«Άστρα και… όραμα». Γράφει η Κωνσταντίνα Κωνσταντίνου

Έχει σκάσει σαν βόμβα η είδηση σύστασης μιας Ελληνικής Υπηρεσίας Διαστήματος, με τα σχόλια (κυρίως χιουμοριστικού περιεχομένου) να κατακλύζουν τα μέσα. Για άλλη μια φορά. Μέσα σε τόσο μικρό διάστημα. Αυτή η κυβέρνηση δεν θα σταματήσει ποτέ να μας κάνει να γελάμε. Άλλωστε, είναι πια αυταπόδεικτο ότι κάνει αντιπολίτευση στον εαυτό της...

 Και καταλήγω στο συμπέρασμα αυτό, όχι λόγω της γελοίας πλευράς της κατάστασης, δηλαδή της απορίας ‘Μα που μας χρειάζεται μια τέτοια υπηρεσία;’ αλλά εξαιτίας της πρακτικής και οργανωτικής πλευράς του ζητήματος.

Ας δεχτώ, όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Νίκος Παππάς, Υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, πως «οφείλουμε να ασχοληθούμε πολύ σοβαρά με ένα θέμα που βρίσκεται στην καρδιά της ελληνικής κυριαρχίας και της εθνικής μας ασφάλειας».

Θα σταθώ στα κομμάτια ‘ελληνική κυριαρχία’ και ‘εθνική ασφάλεια’.

Οι υπηρεσίες που υποστηρίζουν τόσο την ελληνική κυριαρχία όσο και την εθνική ασφάλεια υπολειτουργούν. Οι αποφάσεις της κυβέρνησης αυτής έχουν αποδειχτεί οι πλέον κατώτερες των περιστάσεων, όταν υφίστανται, στα πλαίσια μιας γενικότερης νωθρότητας.

Η Τουρκία πλησιάζει απειλητικά. Το Κυπριακό έχει αφεθεί στην μοίρα του, όπως ποτέ άλλοτε. Η τρομοκρατία έχει προκαλέσει ένα τεράστιο χάος στην Ευρώπη και μας απειλεί όχι μόνο πρακτικά αλλά και ψυχικά, ‘γδύνοντας’ μας από οποιαδήποτε αίσθηση ασφάλειας θα μπορούσε να μας είχε αφήσει η αβεβαιότητα μιας διεθνούς πολιτικής σκηνής.

Και τι να πρωτοδιαλέξω; Πρόεδρος των ΗΠΑ ο Trump, ένα Brexit που μόνο ήπιο δεν προβλέπεται να είναι, οι πολιτικές τάσεις σε ακροδεξιές καταστάσεις και οι πολλαπλές κρίσεις κάθε είδους είναι η μύτη του παγόβουνου των όσων ζούμε τους τελευταίους ΜΗΝΕΣ.

Και αυτό που θεωρεί ότι καλείται να αντιμετωπίσει η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ είναι οι διαγαλαξιακές κινήσεις;

Πέρα από την ανεκδοτολογία περί ΟΥΦΟ και ‘διαστημικών περιπλανήσεων’, αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι πως η δημιουργία διαστημικής υπηρεσίας είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Και για να φτάσουμε σε αυτήν θα πρέπει να έχουν κλείσει πάρα πολλές τρύπες σε αυτό το Emmental που είναι η Ελλάδα.

Και προ παντός, όταν πράγματι φτάσουμε να πούμε ότι δημιουργούμε μια διαστημική υπηρεσία αυτό θα πρέπει να γίνει για όλους τους σωστούς λόγους και όχι για όλους τους λάθος.

Και αναλαμβάνω την θέση του κακού κριτικού, αλλά δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως σε μέρες που η ενασχόληση με την τεχνολογία είναι κάτι το αυτονόητο και επιθυμητό σε όλο τον κόσμο, το όλο ζήτημα αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα με την ίδια επιφανειακή κρίση που αντιμετωπίζονται, εδώ που τα λέμε, τα περισσότερα ζητήματα.

Σε ένα επόμενο βήμα, αναρωτιέμαι για τις πραγματικές ‘προθέσεις’ του Υπουργείου Τηλεπικοινωνιών σε σχέση με αυτό το πρότζεκτ. Δεδομένης μιας ευρύτερης απάθειας και κακής αντιμετώπισης όλης αυτής της σφαίρας λήψεως αποφάσεων που ονομάζεται πολιτική, δεν θεωρώ πως θα γίνει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να διεκδικηθούν μερικά λεφτά παραπάνω -έχουν άλλωστε να μαζέψουν και κάτι δις μέχρι το καλοκαίρι, χρειάζονται μια κάποια έμπνευση-, να διοριστούν τα ‘κατάλληλα’ άτομα στις θέσεις που θα ανοίξουν και να μαζευτούν περισσότερα δεδομένα για μια κυβέρνηση που έχει αποδείξει ξανά στο παρελθόν (βλέπε τηλεοπτικές άδειες) ότι αρέσκεται στην ιδέα ενός Μεγάλου Αδελφού.

Είναι δε πια ορατό πως η κυβέρνηση αυτή αρέσκεται στην άμεση φήμη ενός κακού νέου, και στην λασπολογία. Γιατί τα κακά νέα μοιράζονται πολύ πιο γρήγορα από ό, τι τα καλά, στα πλαίσια των κοινωνιών. Ειδάλλως, αν δεν είναι όλα όσα ζούμε μια λανθασμένη επικοινωνιακή πολιτική και δεν είναι οι δηλώσεις και τα σφάλματα αυτά προκαθορισμένα επικοινωνιακά για να πρωταγωνιστούν καθημερινά στις ειδήσεις και στους λογαριασμούς κοινωνικής δικτύωσης, τότε στα αλήθεια προσωπικά θα έφτανα σε ένα φιλοσοφικό αδιέξοδο περί της ανθρώπινης διανόησης.

Τιμώντας τον τίτλο τελικά, θα κάνω μια αστρολογική πρόβλεψη: Ότι ούτε τα άστρα, ούτε η υδρόγειος, ούτε ο μάταιος τούτος τόπος δεν χωράει πια (και πολύ φοβούμαι στενεύουν ολοένα και πιο πολύ οι κλοιοί), όχι την βλακεία μας, όχι τους κακούς χειρισμούς, αλλά το γεγονός ότι ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε πάντα εκτός τόπου και εκτός χρόνου, ανενημέρωτοι, ανίδεοι και εκτός πραγματικότητας.

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, λέει η γιαγιά μου.