Ο απατεώνας (απέναντι στον εαυτό του). του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Φέρεται σαν δημοκράτης ενώ είναι ένα γκεμπελικό γουρούνι, θεωρεί τον εαυτό του κέντρο του παντός ενώ είναι ένα περιφερειακό σκουπίδι, δεν αντέχει να τον βρίζουνε ενώ είναι ο μόνος που το αξίζει, και κυρίως, θεωρεί τον εαυτό του Έλληνα ενώ είναι βάρβαρος, κάνοντας τον εαυτό του ιστορικό αναλυτή ενώ δεν έχει ανοίξει ούτε μισό ιστορικό βιβλίο.

            Μιλάει για τα πάντα, έχει έπαρση, τη μια κατηγορεί βγάζοντας ανέκδοτα για το δημόσιο και την άλλη προκύπτει τιμητής του. Κάνει απεργίες κλείνοντας κάθετα τους δρόμους πιάνοντας ομήρους το λαό για τα δικαιώματά του, ξεχνώντας πως προκύπτουνε από τις υποχρεώσεις, και κυρίως, δεν αντέχει την αλήθεια ενώ προκύπτει τιμητής της...

            Είναι ο απατεώνας, αυτός που έχει την κατεύθυνση των απαντήσεων αντί για ερωτήσεις, αυτός που σκοτώνει τους αγνούς και κλαίει στις κηδείες τους, είναι ο άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του πνευματικό γίγαντα ενώ προκύπτει νάνος. Εκείνος που δεν κατάλαβε πως έχει τόση σχέση με την ακρόπολη όσο ο αρχαίος Έλληνας με τα Χαυτεία.

            Είναι εκείνος που δεν μπορεί να κάνει σύγκλιση της πραγματικότητας με το συναισθηματισμό του, του θέλω με το πρέπει, του εδώ με το τώρα, του αύριο με το βλέπουμε και του χθες με τον ιδεαλισμό του. Είναι αυτός που για όλα φταίνε οι άλλοι κι εκείνος είναι αμέτοχος, αφανής στην ιστορία. Εκείνος που λέει πως για όλα φταίει η Τουρκιά, χωρίς να καταλάβει πως φταίει το Βυζάντιο, που λέει πως φταίει το Βυζάντιο χωρίς να καταλάβει πως φταίει ο Χριστιανισμός, που διατείνεται πως φταίει ο Χριστιανισμός χωρίς να ενστερνιστεί ότι ο Πλάτων πήγε τους θεούς από τη γη και τους έκανε έναν στο επέκεινά του, που ίσως φταίει ο Πλάτων αλλά και ο Αριστοτέλης μη καταλαβαίνοντας ότι όλοι οι φιλόσοφοι υπήρξαν αρνητές του κατεστημένου μιας «πλέμπας» που έκανε το ίδιο στην κοιμισμένη πολιτεία που σκότωσε το Σωκράτη για να παραμένει ακλόνητη στον ύπνο της, που εξόρισε έναν Αισχύλο, έναν Σοφοκλή, σχεδόν έναν Ευριπίδη, που ακόμα έστειλε στην ξενιτιά τον Αριστοφάνη γιατί την έκανε να γελάσει με του εαυτό της. Είναι αυτή που εξόρισε έναν δίκαιο Αριστείδη, που σκότωσε έναν Περικλή Γιαννόπουλο, που έστειλε στα δικαστήρια τον Συκουτρή, που έσπρωξε στη θάλασσα έναν Καρυωτάκη, που έφτασε στην απόγνωση έναν Πουλαντζά, που έκανε τον Λιαντίνη να κλειστεί μέσα στη σπηλιά του. 

            Απατεώνας είναι αυτός που βγάζει έξω από το χορό τους άλλους ενώ δεν ξέρει να χορεύει, που μιλάει με μια γλώσσα τσίγκινη ενώ είναι από χρυσάφι, που δεν κάνει αυτοκριτική, που διατηρεί το αλάθητο του πάπα, που δεν ξέρει ότι είναι βάρβαρος, ούτε καν τον εθνικό του ύμνο που είναι μια απολογία για τη βαρβαρότητα που διέπραξε, τη σφαγή που έκανε στην Τριπολιτσά.

            Απατεώνας είναι αυτός που μπήκε στην ΕΟΚ ενώ δεν ήταν Ευρωπαίος, που ποτέ του δεν μπόρεσε να συνθέσει τους πραγματικούς λόγους του εθνικού του διχασμού. Απατεώνας είναι αυτός που βλέπει τον εαυτό του Μεγαλέξανδρο ενώ είναι Καραγκιόζης, που δεν αποτίναξε από πάνω του τον Ζορμπά, για να καταλάβει ότι όσο και να γίνεσαι Καραγκιόζης ο θάνατος παραμονεύει.   

            Είναι αυτός που λέει «εσύ» ενώ εννοεί «εγώ» όταν πρόκειται να τα βουτήξει, είναι αυτός που λέει «εγώ» όταν πρόκειται νομίμως να τα πάρει. Σας θυμίζει κάτι ο τύπος αυτός; Δεν είστε εσείς, είμαι εγώ, αλλά αν είμαι εγώ, είστε εσείς όλοι οι άλλοι. Όταν όμως είστε εσείς, γίνομαι εγώ…