ΝΕΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΚΥΠΡΟΥ ΣΤΙΣ 15 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974 ΑΛΛΗΛΟΣΚΟΤΩΜΟΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΩΝ – ΣΘΕΝΑΡΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ – ΝΕΚΡΟΙ - ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΥΠΟΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ 32 Μ.Κ 1974

Είμαι ο Χαράλαμπος Καραγιάννης  ,  νοιώθω ότι  έχω χρέος , σε όλους τους συναδέλφους μου ,  έλληνες  καταδρομείς , βετεράνους και νεώτερους , σεβασμό στην δράση  του πατέρα μου , δασονόμου ,   αγωνιστή της ΕΟΚΑ  Α .  Για αυτόν  λοιπόν τον λόγο , επιθυμώ  να  αποκαλύψω προς το ελληνικό έθνος   την  πραγματική αλήθεια για αυτή την τραγική μέρα ....
 κάθε νέο στοιχείο που βρίσκω ,σε σχέση με την τραγωδία του 1974  , ότι είναι αξιόπιστο παρόλο ότι ακόμη εργάζομαι  , θα το φέρνω στη επιφάνεια ακόμη και εάν κάποιοι αντιδρούν αδικαιολόγητα .  Δεν έχω σκοπό να μείνω και να περιμένω  να γράψω άμα πάρω σύνταξη , μέχρι τότε κανείς δεν μπορεί να μου εγγυηθεί  ότι θα έχω πνευματική διαύγεια .   Έχω νέα  στοιχεία αποκάλυψη για το δημοσίευμα μου  με τίτλο......

΄΄ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟΥ ΚΥΠΡΟΥ  ΣΤΙΣ 15 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974 ΄΄

Ένα  νέο στοιχείο είναι , η αποκάλυψη που προέκυψε   από τον Επικήδειο λόγο  που εκφώνησε ο Υπουργός Εσωτερικών ,  Σωκράτης Χάσικος στην κηδεία των δώδεκα καταδρομέων που σκοτώθηκαν στο πραξικόπημα , κατά τις επιθέσεις εναντίον του Προεδρικού, του Εφεδρικού και του ΡΙΚ. Τα οστά τους βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο. Δεν αποτυπώνει όλο το δράμα , αυτό το γνωρίζω , επειδή βίωσα το παρασκήνιο , τόσο στην 32 Μ.Κ ,όσο και σαν μέλος της τιμητικής διμοιρίας ,  επιπλέον ενημερώθηκα   καλά , από μαρτυρίες των φίλων μου ότι όσα ελέχθησαν  είναι αληθινά . 

Πάντα ήθελα να τα γράψουν οι πρωταγωνιστές , μέχρι τώρα τηρούν σιγή ιχθύος ,  σας παραθέτω τον γνήσιο επικήδειο.    
Κηδεύτηκαν οι δώδεκα λοκατζήδες που σκοτώθηκαν στο πραξικόπημα, εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία


Τελέστηκε  Σάββατο, (25-10-2014) από τον ιερό ναό Της Του Θεού Σοφίας, στον Στρόβολο, η κηδεία δώδεκα καταδρομέων που σκοτώθηκαν στο πραξικόπημα, κατά τις επιθέσεις εναντίον του Προεδρικού, του Εφεδρικού και του ΡΙΚ. Τα οστά τους βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο
στο κοιμητήριο Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, στη Λευκωσία.


Οι δώδεκα νεκροί είναι: ο Ανθυπολοχαγός Αντώνης Παντοπώλης (32η ΜΚ), ο Λοχίας Νέαρχος Ανηλιάδης (31η ΜΚ), ο Λοχίας Κωνσταντίνος Καψάλης (32η ΜΚ), ο Δεκανέας Διονύσιος Παπαπέτρου (32η ΜΚ), ο Δεκανέας Θεόδωρος Χατζηπαναγιώτου (21 ΕΑΝ) , ο Υποδεκανέας Βαρνάβας Παπαβαρνάβας (195 ΜΕΑ/ΑΠ), οι καταδρομείς Θωμάς Κάρκας (31η ΜΚ0, Ανδρέας Μιλτιάδου (32η ΜΚ), Κοσμάς Νικολάου (31η ΜΚ), Αντώνης Παρτζίλης (32η ΜΚ), Μιχαήλ Σαββάκη (32η ΜΚ) και ο στρατιώτης Κώστας Νεοκλέους (231 ΤΠ).

