Ὁ κ. Φορτσάκης δείχνει τόν δρόμο. Γράφει ὁ Εὐθ. Π. Πέτρου

Εὐχάριστη ἔκπληξη γιά ὅλους τούς νοήμονες πολίτες αὐτῆς τῆς χώρας, ἀπετέλεσαν οἱ πράξεις τοῦ Πρυτάνεως τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Θεοδ. Φορτσάκη, ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νά βάλη σέ τάξη τά πράγματα. Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού βλέπουμε κάτι τέτοιο, μετά πολλά χρόνια ἀσυδοσίας.

Ἀσυδοσίας πού ἀναποτρέπτως ὑποβαθμίζει τό ἐκπαιδευτικό ἔργο καί συνακολούθως τούς τίτλους σπουδῶν τοῦ σημαντικοῦ αὐτοῦ Ἀνωτάτου Ἐκπαιδευτικοῦ Ἱδρύματος.

Δέν εἶναι νά ἀποροῦμε πού ὁ συγκεκριμένος λειτουργός συγκεντρώνει τά πυρά ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἐπί δεκαετίες εἶχαν καταστήσει τό Πανεπιστήμιο ἑστία δραστηριοτήτων πού μόνο τήν Παιδεία δέν ὑπηρετοῦσαν. ...

Και ὅμως, τό μόνο πού πράττει εἶναι μία προσπάθεια ἐπιβολῆς τῆς εὐνομίας καί τῆς κοινῆς λογικῆς στόν χῶρο τοῦ Πανεπιστημίου. Πράγματα δηλαδή πού ἔπρεπε νά εἶναι αὐτονόητα. Ἀλλά πού δυστυχῶς ἐλλείπουν ἀπό τό σύνολο σχεδόν τῶν λειτουργιῶν τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους.

Καί ἐδῶ μποροῦμε νά διαγνώσουμε τήν ἀνησυχία ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι καθοδηγοῦν τίς ἐπιθέσεις κατά τοῦ Πρυτάνεως. Πέρα ἀπό τούς φοιτητές πού ἔχουν τό ἐλαφρυντικό τῆς νεαρᾶς τους ἡλικίας καί τῆς ἐλλείψεως πείρας,ὥστε νά κατανοήσουν ποιό εἶναι τό πραγματικό συμφέρον τους, ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι φοβοῦνται ἕνα πράγμα:

Τόν «κίνδυνο» νά ξυπνήσουν οἱ Φορτσάκηδες πού σίγουρα ὑπάρχουν σέ ὁλόκληρο τόν κρατικό μηχανισμό. Λειτουργοί δηλαδή, ἱκανοί νά κάνουν τό Κράτος να δουλέψη ἀποτελεσματικά, ἀκόμη καί στό στενό πλαίσιο τῶν ἀναχρονιστικῶν θεσμῶν πού ἐξακολουθοῦν νά τό διέπουν. Ἄνθρωποι πού θά ὁδηγήσουν σέ βήματα προόδου, τά ὁποῖα θά δείξουν τήν κενότητα τῆς συνθηματολογίας καί τῶν καταστροφικῶν πρακτικῶν τῆς ἀριστερᾶς, πού ἐν ὀνόματι ἑνός ψευδεπιγράφου προοδευτισμοῦ διαλύει συστηματικά τίς προοπτικές καί τίς ἀξίες τῆς Ἑλλάδος. Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί, ὅλοι αὐτοί οἱ κύκλοι τῆς ἀσυδο σίας, ἐνοχλοῦνται ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ Σύγκλητος ἀσχολεῖται μέ πρακτικά ζητήματα ὅπως ἡ καθαριότης τοῦ χώρου τοῦ Πανεπιστημίου ἤ τό ζήτημα τῶν «αἰωνίων» φοιτητῶν. Φαίνεται, μοναδικός τους στόχος εἶναι νά καταστήσουν ὅλα τά προβλήματα τῶν ΑΕΙ αἰώνια. Ὅσο γιά τήν καθαριότητα, εἶναι τό πρῶτο βῆμα γιά τήν ἐπιβολή τῆς τάξεως τήν ὁποία μᾶλλον ἀπεχθάνονται.

