ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΩΝ ΤΩΝ ΑΝΙΚΑΝΩΝ ΤΟΝ ΙΚΑΝΟ(Ν) ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑΝΟΝ. Της Μαρίας Μπουκουβάλα

Το Μίσος είναι παιδί του Φθόνου. Ο Φθόνος ζει μόνος, όπου υπάρχει θρόνος.

  Θρόνος βασιλικός, η θώκος υπουργικός λόγου χάρη, η διευθυντική καρέκλα, η απλή δημοσιουπαλληλική καρεκλίτσα , τέλος πάντων όπου εμπλέκεται η καρέκλα με την όποιας μορφής άσκηση εξουσίας---όχι κατάχρηση , θα τονίσω.

  Οι θρόνοι φτιάχτηκαν, να ψηλώνουν τους απλούς ανθρώπους ώστε να ξεχωρίζουν.

     Συμπληρωματικά, τους φόρεσαν στα κεφάλια  τα στέμματα, οπότε διά της υποβολής και της τεχνητής λάμψης, δημιουργήθηκε ένας φαινότυπος «φυλής άρχουσας τάξης»,

   -η οποία ματαίως, επί αιώνες, προσπαθούσε να περάσει στα κληρονομικά της δικαιώματα και ανάλογες γονιδιακές μεταβολές .

                                                                Φευ …

   Άλλωστε τα ευγενή καύκαλα τους, παραμένουν στα μαυσωλεία τους εξίσου άδεια με εκείνα των κοινών θνητών, που στήριζαν τις βασιλείες και το κλέος τους.

                                                                 Φευ …

   Κάποτε όμως, οι κοινοί θνητοί επαναστάτησαν και από τον ένα θρόνο έφτιαξαν πολλές καρεκλίτσες !

«Όταν η εξουσία μοιράζεται, θα υποφέρουμε λιγότερο», σκέφθηκαν και διάλεξαν τους εκλεκτούς , που κάθισαν με δόξες και τιμές...

   Ο Φθόνος εξαγριώθηκε, και φώναξε τις αδελφές του, την Διχόνοια, την Απιστία, τη Διαφθορά και την Ασυλία-η τελευταία ήρθε λίγο απρόθυμα, αλλά τελικά έμεινε, γιατί την έπεισε η φίλη της η Οικογενειοκρατία, πως τους ήταν απαραίτητη.

    Στρώθηκαν όλοι στη δουλειά, ώστε να επιτύχουν  ανατροπές και καταστροφές των επίλεκτων αρχόντων, από τους οποίους, κάποιοι έπεφταν στις παγίδες, άλλοι πάλι, προς τιμή τους- όχι ,ποτέ!

     Ο Φθόνος δεν ήταν ικανοποιημένος, από το επιτελείο του, διότι οι ανατροπές δεν ήταν οι αναμενόμενες και ο λαός αγαπούσε ακόμα τη Δημοκρατία.

    Τότε εφάρμοσε επιτέλους τον ΚΑΝΟΝΑ του….

 «ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΩΝ ΤΩΝ ΑΝΙΚΑΝΩΝ ΤΟΝ ΙΚΑΝΟΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑΝΟΝ….»

Η Οικογενειοκρατία, υπομειδίασε πονηρά και του έγνεψε με νόημα - ο κανόνας διευκόλυνε κάποιους φίλους της ολίγον αιωνόβιους.

   Αλλά και κάποιοι ,που είχαν καθίσει στις τιμημένες καρέκλες, ολίγον κουτοπόνηροι, ολίγον ηθοποιοί, ολίγον ξεπερασμένοι, ολίγον πλησίον της ημερομηνίας λήξεως, χάρηκαν πολύ με τον Κανόνα του Φθόνου και έσπευσαν να τον εφαρμόσουν, θίγοντας τους άξιους και τους ικανούς με ύπουλους και φθηνούς τρόπους.

 Ο άνθρωπος ξεπέφτει όταν στην όποια πορεία του ξεχνά ότι η φθορά και ο θάνατος, είναι κοινή μοίρα όλων και προσπαθεί, να πάρει γεύση από αιωνιότητα είτε μέσω των απογόνων του, είτε μέσω της διαθήκης του.

   Έτσι, ξέπεσαν και όσοι εφάρμοσαν τον κανόνα  προκειμένου να παρατείνουν τα ληγμένα τους περιθώρια….

Δεν τους ενδιέφερε ποτέ η Δημοκρατία, αλλά  αποκλειστικά η δική τους προσωπική βασιλεία, ενώ πίσω από τη φενάκη του αλάτινου θρονίσκου τους έκαναν αλχημείες…..  

          Φευ …

Δεν έφτιαξαν ποτέ οι αλχημιστές από αλάτι  χρυσό, αναφώνησε ο ξεχασμένος γιός του Φθόνου, το Μίσος, που τόσον καιρό παραμόνευε την ευκαιρία, μόνο ,που τούτη τη φορά επειδή ήσαν περισσότεροι του ενός οι πλανεμένοι βασιλίσκοι στάθηκε ύπουλα ανάμεσά τους μέχρι να πέσει και ο τελευταίος…..

   Η Δημοκρατία ανάσανε με ανακούφιση και έστρεψε το γαλάζιο βλέμμα της  σε κάτι νέους , που μελετούσαν παραδίπλα  ….δείχνοντας τους τα καθίσματα, που είχαν αδειάσει.