Επικήδειο λόγο εκφώνησε ο Υπουργός Εσωτερικών, Σωκράτης Χάσικος, ο οποίος, μεταξύ άλλων τόνισε ότι οι προαναφερθέντες «ατύχησαν να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία σε λάθος χρόνο και υπήρξαν θύματα, τελικά, γεγονότων και καταστάσεων που άλλοι δημιούργησαν» και για τα οποία «ουδεμία ευθύνη φέρουν».
«Η συμφορά της αδελφοκτόνου 15ης Ιουλίου 1974 έπληξε πρώτα τους Καταδρομείς, ιδιαίτερα δε τη δύσμοιρη 32η Μοίρα Καταδρομών», σημείωσε ο κ. Χάσικος για να προσθέσει ότι: «Δικοί της (της 32ης Μοίρας Καταδρομών) διατεταγμένοι άνδρες έπεσαν επιτιθέμενοι εναντίον του Προεδρικού Μεγάρου και δικοί της διατεταγμένοι άνδρες έπεσαν την ίδια στιγμή υπερασπιζόμενοι το Προεδρικό Μέγαρο: Μονίμως στο Προεδρικό Μέγαρο, υπήρχε διμοιρία της 32ης Μοίρας Καταδρομών, ως τιμητική φρουρά. Διατεταγμένη υπηρεσία των μελών της διμοιρίας ήταν και η υπεράσπιση του Προεδρικού.
Ο λοχίας Ανδρέας Χαραλάμπους από το Δίκωμο, για παράδειγμα, με άλλους συναδέλφους του υπαξιωματικούς και οπλίτες, της 32ης Μοίρας Καταδρομών και με επικεφαλής τον 20χρονο ανθυπολοχαγό Αντώνη Παντοπώλη, επέβαιναν σε θωρακισμένο όχημα «Μπι-Ττι-Αρ» που επιχειρούσε να μπει στο Προεδρικό Μέγαρο. Αντιαρματικό βλήμα της φρουράς του Προεδρικού έπληξε το όχημα σκορπώντας το θάνατο στο πλήρωμά του.
Την ίδια στιγμή, από πυρά πολυβόλου των επιτιθεμένων, έπεφτε νεκρός απέναντι ένας άλλος καταδρομέας της ίδιας μονάδας: Ο Καταδρομέας Ματθαίος Ματθαίου του Νίκου, από τον Άγιο Γεώργιο Σπαθαρικού, ο οποίος ανήκε στη διμοιρία Καταδρομών της φρουράς του Προεδρικού.
Και οι μεν και οι δε, έπεσαν εκτελώντας το καθήκον τους. Την απλή αυτή στοιχειώδη αλήθεια, δεν είχαμε την υψηλοφροσύνη και τη γενναιότητα να τη δούμε κατάματα
και να την ομολογήσουμε.

