Σιωπή... Ούτε γαλανόλευκες στα μπαλκόνια, ούτε ταράμ ταραταντζούμ από τις μπάντες του στρατού, ούτε μεγάλους λόγους περί «Ελλήνων ηρώων», ούτε τίποτε.
Μόνο σιωπή.
Ας υιοθετήσουμε τη μακροχρόνια σιωπή που μας διακατέχει εδώ και δεκαετίες μέχρι να λήξει και αυτή η ημέρα της 28ης Οκτωβρίου.
Να το βουλώσουμε όπως το βουλώνουμε χρόνια τώρα.....Εκτός κι αν πρέπει να διαδηλώσουμε ανήμερα της επετείου του ΟΧΙ για ένα καινούργιο επίδομα: Επίδομα Μνήμης.
Όποιος συγκινείται περισσότερο ή όποιος γράφει καλύτερα θεατρινίστικα υπέρ του Έπους να λαμβάνει και μεγαλύτερο επίδομα.
Όποιος έχει και έναν ήρωα πρόγονο στην οικογένεια, που να έδωσε την ζωή του υπέρ της Ελευθερίας, αυτός να έχει προνόμια ευκολίας δανείων από τις σωμένες τράπεζες, διορισμού για 5μηνα απασχόλησης με 280 ευρώ και επίδομα θέρμανσης.
Τα παιδιά των ηρώων το αξίζουν. Κουβάλησαν 74 χρόνια σιωπής με χάρη και περηφάνια.
Βλέπετε, όταν πρέπει να το βουλώσουν οι Έλληνες δεν το κάνουν, αντίθετα όταν πρέπει να ουρλιάξουν κάθονται στην ουρά δίνοντας αγώνα υπέρ των χρηματικών δικαιωμάτων τους. «Ο παππούς μου πολέμησε στο Αργυρόκαστρο και εμένα θα μού κόψουν το επίδομα;»
Σωστή η ερώτηση!
Με αυτή την λογική οι απόγονοι των ηρώων εξελίχθηκαν από το 1944 μέχρι σήμερα.
Ούρλιαξε ο ήρωας για να σωπαίνει ο χέστης.
Έχουν την εντύπωση τα μορμολύκεια που κατοικοεδρεύουν στην χώρα της Ελευθερίας ότι όλοι εκείνοι που δεν δίστασαν ακόμα και όταν είδαν τρείς μεραρχίες Ιταλών στο 'Ύψωμα 731 απέναντί τους ,πως ό,τι έκαναν το έκαναν για τις επόμενες γενεές.
Έχουν την εντύπωση όλοι αυτοί που στοιβάζονται σε κομματικά γραφεία, σε ουρές στις τράπεζες και στις εφορίες ότι την στιγμή που το χιόνι έφθανε μέχρι τον λαιμό ο στρατιώτης του '40 σκεφτόταν ότι οι επόμενοι θα αξίζουν την θυσία.
Αυτό μας βολεύει, αυτό μας δίδαξαν τα σχολικά βιβλία, αυτό έχουμε ως ασπίδα όταν μάς αποκαλούν «χέστηδες».
Ας το πάρουν χαμπάρι οι νεο-Έλληνες ότι ούτε ένας από εκείνους δεν έδωσε την ζωή του για τους επόμενους.
Έδωσε την ζωή του για την δική του ζωή.
Για κανέναν χέστη δεν θα έδινε κανείς τους ούτε μια σταγόνα αίμα.
Στα πολεμικά χαρακώματα πηγαίνουν αυτοί που θέλουν να ζήσουν, στα πολιτικά αναχώματα πηγαίνουν αυτοί που θέλουν να την βγάλουν ζάχαρη.
Τι χιόνι τι ζάχαρη, άσπρα είναι και τα δύο!
Δεν υπάρχει κληρονομικό δικαίωμα στην υπεράσπιση της ζωής και της ελευθερίας. Η κάθε γενιά πολεμάει για την πάρτη της.
Εκείνη η γενιά πολέμησε για την ζωή , οι μετέπειτα γενιές πολέμησαν για την εύπεπτη ζωή.
Δεν συναντιέται πουθενά η μία με την άλλη έννοια, αντιθέτως αυτές οι δύο έννοιες συγκρούονται .
Γίναμε οι εχθροί των ηρώων που κουβαλάμε ως τσίγκινα παράσημα όταν έρχονται τα δύσκολα.
Πηγαίνουμε στα διεθνή παζάρια που κρεμάνε την έννοια της Ανεξαρτησίας και η γραμμή διαπραγμάτευσης που ακολουθούμε είναι: «Δύο φράγκα παραπάνω γιατί εμείς είχαμε ήρωες σε αυτό τον τόπο».