Προφανῶς προτιμοῦσαν τίς πρακτικές παλαιοτέρων ἐτῶν, ὅταν ἐντεταλμένα ὄργανα τῆς ἀκαδημαϊκῆς κοινοτητος ἀδιαφοροῦσαν γιά τά πραγματικά προβλήματα τοῦ Πανεπιστημίου καί ἠσχολοῦντο μέ ἀλλότρια, τά ὁποῖα ἐπίσης συνέβαλλαν στήν κοινωνική ἀποσάθρωση πού ἀποτελεῖ τόν μόνιμο στόχο τῶν ἐν λόγω ταραξιῶν. Τό γεγονός ὅτι τά ἑλληνικά Πανεπιστήμια εὑρίσκονται πλέον πολύ χαμηλά στήν διεθνῆ κατάταξη οὐδόλως τούς ἀπασχολεῖ. Ἀπεναντίας μόνιμη ἐπιδίωξίς τους εἶναι ἡ διατήρησις αὐτῆς τῆς καταστάσεως, ὥστε καί οἱ τίτλοι σπουδῶν πού παρέχονται ἀπό αὐτά νά εἶναι ἀντιστοίχως ὑποβαθμισμένοι. Οἱ «ἄνεργοι πτυχιοῦχοι», γιά τόν ηὐξημένο ἀριθμό τῶν ὁποίων αἰτιῶνται τήν «κρίση», τό «κατεστημένο» καί την ἑκάστοτε κυβέρνηση, εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς χαμηλῆς ποιότητος σπουδῶν τήν ὁποία παρέχουν τά ἑλληνικά ΑΕΙ. Ἄλλωστε εἶναι ἕνα φαινόμενο πού προϋπῆρχε τῆς κρίσεως.

Ἀσφαλῶς δέν πρέπει νά περιμένουμε νά διορθωθοῦν τά πράγματα ἐντός μιᾶς ἡμέρας. Ὅμως γιά ὅλες τίς καταστάσεις, «ἡ ἀρχή εἶναι τό ἥμισυ τοῦ παντός». Καί στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν ἡ ἀρχή ἔγινε. Παρότι καί τά βήματα πού θά ἀκολουθήσουν, θά εἶναι ἐξ ἴσου δύσκολα. Οἱ δυνάμεις τῆς ἀδρανείας εἶναι τεράστιες. Ἄς μή μᾶς διαφεύγη ὅτι κρατοῦν δέσμια τήν Ἑλλάδα γιά τέσσερεις συναπτές δεκαετίες. Παρά τό γεγονός ὅτι ὑπῆρξαν στό διάστημα αὐτό καί κυβερνήσεις πού θέλησαν νά τίς πολεμήσουν.Ὅμως δέν ἔδειξαν τήν ἀπαιτουμένη ἀποφασιστικότητα, ἐνῶ βρῆκαν ἐναντίον τους ὁλόκληρο τόν κρατικό  μηχανισμό.

Νά σημειώσουμε ἐπιπροσθέτως ὅτι οἱ Κυβερνήσεις αὐτές εἶχαν ἐκλεγεῖ μέ εὐρεία πλειοψηφία καί εἶχαν την ἀμέριστη ὑποστήριξη τῆς κοινωνίας. Εἶχαν ὅμως νά ἀντιπαλαίσουν ὀργανωμένες μειοψηφίες, οἱ ὁποῖες συστηματικά δημιουργοῦν στρεβλή εἰκόνα τῆς καταστάσεως. Ἀκόμη καί πολλές δημοσκοπήσεις, μέ τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο διεξάγονται, ἀπεικονίζουν κατά τρόπο πολύ παραπλανητικό τίς ἀπαιτήσεις τοῦ συνόλου. Δέν γνωρίζουμε ἄν θά ὑπάρξουν δημοσκοπήσεις για τήν κατάσταση στό Πανεπιστήμιο. Ἔχουμε ὅμως τήν βεβαιότητα ὅτι ἡ συντριπτική πλειονότης τῆς κοινωνίας ἐπικροτεῖ τήν στάση τοῦ Πρυτάνεως. Μέ πρῶτες τις οἰκογένειες τῶν φοιτητῶν πού προσδοκοῦν σέ ἕνα καλύτερο μέλλον γιά τά παιδιά τους.