Απολογούμενοι στους θερμοκέφαλους. Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Όλοι γνωρίζουμε πως οι Έλληνες και οι Ελληνίδες που έδωσαν την ψήφο τους στη «Χρυσή Αυγή» δεν είναι οπαδοί του ναζισμού.
Ήταν κι’ αυτή μια ψήφος αντίδρασης, όπως και χιλιάδες άλλες που δόθηκαν σε άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης – νεοπαγή ή εμπλουτισθέντα μέσω διαρροών.
Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι όλοι όσοι ψήφισαν το συγκεκριμένο κόμμα θέλουν να δουν να ακονίζονται οι ξιφολόγχες, όπως απείλησε προχθές ο αρχηγός της «Χρυσής Αυγής».
Επομένως, οι κραυγές που ακούστηκαν στις Θερμοπύλες δεν είχαν ως στόχο το σύνολο των εκλογέων που εμπιστεύθηκαν την ψήφο τους σε «τάγματα εφόδου».
Είναι προφανές ότι οι αντικοινοβουλευτικές κραυγές απευθύνονταν στους «θερμόαιμους» οπαδούς, που περίμεναν περισσότερη «δράση» (ίσως και εντός κοινοβουλίου) και πιθανόν να κατηγορούν τον αρχηγό και την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος για… συμβιβασμό με το κατεστημένο.
Γι’ αυτό και με μεγάλη ευκολία και άφατη ικανοποίηση, αποδέχθηκαν τον «τίτλο» περί ταγμάτων εφόδου.
Σε διαφορετική περίπτωση, θα διαμαρτύρονταν, θα αντιδρούσαν, θα απέρριπταν τον χαρακτηρισμό....

Ειδικά η φράση «αισθανόμαστε άβολα εκεί μέσα» και «νιώθουμε μια αηδία και μια σιχασιά», υποκρύπτει απολογητική διάθεση έναντι των «απέξω οπαδών».
Η αλήθεια είναι πως στις Δημοκρατίες υπάρχουν κανόνες. Και τα κοινοβούλια λειτουργούν με συγκεκριμένους κανόνες.

Και επομένως, αυτά που γίνονται στους δρόμους και στις συγκεντρώσεις δεν γίνονται ανεκτά μέσα στο κοινοβούλιο.

Αυτό σημαίνει πως αν περίμεναν κάτι διαφορετικό οι εκτός κοινοβουλίου θερμοκέφαλοι, προφανώς διαψεύστηκαν.

Από όσο γνωρίζουμε, όμως, τα ηγετικά στελέχη της «Χρυσής Αυγής» προεκλογικά υποστήριζαν πως θέλουν να μπουν στη Βουλή «για να τα κάνουν λίμπα»!

Και όσο αυτό δεν συμβαίνει, νιώθουν την αδημονία του φιλοθεάμονος κοινού και προσπαθούν με κάποιον τρόπο να απαντήσουν, να απολογηθούν.

Διαπιστώνοντας μάλιστα πως εντός κοινοβουλίου νιώθουν άβολα επειδή δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του κοινού τους, δηλώνουν έτοιμοι να το εγκαταλείψουν.

Τι θα πει «αν θέλουν το εγκαταλείπουμε (σ.σ. το κοινοβούλιο) ανά πάσα στιγμή και βγαίνουμε στους δρόμους για να δούμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος»;

Ποιοι «αν θέλουν»; Ποιοι, εκτός από τους οπαδούς τους, που φαίνεται ότι πιέζουν και καταγγέλλουν τους εκπροσώπους τους για… κοινοβουλευτικό κομφορμισμό;

Η αλήθεια είναι πως ένα κόμμα δεν μπορεί να στηρίζεται αποκλειστικά σε ένα θέμα, όπως αυτό της λαθρομετανάστευσης.

Πρέπει να ασχολείται και με άλλα ζητήματα και να συμβάλλει με την παρουσία, τον λόγο και τις παρεμβάσεις του στη λειτουργία του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.

Και βέβαια, όταν κάποιοι αισθάνονται άβολα μέσα στο κοινοβουλευτικό σύστημα και το δηλώνουν, δηλώνουν συγχρόνως και εχθροί της Δημοκρατίας.

Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν πάνω από 400 χιλιάδες Έλληνες που επιθυμούν την κατάργηση της Δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού – πιστεύω πως όχι.

Αλλά ακόμη και αν συμβαίνει αυτό, η Δημοκρατία έχει τη δύναμη να επιβληθεί.