«ΠΛΑΝΩΝΤΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΝΩΜΕΝΟΙ»… Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας Δρ Βυζαντινής Ιστορίας ΑΠΘ

Ζούμε, ως γνωστόν, μέρες απίστευτης παρακμής. Μέρες μιας άνευ προηγουμένου πολιτικής αποσάθρωσης και οικονομικοκοινωνικής κατάρρευσης, που δεν είναι ασφαλώς παρά τα μοιραία επίχειρα   μιας  βαθύτατης   πνευματικής κρίσης,   η   οποία   ήρθε   να   σφραγίσει   μία μακρά   περίοδο ευτέλειας,   ιστορικής   αμνησίας,   πολιτισμικής   διάβρωσης   και   ηθικής   καταρράκωσης...
 Μετά   από δεκαετίες συστηματικού αφελληνισμού και απο χριστιανισμού, μετά από δεκαετίας οργανωμένης και μεθοδικής αποδόμησης και μαζικής λοβοτομής, που απονεύρωσαν και ευνούχισαν πνευματικά τον λαό μας  (με   πλήρη  φυσικά συνέργεια  και  συνενοχή  και   του   ιδίου), ήρθαν  εν  τέλει  και οι ταφόπλακες   των   μνημονίων   και   της   αθρόας   λαθρομετανάστευσης   (δηλαδή   της   προϊούσας ισλαμοποίησης του τόπου μας) από τις εθελόδουλες κυβερνήσεις της υποτέλειας και της εθνικής μειοδοσίας, για να επιστεγάσουν και υλικά - μέσω της οικονομικής καταστροφής, της κοινωνικής διάλυσης, της δημογραφικής αλλοίωσης και της εθνικής υποδούλωσης - τη θανατική μας καταδίκη.Η κατάρρευση που επίκειται δείχνει να είναι ολοκληρωτική, αν δεν γίνει κάποιο μεγάλο θαύμα, και η πορεία προς τον πλήρη αφανισμό αναπόδραστη πλέον και προδιαγεγραμμένη.           Ταυτόχρονα   όμως   ζούμε   δυστυχώς   και   μέρες   απίστευτης   (και   απίστευτα   τραγικής)ελαφρότητας. Ενώ το σκοτάδι καλύπτει την πατρίδα και όλα γύρω μας καταρρέουν, ενώ όλοι οιθεσμοί νοσούν θανάσιμα και το υπάρχον πολιτικό σκηνικό ανακυκλώνει τα αμαρτωλά του αδιέξοδαλίγο πριν από την τελική του κατάρρευση μέσα στον κουρνιαχτό των ανομιών του, «κόμματα» και«κινήματα» έχουν πάρει και εμφανίζονται καθημερινά σωρηδόν, ως άλλο ένα επίσης τραγελαφικό«σημείο των καιρών», για να εντείνουν κι αυτά με τη σειρά τους τον εμπαιγμό (της ζωής μας, τηςπίστης   μας,   της   πατρίδας   μας   -   και   φυσικά   της   νοημοσύνης   μας).   Πονηροί   και   γόητες   που«προκόπτουσιν επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι» (για να παραφράσουμε και τη Γραφή).Δήθεν   μεταρρυθμιστές,   ανατροπείς  και  επίδοξοι   σωτήρες,   δήθεν   ανένδοτοι   και   αποφασισμένοιεθναμύντορες   και   υπερασπιστές   ύψιστων   πνευματικών   αξιών,   στην   πραγματικότητα   όμωςπρόκειται είτε για υποκριτές κι υστερόβουλους πατριδοκάπηλους και χριστεμπόρους (που συχνάμάλιστα αραδιάζουν στους εύπιστους και ανερυθρίαστα ψέματα για δήθεν ευλογίες γερόντων καιστήριξη από το Όρος), είτε απλώς για κάποιους θλιβερά εγκλωβισμένους δυστυχώς ανάμεσα στιςιδεοληπτικές αγκυλώσεις τους και στην αμετροεπή πλάνη της οίησής τους. Και εννοείται βέβαιαότι δεν αναφερόμαστε εδώ ούτε σε άκρως φαιδρές οργανώσεις της…γειτονιάς (που κατορθώνουνκάπως να  φτάσουν  μέχρι  τον Άρειο   Πάγο),  ούτε  σε  χυδαίες  και  απροκάλυπτες  απάτες  (τύπουΣώρρα) με στόχο την προσέλκυση και στρατολόγηση αμφιφανώς κρετίνων ή ψυχοπαθών. Αν τοπράτταμε, ο κατάλογος θα μεγάλωνε επικίνδυνα. Εδώ αναφερόμαστε μόνο στις φαινομενικά πιοσοβαρές   περιπτώσεις,   όσες   δηλαδή   δεν   κινούνται   απελπιστικά   πολύ   κάτω   από   τα   όρια   τηςεξαπάτησης, της γελοιότητας, της γραφικότητας και της βλακείας.      Για να θυμηθούμε όμως και τον Καβάφη, όλοι τους «βλάπτουν την Συρία το ίδιο».  