Πότε θα πούμε, ξανά, «Καλημέρα Ελλάδα»; Του καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

Σεπτέμβριος του 2014: Τέλειωσαν και η 79η ΔΕΘ και οι υποσχέσεις από Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση, οδεύουν προς το τέλος τα «θερινά τμήματα της Βουλής» (εάν κάποιος θυμάται κάποια χρονιά που τα θερινά λειτούργησαν τόσο πολύ όσο φέτος ας μας το γράψει).
Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν για την εκλογή Προέδρου από την παρούσα Κυβέρνηση με την βοήθεια κάποιων που ΔΕΝ θέλουν να χάσουν τα προνόμια της Βουλευτικής Έδρας. Κάποιοι μιλάνε για πιθανές εκλογές με κατάργηση του «bonus» των 50 εδρών για να ανακοπεί η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την Εξουσία.
Το «άρμεγμα» των Ελλήνων συνεχίζεται με φορομπηχτικά τερτίπια τύπου ΕΝΦΙΑ που προστίθενται στα όσα ακολούθησαν εκείνο το αλησμόνητο πλέον «Λεφτά Υπάρχουν» του 2009...
και την πρόσκληση στην Τρόικα το 2010 να μας «σώσει».
Όλοι, λιγότερο ή περισσότερο, νιώθουμε όχι μόνο στις τσέπες μας αλλά και στην καθημερινότητα και στις ψυχές μας αισθήματα μείωσης, υποτίμησης, αποπροσανατολισμού, διάλυσης του οικονομικού και κοινωνικού ιστού, εκμηδένιση της κοινωνικής αλληλεγγύης και αποξένωσης…
Τον Οκτώβριο του 2008, μόλις δυο μήνες πριν «καεί» η Αθήνα και άλλες πόλεις της Πατρίδας με Δεκεμβριανές διαδηλώσεις μετά τον θάνατο του εφήβου Αλέξη από σφαίρα αστυνομικού, είχα γράψει στο οπισθόφυλλο του γνωστού πια βιβλίου μου με τίτλο «Καληνύχτα Ελλάδα» το παρακάτω σύντομο κείμενο που ακολουθεί, που το φέρνω και πάλι στη δημοσιότητα από το ΕΠΩΝΥΜΩΣ ευχαριστώντας για τη φιλοξενία!
Βρισκόμαστε, τελικά, ως Έθνος, λαός και κοινωνία, στο μάτι ενός κυκλώνα, στη δίνη προβληματισμών, με τον κλυδωνισμό θεσμών και δομών, με την ακύρωση παραδοσιακών προτύπων συμπεριφοράς και πλαισίων αναφοράς. Προβάλλει επιτακτική η ανάγκη για μια προσεκτική ψυχοκοινωνική αξιολόγηση των δεδομένων χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς φόβο και πάθος και χωρίς υστερικές αντιδράσεις.
Μήπως όλα τα παραπάνω αποτελούν πικρόχολες διαπιστώσεις υποκειμενικού τύπου πίσω από τις οποίες υποκρύπτονται κάποιες μικροπολιτικές σκοπιμότητες;
Κατηγορηματικά ΟΧΙ!
Έχουμε τελματώσει σε έναν απίστευτα βρώμικο και δύσοσμο βούρκο...
Κολλήσαμε!.. 
Εάν περάσει στο συλλογικό, εθνικό μας υποσυνείδητο η αίσθηση ότι ΔΕΝ υπάρχει πια στέρεο, υγιές, ηθικό κομμάτι γης για να σταθούμε, τότε το επόμενο βήμα είναι ο ΚΥΝΙΣΜΟΣ, η απώλεια της ιδεολογίας, η προσφυγή στην απάθεια και την άρνηση, που αποτελούν το ικρίωμα θανάτωσης της κοινωνικής αλληλεγγύης, καθώς το δημιουργικό ΕΜΕΙΣ υποκαθίσταται από το μικροπρεπές ΕΓΩ!
Καιρός να... ξυπνήσουμε, να θυμηθούμε το «εμείς», να διαπιστώσουμε ότι ακόμα υπάρχει EΛΠIΔA! 
Αλλιώς, ο τελευταίος ας φροντίσει, παρακαλώ, να ρίξει την αυλαία, να σβήσει τα φώτα και «Καληνύχτα... Ελλάδα;».
Την έριξε την αυλαία ο κ. Παπανδρέου, την στερέωσε ο κ. Παπαδήμος και την κρατά κατεβασμένη με επιμέλεια η ιστορικά πρωτόγνωρη Συνεργασία των κ.κ. Σαμαρά - Βενιζέλου…
Κλείνοντας, θα απαντήσω στο ερώτημα του τίτλου τού σύντομου άρθρου μου δημοσιοποιώντας τον φόβο μου ότι με την παρούσα κυανοπράσινη Συγκυβέρνηση θα αργήσουμε πάρα πολύ μέχρι να πούμε ξανά:
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ!..