Για πολλά χρόνια συγχύζαμε τα πράγματα, επεκτείνοντας την κατανομή ευθυνών για το προδοτικό πραξικόπημα ακόμα και στους αναίτιους και ανεύθυνους εθνοφρουρούς που έτυχε να υπηρετούν τη θητεία τους εκείνο τον κατάμαυρο Ιούλη του 74’. Η οφειλόμενη στάση μας απέναντι στους θυσιασθέντες στο πραξικόπημα καταδρομείς και οπλίτες, σε καμία περίπτωση και με καμία προέκταση δεν συνεπάγεται την αθώωση του πραξικοπήματος.
Η οφειλόμενη στάση μας πηγάζει από την άφοβη αντιμετώπιση της αλήθειας. Και επιβάλλεται από όσα ορίζει από τα βάθη των αιώνων, ο δοκιμασμένος σε φοβερές συμπληγάδες ζων ελληνικός πολιτισμός: Το ήθος και το χρέος απέναντι στους νεκρούς, ακόμα και στην εμφύλια και αδελφοκτόνο λαίλαπα, το ανέδειξε 2500 χρόνια πριν, ο ελληνικός πολιτισμός από την εποχή που ο Σοφοκλής συνέγραψε την Τραγωδία της Αντιγόνης: Είναι το χρέος και το ήθος για τους αλληλοσκοτωμένους, - υπέρ και εναντίον της Θήβας -, αδελφούς της, τον Πολυνείκη και τον Ετεοκλή, που αντέταξε η Αντιγόνη στην ανάλγητη εξουσία του Κρέοντα, αψηφώντας ακόμα και τη δική της θανατική καταδίκη. Την ίδια οφειλή χρωστούμε και εμείς στους νεκρούς μας. Την ίδια στάση, τη στάση της Αντιγόνης, οφείλει πρώτη η Πολιτεία απέναντι στους πεσόντες στρατιώτες της.
Με δικό της νόμο από το 1964, η Κυπριακή Δημοκρατία επέβαλε να στρατεύονται οι άρρενες πολίτες της στο 18ο έτος της ηλικίας τους και να υπηρετούν τη θητεία τους στην Εθνική Φρουρά. Η ίδια η Πολιτεία όριζε τότε, οι νεοσύλλεκτοι στρατιώτες της να ορκίζονται ότι «θα εκτελούν προθύμως και άνευ αντιλογίας των διαταγάς των ανωτέρων των».

Η ίδια η Πολιτεία εντός του στρατεύματος εκπαίδευε σκληρά τους στρατιώτες της και πολύ σκληρότερα ακόμη τους καταδρομείς της, για «να εκτελούν άνευ αντιλογίας τις διαταγές των ανωτέρων τους». Και αυτό ακριβώς έκαμαν στις 15 Ιουλίου 1974 οι υπηρετούντες στην Εθνική Φρουρά τη θητεία τους: Είτε ευρίσκοντο διατεταγμένοι Λοκατζήδες στη φρουρά του Προεδρικού Μεγάρου, είτε διατεταγμένοι στο βληθέν από την προεδρική φρουρά “Μπι-Ττι-Αρ”».

Λάθη έγιναν και πριν , παρά τα  γεγονότα και   τα λάθη , Ο δασονόμος πατέρας ,μου   αγωνίστηκε , ρισκάροντας πολλά  στην πρώτη  ΕΟΚΑ  , στην  περιοχή  Κύκκου  Κάμπου ,  έχοντας άριστη  φιλική σχέση με τον ήρωα  Χαράλαμπο Μούσκο και στενή συνεργασία με τον αγωνιστή Κάμπου Καμμίτση , γνωστό βιοτέχνη δασικής ξυλείας , αμφότεροι σαν άνθρωποι του δάσους , είχαν την ευθύνη της τροφοδοσίας ,άλλα και της διακίνησης του πολεμικού υλικού στην περιοχή . Σε όλη αυτή την προσπάθεια κυκλοφορήσαν  , μέχρι και  αστήρικτες απειλές εκτελέσεων . Ο πατέρας απογοητευμένος από συμπεριφορές και με την σκέψη  << εγώ δεν ήμουν καταζητούμενος  >>    ποτέ δεν γράφτηκε στο μητρώο των αγωνιστών . Σας δηλώνω ότι δεν το μετανόησε . Εγώ το ξαναφέρνω στην επιφάνεια.
Δεύτερο   νέο στοιχείο είναι η η σημερινή κατάσταση της υγείας  , του επικεφαλή της επίθεσης εναντίον του προεδρικού  , δηλώνω ότι έτυχε βοήθειας για να παραμείνει ζωντανός , κανένας όμως δεν μας δίνει μαρτυρία .  σας παραθέτω στοιχεία από δικαστική διένεξη με το ελληνικό κράτος . θέλω επίσης να δηλώσω ότι αυτός που κτύπησε το Β.Τ.R , με αντιαρματικό ήταν αστυνομικός και δεν πρέπει να φορτωθεί ευθύνη σε καταδρομείς της τιμητικής , για όσους υπηρετήσαμε εκεί , ο ρόλος μας ήταν υποβαθμισμένος , και απορώ γιατί δεν  απέσυραν όσους μπορούσαν μετά το πρόγευμα . αφού για να πάρουν ένα ρόφημα κατέβαιναν στη κοίτη του ποταμού. 


ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ : Ο ΕΚΚΑΛΩΝ είναι το  άτομο , αυτός που ασκεί έφεση στο εφετείο ,  
Ο εκκαλών Νικ. Ταβουλάρης, υπηρετών στην Κύπρο ως υποδιοικητής της 32 Μ.Κ., με το βαθμό του Ταγματάρχη, κατόπιν διαταγής του Διοικητή του, ταγματάρχη Δαμασκηνού Ναπολέοντος, τέθηκε επικεφαλής τμήματος της μοίρας δυνάμεως των καταδρομών από δύο διμοιρίες, με αποστολή την κατάληψη του Προεδρικού Μεγάρου. Στη δύναμη αυτή, προστέθηκε δύναμη οκτώ αρμάτων του τύπου MARBOR και δύο ερπυστριοφόρα οχήματα μεταφοράς προσωπικού, στα οποία επιβιβάσθηκε η δύναμη των καταδρομέων.
Η δύναμη αυτή, με επικεφαλής τον εκκαλούντα, κινήθηκε περί ώρα πρωϊνή της 15.7.1974 προς το Προεδρικό μέγαρο της Κύπρου, με σκοπό την ανατροπή του νομίμου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Προ της πύλης του Προεδρικού μεγάρου, η πιο πάνω δύναμη δέχθηκε καταιγιστικά πυρά αυτομάτων όπλων και χειροβομβίδων από την προεδρική φρουρά, η οποία υπεραμυνόταν το νόμιμο Πρόεδρο της Κύπρου.

Ο εκκαλών τότε, έδωσε διαταγή να κατέβουν οι άνδρες από τα ερπυστριοφόρα οχήματα και να ανταποδώσουν τα πυρά. Κατά την διεξαχθείσα μάχη με πραγματικά πυρά από τη δύναμη των καταδρομέων και από τα τεθωρακισμένα.
 Ο πιο πάνω ταγματάρχης τραυματίσθηκε με ριπή αυτομάτου όπλου, από την προεδρική φρουρά, στον αριστερό μηρό υποστάς υπερκονδύλιο συντριπτικό κάταγμα αριστερού μηριαίου και βλάβη του αριστερού ισχυακού νεύρου (βλ. σχ. από 7.4.1975 πόρισμα ένορκης προανάκρισης ταγματάρχη Νικ. Αργυρίου και από 2-12-1975 πιστοποιητικό του 1ιυ επιτελικού γραφείου του Αρχηγείου Στρατού).

