"ΕΣΤΙΑ" Πολιτικό βαρίδι τό καταρρέον ΠΑΣΟΚ. Συμπαρασύρει τήν Κυβέρνηση στόν κατήφορο

Τό ΠΑΣΟΚ τελεῖ ὑπό κατάρρευση. Τό κόμμα αὐτό στις ἐκλογές τοῦ Ὀκτωβρίου 2009, δηλαδή πρίν ἀπό πέντε ἀκριβῶς χρόνια, ἐξελέγη πανηγυρικά μέ ποσοστό 44%. Ἦταν ὅμως τέτοια ἡ ἀνικανότης του στήν ἄσκηση τῆς διακυβερνήσεως ὥστε, ἀφοῦ ἔθεσε τήν χώρα ὑπό ξένη κηδεμονία, δέν ἄντεξε τά βάρη τῆς ἐξουσίας καί τήν παρέδωσε στήν μεταβατική Κυβέρνηση Παπαδήμου. Ἔτσι...
στίς ἐκλογές τοῦ Μαΐου 2012 τό ποσοστό του ἔπεσε στό 13% καί στίς ἐπαναληπτικές ἐκλογές τοῦ Ἰουνίου 2012 στό 12%. Δηλαδή... μέσα σέ 2,5 χρόνια τό ΠΑΣΟΚ ἔχασε τά 3/4 τῶν ψηφοφόρων του. Στίς δέ εὐρωεκλογές τοῦ ἐφετινοῦ Μαΐου, τό ποσοστό του (ὡς «Ἐλιά») συρρικνώθηκε στό 8%, τό

ὁποῖο μάλιστα θεωρήθηκε ἀπό τήν ἡγεσία του «ἐπιτυχία».

Ἀκραῖος λαϊκισμός

Τό κόμμα αὐτό εἶναι ἡ πηγή ὅλων τῶν δεινῶν πού ὑφίσταται τά τελευταῖα χρόνια ὁ τόπος μας. Ὅ,τι γράφουμε σήμερα γιά τόν Σύριζα, ὁ πρόεδρος τοῦ ὁποίου ἐπιδίδεται σέ ἀκραῖο λαϊκισμό καί θυσιάζει τό συμφέρον τοῦ τόπου στόν βωμό τῆς ἀνόδου του στήν ἐξουσία, τό ἔχει διαπράξει στό παρελθόν το ΠΑΣΟΚ. Τό «πάρ΄ τα ὅλα» πού λέει σήμερα ὁ κ. Τσίπρας, το ἔχει πεῖ στό παρελθόν τό ΠΑΣΟΚ μέ τό «Τσοβόλα δώσ΄ τα ὅλα» τοῦ Ἀ. Παπανδρέου καί μέ τό «λεφτά ὑπάρχουν» τοῦ Γ.

Παπανδρέου. Ἀκόμη καί οἱ ἀκρότητες τοῦ Σύριζα ὡς πρός τις σχέσεις τῆς χώρας μας μέ τήν Εὐρώπη καί τό ΝΑΤΟ, ἔχουν τό προηγούμενό τους στό ΠΑΣΟΚ: «ΕΟΚ καί ΝΑΤΟ τό ἴδιο

συνδικάτο», ἐκραύγαζε τό ΠΑΣΟΚ στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1970, προτοῦ ἀνέλθη στήν ἐξουσία. Καί μιλοῦσε γιά τον «τρίτο δρόμο» πρός τόν σοσιαλισμό, γιά «κοινωνικοποιήσεις» ἐπιχειρήσεων καί γιά ἀσφυκτική παρέμβαση τοῦ κράτους στήν λειτουργία τῆς οἰκονομίας.

Μετά τίς ἐκλογές τοῦ Ἰουνίου 2012 καί, μή ἔχοντας ἄλλη ἐπιλογή, τό ΠΑΣΟΚ ἀναγκάσθηκε ἀπό κοινοῦ τότε μέ την ΔΗΜΑΡ, νά στηρίξη τήν Κυβέρνηση Σαμαρᾶ. Τόν πρῶτο καιρό, τό ΠΑΣΟΚ δέν εἶχε ἐνεργό συμμετοχή στήν Κυβέρνηση, ἀλλά παρενέβαινε στήν χάραξη τῆς κυβερνητικῆς πο-

λιτικῆς μέσω μιᾶς προγραμματικῆς συμφωνίας, τῆς στάσεως τῶν βουλευτῶν του στά διάφορα νομοσχέδια καί διά τῶν ἀλλεπαλλήλων συσκέψεων πού εἶχαν οἱ τρεῖς συνεργαζόμενοι ἀρχηγοί κ.κ. Σαμαρᾶς, Βενιζέλος καί Κουβέλης. Τον Ἰούνιο τοῦ 2013, ὅταν ἡ ΔΗΜΑΡ ἀπέσυρε τήν στήριξή της

πρός τήν Κυβέρνηση, τό ΠΑΣΟΚ εἰσῆλθε μέ ἱκανό ἀριθμό στελεχῶν του στήν Κυβέρνηση, περιλαμβανομένου καί τοῦ προέδρου του πού ἀνέλαβε ἀντιπρόεδρος τῆς Κυβερνήσεως

Σαμαρᾶ. Ἔκτοτε ἀρχίζει τό δράμα αὐτῆς τῆς Κυβερνήσεως, ἡ ὁποία δέν ἔχει πλέον καμμία συνοχή.

