Γιατί η αλλαγή στις ΗΠΑ, είναι προάγγελος της αλλαγής στην Ελλάδα. Του Γιάννη Παναγιωτόπουλου*

Η Πατρίδα μας είναι μια μικρή χώρα στην ανατολική άκρη της Μεσογείου, που πάντοτε ζούσε από τη θάλασσα και το εμπόριο, στέλνοντας τους ανθρώπους της στα πέρατα του κόσμου για να φέρουν πλούτο και αγαθά. Αυτή η αλήθεια κρατά χιλιάδες χρόνια, και είναι η μοίρα και η τύχη μας μαζί. Σε αυτήν τη λογική ο Ελευθέριος Βενιζέλος προσδιόρισε στις αρχές του 20ουαιώνα την γεωπολιτική θέση της χώρας. Οι στρατηγικές μας συμμαχίες οφείλουν να προσδιορίζονται από την αρχή της κυριαρχίας στη θάλασσα, επομένως όποιος κυριαρχεί σε αυτήν είναι ο φυσικός μας σύμμαχος....
 Άλλωστε δεν υπάρχουν αιώνιες συμμαχίες, υπάρχουν αιώνια συμφέροντα!

Έτσι, η Χώρα μας βρέθηκε στον πολιτικό άξονα του Δυτικού κόσμου, αφού ο αγγλοσαξονικός πόλος είχε τον έλεγχο των θαλασσών και του εμπορίου. Υπό αυτήν την έννοια η πολιτική αλλαγή που πραγματοποιήθηκε στις Η.Π.Α. έχει άμεσες συνέπειες για το μέλλον μας. Οι αποφάσεις που λαμβάνονται στις Η.Π.Α. έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για εμάς, καθώς επηρεάζουν την ναυτιλία που είναι η κύρια παραγωγική μας μηχανή.

Ταυτόχρονα είναι αδιαμφισβήτητο  ότι η πολιτική της σημερινής αμερικανικής κυβέρνησης στο χώρο της Μεσογείου, έθεσε εν αμφιβόλω τη δυνατότητα της υπερδύναμης να ασκεί πολιτική με στρατηγικό βάθος, και επέτρεψε σε άλλους στρατηγικούς παίκτες να λάβουν πρωτοβουλίες. Οι συνέπειες της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης», με την τεράστια ανθρωπιστική κρίση που προκάλεσε, είναι ένα απτό παράδειγμα.  

Από τα βιοκαύσιμα στο ακριβό ψωμί.

Είναι γνωστό ότι η παρούσα αμερικανική κυβέρνηση στην αρχή της θητείας της επέλεξε να ενισχύσει τα βιοκαύσιμα, στα πλαίσια των προεκλογικών της δεσμεύσεων για μείωση της ρύπανσης. Αντίθετα, σήμερα είναι εκείνη που έχει στρέψει την παγκόσμια βιομηχανία αυτοκινήτων στην ηλεκτροκίνηση. Αλλά εκείνη την εποχή η επιλογή της, είχε ως συνέπεια οι χώρες των νότιων ακτών της Μεσογείου να επιδοθούν σε έναν αγώνα αύξησης της παραγωγής βιοκαυσίμων, που όμως, έγινε εις βάρος της παραγωγής δημητριακών.

Η μείωση των παραγόμενων δημητριακών είχε ως συνέπεια την άμεση αύξηση των τιμών σε προϊόντα άμεσης κατανάλωσης, όπως το ψωμί. Η «άνθιση» της «Αραβικής Άνοιξης», βρήκε πρόσφορο έδαφος στους εξαθλιωμένους των «Αραβικών Δημοκρατιών» της Μεσογείου. Το χειρότερο όλων όμως, ήταν ότι οι πολιτικές δυνάμεις που ήταν έτοιμες να αντικαταστήσουν τα παραπαίοντα καθεστώτα ήταν οι ήδη γνωστές και αρνητικά αξιολογημένες «ισλαμικές οργανώσεις» αντίστασης.

Αυτού που ακολούθησε ήταν μια τραγωδία για την Εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. Παραλίγο να χάσουν έναν παραδοσιακό σύμμαχο όπως η Αίγυπτος, όπου την ομαλότητα επανέφερε το στρατιωτικό πραξικόπημα. Το χειρότερο όλων, όμως, ήταν η δολοφονία του Αμερικανού πρέσβη στην Βεγγάζη και το συνεχιζόμενο καθεστώς αναρχίας στη Λιβύη. Τα γεγονόταέδειξαν τις ουσιαστικές αδυναμίες της τότε υπουργού εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, και έκριναν την πολιτική της τύχη μέχρι και την τελευταία αποτυχία της να εκλεγεί πρόεδρος των Η.Π.Α. Βεβαίως, τα γεγονότα στη Συρία δεν χρειάζονται ειδικής αναφοράς, γιατί οι συνέπειές τους είναι ορατές σε όλους μας.

Το προσφυγικό, η Αίγυπτος και η Ουκρανία

Ουσιαστικά, οι Η.Π.Α. ευρισκόμενες σε προνομιακή θέση δεν επίλυσαν το πρόβλημα, αλλά αντιθέτως δημιούργησαν ένα νέο δυσεπίλυτο, το προσφυγικό, στους ιστορικούς τους συμμάχους στην περιοχή. Το αποκορύφωμα βεβαίως ατυχών πολιτικών επιλογών ήταν η Ουκρανική κρίση, μια κυρίως γερμανική υπόθεση που ξεκινά από τον 16ο  αιώνα, που έφερε σε σύγκρουση τις Η.Π.Α. με την Ρωσία. Μάλιστα, αυτή εξελίχθηκε στα όρια του ψυχρού πολέμου. Όλα αυτά, μαζί με πολλές σελίδες που θα μπορούσαν να γραφούν, δημιούργησαν στη συνείδηση της κοινωνίας της οποίας το κράτος είχε τις πολιτικές πρωτοβουλίες, την ανάγκη της πολιτικής αλλαγής.

