Τράπεζες και σημερινή Δημοκρατία.

Η αδυναμία της Ελλάδας να ανταποκριθεί στις δανειακές υποχρεώσεις της στέρησε από τις ελληνικές τράπεζες «την κότα με το χρυσό αβγό». Οι κοινοπραξίες των ελληνικών τραπεζών απορροφούσαν όλες τις εκδόσεις ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου, εγγυημένες από την ΕΚΤ, η οποία είχε έως τώρα την ιδιότητα του τελικού δανειστή.

Δηλαδή με το φθηνό χρήμα της ΕΚΤ, με κόστος επιτοκίου περίπου 1% ετησίως εισέπρατταν από το ελληνικό κράτος επιτόκιο τουλάχιστον 3.5%. ‘Όσο δε αφορά τις χρηματοδοτήσεις στον απλό πολίτη και στα νοικοκυριά, το επιτόκιο χορηγήσεων για τα χρήματα που του δάνειζαν και που εν τέλει ήταν από αυτά που κερδοσκοπούσαν εις βάρος του κράτους εκτινασσόταν σε δυσθεώρητα ύψη...

Τόσο απλοϊκά και ανεξέλεγκτα διαχειρίστηκε η αναχρονιστική τραπεζική μας νομενκλατούρα τη δανειακή πολιτική, η οποία και τώρα ακόμα αδυνατεί να αντιληφθεί ότι η τραπεζική και η κοινωνική ανάπτυξη, στις οποίες ο ρόλος των τραπεζών είναι υψίστης σημασίας, δεν υλοποιούνται με το άκαμπτο αναπτυξιακό μοντέλο του κρατικού σχεδιασμού που εφάρμοζε το κράτος τη δεκαετία του 1960, και με την έως τώρα διατήρησή του το ως άνω μοντέλο εκφυλίστηκε σε σαράφικο μεταπρατικό και αντιαναπτυξιακό. Η επιμονή της ‘Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών να περιχαρακώνεται στο αναχρονιστικό μοντέλο ανάπτυξης ώθησε τις τραπεζικές ηγεσίες να αντιμετωπίζουν εχθρικά ως μοντέλα τα σύγχρονα χρηματοοικονομικά εργαλεία (όπως π.χ. με την επίθεσή τους στα δομημένα ομόλογα και την εν συνεχεία ποινικοποίησή τους από συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες), παρότι τα συγκεκριμένα προϊόντα δεν συμπεριλαμβάνοντα στο PSI , αλλά και σε όποια δανειακή αναδιάρθρωση, διότι λόγω των χαρακτηριστικών τους η εφαρμογή «κουρέματος» σε αυτά θα σηματοδοτούσε «κούρεμα» συνολικά στην ευρωζώνη.

Η αντίληψη λοιπόν ότι είμαστε μια κλειστή οικονομικά αγορά που πουλάμε στο κράτος ακριβό χρήμα, το οποίο έχουμε δανειστεί φτηνά από τους ξένους , κρατώντας ως εγγύηση ομόλογα που στην ουσία υποθηκεύουν την παραγωγικότητα του ελληνικού λαού για δεκαετίες, και το ότι αυτή η «μηχανή» δεν θα έχει τέλος  οδήγησαν στην χρεοκοπία. Αν λοιπόν δεν αλλάξουμε πλεύση,  θα οδηγήσει και στη δραχμή και στην οικονομική μας έξοδο από την Ευρώπη γιατί, όπως σωστά λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, «γεωγραφικά δεν μπορούν να μας διώξουν ακόμα».

Οι αναχρονιστικές αυτές αντιλήψεις που οδήγησαν σε λάθος εκτιμήσεις έβαλαν στο στόμα του ΓΑΠ το αλησμόνητο και καταστροφικό «λεφτά υπάρχουν». Επειδή όμως μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, σύμφωνα με τον διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου  η έκθεση των κυπριακών τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα εσωτερικής αγοράς οδηγεί και την Κύπρο, μια οικονομία μέχρι πρότινος υγιές υπόδειγμα,  στον μηχανισμό στήριξης! Η στενοκεφαλιά (;), η άγνοια (;), η σκοπιμότητα (;) των κεντρικών τραπεζιτών μας μαζί με την πολιτική ένδεια της κυβέρνησης του ΓΑΠμεταμόρφωσαν τον ΣΥΡΙΖΑ από περιθωριακή γκρούπα αριστερίστικων επιλογών σε πολιτικό καταφύγιο επαγγελματιών αργόσχολων του «βαθέως ΠΑΣΟΚ»  και σε σφουγγάρι της αγανάκτησης της μάζας των ψηφοφόρων που ακόμα πλανιέται ακούγοντας τους ηρωισμούς καφενείου της αλλοπρόσαλλης ηγεσίας των συνιστωσών του κ. Τσίπρα.

Δεν χρειάζεται η μεγάλη δημοκρατική παράταξη δήθεν επικουρίες όπως αυτές που έκανε με τράπεζα, η οποία απειλούσε το προσωπικό της λέγοντας ότι, αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα χάσει τη δουλειά του!  Αυτές οι κινδυνολογικές πρακτικές, εκτός του ότι επιβεβαιώνουν τον αναχρονισμό,  προσπαθούν να κρύψουν και την ανικανότητα της διοίκησης για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας και από μακριά «μυρίζουν» και ΣΥΡΙΖΑ και βαθύ ΠΑΣΟΚ. Αλλά ίσως και τους μύχιους πόθους των τσαλακωμένων golden boys των ελληνικών προβληματικών για επιστροφή στη δραχμή, με σκοπό να κυριαρχήσουν πάλι στην γνωστή πλατεία και να καβαλήσουν τα Cayenne και να παίξουν με τα blackberriesσε βάρος της φτώχειας του ελληνικού λαού.