Όλοι τουςυπάρχουν αυτή τη στιγμή αποκλειστικά και μόνο για να θολώνουν τα νερά, να εξοντώνουν κάθεπραγματική   ελπίδα   στον   βωμό   του   προσωπικού   τους   βολέματος   ή   του   προσωπικού   τους…αλάθητου, να σκανδαλίζουν και να απογοητεύουν (για μια φορά ακόμη) τους καλοπροαίρετους, νακυοφορούν τον κίνδυνο στιγματισμού του εκκλησιαστικού και ιδίως του μοναστικού χώρου, ναπαίζουν (συνειδητά ή υποσυνείδητα - παντελώς αδιάφορο) τον ρόλο της εφεδρείας, του συστημικούστυλοβάτη, του αναχώματος για κάθε υγιές κι αυθεντικό που πάει να γεννηθεί.            Δεν θα τα καταφέρουν φυσικά - η ένδεια, η ανεπάρκεια ή η πλήρης ανυπαρξία τους είναιάλλωστε (κατά περίπτωση) τόσο οφθαλμοφανείς, που ακόμη κι αν αρχικά ίσως φαίνεται με τηνπαρουσία   τους   ότι   μπορεί   να   εγκυμονήσουν   κινδύνους   μιας   κάποιας   «ζημιάς»,   ο   ρόλος   τουςαποκαλύπτεται   καθημερινά,   η   αναξιοπιστία   τους   ξεμπροστιάζεται,   τα   όποια   ίχνη   ζημιάς«μαζεύονται» και αποκαθίστανται. Η Παναγιά τη «μαζεύει» τη ζημιά τους, πώς θα ήταν άλλωστεδυνατό να επιτρέψει σε κάποιους να χτίσουν όνειρα πνευματικής αναγέννησης της ορθόδοξης κιαγιοτόκου   πατρίδας   πάνω   σε   λογισμούς   άθεης   φιλαυτίας   ή   σε   κάποιους   άλλους   να   χτίσουνπολιτικές καριέρες, επικαλούμενοι το όνομά Της υποκριτικά! Αυτό είναι κάτι που το ζούμε, όσο οι μέρες κυλούν, με τρόπο εντυπωσιακό. Η χάρη του Θεού μας φυλάει πάντοτε. Και  μας  φυλάειευτυχώς και από όλους αυτούς.            Όσοι πάλι ρωτούν  αν θα  προκύψει  επιτέλους  κάποια στιγμή  και  κάτι  διαφορετικό,  κάτιαυθεντικά ανιδιοτελές, κάτι που θα αποσκοπεί αποκλειστικά στη βοήθεια της πατρίδας κι όχι στονα χτίσει ολόφρεσκες καριέρες βουλευτών και νέου τύπου κομματαρχών, κάτι που θα στοχεύει στονα   σηκωθούμε   επιτέλους   λίγο   ψηλότερα   και   όχι   στο   να   θεραπεύσει   εγωισμούς,   νευρωτικέςαπόπειρες αυτοδικαίωσης, ένστικτα επιβίωσης πρώην πολιτικάντηδων ή γελοίες μωροφιλοδοξίεςσυνταξιούχων του στρατεύματος και της παλαιοκομματικής καμαρίλας (επί χρόνια βολεμένων, μεσυστημικές καριέρες και όψιμες «ευαισθησίες»), ας το ξαναπούμε για μια ακόμη φορά ότι πρέπεινα κάνουν υπομονή.          Πάνω απ’ όλα, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι βρισκόμαστε σε μια τόσο κρίσιμη εποχή πουοτιδήποτε  πραγματικά  σοβαρό  προκύψει  είναι  ανάγκη  αδήριτη  να  κυοφορηθεί  όχι  με  φτηνούςπατριωτικούς  δεκάρικους, στομφώδη  διαγγέλματα και πανηγυρικές  κορώνες, αλλά σε συνθήκεςαπόλυτα προσεκτικής και εκούσιας δημόσιας σιωπής. Καιρός εστίν του λέγειν άλλωστε και καιρόςτου σιγάν (και πράττειν). Και δεν είναι καθόλου άσκοπο βέβαια και να ξαναθυμηθούμε τη γνωστήρήση   για   πράγματα   που   λέγονται   (προκειμένου,   με   παράτες,   θριαμβευτικές   συνδιασκέψεις,τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς) και ΔΕΝ γίνονται, αλλά και για πράγματα που γίνονται καιδεν λέγονται. Δεν λέγονται, γιατί προφανώς δεν μπορούν να ειπωθούν (ακόμη). Εδώ πάντως πουέχουμε φτάσει, στο έσχατο αυτό σημείο συλλογικής πνευματικής παρακμής, εθνικού ξεπεσμού καιάκρας πολιτικής κατάπτωσης, «για να γυρίσει ο ήλιος», χρειάζεται και μεγάλο θαύμα άνωθεν, αλλάκαι πολύς κόπος δικός μας. Κόπος πνευματικός (κυρίως), αλλά περαιτέρω και με όποιες άλλεςδράσεις και ενέργειες χρειαστούν. Και σε αυτό το τελευταίο πλαίσιο, ο αγώνας θα είναι επίσηςμακρύς και δύσκολος, η οδός ανηφορική και τεθλιμμένη και πάντως δεν θα πρόκειται καθόλουγια…σχολική   εκδρομή   (όπως   ίσως   δείχνουν   να   θεωρούν   ορισμένοι,   ξεγελώντας   εαυτούς   καιαλλήλους και καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες στους ευκολόπιστους). Και ό,τι γίνει, μοιραία θαγίνει με τεράστια προσοχή, άκρα μυστικότητα και υπερβολική σοβαρότητα.      Ο έχων νουν ψηφισάτω…