Καλύτερα να θεωρείται αργυρώνητος παρά υπάλληλος ο βουλευτής. Το νομικό τρικ Παυλόπουλου για την προκλητική προστασία Μιχελάκη από τη Βουλή

Ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Σταύρος Τσακυράκης εξηγεί με ένα σημαντικό κείμενο στο προσωπικό του blog τη σκανδαλώδη απόφαση της Βουλής για τη μη άρση της ασυλίας του Γιάννη Μιχελάκη ο οποίος κατηγορείται για χρηματισμό.
Συγκεκριμένα:
Ο Εισαγγελέας ζήτησε από τη Βουλή να αρθεί η ασυλία του βουλευτή κ. Ιω. Μιχελάκη προκειμένου να διωχθεί αυτός για δωροληψία. Συγκεκριμένα, η κατηγορία είναι ότι αυτός δωροδοκήθηκε με 7.000 ευρώ για να καταθέσει ερώτηση στη Βουλή που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα επιχειρηματία. Οι βουλευτές ψήφισαν κατά της άρσης της ασυλίας. Ο Π. Παυλόπουλος τόσο στην επιτροπή που εξέτασε το θέμα όσο και στην Ολομέλεια ισχυρίσθηκε ότι, επειδή το κατηγορητήριο αφορά «δωροδοκία υπαλλήλου» και ο βουλευτής δεν είναι υπάλληλος, δεν ευσταθεί η κατηγορία... και για το λόγο αυτό δεν ψήφισε υπέρ της άρσης της ασυλίας....

"Εγώ δεν μπορώ να δεχθώ, ως Βουλευτής, αλλά και ως νομικός, τον χαρακτηρισμό του Βουλευτή, όταν ασκεί κοινοβουλευτικά και νομοθετικά καθήκοντα, ως υπαλλήλου. Και γι' αυτό ψήφισα εναντίον της συγκεκριμένης παραπομπής." (Π. Παυλόπουλος Πρακτικά Βουλής).

Με άλλα λόγια, επειδή δεν μπορεί να δεχθεί τον χαρακτηρισμό του βουλευτή ως υπαλλήλου, δέχεται ότι η έννομη τάξη δεν προβλέπει καμία συνέπεια στον χρηματισμό του, όταν αυτός ασκεί κοινοβουλευτικό έλεγχο. Αυτό σημαίνει, για να λαϊκίσω κι εγώ, ότι μπροστά στον χαρακτηρισμό του βουλευτή ως υπαλλήλου ο χαρακτηρισμός αργυρώνυτος δεν είναι δα και τόσο προσβλητικός, πολλώ δε έλασσον επισύρει κυρώσεις.

Βεβαίως και νομικά το ζήτημα δεν είναι όπως το θέτει ο Π. Παυλόπουλος. Πολύ απλά, το να δεχτεί κανείς ότι ο όρος «υπάλληλος» είναι τεχνικός και κατά την έννοια του Ποινικού Δικαίου περιλαμβάνει και τους βουλευτές δεν συνεπάγεται αναγκαία ότι τους θεωρεί υπαλλήλους κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Την άποψη ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι βουλευτές περιλαμβάνονται στην έννοια του υπαλλήλου έχουν υποστηρίξει διαχρονικά επιφανείς ποινικολόγοι. Σύμφωνα με αυτήν την ερμηνεία παλαιότερα (πριν θεσπισθεί ειδική διάταξη) γινόταν δεκτό ότι περιλαμβάνονται και οι δικαστές στην έννοια του υπαλλήλου. Το ίδιο το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής,όταν κλήθηκε να γνωμοδοτήσει επί του θέματος, συντάχθηκε με αυτήν την ερμηνεία. Ο καθηγητής του Ποινικού Δικαίου κ. Χρίστος Μυλωνόπουλος σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχα μαζί του, ήταν κατηγορηματικός για την ορθότητα αυτής της ερμηνείας. Δηλαδή ο Εισαγγελέας που επιλήφθηκε το πρώτον της υπόθεσης, ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου που παρέπεμψε (δις) στη Βουλή τη δικογραφία, το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής είναι της άποψης ότι στην έννοια του υπαλλήλου περιλαμβάνονται και οι βουλευτές, και οι μόνοι που φαίνεται να διαφωνούν είναι οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι.

Ας δεχθούμε, όμως, χάριν της συζήτησης, ότι το ζήτημα είναι αμφιλεγόμενο. Είναι νοητό να το λύσει η Βουλή νομικά απλώς αρνούμενη να άρει την ασυλία και αποδεχόμενη ουσιαστικά ότι ο χρηματισμός βουλευτή για άσκηση κοινοβουλευτικού ελέγχου δεν επιφέρει συνέπειες; Σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής, όταν οι βουλευτές καλούνται να αποφανθούν για την άρση της ασυλίας, ερευνούν μόνο αν η πράξη για την οποία ζητείται η άρση συνδέεται με την πολτική ή κοινοβουλευτική δραστηριότητα του βουλευτή ή η δίωξη ή η μήνυση υποκρύπτει πολιτική σκοπιμότητα. Δεν καλούνται να αποφανθούν για τη νομιμότητα του κατηγορητηρίου, αλλά απλώς εξετάζουν αν οι καταλογιζόμενες πράξεις συνδέονται με τα καθήκοντα του βουλευτή. Το ζήτημα της νομιμότητας του κατηγορητηρίου θα το λύσει το δικαστήριο που θα εκδικάσει την υπόθεση.

Η απίστευτη αυτή ιστορία έχει και μια ακόμη λεπτομέρεια. Μιλώντας στη Βουλή, ο κ. Μιχελάκης αποκάλυψε ότι έχει υποβάλει για την ίδια υπόθεση μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση, η εκδίκαση της οποίας αναβλήθηκε μετά από αίτημα των μηνυομένων, τους οποίους ψέγει για την αναβολή. Δηλαδή διατηρεί ο ίδιος το δικαίωμα να μηνύει πολίτες, τη στιγμή που αυτός αποφεύγει την εκδίκαση της βασικής υπόθεσης.

Τέλος, με δεδομένο ότι τα μικρά κόμματα ψήφισαν υπέρ της άρσης της ασυλίας, η τελική απόφαση (96 κατά, 86 υπέρ) θα ήταν διαφορετική αν σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ψήφιζε και αυτή υπέρ.

Από tsakyrakis μέσω parapolitiki