Ἀνεύθυνη στάσις στό διεθνές γίγνεσθαι. Γράφει ὁ Εὐθ. Π. Πέτρου

Προφανῶς δέν μᾶς ἀρέσει νά τό συζητοῦμε καί, –τό χειρότερο– δέν θέλουμε κάν νά τό συνειδητοποιήσουμε, ἀλλά εἴμεθα ἀναξιόπιστοι σύμμαχοι ἤ ἑταῖροι, σέ ὅλους τούς διεθνεῖς ὀργανισμούς στούς ὁποίους μετέχουμε. Μόλις τεθῆ θέμα συμμετοχῆς σέ κάποια κοινή δράση ἤ ὑποχρέωση σπεύδουμε νά διαβεβαιώσουμε ὅτι δέν θά μετάσχουμε! Τήν ἴδια στιγμή, ὄχι ἁπλῶς ἀπαιτοῦμε, θεωροῦμε αὐτονόητη ὑποχρέωση ὅλων τῶν ἄλλων νά μᾶς στηρίζουν σέ ὅποια λογική ἤ παράλογη πολιτική θέλουμε νά υἱοθετήσουμε. Ἐπί χρόνια ἄλλωστε οἱ Κυβερνήσεις μας, προέτασσαν τό «πόσα θά πάρουμε» ἀπό τό ΝΑΤΟ ἤ τήν τότε ΕΟΚ, γιά τήν συμμετοχή μας, παραλείποντας συστηματικά νά μᾶς ἐνημερώσουν τό ὅτι θά πρέπει καί κάτι νά κάνουμε ἔναντι αὐτῶν τῶν παροχῶν. Μοναδική ἐξαίρεση ἀπετέλεσε ἡ περίοδος τῆς Κυβερνή-

σεως τοῦ Κων. Μητσοτάκη....

ὁ ὁποῖος εἶχε τήν εὐφυΐα νά συνταχθῆ μέ τό ΝΑΤΟ στήν κρίση τῆς Γιουγκοσλαβίας καί μέ τούς Ἀμερικανούς στόν πόλεμο τοῦ Κόλπου, ἐξασφαλίζοντας τεράστια ἀνταλλάγματα, τά ὁποῖα οὐδέποτε ἀπετιμήθησαν. Τότε ὅμως, εἴχαμε ἀνανεώσει τόν ἐξοπλισμό τῶν Ἐνόπλων μας Δυνάμεων, χωρίς νά ἀπαιτηθῆ νά δαπανήσουμε τά δισεκατομμύρια τῆς περιόδου Σημίτη - Τσοχατζόπουλου.

Αὐτά ὅμως θέλουμε νά τά λησμονοῦμε διότι ἡ ὑπόμνησίς τους δέν ἐξυπηρετεῖ τήν πολιτική (δηλαδή τήν λαϊκίστικη) ρητορική στήν ὁποία σήμερα ἔχουν καταφύγει ὅλοι οἱ κομματικοί σχηματισμοί τῆς χώρας. Οἱ ὁποῖοι, μηδέ τῆς Κυβερνήσεως ἐξαιρουμένης, ἐπικεντρώνονται στήν οἰκονομία καί τά ἐσωτερικά ζητήματα, ἀποφεύγοντας νά κοιτάξουν τήν διεθνῆ πραγματικότητα καί τά σύννεφα πού μαζεύονται καί

πού μᾶς δείχνουν ξεκάθαρα ὅτι ἡ σταθερότης στήν ὁποία ἐλπίσαμε ὅταν ἔπεσε τό «σιδηροῦν παραπέτασμα» ἀνήκει ἀνεπιστρεπτί στό παρελθόν. Ἡ ἐξελισσομένη αὐτή κατάστασις ἀπησχόλησε σχεδόν ἀποκλειστικά τήν τελευταία σύνοδο κορυφῆς τοῦ ΝΑΤΟ στήν Οὐαλία. Ὅπου οἱ χῶρες τῆς Συμμαχίας ἐτοποθετήθησαν ἔναντι τῶν ἀπειλῶν ἀσφαλείας.

