Η ΖΗΤΙΑΝΑ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ (ΓΡΑΦΕΙ Ο *ΠΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ)

Κοιτάζω την φωτογραφία της.
Πρόσωπο κουρασμένο χωρίς φτιασίδια που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματική ηλικία της,εφτά μαχαιριές μετράει κανείς πάνω σε αυτό το ασθενικό κορμί,κοιτάζω και παρατηρώ κι απο όλα μου κάνουν περισσότερη εντύπωση τα μάτια της.
Τα μάτια της που δεν κοιτάζουν πουθενά πλέον,είναι όμορφα τα μάτια της το μόνο σίγουρο.
Λίγο πριν την πάρει για πάντα η μακεδονική γή που τόσο αγάπησε είναι τραβηγμένη αυτή η φωτογραφία της δασκαλίτσας που έγινε ζητιάνα προκειμένου να μεταφέρει μηνύματα κατά την διάρκεια του μακεδονικού αγώνα.
Παρατηρώ και τα χέρια της,που μοιάζουν με γριάς εκατό χρόνων,τα χέρια αυτά που το λιγότερο που μπορεί κάποιος να κάνει είναι να τα προσκυνήσει,διότι η δασκαλίτσα αυτή που πότισε με το αίμα της την μακεδονική γή μαζί με τόσους άλλους θα έπρεπε να μας γίνει παράδειγμα ζωής και θανάτου,θα έπρεπε,...
αλλά το θα έπρεπε απέχει έτη φωτός απο το τι ισχύει στην πράξη.
Σαν σήμερα η Bελίκα σφαγιάζεται υπό των βουλγάρων στις 28 Αυγούστου του 1904 και δεν προδίδει παρά τα βασανιστήρια που υπέστη το μυστικό του αγώνα,είναι πότε μια τρελή τουρκάλα και πότε μια βουλγάρα ζητιάνα που μαζεύει χόρτα για να ζήσει κι έτσι περνά απαρατήρητη κάτω απο την μύτη των κομιτατζήδων υπάνθρωπων αλλά και των τούρκων,ποιός να ασχοληθεί μαζί της άλλωστε πέρα τπο την ιστορία...
Η αποστολή που της έχει ανατεθεί απο τα 1901 είναι να δρά στην περιοχή της μακεδονίας ως σύνδεσμος για την Καστοριά,το μοναστήρι και την Θεσσαλονίκη και όταν ο Ίων δραγούμης την αντικρύζει για πρώτη φορά την κοιτάζει έκπληκτος σε σχέση με το ποιόν άνθρωπο του έστειλαν για μια τόσο σοβαρή αποστολή,ένα κορίτσι δεκαοκτώ χρονών με καρδιά λιονταρίου αποφασισμένο να πεθάνει αλλά και να απαξιώσει τον εαυτό του για την μεγάλη ιδέα,για την λεύτερη μακεδονία.
«Οπλίστε τούς χωρικούς!.. Κι οταν εμείς προετοιμάσουμε τό έδαφος, από παντού θα ανάψει ο αγώνας!...»
Τελικά αναρωτάσαι πως είναι δυνατόν ένα τέτοιο ασθενικό πλάσμα να κρύβει τέτοιο πόθο,που βρήκε τα αποθέματα ψυχής για τον τιτάνιο αγώνα και καταλήγεις πως μερικοί άνθρωποι γεννιούνται για έναν και μόνο σκοπό...
Κάποιοι δυστυχώς πειράζονται απο την φωτογραφία της Βελίκα μέσα στο φέρετρο με ανοιχτό το πουκάμισο και με τις μαχαιρίες παντού στο ασθενικό της σώμα,δεν έχουν μάθει βλέπεις να ξεχωρίζουν έναν τιμημένο θάνατο απο έναν θάνατο κοινό και τους ξενίζει,όμως σαν μαθαίνεις πως άνθρωποι σαν και κείνη την δασκάλα πάτησαν την γή μας, γεμίζεις με ενοχές που ένα κορίτσι σου βάζει τα γυαλιά στον καλό και τίμιο αγώνα.
Φοβόμαστε να πεθάνουμε για μιάν μεγάλη ιδέα κι αυτό μας πηγαίνει ολοένα και πιο πίσω στις επιταγές της νέας εποχής,γινήκαμε εαυτούληδες και θεωρούμε πως μια άτιμη ζωή ραγιά αξίζει κάτι,ζούμε όπως να ναι αρκεί να ζούμε κι αφήνουμε την Βέλικα,τον Παύλο,την Κατερίνα να κοιμώνται στο κρεβάτι της λησμονιάς που τους έχουμε στήσει,θεωρώντας πως η μακεδονική γή μας χαρίστηκε,μα τίποτε δεν χαρίζεται σε αύτη την ζωή.
Θα ήθελα να δημοσιεύσω μια φωτογραφία χαρούμενη απο σένα Βελίκα,μια φωτογραφία απο τον γάμο σου μαζί με τα παιδιά που δεν πρόφτασες να κάνεις όπως όλοι εμείς οι καλοβολεμένοι στους καναπέδες,μα δεν υπάρχει τέτοια παρά μόνο αυτή που στέκεις με το βλέμμα αδειανό κοιτάζοντας την αιωνιότητα με το κορμί σου γεμάτο μαχαιρίες και την ψυχή σου να κλαίει ακόμα για το δικό μας κατάντημα,ο θεός να σε αναπαύσει και μην κοιτάξεις πίσω σου με τα όμορφα σου μάτια γιατί οτι δείς θα σε κάνει να κλάψεις περισσότερο και απο τότε που σε δολοφονούσαν άγρια τα ζώα του βουλγαρικού εθνικισμού.
Καλήν αντάμωση....

*Πάνυς Χατζηγεωργιάδης
Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας
Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος
Πολιτευτής ΛΑ.Ο.Σ