώς τον εκθέτει.

Το δεύτερο ζήτημα αφορά στο πλαίσιο το οποίο έγινε η τοποθέτηση του κ. Καμμένου. Βρισκόμαστε στο μέσο του Αυγούστου, ενώπιον ανασχηματισμού, επίσκεψης Μακρόν που θα συνοδεύεται από επενδυτές και ΔΕΘ – με λίγα λόγια σε μια κρίσιμη στιγμή που το κυβερνητικό επιτελείο έχει ανάγκη από θετικές ειδήσεις προκειμένου από τη Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός να εκπέμψει ένα μήνυμα σταθερότητας και να δώσει την αίσθηση πως η χώρα είναι φιλική προς τις επενδύσεις. Όλα αυτά ενώ εις μάτην ο υπουργός Οικονομίας Δημήτρης Παπαδημητρίου επιχειρούσε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από το δημοσίευμα του Reuters το οποίο έκανε λόγο για καθυστερήσεις στις επενδύσεις και για «διπολική» στρατηγική της κυβέρνησης. Συνεπώς η στοχοποίηση της Ελληνικός Χρυσός δεν διευκολύνει σε καμία περίπτωση τον πρωθυπουργό σου.

Αν έχεις τη μεγάλη εικόνα ως στρατηγικό σου γνώμονα και όχι την μικροπολιτική γνωρίζεις πως οι ΗΠΑ και ο Καναδάς υποστηρίζουν με τον πιο ενεργό τρόπο την επένδυση.  Γνωρίζεις επίσης πως στην εν λόγω εταιρεία συμμετέχουν αμερικανικά και καναδικά ασφαλιστικά ταμεία και συνεπώς μια ματαίωση της επένδυσης μπορεί να προκαλέσει έως και διακρατικό επεισόδιο.

Είναι γνωστό οτι εκκρεμεί:

• το αίτημα του Ελληνικού Δημοσίου προς την εταιρεία για προσφυγή σε διαιτησία.
• οτι χθες η εταιρεία ανακοίνωσε οτι αναστέλλει τα εγκαίνια του εργοστασίου στην Ολυμπιάδα.
• οτι η εταιρεία αναμένει τις άδειες για την Ολυμπιάδα και για τις Σκουριές προκειμένου να προχωρήσει τις επενδύσεις της.

Συνεπώς και στο πλαίσιο του πιο μακιαβελικού σεναρίου μου είναι αδιανόητη η τοποθέτηση αυτή.

Και για να εξηγήσουμε ορισμένα πράγματα πιο απλά:

Τα λεφτά που χάνει η χώρα από την προσέλκυση επενδύσεων είναι πολλαπλά σε σχέση με αυτά τα οποία χάνει η εταιρεία. Όσα πολλά κι αν είναι τα δισεκατομμύρια τα οποία επιθυμει κάποιος να προσφέρει, τόσο απλό είναι το σκεπτικό που έχει για να τα επενδύσει.

Κανένας δεν θα έρθει σε μια χώρα:

• στην οποία αψηφούνται αποφάσεις οργάνου επιπέδου ΣτΕ,
• όπου ανα πάσα στιγμή μια τέτοια δήλωση μπορεί να του θίξει τα παγκόσμια συμφέροντα,
• που δεν υπάρχει η τήρηση των προσυμφωνηθέντων και διαφανών διαδικάσιών.

Υπάρχει ένα πράγμα που οι ξένοι το σιχαίνονται ακόμη περισσότερο και απο τη γραφειοκρατία: είναι οι ασύμμετρες εκπλήξεις.

Συνεπώς ή απλά σε αυτή την κυβέρνηση κάτι παθαίνουν κάθε Αύγουστο λόγω των εκλείψεων -θυμίζω τις αποφάσεις Σκουρλέτη ακριβώς δύο χρόνια πριν- ή δεν θέλουν να δουν πλέον την μεγάλη εικόνα. Το να εξωθήσεις έναν επενδυτή από μια χώρα δεν είναι τόσο απλό. Όσα μέσα κι αν ασκηθούν. Και όταν μάλιστα αποτυγχάνεις παταγωδώς να διαρρήξεις το ενιαίο μέτωπο μεταξύ διοίκησης και εργαζομένων.

Ως εκ τούτου το ερώτημα είναι άκρως πολιτικό. Οι κύριοι Τσίπρας και Σταθάκης συμφωνούν με τις δηλώσεις Καμμένου;

Αν συμφωνούν τότε η έννοια της διαιτησίας η οποία προτείνεται είναι απλά ένα κόλπο για  να ανασταλλούν οι εργασίες, υπολογίζοντας στην έλλειψη ψυχραιμίας του επενδυτή και εξαγοράζοντας χρόνο σε έναν ορίζοντα που δεν έχει κανένα νόημα. Αν διαφωνούν, να τοποθετηθούν. Άλλωστε, όπως απέδειξε η χθεσινή κόντρα ο ενδοκυβερνητικός πολιτικός πολιτισμός είναι γεγονός.