Πραγματογνώμονες για το θάνατο της 16χρονης Στέλλας. Διορίστηκαν από την ανακρίτρια Ρεθύμνου

Δύο γιατρούς του ΕΣΥ, εκτός Κρήτης, έναν γενικό χειρουργό εντατικολόγο, ιατρό επείγουσας ιατρικής, επιμελητή Α’ και μια πνευμονολόγο-εντατικολόγο, επιμελήτρια Α’ σε Πανεπιστημιακή Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, διόρισε με διάταξή της η ανακρίτρια Ρεθύμνου, Δήμητρα Μάντζαρη, προκειμένου να διενεργήσουν πραγματογνωμοσύνη σχετική με το θάνατο της 16χρονης μαθήτριας Στέλλας Ακουμιανάκη, που έχασε τη ζωή της τον περασμένο Απρίλιο εξαιτίας δηλητηρίασης από κατανάλωση αλκοόλ.
Οι δυο πραγματογνώμονες, διατάσσονται από την ανακρίτρια, όπως δημοσιεύει το rethnea, αφού ορκιστούν ενώπιον ανακριτή των Αθηνών,.. να συντάξουν από κοινού έκθεση στην οποία θα περιλαμβάνουν τις απαντήσεις τους στα εννέα ερωτήματα. Η έκθεση, όπως διατάζει η ανακρίτρια Ρεθύμνου, θα πρέπει να κατατεθεί σε διάστημα 15 ημερών από την όρκιση των πραγματογνώμων στον ίδιο ανακριτή (Αθηνών) που ορκίστηκαν.

Η ανακρίτρια Ρεθύμνου ορίζει χρονική προθεσμία 48 ωρών τόσο στους κατηγορούμενους όσο και στους πολιτικώς ενάγοντες, εντός της οποίας μπορούν και οι ίδιοι, με δικές τους δαπάνες, να διορίσουν πραγματογνώμονες.

Για το θάνατο της Στέλλας Ακουμιανάκη, έχει ασκηθεί ποινική δίωξη, σε βαθμό κακουργήματος, εναντίον πέντε ατόμων: Στους δυο νεαρούς -17 και 23 ετών τότε- που μετέφεραν την ανήλικη μαθήτρια σε κωματώδη κατάσταση, λόγω μέθης, στο νοσοκομείο τα ξημερώματα της 23ης Απριλίου και κατηγορούνται για απόπειρα βιασμού και θανατηφόρα έκθεση και σε τρεις γιατρούς του νοσοκομείου Ρεθύμνου, οι οποίοι κατηγορούνται για θανατηφόρα έκθεση.

Τα εννέα καίρια ερωτήματα της ανακρίτριας

Οι πραγματογνώμονες καλούνται από την ανακρίτρια Ρεθύμνου να απαντήσουν αιτιολογημένα και πλήρως εμπεριστατωμένα, στα παρακάτω ζητήματα:

1.Με βάση ποια στοιχεία χαρακτηρίζεται ένα περιστατικό ως οξείας μέθης; Χρήζει ιδιαίτερης αντιμετώπισης σε σχέση με τα υπόλοιπα περιστατικά;

2.Πώς ορίζεται ότι ένας ασθενής βρίσκεται σε κωματώδη και ημικωματώδη κατάσταση, αντίστοιχα; Με ποια εξέταση διακριβώνεται εάν ένας ασθενής βρίσκεται σε κάποια από αυτές τις καταστάσεις; Τα όρια εκτίμησης της απώλειας συνείδησης με βάση την κλίμακα Γλασκώβης (8/15) επηρεάζονται από ατομικούς παράγοντες του ασθενούς (π.χ. φύλο, ηλικία, βάρος, υποβολή του οργανισμού σε νηστεία);

3.Σε ένα περιστατικό μέθης (οποιασδήποτε μορφής), σε ποιον κλινικό και εργαστηριακό έλεγχο, καθώς και με ποια χρονική συχνότητα, πρέπει να υποβάλλεται ο ασθενής; Σε ποιο τμήμα του νοσοκομείου (π.χ. Μ.Ε.Θ., θάλαμος νοσηλείας) χρήσει νοσηλείας, με σκοπό τη βέλτιστη παρακολούθηση της πορείας της υγείας του; Πως διαπιστώνεται ότι ο ασθενής δεν αντιδρά με τον αναμενόμενο τρόπο στη χορηγηθείσα (συνηθισμένη) φαρμακευτική αγωγή;

4.Με δεδομένο ότι δεν αναφέρεται στο θεράποντα ιατρό επαρκές ιστορικό της ασθενούς, ποιες οι ενδεδειγμένες ενέργειες του ιατρού (εξετάσεις, φαρμακευτική αγωγή), υπό την εκδοχή ότι μεταφέρθηκε α) σε μη κωματώδη κατάσταση, β) σε κωματώδη κατάσταση;

5.Απαιτείται πριν τη χορήγηση γλυκόζης στον ασθενή η προηγούμενη διακρίβωση του ποσοστού γλυκόζης του οργανισμού; Επηρεάζει η χορήγηση γλυκόζης με οποιονδήποτε τρόπο την καρδιακή ή αναπνευστική λειτουργία ενός τέτοιου ασθενούς;

6.Η χορήγηση αντιεμετικών φαρμάκων δυσχεραίνει, και αν ναι, σε ποιο βαθμό και με ποιες επιπτώσεις, το μεταβολισμό της αλκοόλης από τον οργανισμό;

7.Πώς μπορεί να εξακριβωθεί ιατρικά ότι μεγάλη ποσότητα αλκοόλης (μεγαλύτερη από όση έχει ικανότητα να μεταβολίσει ο ανθρώπινος οργανισμός) έχει ήδη εισχωρήσει στο αίμα; Πως μπορεί ιατρικά να αποφευχθεί αυτό το ενδεχόμενο;

8.Με βάση ποια κριτήρια αποφασίζεται να υποβληθεί ένας ασθενής από μέθη σε αιμοκάθαρση;

9.Με βάση τις διενεργηθείσες τοξικολογικές εξετάσεις, ποιο είναι το εκτιμώμενο ποσοστό συγκέντρωσης αλκοόλης στον οργανισμό της θανούσας κατά την εισαγωγή της στο νοσοκομείο (σύγκριση με το σχετικό συμπέρασμα που διατυπώνεται στην ιατροδικαστική έκθεση); Με ποιο τρόπο θα μπορούσε να γίνει αντιληπτή από το θεράποντα ιατρό;