O Σαρκοζί και η… δραχμή. Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Ο Σαρκοζί έριξε μια «βόμβα» και δεν το έκανε καθόλου τυχαία. Δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο ενός δημοψηφίσματος στη Γαλλία, για την παραμονή ή μη της χώρας στην ΕΕ. Μετά το Brexit, o Σαρκοζί απειλεί με Frexit, αν δεν «επανιδρυθεί» η Ευρώπη με βάση τον γαλλο – γερμανικό άξονα. Η δήλωση Σαρκοζί είχε διττό στόχο, εσωτερικό και εξωτερικό...

Εσωτερικά, ο στόχος του Σαρκοζί είναι να πάρει το προβάδισμα στην κούρσα της ηγεσίας της γαλλικής Δεξιάς, πετυχαίνοντας να επανακάμψουν σε αυτή τμήματα της εκλογικής βάσης της που μετακινήθηκαν προς τη Λεπέν. Ταυτόχρονα, όμως, στέλνει κι ένα μήνυμα προς τη Γερμανία πως δεν μπορεί να συνεχιστεί η γερμανική επικυριαρχία στην ΕΕ, με τη Γαλλία σε ρόλο κομπάρσου.

Είναι φανερό πλέον πως αυτό που σήμερα ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να συνεχίσει για πολύ ακόμη έτσι.Η Μ.Βρετανία αποφάσισε ήδη να ακολουθήσει μια πορεία εκτός ΕΕ, κι αν αυτό εν πάση περιπτώσει ήταν κάτι πιθανό με βάση τον παραδοσιακό βρετανικό ευρωσκεπτικισμό, δεν ισχύει το ίδιο για τη Γαλλία που ήταν το προπύργιο του ευρωπαϊσμού. Ήταν μεν, αλλά φαίνεται πως δεν είναι πλέον.

Η Ελλάδα αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της αποτυχίας της ΕΕ. Αποτυχία στο να μετασχηματιστεί σε μια ανταγωνιστική ευρωπαϊκή οικονομία, αποτυχία και στο να διαχειριστεί τη δημοσιονομική κρίση με αποτέλεσμα να μετατραπεί στη βαθιά οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση που βιώνουμε σήμερα. To 2010 η Ελλάδα είχε χρέος. Αλλά δεν ήταν η μόνη χώρα στο κόσμο που είχε χρέος. Ωστόσο, έξι χρόνια μετά, είναι μια χώρα που σύμφωνα και με την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ δεν μπορεί έτσι να έχει κανένα μέλλον. Η συνταγή του κ. Σόιμπλε απλώς απέτυχε.

Ο Σόιμπλε ενστερνίζεται απόλυτα, όμως, αυτό που επαγγελματικά η ομάδα μου κι εγώ έχουμε βασικό μότο εσωτερικής εργασίας: ό,τι δεν αλλάζει, πεθαίνει. Έμμεσα, προσπαθώντας να διορθώσει με άλλο τρόπο το λάθος του, ήρθε και πρότεινε 50 δις για να φύγουμε. Συμπεριλαμβανομένου και εμού πέρυσι, εκφραστήκαμε με τα χειρότερα. Μετά το Brexit, όμως, και βλέποντας πως η Μ.Βρετανία διαχειρίζεται έξυπνα το χρόνο αποχώρησης με τις ταχύτητες που επιθυμεί εκείνη, θα πρότεινα ξεκάθαρα την εξής λύση:

Αυτή τη στιγμή για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους υπάρχει αδιέξοδο μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ. Πιστεύω πως αυτός ο γόρδιος δεσμός της μη συμφωνίας μπορεί να λυθεί, παντρεύοντας την πρόταση του ΔΝΤ με την πρόταση του Σόιμπλε, με δυνατότητα σταδιακής αποχώρησης σε ορίζοντα μιας πενταετίας και διαμορφώνοντας μια πολιτική ισοτιμίας πολύ καλύτερη από εκείνη με την οποία μπήκαμε στο ευρώ.