Πιθανότατα ο 45ος πρόεδρος των Η.Π.Α. να εκλέχθηκε νομοτελειακά, αλλά είναι βέβαιο ότι ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος επέλεξε να ψηφίσει κάποιον ο οποίος βρίσκεται στον αντίποδα μια πολιτικής που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα στη χώρα του.

Οι συνέπειες σε Ευρώπη και Ελλάδα.

Όμως, η εκλογή του νέου Αμερικανού προέδρου έχει ιδιαίτερες συνέπειες για την Ευρώπη και ειδικά για την χώρα μας.

Συγκεκριμένα:

α). Ηττήθηκε το κίνημα της πολιτικής ορθότητας στη χώρα που το γέννησε. Αυτό είχε ήδη επιτευχθεί στη Ρωσία, και πρόσφατα στη Μεγάλη Βρετανία. Έτσι, η Ευρώπη βρίσκεται ανάμεσα σε δύο πόλους με κοινή τοποθέτηση, και είναι βέβαιο ότι οι νέες πολιτικές δυνάμεις ή όσες θέλουν να επικρατήσουν θα αμφισβητήσουν ενεργά τον κώδικα που η πολιτική ορθότητα επέβαλε.

β). Η Ευρώπη ή θα γίνει ξανά η Ευρώπη των λαών της, ή κινδυνεύει να καταρρεύσει. Κινδυνεύει σοβαρά να ακολουθήσει την νομοτελειακή πορεία όσων αδυνατούν να δουν την πραγματικότητα κατάματα, και να διδάσκεται στα μαθήματα ιστορίας.

γ). Η αύξηση των δημοσίων επενδύσεων που η νέα κυβέρνηση των Η.Π.Α. έχει υποσχεθεί, αποτελεί και για εμάς μονόδρομο προκειμένου να επιστρέψουμε στην ανάπτυξη και να μειώσουμε δραστικά την ανεργία.

δ). Η οικονομική ύφεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση θέτει τα ζητήματα χρέους στο προσκήνιο. Η νέα αμερικανική κυβέρνηση θα κληθεί εκ των πραγμάτων να αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα, το οποίο κινδυνεύει να θέσει σε κίνδυνο την παγκόσμια ανάπτυξη, πολύ πριν τη λήξη της θητείας της.

ε). Η ενίσχυση του γεωπολιτικού ρόλου της νέας αμερικανικής κυβέρνησης δεν έχει τις αγκυλώσεις της προηγούμενης. Είναι σαφές ότι η δημιουργία ενός άξονα ανάμεσα στην Ελλάδα, την Κύπρο, το Ισραήλ, την Αίγυπτο και τα υπό δημιουργία νέα κράτη στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, συμπίπτει τόσο με τα αγγλοσαξονικά συμφέροντα, όσο και με τα ρωσικά.

στ). Η μεγάλη στροφή και η διαρκώς αυξανόμενη υποστήριξη της ελληνικής κοινότητας υπέρ της υποψηφιότητας του Τραμπ, δημιουργεί ένα ισχυρό στάτους για την επόμενη Ελληνική κυβέρνηση, η οποία μπορεί να το καρπωθεί προς όφελος της χώρας.

ζ). Η αποτυχία των δημοσκοπήσεων να προβλέψουν αντικειμενικά το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών, δείχνει ότι αυτό που πρέπει να αξιολογείται είναι τα δημοσκοπικά δεδομένα.

Εν τέλει αυτό που είναι βέβαιο και δεν χρειάζεται καμία περαιτέρω ανάλυση είναι ότι οι συνομιλίες στην Ελβετία για το Κυπριακό είναι ήδη νεκρές. Κανείς εκ των πρωταγωνιστών δεν δύναται να δεσμευτεί προ της ανάγνωσης των προθέσεων της νέας αμερικανικής κυβέρνησης, οι οποίες δεν συμπίπτουν με αυτές της κυβέρνησης Ομπάμα.

Η πολιτική βιωσιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει με Ομπάμα

Επίσης, είναι βέβαιο ότι η σημερινή Ελληνική κυβέρνηση εξήντλησε την πολιτική της βιωσιμότητα, καθώς είχε στηρίξει όλες τις ελπίδες της στην ανανέωση της διακυβέρνησης των Η.Π.Α. από τους δημοκρατικούς. Εάν επιλέξει την παραμονή της στην εξουσία θα αναγκαστεί να στραφεί αποκλειστικά στη στήριξη της Γερμανίας, αλλά αυτό θα σημάνει το πολιτικό της αφανισμό.

Είναι βέβαιο ότι ο κόσμος μας άλλαξε, αλλά είναι εξίσου βέβαιο ότι πρέπει να τον οδηγήσουν αυτοί που μπορούν να τον κάνουν καλύτερο, να ξανακερδίσουν την αξιοπρέπεια που μας ταιριάζει και να δώσουν την ελπίδα στα παιδιά μας. Αυτή την Ελλάδα, την μεγάλη Ελλάδα των ονείρων μας και της κληρονομιάς που πήραμε πρέπει να χτίσουμε χωρίς συμβιβασμούς και λάθη.

*Ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος είναι Επίκουρος Καθηγητής Γενικής Εκκλησιαστικής Ιστορίας,στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τ. Γεν. Γραμματέας Μέσων Ενημέρωσης, πολιτεύεται με τη ΝΔ