Η εξήγηση του αδιεξόδου. Γράφει ο ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Η επιμονή της Κριστίν Λαγκάρντ προς τον Ευάγγελο Βενιζέλο για την παροχή «γραπτών διαβεβαιώσεων» από την πλευρά της ελληνικής Κυβέρνησης, για την υλοποίηση των μέτρων που προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο και ανακοινώθηκαν πρόσφατα, δείχνει το μέγεθος του προβλήματος. Ίσως και… την αιτία του κακού.

Η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει χάσει πλέον το τεκμήριο της φερεγγυότητας έναντι των διεθνών εταίρων και δανειστών. Μια εξέλιξη η οποία αντικατοπτρίζεται στη συμπεριφορά τους απέναντι στη χώρα, καθώς η Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου είναι στην παρούσα συγκυρία ο επίσημος συνομιλητής της Ελλάδας στο εξωτερικό.

Κάπως έτσι, με την «αποπομπή» της τρόικας από τις συζητήσεις στην Αθήνα, ξεκίνησε η διολίσθηση στην τακτική του πειθαναγκασμού, με εκβιαστικά διλήμματα και τελεσίγραφα. Χρειάστηκε να μεταβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Ευάγγελος Βενιζέλος, να συνομιλήσει εκ του σύνεγγυς με την Κριστίν Λαγκάρντ, να παράσχει τις ζητούμενες διαβεβαιώσεις προφορικά, και παρόλαυτά να τίθενται νέοι όροι, όχι για να εκταμιευτεί η 6^η δόση, αλλά για να επιστρέψουν στην Αθήνα οι εκπρόσωποι της τρόικας, προκειμένου να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις.

Στο ίδιο πλαίσιο, κανένας ξένος ηγέτης δεν έχει επισκεφτεί την Αθήνα τους τελευταίους μήνες, επιδεινώνοντας το κλίμα για τη χώρα μας σε διεθνές επίπεδο, και κυρίως μεταξύ των αγορών, που αμφισβητούν το πόσο πραγματικά αποφασισμένοι είναι οι εταίροι και δανειστές να μην αφήσουν την Ελλάδα να καταρρεύσει.

Μια Κυβέρνηση και ένα πολιτικό προσωπικό που έχουν απολέσει την έξωθεν καλή μαρτυρία τους στις συζητήσεις, διαπραγματεύσεις και ζυμώσεις με τους εταίρους μας, είναι προφανές ότι συνιστούν πλέον πρόβλημα. Και λειτουργούν ως «μεγάλος επιταχυντής» της κρίσης χρέους, και της αδυναμίας της Ελλάδας να πατήσει φρένο στη διολίσθηση προς τη μόνιμη «κηδεμονία» από εκείνους, κράτη και ιδιώτες, που μας προσφέρουν δανεική «ανάσα ζωής».