Ὁ ὑπαίτιος τῆς παρακμῆς. Του Αθαν Παπανδροπουλου

Ὁ κ. Γιῶργος Ἀ. Παπανδρέου, γόνος ἱστορικῆς πολιτικῆς οἰκογένειας, θέλησε νά κυβερνήσει την Ἑλλάδα, ὅπως ὁ παππούς καί ὁ πατέρας του. Καί τά κατάφερε, χρησιμοποιῶντας ὡς ὄχημα ἕνα «κόμμα- κίνημα» πού ἱδρύθηκε ἀπό τόν πατέρα του καί το ὁποῖο ἀπό τήν μεταπολίτευση καί μετά ἄσκησε την ἐξουσία ἐπί 20 ὁλόκληρα χρόνια.

Γιά νά ἐπιτύχει τόν στόχο αὐτόν, ὁ κ. Γ. Ἀ. Παπανδρέου –ἔχοντας πίσω του τόν ἀνταγωνισμό τοῦ φιλόδοξου καί ἀνυπόμονου γιά ἐξουσία κ. Εὐάγγελου Βενιζέλου– προσεταιρίσθηκε τό πιό καταστροφικό γιά τήν χώρα τμῆμα τοῦ ΠΑΣΟΚ, αὐτό πού ἀπό τό 1981 ἕως τον Μάρτιο τοῦ 2004 εἶχε πάρει μέρος στήν μεγαλύτερη λη στεία δημοσίου καί δανειακοῦ χρήματος πού θά ἔχει καταγραφεῖ ποτέ στήν διεθνῆ οἰκονομική ἱστορία. Ἔτσι, τό 2009, ὑπό συνθῆκες ἄκρατου λαϊκισμοῦ και ἐνῶ στόν παγκόσμιο χῶρο εἶχε ἤδη ξεσπάσει, μέ ἰδιαίτερη ὀξύτητα, μία πρωτόγνωρη γιά τήν παγκόσμια ἱστορία  χρηματοοικονομική κρίση, αὐτή τοῦ δυτικοῦ ὑπερδανεισμοῦ καί τῆς ἄκρατης τραπεζικῆς μοχλεύσεως, ὁ κ. Γ. Ἀ. Παπανδρέου, χωρίς ἴχνος εὐθύνης καί πολιτικῆς σοβαρότητος...

ἀνέτρεπε τήν ἀδύναμη καί ἄτολμη κυβέρνηση τοῦ κ. Κώστα Καραμανλῆ χρησιμοποιῶντας το γελοῖο καί ἐπικίνδυνο σύνθημα «λεφτά ὑπάρχουν». Ἕνα σύνθημα πίσω ἀπό τό ὁποῖο συντάχθηκαν ὅλες οἱ δυνάμεις τῆς λεηλασίας, πιστεύοντας ὅτι ὁ κ. Γ. Ἀ. Παπανδρέου εἶχε στό τσεπάκι του τό μαγικό κλειδί πού θά ἄνοιγε τήν σπηλιά τοῦ Ἀλῆ Μπαμπᾶ καί τούς θησαυρούς της στίς ὀρδές τῆς «προόδου» καί τοῦ ἄκοπου πλουτισμοῦ.