Είχαμε όμως και μανάδες που έσκουζαν για εκείνα τα παλληκάρια, ενώ σήμερα οι μανάδες όλων μας χαίρονται.
Τόσο φθηνά πουλάμε την ζωή για μια ζωή που είναι κλεισμένη σε έναν μισθό, σε ένα επίδομα, σε ένα φάκελο λογαριασμού της ΔΕΗ και θέλουμε να αυτοθαυμαζόμαστε ότι εμείς είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους όταν μιλάμε, φωνάζουμε, αντιδρούμε λεκτικά.
Αν είχαν τόσες σφαίρες τα λιανοτούφεκα των ηρώων όσες οι λέξεις που ξεστομίζουμε καθημερινά, το Ρούπελ δεν θα έπεφτε ποτέ.
Οι ήρωες δεν περπάτησαν μόνο στα σκοτεινά, έζησαν στα σκοτεινά και πέθαναν στα σκοτεινά χωρίς να πάρουν ένα επίδομα μιας αχτίδας ελπίδας.
Ήταν η γενιά τέτοια, ήταν η εποχή τέτοια, ήταν οι ίδιοι τέτοιοι Έλληνες.
Ανάλογοι της στιγμής αλλά ανάλογοι και του τόπου που τους γέννησε και μετέπειτα τους σκέπασε με χώμα, με λάσπη ή με χιόνι.
Μην βαυκαλιζόμαστε ότι εκείνοι σκοτώθηκαν ή ακρωτηριάστηκαν για μας.
Μην τους παίρνουμε από το πέτο της ψυχής τους με αναίδεια τον λόγο της αυτοθυσίας τους.
Εκείνοι πέθαναν για αυτούς, ο ένας για τον άλλο και όλοι μαζί για μια ζωή που ορίζεται από την ελευθερία, την δημιουργία, την περηφάνια και τον αξιοπρεπή θάνατο.
Ως παράδειγμα έχεις δικαίωμα να τους μιμηθείς.
Ως τρόπο αντίδρασης έχεις δικαίωμα να τους αντιγράψεις αλλά δεν έχεις κανένα δικαίωμα να οικειοποιήσε αισχρά το δικό τους θάνατο για ζωή με την δική σου πουλημένη ζωή που μυρίζει θάνατο.
Σιωπή. Η σκόνη της ύπαρξής τους αυτή την ημέρα ας μην ανταριάζεται στους τάφους τους.
Ήταν δική τους αυτή η ημέρα.
Ήταν μια όμορφη μέρα για να πεθάνουν...
Πηγή "Στον Τοίχο"
Μόνο σιωπή.
Ας υιοθετήσουμε τη μακροχρόνια σιωπή που μας διακατέχει εδώ και δεκαετίες μέχρι να λήξει και αυτή η ημέρα της 28ης Οκτωβρίου.
Να το βουλώσουμε όπως το βουλώνουμε χρόνια τώρα.....Εκτός κι αν πρέπει να διαδηλώσουμε ανήμερα της επετείου του ΟΧΙ για ένα καινούργιο επίδομα: Επίδομα Μνήμης.
Όποιος συγκινείται περισσότερο ή όποιος γράφει καλύτερα θεατρινίστικα υπέρ του Έπους να λαμβάνει και μεγαλύτερο επίδομα.
Όποιος έχει και έναν ήρωα πρόγονο στην οικογένεια, που να έδωσε την ζωή του υπέρ της Ελευθερίας, αυτός να έχει προνόμια ευκολίας δανείων από τις σωμένες τράπεζες, διορισμού για 5μηνα απασχόλησης με 280 ευρώ και επίδομα θέρμανσης.
Τα παιδιά των ηρώων το αξίζουν. Κουβάλησαν 74 χρόνια σιωπής με χάρη και περηφάνια.
Βλέπετε, όταν πρέπει να το βουλώσουν οι Έλληνες δεν το κάνουν, αντίθετα όταν πρέπει να ουρλιάξουν κάθονται στην ουρά δίνοντας αγώνα υπέρ των χρηματικών δικαιωμάτων τους. «Ο παππούς μου πολέμησε στο Αργυρόκαστρο και εμένα θα μού κόψουν το επίδομα;»
Σωστή η ερώτηση!
Με αυτή την λογική οι απόγονοι των ηρώων εξελίχθηκαν από το 1944 μέχρι σήμερα.
Ούρλιαξε ο ήρωας για να σωπαίνει ο χέστης.
Έχουν την εντύπωση τα μορμολύκεια που κατοικοεδρεύουν στην χώρα της Ελευθερίας ότι όλοι εκείνοι που δεν δίστασαν ακόμα και όταν είδαν τρείς μεραρχίες Ιταλών στο 'Ύψωμα 731 απέναντί τους ,πως ό,τι έκαναν το έκαναν για τις επόμενες γενεές.