Καί εἴδαμε –ἁπλουστεύοντας λίγο τά πράγματα– ὅτι οἱ βόρειες χῶρες ἔθεσαν ὡς προτεραιότητα τήν ἀντιμετώπιση τῆς κρίσεως στήν Οὐκρανία καί οἱ νότιες τήν κρίση στήν Μέση Ἀνατολή μέ τήν ἀνάδυση τοῦ ἰσλαμικοῦ χαλιφάτου. Ἡ χώρα μας ἐπιμένει στήν ψευδαίσθηση ὅτι θά μπορέση νά κρατήση ἐπαμφοτερίζουσα στάση ὅσον ἀφορᾶ στήν Οὐκρανία καί, θά περιορίση τήν συμμετοχή της στίς

ὅποιες ἐπιχειρήσεις στήν Μέση Ἀνατολή στήν διάθεση στούς Ἀμερικανούς, τῶν βάσεων στήν Κρήτη.

Ὅμως τά πράγματα ἔδειξαν ὅτι μέ τήν στάση μας στήν Οὐκρανία ἔχουμε περιέλθει σέ δυσμενέστατη θέση. Οἱ Εὐρωπαῖοι ἑταῖροι μᾶς βλέπουν ὡς τήν πλέον ἀπρόθυμη χώρα, ἐνῶ γιά τούς Ρώσους παραμένουμε ἐχθροί ὅσο καί οἱ Γερμανοί. Ὅσο γιά τήν Μέση Ἀνατολή, μαζί μέ τήν Ἰταλία

καί τήν Ἱσπανία, δεχόμεθα τό μεγάλο κύμα τῶν μεταναστῶν ἀπό τήν ἐμπόλεμη περιοχή καί φυσικά εἴμαστε στήν πρώτη γραμμή γιά ὁ,τιδήποτε ἐπακολουθήση. Πόσο ἕτοιμοι εἴμαστε ὅμως; Πρίν λίγους μῆνες πού ἡ Εὐρώπη ἀνελάμβανε σταθεροποιητική ἐπιχείρηση στήν Κεν-τρική Ἀφρική σπεύδαμε νά διαβεβαιώσουμε ὅτι δέν θά πάη «οὔτε ἕνας Ἕλληνας στρατιώτης». Ἄς ὑπενθυμίσουμε ἐδῶ

ὅτι σέ τέτοιες ἐπιχειρήσεις δέν πηγαίνουν κληρωτοί, ἀλλά ἐπαγγελματίες ὁπλίτες, ἐπί ἐθελοντικῆς μάλιστα βάσεως.

Ὅταν δέ, στήν σύνοδο τῆς Οὐαλίας, ἐζητήθη ἡ συγκρότησις μιᾶς «συμμαχίας προθύμων» πάλι ἀποφύγαμε νά δηλώσουμε τήν συμμετοχή μας. Ὡς ἐάν τά συμβαίνοντα στήν Μέση Ἀνα-

τολή εἶναι μακρυά… δέν μᾶς ἀφοροῦν…

Ἀσφαλῶς αὐτή δέν εἶναι στάσις ὑπευθύνου Κράτους. Τό ὁποῖο ἔχει τήν ἀξίωση νά μᾶς στηρίξουν οἱ λοιπές χῶρες στό Κυπριακό, στό Σκοπιανό, στά Ἑλληνο-τουρκικά. Ἀλήθεια, τί ἀνταλλάγματα εἴμαστε πρόθυμοι νά δώσουμε; Ἡ ἀξιωματική ἀντιπολίτευσις μάλιστα θέλει νά κάνη καί διεθνῆ διάσκεψη γιά

τό ἑλληνικό χρέος, ἀνάλογη ἐκείνη τοῦ 1953 γιά τό πολεμικό χρέος τῆς Γερμανίας. Ἀλλά τότε ἡ Γερμανία, ὑπό τόν Κόνραντ Ἀντενάουερ, κατέστη ἡ προφυλακή τοῦ ἐλευθέρου κόσμου ἀπέναντι στήν ἀπειλή τοῦ ἐρυθροῦ ὁλοκληρωτισμοῦ. Ἐμεῖς οὔτε Ἀντενάουερ διαθέτουμε, οὔτε προτιθέμεθα νά ἔχουμε ἐνεργό ρόλο, ἔστω στήν κρίση τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Ἔχουμε μάλιστα τεράστιο ἔλλειμμα ἐνημερώσεως, σέ τέτοιο σημεῖο πού ὁ Ἕλλην πολίτης δέν ἔχει συναίσθηση τῆς πραγματικότητος. Ἀδυνατεῖ ὡς ἐκ τούτου νά ἐκτιμήση τήν κατάσταση καί νομίζει ὅτι μμόνο πρόβλημά του εἶναι ἡ οἰκονομία καί ἡ ἀνεργία.

( Εστία 15/09/2014)