Η κίνηση αυτή της στρατιωτικής μονάδας, δεν ήταν μια απλή στρατιωτική ενέργεια, στην οποία όφειλε να υπακούσει ο εκκαλών, όπως αβάσιμα υποστηρίζει, αλλά εκδήλωση πραξικοπήματος, που είχε ως στόχο την ανατροπή του νομίμου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας - Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και την κατάλυση των ελευθεριών του Κυπριακού λαού, παρόλο ότι η αποστολή της στρατιωτικής δύναμης της χώρας στην Κύπρο, στην οποία αυτός υπηρετούσε, είχε ως αποστολή την προάσπιση της ανεξαρτησίας, της εδαφικής ακεραιότητας και την τήρηση της συνταγματικής τάξης της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεδομένου ότι η Ελλάδα με βάση τη συνθήκη ανεξαρτησίας της Κύπρου είχε αναλάβει το ρόλο αυτό ως μία από τις εγγυήτριες δυνάμεις.
Η επέμβαση αυτή, στην οποία ο εκκαλών όπως προαναφέρθηκε διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο, αφού ήταν επικεφαλής της στρατιωτικής δύναμης, έγινε υπό συνθήκες πραγματικής μάχης με την προεδρική φρουρά, με νεκρούς, τραυματίες και εκτεταμένες υλικές ζημιές στο Προεδρικό μέγαρο, αποτέλεσε δε την αφορμή της εισβολής της Τουρκίας, τη διχοτόμηση και γενικά στην γνωστή τραγωδία της Κύπρου......
  Χρωστώ μερικά λόγια , στον νεκρό λοχαγό ροκκά Θεόδωρο , ο άνθρωπος αυτός χάθηκε , σε άλλο τόπο στο πραξικόπημα ,στην περιοχή κολοκάση , εάν δεν το κάνω , δεν θα το κάνει κανένας άλλος , είχα ήδη υπηρετήσει ένα χρόνο και έβλεπα πλέον διαφορετικά , την συμπεριφορά των μόνιμων αξιωματικών . θυμάμαι την πρώτη εντύπωση που κουβαλώ από τον Θεόδωρο . όταν το 1972 ανέλαβε την διοίκηση του 21 λόχου της 32 Μ.Κ , ήρθε πρώτη φορά να πάρει αναφορά από τον λόχο , δεν κάθισε σε στάση προσοχή στο κέντρο όπως έκαναν όλοι οι άλλοι προηγούμενοι λοχαγοί , μέχρι να ολοκληρώσουν οι αναφερόμενοι . Κάθισε ο ίδιος προσοχή μπροστά στον υπαξιωματικό υπηρεσίας στην συνέχεια μετακινήθηκε ο ίδιος με πλάγιο βήμα δεξιά και ξανακάθισε προσοχή σαν νεοσύλλεκτος μπροστά στον αναφερόμενο , το ίδιο έκανε και με τους υπόλοιπους αναφερόμενους . δεν το λέω για να δικαιολογήσω το γεγονός ότι πέθανε στο πραξικόπημα το λέω γιατί προσδιορίζεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου αυτού . Ο ξάδελφος του , ο Στάθης 1974 β έτης , φαρμακευτικής στο αριστοτέλειο , πρέπει να θυμάται ότι άμεσα , τον Σεπτέμβριο 1974 του αποκάλυψα, την αλήθεια , ότι ο Θεόδωρος πέθανε στο πραξικόπημα και όχι στον πόλεμο . μια έρευνα που έκανα βρήκα ότι ο Θεόδωρος έχει μια κόρη στο Σουφλί Έβρου και επί πλέον ότι τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα , έχω την δύναμη να πω αιωνία του η μνήμη.

    Τώρα για τον Ταγματάρχη Ταβουλάρη Νικ. Έχω στην κατοχή μου την δικαστική απόφαση του εφετείου , δεν θα αλλάξει κάτι σε σχέση με τα γεγονότα , από σεβασμό στην ελληνική δικαιοσύνη για την ώρα θα μείνει στο αρχείο μου .
    Επιπλέον θέλω να πω στον ανθυπολοχαγό 1974 , Σωτήρη καιτάνη . Επειδή η ιστοσελίδα που είχε το δημοσίευμα του , πρέπει να έκλισε αφού δεν την βρίσκω πλέον . Μπορούμε να δημοσιεύσουμε ξανά όπως είχε το δημοσίευμα του η με οποιαδήποτε προσθήκη επιθυμεί ,τον αγαπάμε και δεν ασκήσαμε ποτέ καμιά κριτική σε όσα έγραψε ,απεναντίας του δίνουμε συγχαρητήρια.
 Ξανά για τα τελευταία λόγια του λοχαγού Ροκκά Θεόδωρου , όταν το 1974 , με ανακατάταξαν στον ίδιο λόχο , σίγουρα μου στοίχισε η απώλεια του λοχαγού , τις πρώτες πληροφορίες τις πήρα , από τον φίλο μου αγνοούμενο Νεόφυτο Δημοσθένους και από πολλούς άλλους τους οποίους είχα προσωπική γνωριμία από τη θητεία , τους ρώτησα , τον έφτασε κάποιος ζωντανό ? και ποια ήταν τα τελευταία του λόγια . η απάντηση ήταν : είπε ζήτω η Ελλάδα . Αυτό για τον ίδιο άλλα και για μένα ήταν η ολοκλήρωση της τραγωδίας .