Στά ἄλλα εὐρωπαϊκά κράτη, ὅταν ἔχουμε συμπράξεις κομμάτων καί σχηματισμό κυβερνήσεων συνασπισμοῦ, συνήθως αὐτό γίνεται βάσει μιᾶς γενικῆς προγραμματικῆς συμφωνίας καί διά τοῦ ἐπιμερισμοῦ κάποιων τομέων τῆς κυβερνητικῆς πολιτικῆς στά συνεργαζόμενα κόμματα. Τό ἕνα κόμμα ἀναλαμβάνει π.χ. τήν ἐξωτερική πολιτική, ὅπως γινόταν ἐπί χρό νια στήν Γερμανία μέ τούς Ἐλεύθερους Δημοκράτες και ἀργότερα μέ τούς Πρασίνους. Καί στούς ὑπολοίπους τομεῖς,

τήν πολιτική ἀσκοῦσε μέσα στά πλαίσια τῆς γενικῆς συμφωνίας τό πρῶτο κόμμα. Οἱ ρόλοι εἶναι ἐξ ἀρχῆς διακριτοί, ὥστε νά μήν ὑπάρχουν διαρκῶς διαφωνίες καί δυσλειτουργίες στην ἄσκηση τοῦ κυβερνητικοῦ ἔργου. Ἀσφαλῶς ὑπάρχουν κομματικές σκοπιμότητες, κυρίως ὅταν πλησιάζουν οἱ ἐκλογές, ἀλλά ἡ πολιτική πού ἀσκεῖται δέν ὑπόκειται σέ ἔσωθεν ἀμφισβητήσεις. Ὅταν ἕνας ὑπουργός ἀποφασίζη κάτι, αὐτό εἶναι κατ΄ ἀρχήν σεβαστό. Δέν ἀρχίζουν οἱ ἐκβιασμοί.

Ἀπουσία συνοχῆς

Στήν χώρα μας, κυρίως ἀφ΄ ὅτου εἰσῆλθε τό ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση, δέν ὑπάρχει καμμία κυβερνητική συνοχή. Στην πραγματικότητα, ἡ Νέα Δημοκρατία ἀναγκάζεται νά σέρνεται πίσω ἀπό τό ΠΑΣΟΚ πού τήν ἐκβιάζει διαρκῶς καί ἐν πολλοῖς ἔχει ἐπιβάλει τήν πολιτική του. Στά  φορολογικά, ἡ ἀκολουθούμενη πολιτική εἶναι πιό σοσιαλιστική ἀπό ἐκείνην τῶν κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ καί τελείως ἀντίθετη πρός τίς προγραμματικές θέσεις τῆς Νέας Δημοκρατίας. Οἱ ἀποκρατικοποιήσεις, πλήν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων ἔχουν «βαλτώσει». Οἱ ἀπελευθερώσεις τῶν ἀγορῶν ἔχουν καί αὐτές καθυστερήσει ἤ ματαιωθῆ, λόγω τῶν ἀντιδράσεων τῶν κρατιστῶν, πρωτοσταν τούντων στελεχῶν τοῦ ΠΑΣΟΚ. Οἱ μεταρρυθμίσεις στήν δημόσια διοίκηση προσκρούουν σέ διαρκεῖς ἀντιδράσεις βουλευτῶν τοῦ ΠΑΣΟΚ, ὅπως συμβαίνει τώρα μέ τό μισθολόγιο τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων. Τό ἴδιο καί μέ τίς ἀπολύσεις στο δημόσιο, πού τείνουν νά καταστοῦν ἀπαγορευμένη λέξις. Παντοῦ τό ΠΑΣΟΚ ἀντιδρᾶ καί θέτει «κόκκινες γραμμές».

Μέ ἄλλα λόγια, τό ΠΑΣΟΚ ἔχει καταστῆ ἕνα τεράστιο πολιτικό βαρίδι γιά τήν Κυβέρνηση Σαμαρᾶ. Τά στελέχη του, βλέποντας ὅτι τό κόμμα τους καταρρέει καί ὅτι οἱ ψηφοφόροι του συνεχίζουν νά μετακομίζουν πρός τόν Σύριζα, στρέφονται ὅλο καί περισσότερο πρός τόν λαϊκισμό καί ὑπονομεύουν κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια τῆς Κυβερνήσεως. Ἀλλά δέν εἶναι μόνοι. Ἔχουν συμμάχους καί κάποιους ἀπίστευτους τύπους τῆς Νέας Δημοκρατίας πού, ἄν κρίνουμε

ἀπό ὅσα λένε ἐναντίον τῆς ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας καί ὑπέρ τοῦ κρατισμοῦ, θά μποροῦσαν κάλλιστα νά εἶναι στελέχη τοῦ Σύριζα! Σημασία ἔχει πώς, ὑπ΄ αὐτές τίς συνθῆκες, συγκροτημένη καί ἀποτελεσματική πολιτική δέν μπορεῖ να ἀσκηθῆ. Ὁ κύριος λόγος γιά τόν ὁποῖο ἔχει ὑποστῆ τόσο μεγάλη φθορά ἡ Κυβέρνησις αὐτός εἶναι. Τό καταρρέον ΠΑΣΟΚ τήν συμπαρασύρει στόν δικό του κατήφορο