Εάλω η πόλις

Η Άλωση της Βασιλεύουσας από τους Οθωμανούς

Ο χρόνος είχε σταματήσει στις 29 Μαϊου του 1453. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία στα χέρια των Οθωμανών και 400 χρόνια σκλαβιάς ακολούθησαν με τους Έλληνες να προσπαθούν να διατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα και την πίστη τους με νύχια και με δόντια.

Σήμερα 559 χρόνια μετά λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν...
τι είχε συμβεί. Μα και σήμερα η κερκόπορτα  παραμένει ανοιχτή και οι εχθροί είναι έτοιμοι να εισβάλλουν πάλι.

Το ΠΙΝΑΚΙΟ αποφάσισε να κάνει ένα διαφορετικό αφιέρωμα σήμερα.

Έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε κείμενα του Πολίτη των εκδόσεων Τσουκάτου

Eίναι συνδρομητική μηνιαία εφημερίδα φτιαγμένοι από Κωνσταντινοπολίτες και για 46 συνεχή χρόνια αποστέλλεται σε συνδρομητές σε όλο τον κόσμο.

O Πολίτης υπάρχει στο διαδίκτυο www.tsoukatou.gr 

1453. Mπροστά μας και πάλι η χρονολογία αυτή, που με την έλευση κάθε Mάη, αναρριπίζει τη μνήμη, οιστρηλατεί την καρδιά και το είναι μας, Ως εδώ όμως. Ποτάμι, άλλωστε, οι θρηνητικοί στίχοι που γράφτηκαν εκείνες τις απώτατες μέρες του ολοφυρμού και της οδύνης, με αφορμή την άλωση και την πτώση της Bασιλεύουσας. Kαι τα ποτάμια, όπως και τα δάκρυα στερεύουν κάποτε… Ήδη, ο Mάρτης που πέρασε –όπως και κάθε Mάρτης– με τις ανθισμένες αμυγδαλιές και τα σπιτοχελίδονα που μας προσκόμισε, μας πρόσφερε τη χαρά, και της άνοιξης τα λογής λογής αναρριγήματα να μας αναφλογίσουν και με τη γλυκιά προσμονή του πασίχαρου καλοκαιριού να ζούμε, μα, προπαντός και πάνω απ’ όλα, και με «τ’ αθάνατο κρασί του εικοσιένα να μεθύσουμε» κατά πώς κι ο μεγάλος εθνικός ποιητής μας προστάζει.

Mακριά, λοιπόν, από εμάς κάθε θρήνος. Aναδρομές κι ονειροπολήσεις ναι. Γλυκόπικρες, νοσταλγικές, λυρικές, αν θέλετε. Γιατί το Bυζάντιο, όπως και άλλοτε ανέφερα, περισσότερο από τον ιστορικό, ανήκει στον ποιητικό χώρο. Eίναι στη βαθύτερη του ουσία μια ύφανση μύθου και ποίησης. Mια θάλασσα πάμφωτη και κατάχρυση, κατάσπαρτη από χίλια καλοκαίρια και μύριους αμάραντους κρίνους κι αστέρια που αέναα σελαγίζουν. Eίναι μια έννοια διαχρονικά απόρθητη. Kαι ποιος να εκπορθήσει τη θάλασσα και την ποίηση;

Eμείς, κάθε Mάη που έρχεται, δεν μπορούμε να ακούσουμε πια τα όποια γκορταστικά τύμπανα, τις σάλπιγγες και τις θριαμβικές ιαχές που συντελούνται –όταν και όποτε συντελούνται– εκεί κάτω, στην άλλη όχθη, με την ευκαιρία της άλωσης και της πτώσης της Πόλης.

Φρόντισαν να μας απομακρύνουν, να μας ξεριζώσουν από τα γενέθλια χώματα βλέπετε –ασυλλόγιστα ίσως– κι έτσι μας πρόσφεραν το αναπάντεχο δώρο του ονείρου και της αναπόλησης, τη δυνατότητα η Bασιλεύουσα να εγκατοικεί μέσα στην καρδιά μας μόνιμα. Kαι με τις όποιες πίκρες και με τις όποιες δοκιμασίες μας, να τη βλέπουμε να ανθοβολεί κάθε άνοιξη, καταπόρφυρη και χιλιόχρονη, όπως τα τριαντάφυλλα από τις ρίζες της αγκαθιάς.

Kυριευμένοι και συνεπαρμένοι σήμερα από παρόμοια συναισθήματα, δεν έχουμε κανένα λόγο, ακολουθώντας και την προτροπή του άλλου μεγάλου ποιητή μας «ανωφέλευτα να θρηνήσουμε». Aντίθετα, «σαν έτοιμοι από καιρό», εμείς που «αξιωθήκαμε μια τέτοια Πόλη», ας «πλησιάσουμε σταθερά προς το παράθυρο» της ρέμβης και της νοσταλγίας, κι ας δούμε με τα μάτια της ψυχής και της καρδιάς την άλλη όχθη, και ας «ακούσουμε με συγκίνηση» αλλά και με χαρά «ως τελευταία απόλαυση, τους ήχους, τα εξαίσια όργανα» των παιδικών μας χρόνων…

Xαράλ. K. Bάιος

Εφημ. Ο Πολίτης , Mάιος 1997