Πόρτες & Περάσματα... Του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

Θα ξεκινήσω επικαλούμενος τον στίχο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου σε πρώτη εκτέλεση της Σωτηρίας Μπέλλου με μουσική του Στέλιου Καζαντζίδη ο οποίος στη συνέχεια αποφάσισε και έδωσε τη δική του ερμηνεία…Ήταν ο στίχος που είχε καθολική αποδοχή από τα λαϊκά μέχρι και τα ανώτερα κοινωνικό-οικονομικά στρώματα περιγράφοντας μια από τις συντριπτικές αλήθειες της υπαρξιακής μας οντότητας  «Δύο πόρτες έχει η ζωή....»

     Και σε μία νομοτελειακή ανέλιξη της δεδομένης αξιωματικής σχέσης του σημερινού μου προβληματισμού  θα έπρεπε να συνεχίσω με την υπευθυνότητα της επιστημονικής σκέψης διαπιστώνοντας ότι τα μεγάλα ψυχοκοινωνικά φαινόμενα, αυτά που με την ολοκλήρωσή τους σημαδεύουν την προσωπικότητα και εξελικτική πορεία ατόμων, ομάδων και ολάκερων κοινωνικών συστημάτων τα βαφτίζουμε...”περάσματα”.

     Πόρτες, λοιπόν, και...περάσματα...

     Ανέκαθεν, η ένταξη στις Ένοπλες Δυνάμεις , η εισαγωγή σε ένα Πανεπιστημιακό Ίδρυμα ή ένα ΤΕΙ , και φυσικά χωρίς πρόθεση να προσβάλλω τους σεμνότυφους, εκείνο το ερωτικό αγκάλιασμα που ολοκληρωνόταν στην απώλεια της εφηβικής “αθωότητας” ήταν σίγουρα, αδιαμφισβήτητα και κατά γενική ομολογία όλα τους «περάσματα».

      ΠΕΡΑΣΜΑ ήταν και παραμένει και σήμερα η ικανότητα να κρατάς στο χέρι το τιμόνι, να τιθασεύεις 100 ή και 200 άλογα εγκλωβισμένα κάτω από το γυαλιστερό καπό ενός σύγχρονου Ι.Χ. και να το κάνεις με...την  «άδεια» της Αστυνομίας, ή καλύτερα του Υπουργείου Μεταφορών...

     Τις προάλλες και καθώς οι ώρες της νύχτας…μίκραιναν «παρασύρθηκα»  (αυτό το εννοώ απολύτως καθώς ξέκοψα με ξενύχτια εδώ και πάρα πολλά χρόνια) από μια παρέα «νυκτόβιων» και μη συνομηλίκων που κατοικούν εκτός ορίων της «Νυφούλας του Θερμαϊκού» αλλά μας ήρθαν λόγω…ΔΕΘ και αποτολμήσαμε και εμείς το πέρασμα κάποιας πόρτας γνωστού…ξενυχτάδικου της πόλης μας....

     Πόρτες και ..περάσματα, λοιπόν, μόνο για δυο βραδιές την εβδομάδα (πάνε οι νυκτόβιοι με επιδόσεις στα «γούστα» της νύχτας και μαζί τα μυθικά μεροκάματα) και εξηγώ αναλυτικότερα..

     Στις μέρες μας και τα κορίτσια μας εντάσσονται στις Ένοπλες Δυνάμεις (όπου πρόσφατα στην εισερχόμενη τάξη επαγγελματιών οπλιτών έφτασαν στο επίπεδο του ένα εισερχόμενο αγόρι για ένα εισερχόμενο κορίτσι), κατακλύζουν ΑΕΙ και ΤΕΙ και μάλιστα καταγράφουν πρωτιές, κρατούν βολάν κατά μυριάδες και προηγούνται στην ερωτική ολοκλήρωση των αγοριών και, ώ του θαύματος ακόμη και στον χώρο των επιστημονικών ανακαλύψεων...

    Πώς να ερμηνεύσει κανείς κοινωνιολογικά το γεγονός ότι στους 10 θαμώνες του συγκεκριμένου νυχτερινού κέντρου «διασκεδάσεως» της συγκεκριμένης νύχτας οι επτά ή σχεδόν οκτώ ήταν  κομψότατες εκπρόσωποι του...δήθεν ασθενούς, αλλά πάντοτε ωραίου, φύλου όλων των ηλικιών;

      Και τα αγόρια της νεαρής μετά-εφηβικής ηλικίας ακόμη και οι άνδρες πού ήταν;

      Όταν το φαινόμενο ΔΕΝ αποτελεί παροδική εξαίρεση που οφείλεται στην παρουσία συγκεκριμένων τραγουδιστών στο παλκοσένικο (ειδώλων της νεολαίας και μάλιστα του θηλυκού φύλου) αλλά αποτελεί ΚΑΘΟΛΙΚΗ πραγματικότητα μήπως, αναρωτιέμαι ο αδαής, ΜΗΠΩΣ θα έπρεπε να προσθέσουμε στα δεδομένα της  αξιολόγησης του σύγχρονου ελληνικού κοινωνικού συστήματος ότι οι μαγικές «Πόρτες»  της νυχτερινής ελληνοπρεπέστατης διασκέδασης ΑΝΟΙΓΟΥΝ μόνο τα Σαββατοκύριακα, γεμίζουν με γένους θηλυκού πελάτες και ότι «Πέρασμα» πλέον θα αποτελεί για τα αγόρια η δυνατότητα να γίνουν δεκτά στο τραπέζι που κατέχουν συστηματικά 4 ή 6 ή 8 ωραίες κοπέλες;

    «Ω καιροί, ώ ήθη»  θα έλεγαν στα ελληνικά οι αρχαίοι Λατίνοι. Πάντως εγώ φίλη και φίλε αναγνώστη –εάν κατόρθωνα να ισορροπήσω την ακουστική διαταραχή που υπέστην λόγω…ηλικίας, θα έμπαινα στον πειρασμό να ξαναπεράσω μερικές τέτοιες «πόρτες» γιατί όπως λέμε «η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης» και στην επιστήμη κάθε νέα ανακάλυψη απαιτεί την εδραίωσή της με την επανάληψη του πειράματος...