Έχουν την εντύπωση όλοι αυτοί που στοιβάζονται σε κομματικά γραφεία, σε ουρές στις τράπεζες και στις εφορίες ότι την στιγμή που το χιόνι έφθανε μέχρι τον λαιμό ο στρατιώτης του '40 σκεφτόταν ότι οι επόμενοι θα αξίζουν την θυσία.
Αυτό μας βολεύει, αυτό μας δίδαξαν τα σχολικά βιβλία, αυτό έχουμε ως ασπίδα όταν μάς αποκαλούν «χέστηδες».
Ας το πάρουν χαμπάρι οι νεο-Έλληνες ότι ούτε ένας από εκείνους δεν έδωσε την ζωή του για τους επόμενους.
Έδωσε την ζωή του για την δική του ζωή.
Για κανέναν χέστη δεν θα έδινε κανείς τους ούτε μια σταγόνα αίμα.
Στα πολεμικά χαρακώματα πηγαίνουν αυτοί που θέλουν να ζήσουν, στα πολιτικά αναχώματα πηγαίνουν αυτοί που θέλουν να την βγάλουν ζάχαρη.
Τι χιόνι τι ζάχαρη, άσπρα είναι και τα δύο!
Δεν υπάρχει κληρονομικό δικαίωμα στην υπεράσπιση της ζωής και της ελευθερίας. Η κάθε γενιά πολεμάει για την πάρτη της.
Εκείνη η γενιά πολέμησε για την ζωή , οι μετέπειτα γενιές πολέμησαν για την εύπεπτη ζωή.
Δεν συναντιέται πουθενά η μία με την άλλη έννοια, αντιθέτως αυτές οι δύο έννοιες συγκρούονται .
Γίναμε οι εχθροί των ηρώων που κουβαλάμε ως τσίγκινα παράσημα όταν έρχονται τα δύσκολα.
Πηγαίνουμε στα διεθνή παζάρια που κρεμάνε την έννοια της Ανεξαρτησίας και η γραμμή διαπραγμάτευσης που ακολουθούμε είναι: «Δύο φράγκα παραπάνω γιατί εμείς είχαμε ήρωες σε αυτό τον τόπο».
Είχαμε όμως και μανάδες που έσκουζαν για εκείνα τα παλληκάρια, ενώ σήμερα οι μανάδες όλων μας χαίρονται.
Τόσο φθηνά πουλάμε την ζωή για μια ζωή που είναι κλεισμένη σε έναν μισθό, σε ένα επίδομα, σε ένα φάκελο λογαριασμού της ΔΕΗ και θέλουμε να αυτοθαυμαζόμαστε ότι εμείς είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους όταν μιλάμε, φωνάζουμε, αντιδρούμε λεκτικά.
Αν είχαν τόσες σφαίρες τα λιανοτούφεκα των ηρώων όσες οι λέξεις που ξεστομίζουμε καθημερινά, το Ρούπελ δεν θα έπεφτε ποτέ.
Οι ήρωες δεν περπάτησαν μόνο στα σκοτεινά, έζησαν στα σκοτεινά και πέθαναν στα σκοτεινά χωρίς να πάρουν ένα επίδομα μιας αχτίδας ελπίδας.
Ήταν η γενιά τέτοια, ήταν η εποχή τέτοια, ήταν οι ίδιοι τέτοιοι Έλληνες.
Ανάλογοι της στιγμής αλλά ανάλογοι και του τόπου που τους γέννησε και μετέπειτα τους σκέπασε με χώμα, με λάσπη ή με χιόνι.
Μην βαυκαλιζόμαστε ότι εκείνοι σκοτώθηκαν ή ακρωτηριάστηκαν για μας.
Μην τους παίρνουμε από το πέτο της ψυχής τους με αναίδεια τον λόγο της αυτοθυσίας τους.
Εκείνοι πέθαναν για αυτούς, ο ένας για τον άλλο και όλοι μαζί για μια ζωή που ορίζεται από την ελευθερία, την δημιουργία, την περηφάνια και τον αξιοπρεπή θάνατο.
Ως παράδειγμα έχεις δικαίωμα να τους μιμηθείς.
Ως τρόπο αντίδρασης έχεις δικαίωμα να τους αντιγράψεις αλλά δεν έχεις κανένα δικαίωμα να οικειοποιήσε αισχρά το δικό τους θάνατο για ζωή με την δική σου πουλημένη ζωή που μυρίζει θάνατο.
Σιωπή. Η σκόνη της ύπαρξής τους αυτή την ημέρα ας μην ανταριάζεται στους τάφους τους.