Ἀνήρχοντο ἔτσι στήν ἐξουσία δύο ἀλαζόνες, ἀνεύθυνοι καί καιροσκόποι πολιτικοί, ὁ Γιῶργος Ἀ. Παπανδρέου καί ὁ ὑπουργός Οἰκονομίας Γιῶργος Παπακωνσταντίνου, οἱ ὁποῖοι, ὅταν συνειδητοποίησαν ὅτι ἡ σπηλιά τοῦ Ἀλῆ Μπαμπᾶ ἦταν ἄδεια, θέλησαν νά ὑπονομεύσουν καί μία ἀπροετοίμαστη ἀπέναντι στήν κρίση Εὐρωπαϊκή Ἕνωση. Ὅμως, βλέποντας στήν πράξη ὅτι ἦσαν ξυπόλητοι στ’ ἀγκάθια καί ὅτι οἱ γελοῖες θεωρίες τους γιά «περίστροφα στό τραπέζι» καί ἄλλα παρόμοια φαιδρά ἦσαν καλά μόνον γιά ἐγχώρια κατανάλωση, συ νέταξαν ἕνα ἀπίθανο μνημόνιο-συρραφή τῶν ἐπί δεκαετίες ὑποδείξεων γιά τήν οἰκονομική ἐξυγίανση τῆς χώρας τοῦ Διεθνοῦς Νομισματικοῦ Ταμείου (ΔΝΤ) και τοῦ Ὀργανισμοῦ Οἰκονομικῆς Συνεργασίας καί Ἀναπτύξεως (ΟΟΣΑ), μέ τήν ὑπογραφή τοῦ ὁποίου ἡ χώρα δεχόταν 100 δισεκατ. εὐρώ καί ἀπέφευγε τήν ἄτακτη χρεωκοπία. Παράλληλα, ὅμως, ἔμπαινε στήν εὐρωπαϊκή σκηνή καί τό ΔΝΤ, γεγονός πού ἱκανοποιοῦσε τίς φιλοδοξίες τοῦ τότε γενικοῦ διευθυντῆ του.

Ἡ ἐξέλιξη αὐτή, ἀπό τήν μία πλευρά ἔφερνε στό διεθνές προσκήνιο τήν βαθύτατη οἰκονομική ἀδυναμία τῆςεὐρωζώνης καί, ἀπό τήν ἄλλη, ἐπέτρεπε σέ καιροσκόπους πρώην συμβούλους τοῦ κ. Γ. Ἀ. Παπανδρέου νά λαϊκίζουν ἀναίσχυντα, προτείνοντας τήν ἔξοδο τῆς χώρας ἀπό την εὐρωζώνη καί τήν ὡς ἐκ τούτου ἄτακτη χρεωκοπία της. Μέ τήν ρητορική αὐτή –τήν ὁποία, βέβαια, υἱοθέτησε ἀμέσως καί ὁ ἀπαίδευτος ὑπερλαϊκιστής ἐπικεφαλῆς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Ἀλέξης Τσίπρας– τό πάλαι ποτέ περιθωριακό κόμμα τῆς ριζοσπαστικῆς ἀριστερᾶς ἀποκτοῦσε πολιτικά ἐρείσματα, ὑποσχόμενο ὅτι «λεφτά ὑπάρχουν» ὄχι μέσω ληστείας, ἀλλά μέ τήν μή πληρωμή τῶν δανεικῶν. Πάνω στήν ἴδια ρητορική, ὅμως, βασίστηκε καί ἡ ἐπαίσχυντη τακτική τοῦ ἄλλου ἄκρου τῆς κοινωνίας μας, αὐτοῦ τῆς

ἐθνοκαπηλείας καί τοῦ ρατσιστικοῦ μίσους.

Ὑπό αὐτή τήν ἔννοια, μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ὁ κ. Γ.Ἀ. Παπανδρέου καί ἡ ὀλέθρια πολιτική του τελικῶς ἐπέτρεψε νά καταγραφεῖ στήν ἑλληνική κοινωνία καί στην πολιτική της διάρθρωση ποιός εἶναι ποιός. Ἀπό τίς ἐκλογές τοῦ 2012, τίς πρόσφατες εὐρωεκλο γές καί τίς τελευταῖες δημοσκοπήσεις γνωρίζουμε πλέον ὅτι τό μέλλον τῆς χώρας ἐξαρτᾶται ἀπό τέσσερεις Ἕλληνες στούς δέκα. Εἶναι αὐτοί οἱ συμπατριῶτες μας οἱ ὁποῖοι, παρά τά χαράτσια, τήν πενταετῆ ὕφεση, τήν πτώση τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου καί τήν ἀνεργία, πιστεύουν στον εὐρωπαϊκό δρόμο τῆς χώρας, ἀπορρίπτουν τόν λαϊκισμό καί τόν μηδενισμό πού συνεπάγεται καί ἔχουν τήν δύναμη νά δημιουργοῦν, πέρα ἀπό τίς ἄναρθρες κραυγές καί την καλπάζουσα ἀνοησία τοῦ ὄχλου τῆς παρακμῆς.