Η Νέα Τάξη είναι ασυμβίβαστη με την Εκκλησία. Το παρακάτω άρθρο είναι γραμμένο το 2000.

Τότε, με το θέμα των ταυτοτήτων, καταπιαστήκαμε, σοβαρά, με ένα ζήτημα «ταμπού» για την Αριστερά: Την Εκκλησία.  Οι πρώτες επεξεργασίες μας πάνω σε αυτό το ζήτημα, και το παρακάτω κείμενο είναι δημοσιευμένα στο βιβλίο: «Η Νέα Τάξη και οι χρήσιμοι ηλίθιοι». Η νέα θρησκεία της παγκόσμια αγοράς θέλει την παγκόσμια ομοιομορφία: Την ισοπέδωση μέσα στην ομοιομορφία κάθε εθνικής, ιδεολογικής, πολιτικής και πολιτιστικής ταυτότητας. Την ισοπέδωση κάθε συλλογικότητας. Η θεότητα της νέας αυτής παγκόσμιας θρησκείας είναι ο ατομισμός, δηλαδή ο κομφορμισμός.  Η Νέα Τάξη επιδιώκει την αγελοποίηση του κόσμου...
δηλαδή τη μετατροπή της ανθρώπινης κοινωνίας σε αγέλη ατόμων, σε ένα «μοναχικό πλήθος» πρόθυμο να δέχεται διαταγές, να κάνει ό,τι απαιτούν από αυτό, να εφαρμόζει καλά στην... παγκόσμια μηχανή, χωρίς τριβή.  Η Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι εχθρικά ασυμφιλίωτη με κάθε συλλογικότητα, με κάθε τι που ενώνει τους ανθρώπους. Θέλει την κοινωνία διαιρεμένη όχι σε συλλογικές οντότητες που αντιστέκονται και αναπτύσσουν τη σκέψη και τη συνείδηση μέσω της διαπάλης των ιδεών και των οργανωμένων αγώνων, αλλά διαιρεμένη σε ανίσχυρα μεμονωμένα άτομα που να μπορούν να καθοδηγούνται χωρίς βία, να ποδηγετούνται χωρίς ηγέτες, να παρακινούνται χωρίς σκοπό.   Η Νέα Τάξη είναι ασυμφιλίωτα εχθρική προς κάθε μορφή συλλογικής συνείδησης. Γι’ αυτό επιδιώκει την κατεδάφιση του έθνους-κράτους, των πολιτικών κομμάτων, των συνδικάτων, της Εκκλησίας.   Φυσικά, και η σοσιαλιστική σκέψη είναι εναντίον του έθνους-κράτους, των αστικών κομμάτων, των κρατικών συνδικάτων και της Εκκλησίας. Και εδώ ακριβώς μπερδεύονται οι φορμαλιστές του «αριστερού» λόγου. Δεν μπορούν να αντιληφθούν τη «διαφορά».   Και όμως υπάρχει τεράστιο χάσμα μεταξύ της σοσιαλιστικής παγκοσμιοποίησης και της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.  Η σοσιαλιστική σκέψη έχει ως υποκείμενο της εξέλιξης την εργατική τάξη και το λαό, δηλαδή κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες. Και, το σπουδαιότερο, το ξεπέρασμα τους έθνους-κράτους και άλλων συλλογικοτήτων το υποκαθιστά με άλλες μορφές συλλογικότητας, ανώτερες.   Το σοσιαλιστικό κίνημα δεν αγωνίζεται για μια κοινωνία μεμονωμένων, ανταγωνιστικών ατόμων, αλλά για έναν κόσμο με ανώτερες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και συλλογικής συνείδησης. Για έναν κόσμο που θα έχει ως βάση το συλλογικό άτομο, τη συμμετοχή και την αυτενέργεια του λαού.   Να γκρεμίσουμε, λοιπόν, το εθνικό κράτος που διαιρεί τους λαούς, να καταργήσουμε και την Εκκλησία. