Τα κλειδιά στην κλειδοθήκη της Ιστορίας

“Η μόνη ποιοτική διαφορά σήμερα μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων είναι στο πόση εφορία θα βάλουν και σε ποιους. Ιδεολογική δεν υπάρχει καμία”

Όλα όσα συμβαίνουν στο ΠΑΣΟΚ που πιάστηκε ξανά απροετοίμαστο ιδεολογικά για να ασκήσει εξουσία, οφείλονται στην δραματική καθυστέρηση του εσωτερικού διαλόγου στο κίνημα και κατ επέκταση στην Ελληνική  κοινωνία.

Αυτή η έλλειψη διαλόγου δεν επέτρεψε στο κοινό και στην κοινωνία, να αντιληφτεί  ότι η είσοδος στην Ευρωζώνη σημαίνει και τον θάνατο των ιδεολογιών και των ιδιαιτεροτήτων. Ότι το νόμισμα μας είναι κοινό νόμισμα όλων των ευρωπαίων που συναποφασίζουν με γνώμονα το κοινό συμφέρον τους και όχι τον Μαρξισμό τον τρίτο δρόμο, τον Σοσιαλισμό  τον Θατσερισμό ή το τι ήταν σωστό στα χρόνια του Ανδρέα.

Όμως αυτή η  κοινωνία και αυτό το κοινό -το οποίο καθυστερήθηκε πιθανών εσκεμμένα -είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο ο μέσος πολιτευτής ψάχνει ψήφους και γι αυτό το λόγο ο διάλογος αυτός δεν έγινε ποτέ και για αυτό τον λόγοι ίσως σήμερα τα κόμματα φοβούνται την συναίνεση. Πώς θα κάνει αντιπολίτευση ο Σαμαράς αν αποδεχτεί το πλαίσιο και πως θα γίνει αποδεκτό αυτό σε μια καθυστερημένη κοινωνία;

Από την έλευση του ευρώ και μετά έχουμε την παρακάτω ζοφερή πραγματικότητα. Αν μια Ελληνική επιχείρηση για οποιονδήποτε λόγο καταφύγει στο δανεισμό θα δανειστεί ακριβότερα από όλους του ευρωπαίους ανταγωνιστές της και το ακριβότερο νόμισμα στο κόσμο.  Ο μέσος Έλληνας καταναλωτής που χρησιμοποίησε πιστωτική κάρτα ή πήρε δάνειο  πλήρωνε πάντα ακριβότερα από οποιονδήποτε άλλο ευρωπαίο. Ένας Έλληνας αγρότης υποχρεούται από την αγορά να πουλήσει την σοδιά του φθηνότερα από οποιονδήποτε μεσογειακό αγρότη με την ίδια σοδιά. Ένας βιοτέχνης πρέπει να ανταγωνιστή σε κόστος παραγωγής τον κινέζο. Ένας μεγαλοβιομήχανος που σκεφτεί να επενδύσει στην περιοχή θα προτιμήσει μια πρώην ανατολική χώρα με χαμηλά μεροκάματα, ανύπαρκτο εργατικό δίκαιο, χαμηλή φορολογία και πολύ κοινωνική εξαθλίωση. Στο μόνο που μας βοήθησε το ακριβότερο νόμισμα στο κόσμο ήταν στο ότι μπορούσαμε πια να αγοράζουμε φθηνά εισαγόμενα προϊόντα.

Σε μια ευρωζώνη στην οποία η μια οικονομία ανταγωνίζεται την άλλη η χαμηλής προστιθέμενης αξίας αγροτική ελληνική παράγωγη έχει να ανταγωνιστεί και ολόκληρη την υπανάπτυκτη αγροτική μεσόγειο. Και δεν μπορεί να το κάνει αυτό με το ακριβότερο νόμισμα στο κόσμο.

Σε αυτή την ευρωζώνη για την Ελλάδα δεν θα μπορούσε να υπάρξει άλλος δρόμος πάρα η συνεχής υποβάθμιση των εισοδημάτων και η συνεχής στήριξη της αγοράς από το κράτος.

Από την είσοδο στην ΟΝΕ με το ακριβότερο νόμισμα στο κόσμο και μετά, είδαμε χιλιάδες επιχειρήσεις να φεύγουν εκτός ευρώ, είδαμε την εξαφάνιση της ποιότητας υπέρ της ποσότητας και των επιδοτήσεων, είδαμε το κλείσιμο δεκάδων χιλιάδων βιοτεχνιών, ώσπου καταλήξαμε σε μια απόλυτα κρατικοδίαιτη οικονομία παροχής υπηρεσιών και εμπορίας εισαγωμένων και χρεοκοπήσαμε σχετικά εύκολα στην πρώτη στραβή.

Αντί να δούμε την πραγματικότητα που απο χρόνια μας χτυπά την πλάτη αποφασίσαμε ότι κατά καιρούς μας έφταιγε ο Σημίτης και ο εκσυγχρονισμός, μετά η Δεξιά με τον Καραμανλή και μετά ο Παπανδρέου και το μνημόνιο. Και είμαι σίγουρος ότι εάν ξαναρχίσουν οι κουβέντες, θα φταίνε πάλι κάποια πρόσωπα και όχι το πλαίσιο.

Σε αυτό το άθλιο πλαίσιο και με την κοινωνία φοβική και ανενημέρωτη η μόνη ποιοτική διαφορά σήμερα μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων είναι στο πόση εφορία θα βάλουν και σε ποιους.  Ιδεολογική δεν υπάρχει καμία αφού και οι δύο έχουν αποδεχτεί το Ευρώ. Τον φορέα της μιας και μόνης ιδεολογίας. Της μοναδικής λογικής και τελικά το τρένο μιας μονόχρωμης Ευρώπης.

Στο ΠΑΣΟΚ -και σε όλη την Ευρώπη υποθέτω- για χρόνια αποφύγαμε τον ουσιστικό διάλογο. Αν έγινε διάλογος ήταν για το ποιά ευρώπη θέλουμε και όχι για το εάν την θέλουμε.  Για την ακρίβεια θέλαμε την Ευρώπη στα πλαίσια ενός διεθνισμού ο οποίος φτάνοντας στο ευρώ έγινε αυστηρά τεχνοκρατικός.

Είναι όμως καιρός να κάνουμε ταμείο. Πρέπει να ρωτήσουμε το εαυτό μας ως κίνημα αν ο αυστηρά τεχνοκρατκός και ο μόνος δυνατός  δρόμος στο ευρώ  είναι οριστικός και δεδομένος.  Δεν μπορούμε να κρατάμε την Ελληνική κοινωνία στην υπανάπτυξη για να αλιεύουμε εύκολους ψήφους.

Αν η σοσιαλδημοκρατία και  το ΠΑΣΟΚ το έχουν αποφασίσει να πεθάνουν να το πουν και να καταθέσουν τα κλειδιά στην κλειδοθήκη της Ιστορίας

 Γιάννης Παπαϊωάννου