Ήταν δική τους αυτή η ημέρα.
Ήταν μια όμορφη μέρα για να πεθάνουν...
Πηγή "Στον Τοίχο"
Αναρτήσεις
Όταν ήμουνα μικρός στό σχολείο , ρώτησα μιά μέρα τόν καθηγητή μου : "Κύριε καθηγητά" , τού είπα , "οί Σπαρτιάτες δέν ήταν Έλληνες ?"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθ. "Ήτανε παιδί μου , γιατί ?"
Εγώ "Έμ , νά , εμένα οί γονείς μου θυσιάζονται γιά μένα , όπως λέν καί οί ίδιοι δηλαδή . Αυτή ή μάνα , πώς έστελνε τό παιδί τής στόν πόλεμο νά σκοτωθεί ? Καί τού λεγε , ή θά νικήσεις ή θά σέ φέρουνε πίσω τέζα ?"
Καθ. "Άλλα χρόνια ήταν τότε παιδί μου , άλλοι άνθρωποι..."
Μετά βέβαια απο χρόνια καί "ζαμάνια" έμαθα τήν αλήθεια : εκείνη ή γυναίκα μπορεί νά 'ξερε νά γράφει μόνον τ' όνομά της καί ώς εκεί , αλλά ήτανε ΒΑΘΙΑ ΜΟΡΦΩΜΕΝΗ ! Ήταν μεγαλωμένη μές στό σπίτι , τής έμαθαν τό ΜΟΝΑΔΙΚΟ πράμα πού έπρεπε νά ξέρει , ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΤΗΣ οί γονείς της , παπούδες , γιαγιάδες κτλ. Έτσι , ήξερε ότι τό παλληκάρι της ΕΠΡΕΠΕ νά πάει στόν πόλεμο κι ΕΠΡΕΠΕ νά μήν δειλιάσει ουδόλως προκειμένου νά συνεχιστεί ή ζωή καί ή Σπάρτη καί ή Ελλάδα ! (Ειδεμή φτάνουμε στό σημερινό σημείο , στό "πόιντ όφ νό ρητέρν"...)
Εκείνος όμως ό... "καθηγητής"...ήξερε άλλα... ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΤΙΔΑ ! Αυτό ήξερε - όπως μού τό απέδειξε περίτρανα . Βλέπετε , ό συγκεκριμένος καθηγητής , ΕΚΛΕΒΕ τά βιβλία τού ΟΕΔΒ , τά... πουλούσε στά ψιλικατζίδικα καί καπάκι άν σ' έβαζε στό "μάτι" , δέν περνούσες τό μάθημα άν δέν πλήρωνες τόν οβολό σου...Μού είχε κάνει μάλιστα ΤΕΡΑΣΤΙΑ εντύπωση τό γεγονός ότι , όταν μέ πήγε στό σπίτι του ό πατέρας μου γιά νά μού κάνει "μάθημα" , τό σπίτι του ήταν τεράστιο ! Στήν δε... αίθουσα διδασκαλίας , αντίκρυσα τό μισό μου σχολείο σχεδόν !!! Κι όταν ρώτησα αποσβωλομένος τ' άλλα παιδιά , αυτοί μού είπανε : "καλά ρέ κορόϊδο , δέν κατάλαβες ότι άν σέ βάλει στό μάτι - πού μάς έβαλε όλους μας - δέν περνάς μέ τιποτε ? Τώρα όμως πού τόν πληρώνεις , απλά , ΔΕΝ ΜΕΝΕΙΣ με τίποτε !"
Αυτήν τήν ιστορία (πραγματικότατη) μού θύμισε αυτός ό...κύριος πού ανάρτησε αυτό τό άρθρο... Γιατί γι αυτούς τούς "ανθρώπους" , δέν έχει κανένα νόημα νά πολεμήσουν γιά κάποιον άλλον , γιατί ή λέξις Πατρίδα δέν έχει κάποιο νόημα γι αυτούς καί ίσως (σίγουρα δηλαδή) δέν ξέρουν νά τήν αναλύσουν κι ετυμολογικά...Καί βέβαια ΟΛΟΙ αυτοί πού φωνάζουν σέ τέτοιους καιρούς είναι οί ΑΝΤΙΝΟΟΙ καί οί ΕΥΡΥΜΑΧΟΙ οί ΑΜΦΙΝΟΜΟΙ οί ΑΓΕΛΑΟΙ καί τό κακό συναπάντημα...
Αλλά έννοια τους , πού θά πάει , θά 'ρθει κάποτε ό Οδυσσέας καί νά δείτε πώς κάθε κατεργαράκος θά πάει στόν πάγκο του
ΚΑΙ ΘΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΟΝ ΣΚΑΣΜΟ ΤΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ! ! !