Το κρίσιμο σημείο μιας τέτοιας διαπραγμάτευσης; Για να υλοποιηθεί ομαλά θα έπρεπε να υπάρχει ένα υπερκομματικό εθνικό σχέδιο για το restart της χώρας. Κι εδώ το πρόβλημα είναι προφανές…

Αυτά όλα δεν μπορεί να μην συνυπολογίζονται από τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας και να εμμένουν δογματικά στην άποψη πως δεν υπάρχει εναλλακτική από την παραμονή στην ΕΕ. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αριστερό κόμμα, να έκανε ό, τι μπορούσε για να καταστήσει επικίνδυνη και αναξιόπιστη την αναζήτηση μιας εναλλακτικής προοπτικής, αυτό όμως δεν συνεπάγεται πως αυτή η προοπτική δεν υπάρχει. Η δραχμή, διότι περί αυτής πρόκειται ουσιαστικά αν μιλήσουμε για εναλλακτική, πρέπει να πάψει να αποτελεί ταμπού. Ένα νόμισμα δεν είναι καλό ή κακό εξ ορισμού. Αλλά από το κατά πόσο βοηθάει ή δυσκολεύει την ανάπτυξη.

Κίνηση αποδέσμευσης από την ΕΕ σημαίνει πρωτίστως οργανωμένη στρατηγική εθνικής ανάπτυξης. Όμως, όπως έδειξε το παράδειγμα της Βρετανίας κι όπως αρχίζει να διαφαίνεται με τις δηλώσεις Σαρκοζί στη Γαλλία, μια φιλελεύθερη δεξιά μπορεί και να διαπραγματευτεί με αξιώσεις την αποχώρηση από την ΕΕ και να επιχειρήσει να βάλει μπροστά τις μηχανές της ενδογενούς ανάπτυξης, χωρίς τις δεσμεύσεις της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, η οποία έχει αποδειχθεί η μεγάλη τροχοπέδη.

Αυτό είναι, άλλωστε, και το πραγματικό νόημα των φιλελεύθερων αξιών. Η ελευθερία του ατόμου να δοκιμάζει τις ικανότητες του, να επιχειρεί, να παίρνει ρίσκα, να δημιουργεί πλούτο και για τον εαυτό του και για την κοινωνία. Αυτά όλα είναι αμφίβολο κατά πόσο μπορούν να συμβούν πλέον μέσα σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έχει φορέσει «ζουρλομανδύες» στις εθνικές οικονομίες της Ευρώπης, με πρώτη την ελληνική οικονομία, για να διατηρεί το προνόμιο η γερμανική οικονομία να δανείζεται ακόμη και με αρνητικά επιτόκια!

Αν η αριστερά, με τους δογματισμούς και τις εμμονές της, δεν θα κατάφερνε ποτέ να διαμορφώσει τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις για μια βιώσιμη επιστροφή στη δραχμή, δεν σημαίνει πως το ζήτημα θα πρέπει να το ξεχάσουμε. Μια φιλελεύθερη δεξιά, όπως δείχνει και η κίνηση Σαρκοζί, μπορεί να καταφέρει πολλά περισσότερα προς αυτή την κατεύθυνση.

Εμένα όμως δεν με ενδιαφέρει ούτε η ευρωπαϊκή αριστερά ούτε η ευρωπαϊκή δεξιά. Με ενδιαφέρει η ελληνική αριστερά και η ελληνική δεξιά.

Η αριστερά έχει ουσιαστικό ιδεολογικό κώλυμα με την έννοια ανάπτυξης της αγοράς, όπου σε αυτή την περίπτωση θα κατέρρεε οποιαδήποτε προσπάθεια εθνικής αυτονομία η δε ελληνική δεξιά, με την ενοχή που την κατατρώει, δεν θα διανοούνταν καν να το αντιληφθεί καν ως πρότασή της. Άρα, για άλλη μια φορά το έλλειμμα πολιτικού προσωπικού δημιουργεί αδιέξοδο… Μέχρι να βρεθεί ο Έλληνας Σαρκοζί.