Κουβέντα για την ταμπακιέρα… Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης

Όλες αυτές τις μέρες συζητάμε για διάφορα πράγματα. Την αναμόρφωση του μαθήματος των Θρησκευτικών, τις τηλεοπτικές άδειες, την Παιδεία, σε λίγες μέρες θα ξανασυζητήσουμε για τη διαπλοκή. Γενικώς, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Την ίδια ώρα όμως συντελούνται κοσμογονικές αλλαγές σε αυτή τη χώρα, αλλάζει στην πραγματικότητα όλη η φυσιογνωμία της και αυτό στριμώχνεται....

σε δύο κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις και σε μερικές μιντιακές αναφορές.

Η αλλαγή στον τραπεζικό χάρτη, η οποία έχει πάρει παράταση για λίγες ακόμα εβδομάδες, αλλά κυρίως η μεταφορά ΔΕΚΟ-κλειδιών στο νέο Υπερταμείο είναι κοσμογονικές αλλαγές, για τις οποίες είτε δεν ακούγεται κουβέντα είτε ακούγονται ανοησίες. Έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο ταμείο, στο οποίο περνούν αφειδώς όλα τα assets του ελληνικού δημοσίου. Ενεχυριάζονται κανονικά και ορισμένοι κυβερνητικοί έχουν το θράσος να λένε πως δεν ιδιωτικοποιούνται, αλλά αντίθετα προστατεύονται.

Ας δουλέψουμε με ένα απλό σενάριο εργασίας: αν οι θεσμοί ζητήσουν την αποκρατικοποίηση της ΔΕΥΑΘ, αυτό θα πρέπει να περάσει από το πενταμελές Εποπτικό Συμβούλιο του Υπερταμείου. Εκεί, οι αποφάσεις λαμβάνονται με πλειοψηφία 4/5 και το Εποπτικό απαρτίζεται από δύο ξένους και τρεις Έλληνες. Αν λοιπόν οι δανειστές πιέσουν με την καταβολή της δόσης, πόσο θα αντισταθεί η ελληνική κυβέρνηση; Και, ας ξεπεράσουμε πως μιλάμε για μια εταιρεία όπως η ΔΕΥΑΘ. Αν οι δανειστές μας απειλήσουν πάλι με τη δόση για μια οιαδήποτε εταιρεία, εμείς, μπροστά στο φάσμα της χρεοκοπίας, τι θα κάνουμε; Ναι, κατά πάσα πιθανότητα αυτό που ήδη έχετε μαντέψει.

Τις τελευταίες μέρες δεν γίνεται καμία κουβέντα για την ταμπακιέρα. Είναι θετικό σε εταιρείες, όπως οι ΔΕΚΟ, να εισαχθούν τα βέλτιστα επιχειρηματικά μοντέλα και όσες εξ αυτών είναι ζημιογόνες να γίνουν κερδοφόρες. Αυτό είναι καλό και για το κράτος που θα σταματήσει να χρηματοδοτεί τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ και για τους ξένους. Αλλά, όχι! Πάνω στην περήφανη διαπραγμάτευση του προηγούμενου καλοκαιριού παραδόθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας. Και κάπως έτσι, 5-6 ΔΕΚΟ τη μια φορά, 5-6 την άλλη, το ένα μετά το άλλο τα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου μπαίνουν ενέχυρο κανονικά και με τον νόμο για το τρίτο και ακριβότερο Μνημόνιο όλων.

Αν σκεφτεί αυτό κανείς, τότε θα καταλάβει γιατί τα σενάρια απόκλισης των Βρυξελλών και του Βερολίνου από τις επιλογές του κ. Τσίπρα είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Ο πρωθυπουργός δεν έχει κανένα λόγο να ανησυχεί -αμεσα τουλάχιστον- για τις βουλές των ξένων ως προς την πολιτική του μοίρα, όσο τουλάχιστον αυτός τηρεί στο ακέραιο τις συμφωνίες που κάνει με τους έξω. Και μάλιστα με σχεδόν μηδενικές κοινωνικές εντάσεις, κάτι που έχει εντυπωσιάσει αν μη τι άλλο τους ξένους, οι οποίοι παρατηρούν εκστατικοί.

Ίσως δεν έχουν συλλάβει, βέβαια, και οι ίδιοι τον βαθμό της παραίτησης του ελληνικού λαού και την αίσθηση της κόπωσης μετά από έξι στείρα μνημονιακά χρόνια και πολλά πισωγυρίσματα. Κάπως έτσι, τα πράγματα δείχνουν να έχουν πάρει το δρόμο τους, ο κ. Τσίπρας παραμένει επικεφαλής της κυβέρνησης και βάζει πλώρη για τη δεύτερη αξιολόγηση. Έχοντας όμως παραδώσει τα κλειδιά της οικονομίας στους ξένους, κανονικά και με τον νόμο. Τράπεζες, επιχειρήσεις (δια του ελέγχου του δανεισμού τους) και ΔΕΚΟ περνούν, άμεσα ή έμμεσα, στο πεδίο εποπτείας των δανειστών μας.

Καμία άλλη κυβέρνηση δεν τόλμησε να κάνει κάτι τέτοιο. Και αυτό για έναν βασικό λόγο: θα καιγόταν το σύμπαν. Αντίθετα, η κυβέρνηση της Αριστεράς με ολίγη από Δεξιά, μετά από μια δημοψηφισματική κωλοτούμπα και ένα Μνημόνιο, τα κάνει όλα και συμφέρει. Συνεπώς, γιατί να χαλάσει το γλυκό;

Υ.Γ. Να μην συζητήσουμε για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας που ξεκίνησαν με θύματα ανθρώπους που βρίσκονται σε προφανή οικονομική αδυναμία. Ας συζητήσουμε μετά για τοκοινωνικό πρόσωπο της κυβέρνησης…