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα έξωθεν διαταγμάτων. Πρέπει να είναι το αποτέλεσμα των ίδιων των αγώνων του λαού, το αποτέλεσμα συλλογικής συνείδησης. Μια τέτοια συλλογική κοινωνική διαδικασία προωθεί την κοινωνία και τον άνθρωπο σε ανώτερες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και συλλογικότητας. Μορφές που κρατούν όλα τα θετικά στοιχεία της παράδοσης, που ενώνουν τους ανθρώπους, μορφές που κρατούν όλες τις κατακτήσεις της συλλογικότητας της ανθρώπινης Ιστορίας, όλον τον πλούτο της πολιτιστικής και πολιτισμικής διαφορετικότητας.   Όταν όλα αυτά απειλούνται για να μετατραπεί ο άνθρωπος σε αγέλη και να ριχτεί στα έσχατα όρια της ταπείνωσης και της δουλικότητας, τότε είναι επαναστατικό να υπερασπιζόμαστε το έθνος-κράτος, ακόμα και την Εκκλησία, ακριβώς γιατί έχουν ενσωματώσει κάποιες κατακτήσεις των συλλογικών αγώνων και αξιών της ανθρωπότητας.    Όταν, π.χ., ο γερμανικός ιμπεριαλισμός είχε υπό την κατοχή του την Ελλάδα,ουδείς είχε διανοηθεί να κατηγορήσει ως εθνικιστικό τον αγώνα για την υπεράσπιση του εθνικού κράτους. Σήμερα, κάθε εκδήλωση που στρέφεται εναντίον των ιμπεριαλιστών της ΟΝΕ και της «Νέας Τάξης» στιγματίζεται από τους φορμαλιστές του «προοδευτικού» και «αριστερού» λόγου ως εθνικιστική.   Η Εκκλησία στον καπιταλισμό ήταν ταυτισμένη πλήρως με το καπιταλιστικό κράτος και έπαιζε το ρόλο της ιδεολογικής ποδηγέτησης των λαών. Ήταν η πνευματική και ηθική αγχόνη των λαών. Ως φορέας που ενσωμάτωνε μορφώματα συλλογικής συνείδησης, ιστορικές αξίες και παραδόσεις, αποτέλεσε μια ισχυρή δύναμη στην υπηρεσία του αστικού κράτους, αναχαιτιστική των εργατικών και λαϊκών αγώνων και των σοσιαλιστικών κινημάτων.  Ήταν αντιδραστική η Εκκλησία, γιατί φυλάκιζε τις συλλογικές αξίες που ενσωμάτωνε, τις απομάκρυνε από το κοινωνικό γίγνεσθαι και τους λαϊκούς αγώνες, δεν επέτρεπε τον εμπλουτισμό τους από τα νέα συλλογικά λαϊκά μορφώματα, τις μετέτρεπε, με δύο λόγια, σε απολιθώματα.   Σήμερα, η Νέα Τάξη είναι ασυμβίβαστη με κάθε κοινωνικό, εθνικό και πνευματικό μόρφωμα λαϊκής συνοχής και συνείδησης συλλογικής, ακριβώς γιατί αποτελούν κύτταρα κοινωνικής αντίστασης στην ισοπεδωτική ομοιομορφία που θέλει να επιβάλει.  Γίνεται φανερό ότι η Νέα Τάξη είναι ασυμβίβαστη και με την Εκκλησία, γιατί είναι φορέας συλλογικότητας.    Συνεπώς, στη σύγκρουση Εκκλησίας και Νέας Τάξης δεν μπορεί κανείς να είναι με τη Νέα Τάξη. Φυσικά δεν υπερασπίζεται το εκκλησιαστικό κατεστημένο. Υπερασπίζεται, όμως, τις συλλογικές μορφές συνείδησης, τις κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού και τις αξίες της αλληλεγγύης και της ενότητας των ανθρώπων που ενσωματώνει η Εκκλησία: Όλα δηλαδή τα φύτρα αντίστασης, συνοχής και ενότητας του λαού κατά του εφιάλτη της παγκοσμιοποιημένης ομοιομορφίας…   Μάιος 2000